IPTPB3/423-127/14-4/KJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych lub wydatków poniesionych na nabycie ekspozytorów (pytanie nr 2 we wniosku) - jest prawidłowe.

W dniu 14 kwietnia 2014 r. do Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

Naczelnik Świętokrzyskiego Urzędu Skarbowego w Kielcach, działający na podstawie art. 14b § 6 i art. 170 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) w związku z § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), pismem z dnia 17 kwietnia 2014 r. nr PP/077-16/14;12102/2014 przesłał ww. wniosek zgodnie z właściwością do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Łodzi.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest upoważniony do wydawania, w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych interpretacji indywidualnych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim i świętokrzyskim.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 kwietnia 2011 r. jest Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi.

Przedmiotowy wniosek wpłynął do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim w dniu 22 kwietnia 2014 r.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 8 lipca 2014 r., nr IPTPP2/443-314/14-2/JS, IPTPB3/423-127/14-2/KJ (doręczonym w dniu 11 lipca 2014 r.) wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie w dniu 21 lipca 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 17 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (po uzupełnieniu wniosku):

Spółka (dalej również: "Wnioskodawca") jest producentem płytek ceramicznych. Płytki te służą jako materiały wykończeniowe w budownictwie. Wykorzystuje się je jako okładziny powierzchni ściennych jak i podłogowych. W zależności od użytej technologii produkcji płytki ceramiczne mogą być układane wewnątrz lub na zewnątrz budynków.

Spółka sprzedaje swoje produkty zarówno w kraju jak i za granicą. Sprzedaż jest dokonywana na rzecz sieci partnerów handlowych, w tym głównie do hurtowni materiałów budowlanych, ale również do sklepów detalicznych. Wnioskodawca co do zasady nie prowadzi sprzedaży swoich produktów bezpośrednio na rzecz odbiorców detalicznych.

Płytki są takim rodzajem towaru, przy zakupie którego konieczna jest wizualna ocena. Klient przed zakupem musi obejrzeć kolor, fakturę, strukturę oraz sprawdzić dopasowanie płytek do pozostałych elementów wykończenia danego pomieszczenia. Jednym z podstawowych sposobów zapewnienia klientowi możliwości zapoznania się z wyprodukowanymi przez Spółkę płytkami oraz zachęcenia go do zakupu jest postawienie ekspozycji (zwanej dalej ekspozytorami) z wyrobami Spółki w punktach sprzedaży. Wówczas każdy, kto chce zakupić płytki, przychodząc do punktu sprzedaży ma możliwość zapoznania się z ofertą Spółki i dokonania wyboru. Jest to niewątpliwie najlepszy sposób na przekonanie klienta do zakupu wyrobów Spółki.

Ekspozytory są rozbudowanymi w różnym stopniu konstrukcjami, takimi jak na przykład: szafy, stojaki, półki, tablice, na których prezentowane są poszczególne serie płytek. Ekspozytor nie stanowi produktu handlowego, nie jest przeznaczony do sprzedaży. Stanowi on konstrukcję przygotowaną w celu zaprezentowania określonego produktu lub kilku rodzajów produktów (płytek ceramicznych). Płytki są przytwierdzone do ekspozytora w sposób trwały, a ich demontaż nie jest możliwy bez zniszczenia płytek.

Spółka będzie nabywać gotowe ekspozytory (z wklejonymi płytkami Spółki, które wcześniej Wnioskodawca sprzeda wykonawcy i udokumentuje to fakturą). Zakupy będą dokumentowane fakturami, z których będzie odliczany podatek VAT naliczony, gdyż Spółka jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z powyższym Spółka planuje w przyszłości, aby takie ekspozytory użyczać nieodpłatnie (na podstawie umowy użyczenia) punktom sprzedaży, w których sprzedawane są płytki Spółki w celu ich odpowiedniej ekspozycji i zachęcenia klienta do zakupu.

Umowy takie zawierane byłyby na okresy kilkuletnie, a w całym czasie trwania umowy ekspozytory pozostawałyby własnością Spółki (łącznie z zamontowanymi na nich płytkami). Kontrahent nie będzie miał w żadnym momencie prawa rozporządzania nimi jak właściciel. Sposób wykorzystania ekspozytorów, w tym ich usytuowanie w placówce handlowej kontrahenta podlegać będzie kontroli przez opiekujących się danym regionem przedstawicieli handlowych. W razie rozwiązania współpracy, kontrahent (punkt sprzedaży) zobowiązany będzie do zwrotu ekspozytorów.

Ekspozytory będą spełniać warunki, o których mowa w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku ekspozytorów, dla których podpisane zostaną umowy użyczenia, jeśli wartość takiego ekspozytora będzie przekraczać 3 500 zł, to zgodnie z art. 16a w powiązaniu z art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Spółka zamierza wprowadzać go do ewidencji środków trwałych, i w myśl Klasyfikacji Środków Trwałych zaliczać do symbolu 808, tj. jako pozostałe narzędzia, przyrządy, ruchomości i wyposażenie, gdzie indziej niesklasyfikowane oraz amortyzować zgodnie z odpowiednimi przepisami. Jeśli natomiast wartość ekspozytora nie będzie przekraczać 3 500 zł, Wnioskodawca planuje cały wydatek poniesiony na jego nabycie zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania i nie wprowadzać go do ewidencji środków trwałych, zgodnie z art. 16d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poniesione koszty na zakup czy też wytworzenie ekspozytorów w celu umieszczenia ich w punktach sprzedaży celem przedstawienia oferty produktowej oraz zachęcenia klienta do zakupu stanowią koszty uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

1. Czy Spółka może nie naliczać i nie odprowadzać do urzędu skarbowego podatku od towarów i usług od nieodpłatnej usługi użyczenia ekspozytora.

2. Czy odpisy amortyzacyjne od ekspozytora lub wydatki poniesione na nabycie ekspozytorów Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w pozostałym zakresie zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno amortyzacja (w przypadku ekspozytorów powyżej 3 500 zł - art. 16a-16m) jak i wydatki poniesione na nabycie ekspozytorów (w przypadku ekspozytorów o wartości poniżej 3 500 zł - art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. Ponoszenie tych kosztów pomaga zwiększać przychody Spółki z tytułu sprzedaży jej podstawowych produktów - płytek ceramicznych; są to więc koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów - art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów to między nim a spodziewanym przychodem musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Obowiązek wykazania takiego związku ciąży na podatniku, który musi wykazać, że poniesione wydatki były celowe z punktu widzenia spodziewanego przychodu. Poza tym dany wydatek nie może się mieścić w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Artykuł 16a ww. ustawy stanowi, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 16d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 16a i 16b, których wartość początkowa określona zgodnie z art. 16g nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ponadto na podstawie art. 16f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Przepisy te wskazują na generalną zasadę, zgodnie z którą środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są składniki majątkowe o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok oraz wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł. Jeżeli wartość środka trwałego jest niższa niż 3 500 zł podatnik ma możliwość dokonania wyboru metody amortyzacji.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest producentem płytek ceramicznych. Spółka sprzedaje swoje produkty zarówno w kraju, jak i za granicą. Sprzedaż jest dokonywana na rzecz sieci partnerów handlowych, w tym głównie hurtowni materiałów budowlanych, ale również do sklepów detalicznych. Wnioskodawca co do zasady nie prowadzi sprzedaży swoich produktów bezpośrednio na rzecz odbiorców detalicznych. Płytki są takim rodzajem towaru, przy zakupie którego konieczna jest wizualna ocena. Klient przed zakupem musi obejrzeć kolor, fakturę, strukturę oraz sprawdzić dopasowanie płytek do pozostałych elementów wykończenia danego pomieszczenia. Jednym z podstawowych sposobów zapewnienia klientowi możliwości zapoznania się z wyprodukowanymi przez Spółkę płytkami oraz zachęcenia go do zakupu jest postawienie ekspozycji z wyrobami Spółki (ekspozytora) w punktach sprzedaży. Ekspozytory są rozbudowanymi w różnym stopniu konstrukcjami, takimi przykładowo jak: szafy, stojaki, półki, tablice, na których prezentowane są poszczególne serie płytek. Ekspozytor nie stanowi produktu handlowego, nie jest przeznaczony do sprzedaży. Stanowi on konstrukcję przygotowaną w celu zaprezentowania określonego produktu lub kilku rodzajów produktów (płytek ceramicznych). Płytki są przytwierdzone do ekspozytora w sposób trwały, a ich demontaż nie jest możliwy bez zniszczenia płytek.

Spółka będzie nabywać gotowe ekspozytory (z wklejonymi płytkami Wnioskodawcy, które wcześniej sprzeda wykonawcy i udokumentuje to fakturą). Zakupy będą dokumentowane fakturami VAT. W związku z powyższym Spółka planuje w przyszłości, aby takie ekspozytory użyczać nieodpłatnie (na podstawie umowy użyczenia) punktom sprzedaży, w których sprzedawane są płytki Wnioskodawcy w celu ich odpowiedniej ekspozycji i zachęcenia klienta do zakupu. Umowy takie zawierane byłyby na okresy kilkuletnie, a w całym czasie trwania umowy ekspozytory pozostawałyby własnością Spółki (łącznie z zamontowanymi na nich płytkami). Kontrahent nie będzie miał w żadnym momencie prawa rozporządzania nimi jak właściciel. Sposób wykorzystania ekspozytorów, w tym ich usytuowanie w placówce handlowej kontrahenta podlegać będzie kontroli przez opiekujących się danym regionem przedstawicieli handlowych. W razie rozwiązania współpracy, kontrahent (punkt sprzedaży) zobowiązany będzie do zwrotu ekspozytorów.

Jak zatem wynika z okoliczności sprawy, wymienione we wniosku ekspozytory, będące własnością Spółki, zamierza Ona użyczać punktom sprzedaży celem bardziej efektywnej prezentacji dostępnego u nich produktu lub kilku rodzajów produktów (płytek ceramicznych). Ekspozytory te służą zatem do zwrócenia uwagi potencjalnego kupującego na Spółkę i Jej produkty, a przez to do zachęcenia do zakupienia Jej towarów. Działanie takie ma niewątpliwie wpływ na przychody Spółki, ponieważ od właściwej prezentacji danego wyrobu może zależeć podjęcie decyzji przez klienta o dokonaniu zakupu, co wpływa na wzrost przychodów producenta.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że:

* wydatki na nabycie (wyprodukowanie) przedmiotowych ekspozytorów mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy założeniu, że nie ma wśród nich kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy;

* wydatki poniesione na nabycie (wytworzenie) ekspozytorów, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 16g ww. ustawy, nie przekracza 3 500 zł mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, stosownie do art. 16d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;

* odpisy amortyzacyjne od ekspozytorów, których wartość początkowa przekracza kwotę 3 500 zł i przewidywany okres ich użytkowania jest dłuższy niż rok, naliczone zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16, stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.