IPTPB3/423-12/14-4/PM - Wydatki na noclegi pracowników jako koszty uzyskania przychodów pracodawcy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2014 r. (data wpływu 13 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów poniesionych z tytułu noclegów pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 13 stycznia 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki wniosku, Dyrektor Izby Skarbowej w X działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), pismem z dnia 13 marca 2014 r. nr IPTPB1/415-15/14-2/k.c. IPTPB3/423-12/14-2/PM, (doręczonym w dniu 14 marca 2014 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 24 marca 2014 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 20 marca 2014 r.). W dniu 19 marca 2014 r. uiszczono brakującą opłatę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (zwany dalej również Spółką lub Pracodawcą) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży części do maszyn tekstylnych, pośrednictwa w sprzedaży maszyn tekstylnych, sprzedaży szybkozłączek oraz robotów przemysłowych i części do tych robotów. Zleceniodawca jest członkiem międzynarodowej grupy X, w ramach której powyższe maszyny i towary są produkowane. Siedziba Spółki znajduje się w X. Dystrybucja towarów handlowych z oferty Wnioskodawcy obejmuje obszar całego kraju. Wnioskodawca poza siedzibą Spółki nie posiada biur terenowych. Czynności handlowe, oprócz sprzedaży towarów, obejmują również usługi serwisowe maszyn i robotów sprzedawanych przez Wnioskodawcę oraz inne podmioty z grupy X.

Prowadzenie działalności w powyższym zakresie wymaga stałej i dobrze zorganizowanej kadry pracowników mobilnych w postaci przedstawicieli handlowych oraz serwisantów. Zadaniem przedstawicieli handlowych jest generowanie sprzedaży towarów z oferty handlowej Wnioskodawcy oraz prowadzenie marketingu bezpośredniego (wizyty u kontrahentów, prezentacja oferty Wnioskodawcy, przyjmowanie zamówień, doradztwo techniczne). Serwisanci wykonują u kontrahentów Wnioskodawcy m.in. usługi serwisu i naprawy urządzeń, usługi montażu i wymiany części oraz podzespołów w urządzeniach. Praca obydwu kategorii pracowników mobilnych w dużej mierze sprowadza się do czynności poza siedzibą Spółki. Należyte wykonywanie ich obowiązków pracowniczych wymaga licznych przejazdów, wyjazdów oraz dojazdów do miejsc, w których na dany dzień zaplanowane są zadania pracownika.

Wnioskodawca zamierza zatrudniać pracowników mobilnych na podstawie umowy o pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Zastosowanie zadaniowego systemu czasu pracy dla tych pracowników podyktowane będzie specyfiką powierzonych im czynności. Zakres obowiązków pracowników mobilnych nie wymaga regularnej obecności w jednym miejscu w tych samych godzinach w każdym dniu roboczym. Pracownicy mobili będą wykonywać swoje zadania w siedzibie Spółki wyłącznie przez około 30% ich czasu pracy, a pozostała część czasu pracy będzie przypadać na czynności terenowe. Należy zaznaczyć, że w przypadku przedstawicieli handlowych i serwisantów ilość czasu pracy przypadającego w terenie jest wprost proporcjonalna do przychodu uzyskiwanego przez Spółkę. W przypadku przedstawicieli handlowych czynności poza siedzibą są ukierunkowane na zwiększenie sprzedaży towarów. W przypadku serwisantów czynności poza siedzibą są związane z wykonywaniem zleceń od kontrahentów. Z punktu widzenia interesów Spółki właściwe wykorzystanie czasu pracy pracowników mobilnych jest kluczowe z punktu widzenia rachunku ekonomicznego i uzyskania przychodu.

W umowach o pracę z pracownikami mobilnymi Wnioskodawca zamierza ustalić jako ich miejsce pracy siedzibę Spółki oraz obszar, w którym zwykle wykonują oni swoje obowiązki pracownicze. W przypadku przedstawicieli handlowych obszarem tym będzie z reguły kilka województw wraz z województwem łódzkim, a w przypadku serwisantów - obszar całego kraju. Pracownicy mobilni będą rekrutowali się spośród mieszkańców Łodzi lub pobliskich miejscowości. W celu maksymalizacji korzyści ekonomicznych uzyskiwanych przez Spółkę z pracy pracowników mobilnych, Wnioskodawca zamierza w ten sposób skonstruować ich zadania, aby w niektórych sytuacjach nie wracali oni do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz pozostawali "w terenie" i w kolejnym dniu pracy kontynuowali czynności na danym obszarze.

Każdorazowy powrót pracowników mobilnych do miejsca zamieszkania byłby dla Spółki nieuzasadniony ekonomicznie. Koszty poniesione w związku z zapewnieniem pracownikowi noclegu "w terenie" będą bowiem mniejsze niż koszty transportu do miejsca zamieszkania i ponownego rozpoczynania podróży w dniu następnym. Wnioskodawca zaznacza, że niejednokrotnie próba powrotu do miejsca zamieszkania i ponownego dojazdu do miejsca czynności w dniu następnym byłaby niemożliwa ze względu na obowiązujące normy czasu pracy. Nawet bowiem w ramach zadaniowego czasu pracy niedopuszczalne jest przekraczanie norm określonych w art. 129 Kodeksu pracy, tj. 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin tygodniowo w ramach przeciętnie 5-dniowego tygodnia pracy. W związku z tym Wnioskodawca zamierza tak ukształtować treść stosunku pracy z pracownikami mobilnymi, że w sytuacji braku faktycznych (zbyt długi dystans) lub prawnych (przekroczenie norm czasu pracy) możliwości powrotu do miejsca zamieszkania, pracownicy ci będą zobligowani korzystać z noclegu "w terenie" w miejscu, w którym w danym dniu ukończyli wykonywanie obowiązków pracowniczych. Gdyby możliwości noclegu w takim miejscu nie było, pracownicy ci będą zobowiązani skorzystać z noclegu w miejscowości pobliskiej. Koszt noclegu pracowników mobilnych, w granicach ustalonych przez pracodawcę, spocznie na Spółce, która będzie nabywcą usługi hotelowej wskazywanym na fakturze VAT wystawionej przez hotel.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że Spółka nie będzie traktować wyjazdów pracowników mobilnych jako podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. Jak wskazano we wniosku (część H) z powołaniem się na orzecznictwo SN, podróżą służbową na gruncie Kodeksu pracy może być wyłącznie zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy. Wnioskodawca podziela to stanowisko z zaznaczeniem, że odnosi się ono wyłącznie do prawno-pracowniczej oceny wyjazdów pracowników mobilnych. W związku z tym pracodawca nie planuje wypłacać pracownikom mobilnym diet ani innych należności przysługujących za czas podróży służbowych, stosownie do przepisów prawa pracy. Nie zmienia to faktu, że na gruncie prawa podatkowego pojęcie podróży służbowej należy traktować autonomicznie. Podobnie jak w przypadku kierowców, którzy niewątpliwie przebywają w podróży służbowej, nie będąc jednocześnie w delegacji w rozumieniu Kodeksu pracy, również pracownicy mobilni będą wykonywać podróże na polecenie pracodawcy i w związku z wykonywaniem obowiązków pracowniczych (a więc podróże służbowe), które nie będą stanowić jednocześnie delegacji stosownie do art. 775 § 1 k.p. Spółka wskazała, że gdy nie będzie dokonywać zwrotu pracownikom kosztów noclegów (w tym sensie, że nie będzie przekazywać im bezpośrednio środków pieniężnych na pokrycie tych wydatków), podstawą rozliczenia będzie faktura, rachunek lub ewentualnie inny dokument księgowy wystawiony przez usługodawcę (hotel, hostel, pensjonat, etc.), w którym to dokumencie jako nabywca usługi będzie wskazana Spółka. Spółka uiści należność objętą fakturą poprzez płatność kartą płatniczą powierzoną pracownikowi stosownie do zawartej z nim umowy o powierzeniu karty płatniczej i dostępu do środków pieniężnych oraz o odpowiedzialności materialnej.

Jeżeli Spółka będzie dokonywać zwrotu pracownikom kosztów (w tym sensie, że będzie przekazywać im bezpośrednio środki pieniężne na pokrycie tych wydatków) podstawą rozliczenia będzie przyznany pracownikowi przez pracodawcę ryczałt w stałej wysokości na każdy nocleg, ujęty na liście płac i wypłacany na jej podstawie. Wysokość ryczałtu, sposób weryfikowania zasadności noclegu pracownika mobilnego w terenie oraz szczegółowy tryb i termin wypłacania ryczałtu będzie regulował stosowny regulamin wprowadzony przez Pracodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy korzystanie z noclegów "w terenie" przez pracowników mobilnych na koszt Pracodawcy będzie stanowić dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych... W przypadku twierdzącej odpowiedzi na to pytanie - czy przychód ten będzie zwolniony od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie wydatków poniesionych na pokrycie noclegu pracownika mobilnego "w terenie".

2. Czy koszty noclegów pracowników mobilnych "w terenie" będą stanowić po stronie Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast w pozostałym zakresie zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty noclegów pracowników mobilnych "w terenie" będą stanowić po Jego stronie koszty uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na gruncie tej regulacji uznaje się, że o koszcie uzyskania przychodu można mówić, gdy spełnione są kumulatywnie następujące przesłanki:

Wydatki, które będą ponoszone przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów noclegów pracowników mobilnych "w terenie" spełniają wszystkie ustawowe przesłanki uznania za koszt uzyskania przychodu. W szczególności należy zauważyć, że będą one pozostawać w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółkę, a ich poniesienie będzie pozostawać w związku przyczynowym z powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, praca pracowników mobilnych będzie dla Wnioskodawcy najbardziej efektywna, gdy pracownicy ci będą przebywać "w terenie" wykonując obowiązki służbowe. Poniesienie wydatków związanych z ich noclegami jest zatem jak najbardziej celowe z punktu widzenia uzyskania przychodu.

Prawidłowość powyższego stanowiska potwierdzają m.in. interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (IPTPB3/423-240/13-2/GG), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (ITPB3/423-378/11/AM oraz ITPB3/423-647/11/AM), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPB3/423-184/12-2/EK).

Spółka podtrzymuje swoje stanowisko, że podróże pracowników będą podróżami służbowymi, chociaż nie w tym znaczeniu, które orzecznictwo sądów powszechnych przyjmuje na gruncie przepisów Kodeksu pracy. Spółka nie będzie dokonywać innego rodzaju kwalifikacji tych podróży do kategorii, gdyż Spółce nie są znane dalsze kategorie, które mogłyby mieć zastosowanie dla wyjazdów pracowników. Jeżeli wyjaśnienie to jest niewystarczające, Wnioskodawca wnosi o wskazanie kategorii (wraz z kryterium ich wyodrębnienia), wedle których należy dokonać klasyfikacji przedmiotowych wyjazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Kosztami podatkowymi są również wydatki na rzecz pracowników, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie, wszelkiego rodzaju nagrody, premie oraz zwrot kosztów podróży służbowych, zakwaterowania, różnego rodzaju świadczenia dodatkowe np. diety oraz inne należności związane z podróżą.

Warunkiem podstawowym zaliczenia należności wypłacanych pracownikowi z tytułu opłaconego noclegu do kosztów uzyskania przychodów jest wykazanie, że świadczona przez niego praca będzie wykonywana w celu osiągnięcia (zachowania lub zabezpieczenia) przychodów Pracodawcy. Jeżeli ten warunek będzie spełniony, to dla Pracodawcy kosztem uzyskania przychodów będzie równowartość zwracanych pracownikowi kosztów noclegu.

Jak wynika z opisu sprawy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza zatrudniać pracowników mobilnych na podstawie umowy o pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. W umowach o pracę z pracownikami mobilnymi Wnioskodawca zamierza ustalić jako ich miejsce pracy siedzibę Spółki oraz obszar, w którym zwykle wykonują oni swoje obowiązki pracownicze. W przypadku przedstawicieli handlowych obszarem tym będzie z reguły kilka województw wraz z województwem łódzkim, a w przypadku serwisantów - obszar całego kraju. Pracownicy mobilni będą rekrutowali się spośród mieszkańców Łodzi lub pobliskich miejscowości. W celu maksymalizacji korzyści ekonomicznych uzyskiwanych przez spółkę z pracy pracowników mobilnych, Wnioskodawca zamierza w ten sposób skonstruować ich zadania, aby w niektórych sytuacjach nie wracali oni do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy w danym dniu, lecz pozostawali "w terenie" i w kolejnym dniu pracy kontynuowali czynności na danym obszarze. Spółka nie będzie traktować wyjazdów pracowników mobilnych jako podróży służbowych w rozumieniu Kodeksu pracy. W związku z tym Pracodawca nie planuje wypłacać pracownikom mobilnym diet ani innych należności przysługujących za czas podróży służbowych stosownie do przepisów prawa pracy. Spółka nie będzie dokonywać zwrotu pracownikom kosztów noclegów (w tym sensie, że nie będzie przekazywać im bezpośrednio środków pieniężnych na pokrycie tych wydatków), podstawą rozliczenia będzie faktura, rachunek lub ewentualnie inny dokument księgowy wystawiony przez usługodawcę (hotel, hostel, pensjonat, etc.), w którym to dokumencie jako nabywca usługi będzie wskazana Spółka. Spółka uiści należność objętą fakturą poprzez płatność kartą płatniczą powierzoną pracownikowi stosownie do zawartej z nim umowy o powierzeniu karty płatniczej i dostępu do środków pieniężnych oraz o odpowiedzialności materialnej. Jeżeli Spółka będzie dokonywać zwrotu pracownikom kosztów (w tym sensie, że będzie przekazywać im bezpośrednio środki pieniężne na pokrycie tych wydatków) podstawą rozliczenia będzie przyznany pracownikowi przez pracodawcę ryczałt w stałej wysokości na każdy nocleg, ujęty na liście płac i wypłacany na jej podstawie. Wysokość ryczałtu, sposób weryfikowania zasadności noclegu pracownika mobilnego w terenie oraz szczegółowy tryb i termin wypłacania ryczałtu będzie regulował stosowny regulamin wprowadzony przez pracodawcę.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane regulacje prawne, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy, że koszty noclegów pracowników mobilnych, w związku z wykonywaniem przez niech obowiązków służbowych w ramach zawartej umowy o pracę, mogą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża podatnika. Jak bowiem stanowi art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z udokumentowanych wydatków winno też wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Ponadto, tutejszy Organ nadmienia, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.). Dokonując bowiem interpretacji indywidualnej organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni oddnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.