IPTPB3/423-188/13-4/IR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2013 r. (data wpływu 20 maja 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2013 r. (data wpływu 30 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków na nabycie towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 20 maja 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zakresie zaliczenia wydatków na nabycie towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), pismem z dnia 18 lipca 2013 r., (doręczonym w dniu 22 lipca 2013 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 30 lipca 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 29 lipca 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest podatnikiem podatku VAT. Prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie odpadami - złomem. Wnioskodawca kupuje towar od różnych kontrahentów. Po dokonaniu transakcji, nalicza podatek VAT wg obowiązującej stawki a następnie rozlicza podatek naliczony - dokonuje tzw. "odwrotnego obciążenia". Po otrzymaniu dokumentu zakupu (rachunku lub faktury) jest on wprowadzany do systemu księgowego, a następnie rozliczany - cena netto zakupu złomu zaliczana jest w koszty podatkowe.

Zdarzają się sytuacje, kiedy to kontrahent Wnioskodawcy, będący również przedsiębiorcą, nie ujmie dokumentu księgowego potwierdzającego dokonaną sprzedaż w swojej księgowości albo dokument ten zostanie zakwestionowany przez organy podatkowe. Przy czym Wnioskodawca w chwili dokonywania transakcji i rozliczania księgowego dokumentu potwierdzającego dokonany zakup i poniesione koszty, nie ma wiedzy o powyższych okolicznościach dotyczących swojego kontrahenta.

W uzupełnieniu wniosku dodano następujące informacje:

1. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

2. Przedmiotem obrotu są towary wymienione w załączniku nr 11 do ustawy o podatku od towarów i usług.

3. Kontrahenci Spółki są podatnikami podatku VAT.

4. Przedmiotowa dostawa na rzecz Wnioskodawcy nie jest objęta zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

5. Nabywane przez Wnioskodawcę towary są następnie sprzedawane innym kontrahentom, w tym hutom metali.

Ponadto Wnioskodawca w uzupełnieniu modyfikuje stan faktyczny wykreślając z niego stwierdzenie, że dokumenty księgowe kontrahentów są kwestionowane przez organy podatkowe. Zostaje zatem stan faktyczny, w którym konrahent nie ujmie dokumentu sprzedaży w swojej księgowości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Spółka ma prawo, w takiej sytuacji, kiedy Jej kontrahent (sprzedawca) nie ujmie dokumentu księgowego sprzedaży w swojej księgowości do dokonania tzw. "odwrotnego obciążenia" podatkiem VAT.

2. Czy Spółka ma prawo, w takiej sytuacji, kiedy Jej kontrahent (sprzedawca) nie ujmie dokumentu księgowego sprzedaży w swojej księgowości do dokonania rozliczenia podatku naliczonego oraz do zaliczenia poniesionych wydatków z tytułu ceny nabycia do kosztów prowadzenia działalności gospodarczej.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2 w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania nr 1 i nr 2 w części dotyczącej podatku od towarów i usług wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) przewiduje, że kosztem prowadzonej działalności gospodarczej są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Koszty związane z nabyciem towarów handlowych będących przedmiotem działalności gospodarczej podatnika są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodu. Nie zostały one zakwalifikowane do wyjątków wskazanych w art. 16 ust. 1.

Zatem, według Wnioskodawcy dokonując zakupu towarów handlowych, tj. złomu i ponosząc z tego tytułu wydatki, ma On prawo ujęcia tych wydatków w kosztach prowadzonej działalności i nie ma prawnego znaczenia czy dokumenty te zostały ujęte w księgowości sprzedawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca będąc podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą polegającą na obrocie odpadami - złomem. Wnioskodawca kupuje towar od różnych kontrahentów. Po dokonaniu transakcji Wnioskodawca nalicza podatek VAT wg obowiązującej stawki a następnie rozlicza podatek naliczony - dokonuje tzw. "odwrotnego obciążenia". Po otrzymaniu dokumentu zakupu (rachunku lub faktury) jest on wprowadzany do systemu księgowego, a następnie rozliczany - cena netto zakupu złomu zaliczana jest w koszty podatkowe. Zdarzają się sytuacje, kiedy to kontrahent Wnioskodawcy, będący również przedsiębiorcą, nie ujmie dokumentu księgowego potwierdzającego dokonaną sprzedaż w swojej księgowości. Przy czym Wnioskodawca w chwili dokonywania transakcji i rozliczania księgowego dokumentu potwierdzającego dokonany zakup i poniesione koszty, nie ma wiedzy o powyższych okolicznościach dotyczących swojego kontrahenta.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na to, że postępowanie w sprawie interpretacji indywidualnych jest postępowaniem szczególnym i w tym sensie ograniczonym np. w stosunku do postępowania podatkowego i kontrolnego, co oznacza że nie może obejmować postępowania dowodowego. Powyższe wynika wprost z unormowania zawartego w art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), który stanowi, że w sprawach dotyczących interpretacji indywidualnej stosuje się odpowiednio przepisy art. 120, art. 121 § 1, art. 125, art. 129, art. 130, art. 135-137, art. 140, art. 143, art. 165a, art. 169 § 1-2, art. 170 i art. 171 oraz przepisy rozdziału 5, 6, 10 i 23 działu IV Ordynacji podatkowej. W powołanym przepisie ustawodawca nie wymienia postępowania dowodowego, które regulują przepisy rozdziału 11 działu IV Ordynacji podatkowej.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie Spółki może mieć jedynie charakter ogólny, zaś ocena, czy możliwe jest uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów w danym stanie faktycznym może być dokonana tylko przez organ podatkowy prowadzący postępowanie dowodowe, w którym organ ten sprawdzi spełnienie wszystkich przesłanek pozwalających na uznanie konkretnego wydatku za koszt podatkowy na gruncie odpowiednich przepisów, w szczególności ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Organ podatkowy w trybie wydawania interpretacji indywidualnych na podstawie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa nie jest ani zobowiązany ani uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego.

W świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotowe wydatki na nabycie złomu nie podlegają wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i należy stwierdzić, że co do zasady mogą one zatem stanowić koszty uzyskania przychodów, na podstawie art. 15 ust. 1 omawianej ustawy, o ile są prawidłowo udokumentowane przez podatnika.

Należy podkreślić, że ustawa o podatku dochodowym nie reguluje wprost sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów. Nie oznacza to jednak, że podatnik ma w tym zakresie pełną dowolność. Jak wynika z ugruntowanej linii orzeczniczej obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy. Skoro więc podatnik musi legitymować się dowodami potwierdzającymi istnienie związku przyczynowo-skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, to przede wszystkim musi posiadać dokumenty świadczące o poniesieniu wydatku.

Istotną wskazówkę, jak należy dokumentować wydatki zaliczane do kosztów uzyskania przychodów ustawodawca zawarł w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.). Przepisy art. 20, 21 i 22 tej ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych.

I tak, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.

Przepis art. 21 ust. 1 ww. ustawy określa jakie dane powinien zawierać dowód księgowy.

Artykuł 22 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21 oraz wolne od błędów rachunkowych.

W prawie podatkowym potrzeba należytego udokumentowania poniesienia określonych wydatków, odzwierciedlających rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych zgodnie z określonymi przepisami, jest warunkiem koniecznym do tego, aby podatnik z takiego faktu mógł wywieść określone dla siebie, korzystne uprawnienia. Podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wykazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodów.

Dowody w postaci faktur/rachunków muszą odzwierciedlać rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych. Oznacza to, że muszą istnieć możliwości dokonania sprawdzenia i powiązania tych dokumentów księgowych ze ściśle określonymi czynnościami faktycznymi. Podatnicy muszą zatem wykazać, jeżeli powstaną w tym zakresie jakiekolwiek wątpliwości, że określone czynności faktycznie zaistniały i wiążą się z nimi poniesione ściśle określone wydatki.

Reasumując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego i przedstawiony we wniosku stan faktyczny tut. Organ stoi na stanowisku, że wydatki Wnioskodawcy z tytułu ceny nabycia mogą być zaliczone do Jego kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i dokument nabycia potwierdza rzeczywiste dokonanie transakcji zakupu pomiędzy wymienionymi w nim podmiotami (sprzedawcą i nabywcą).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.