IPTPB2/4511-709/15-3/AKr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w związku z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2015 r. (data wpływu 10 listopada 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2016 r. (data wpływu 5 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 listopada 2015 r. złożony został wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zwrotu zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 26 stycznia 2016 r., Nr IPTPB2/4511-709/15-2/AKr, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 26 stycznia 2016 r. (skutecznie doręczone w dniu 29 stycznia 2016 r.). W dniu 5 lutego 2016 r. (nadano w dniu 3 lutego 2015 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący tan faktyczny:

W dniu 7 grudnia 2005 r. Wnioskodawczyni zawarła z Towarzystwem Budownictwa Społecznego umowę najmu lokalu mieszkalnego, znajdującego się w zasobach Towarzystwa, na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego. Umowa najmu przewidywała obowiązek zapłaty na rzecz Towarzystwa kaucji zabezpieczającej na pokrycie należności z tytułu najmu, w wysokości odpowiadającej 12-krotnej wartości czynszu w kwocie 4 351 zł. Wymaganą kwotę kaucji zabezpieczającej Wnioskodawczyni wpłaciła w całości w terminie.

W związku z rozwiązaniem ww. umowy najmu lokalu, Towarzystwo w dniu 4 sierpnia 2015 r. wypłaciło Wnioskodawczyni zwaloryzowaną kwotę uiszczonej uprzednio kaucji zabezpieczającej w kwocie 1 236 zł 94 gr.

W piśmie z dnia 4 sierpnia 2015 r. Towarzystwo stwierdza, że Wnioskodawczyni uzyskała przychód w wysokości 1 236 zł 94 gr., który podlega opodatkowaniu i powinna rozliczyć go w zeznaniu rocznym za 2015 r., na podstawie sporządzonej przez Towarzystwo informacji PIT-8C, który Wnioskodawczyni otrzyma na początku 2016 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że wymaganą kwotę kaucji zabezpieczającej wpłaciła w całości w dniu 14 grudnia 2005 r.

W związku z rozwiązaniem ww. umowy najmu lokalu Towarzystwo w dniu 4 sierpnia 2015 r. wypłaciło Wnioskodawczyni kwotę 5 755 zł 77 gr, na którą składały się następujące kwoty:

* zwrot kaucji mieszkaniowej - 4 351 zł,

* waloryzacja kaucji mieszkaniowej - 1 236 zł 94 gr,

* nadpłata z tytułu rozliczenia czynszów (do 30 czerwca 2015 r.) - 581 zł 55 gr,

* nota obciążeniowa - - 413 zł 72 gr.

Kwota obciążeniowa (413 zł 72 gr) to kwota z tytułu odszkodowania za poniesione koszty zakupu farb celem pomalowania lokalu mieszkalnego i przywrócenia go do stanu wynikającego z zapisu § 17 umowy najmu lokalu mieszkalnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy waloryzacja kaucji zabezpieczającej podlega opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zwrócona przez Towarzystwo waloryzowana kwota kaucji zabezpieczającej należności z tytułu czynszu nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie stanowi ona źródła przychodu w rozumieniu przepisów rozdziału 2 - "Źródła przychodu" ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnikom w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawczyni uważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia kaucji. Na gruncie podatku dochodowego taka kaucja nie skutkuje obowiązkiem podatkowym dlatego, że brak jej cechy podstawowej kategorii tego podatku, czyli cechy przychodu, nie jest definitywnym przysporzeniem majątkowym. Jednakże zgodnie z definicją słownikową za kaucję uważa się pewną sumę pieniężną, złożoną jako gwarancję dotrzymania zobowiązania i stanowiącą odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Wnioskodawczyni uważa ponadto, że kaucja jest wpłacana przez najemców przy zawieraniu umów najmu lokali mieszkalnych i stanowi zabezpieczenie pokrycia należności z tytułu najmu lokalu mieszkalnego, tj. stanowi zabezpieczenie terminowości wpłat czynszów oraz ewentualnych napraw lokalu po rozwiązaniu umowy najmu, jak to miało miejsce w przypadku Wnioskodawczyni - nota obciążeniowa. Zwracana najemcy zwaloryzowana kwota kaucji zabezpieczającej jest świadczeniem o charakterze zwrotnym, a zatem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jest jedynie zabezpieczeniem prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu o charakterze zwrotnym. Natomiast jej waloryzacja pełni rolę elementu odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza, który najemca wpłaca wynajmującemu tytułem zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Istotą kaucji mieszkaniowej jest zabezpieczenie właścicielowi ewentualnych roszczeń powstałych w czasie trwania stosunku najmu.

W myśl art. 32 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) - umowa najmu może przewidywać obowiązek wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, istniejących w dniu opróżnienia lokalu.

Stosownie do treści art. 33 ww. ustawy w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) oraz przepisy Kodeksu cywilnego o najmie.

Zgodnie z zasadą nominalizmu określaną w art. 358 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, to jest w tej samej sumie, na jaką opiewał dług w chwili jego powstania, bez względu na to czy między chwilą powstania a chwilą wykonania zobowiązania doszło do obniżenia lub podwyższenia siły nabywczej pieniądza, mającego wpływ na jego wartość ekonomiczną.

Odstępstwem od kodeksowej zasady nominalizmu jest możliwość dokonania waloryzacji z inicjatywy ustawodawcy, na zasadach i według warunków przez niego przyjętych, a w przypadku braku takiego uregulowania, świadczenia mogą być waloryzowane na podstawie umowy, a także konstytutywnego orzeczenia sądowego.

Zasady zwracania wpłaconej kaucji, a w szczególności określania wysokości należnej do zwrotu kwoty regulują przepisy ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Stosownie bowiem do treści art. 6 ust. 3 tej ustawy, zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 4 ustawy, kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu.

Stosownie jednak do art. 36 ust. 2 ww. ustawy kaucja wpłacona przez najemcę w okresie obowiązywania ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787, z późn. zm.) podlega zwrotowi w zwaloryzowanej kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu, obowiązującej w dniu jej zwrotu, w terminie określonym w ust. 1. Zwrócona kwota nie może być jednak niższa od kwoty kaucji wpłaconej przez najemcę.

Dlatego Wnioskodawczyni stwierdza, że zwracana Jej zwaloryzowana kaucja mieszkaniowa jest świadczeniem o charakterze zwrotnym, a zatem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jest jedynie zabezpieczeniem prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu, o charakterze zwrotnym.

Natomiast jej waloryzacja pełni rolę elementu odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza, którą to kwotę Wnioskodawczyni wpłaciła wynajmującemu tytułem zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Takie rozumienie przepisów znajduje również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 października 2010 r. (nr ILPB2/415-867/10-3/WS). Kolejnym przykładem może być interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (nr IPTPB1/415-556/12-4/ASZ). Według niej waloryzacja kwoty kaucji pełni funkcję odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza, który najemca wpłaca wynajmującemu tytułem zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Wnioskodawczyni uważa zatem, że w przedmiotowej sprawie wypłacona kwota waloryzacji kaucji mieszkaniowej nie stanowi przychodu podlegającego podatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawczyni nie jest obowiązana do wykazania kwoty waloryzacji kaucji wynikającej z otrzymanej informacji PIT-8C w zeznaniu podatkowym składanym za 2015 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania "w szczególności", definicja przychodów z innych źródeł ma charakter przykładowy i otwarty, zatem do tej kategorii należy zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Na podstawie powołanych wyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega uzyskany w roku podatkowym dochód stanowiący dla osób fizycznych (podatników) przysporzenie majątkowe.

Zgodnie z art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z kolei na mocy art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Stosownie natomiast do postanowień art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2013 r. poz. 255), przedmiotem działania towarzystwa jest budowanie domów mieszkalnych i ich eksploatacja na zasadach najmu.

Z kolei, na podstawie art. 32 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego, umowa najmu może przewidywać obowiązek wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, istniejących w dniu opróżnienia lokalu.

Natomiast art. 33 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego stanowi, że w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz przepisy Kodeksu cywilnego o najmie.

Stosownie do art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 150), zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana.

Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 4 tejże ustawy, kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia wynika, że w dniu 7 grudnia 2005 r. Wnioskodawczyni zawarła z Towarzystwem Budownictwa Społecznego umowę najmu lokalu mieszkalnego, która przewidywała obowiązek zapłaty na rzecz Towarzystwa kaucji zabezpieczającej w kwocie 4 351 zł. Wymaganą kwotę kaucji zabezpieczającej Wnioskodawczyni wpłaciła w dniu 14 grudnia 2005 r. W związku z rozwiązaniem ww. umowy najmu lokalu, Towarzystwo w dniu 4 sierpnia 2015 r. dokonało zwrotu uprzednio wpłaconej przez Wnioskodawczynię kaucji mieszkaniowej w wysokości 4 351 zł oraz wypłaciło Wnioskodawczyni waloryzację kaucji mieszkaniowej w kwocie 1 236 zł 94 gr.

Uwzględniając powyższe okoliczności faktyczne i prawne należy stwierdzić, że w związku z rozwiązaniem umowy najmu lokalu i wypłatą zwaloryzowanej kwoty kaucji mieszkaniowej w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni uzyskała przysporzenie majątkowe, ponieważ z tytułu zwrotu kaucji mieszkaniowej wypłacona Jej została kwota wyższa niż została przez Nią uprzednio wpłacona, wyższa o kwotę waloryzacji w wysokości 1 236 zł 94 gr. Przysporzenie majątkowe w postaci kwoty waloryzacji stanowi przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, kwota waloryzacji kaucji mieszkaniowej stanowiąca różnicę pomiędzy wypłaconą Wnioskodawczyni w 2015 r. zwaloryzowaną kwotą kaucji mieszkaniowej a kwotą kaucji mieszkaniowej uprzednio przez Nią uiszczonej stanowi podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym kwota ww. przysporzenia majątkowego wykazana w otrzymanej przez Wnioskodawczynię informacji o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych PIT-8C powinna być przez Nią rozliczona w rocznym zeznaniu podatkowym za 2015 r.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 października 2010 r., Nr ILPB2/415-867/10-3/WS stwierdzić należy, że pismem z dnia 26 listopada 2012 r., Nr DD3/033/47/OBQ/12/PK-830 Minister Finansów zmienił z urzędu ww. interpretację indywidualną stwierdzając jej nieprawidłowość. Natomiast w odniesieniu do interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 19 grudnia 2012 r., Nr IPTPB2/415-556/12-4/ASZ, w której zapadło odmienne rozstrzygniecie podkreślić należy, że ww. rozstrzygnięcie dokonane w analogicznym zagadnieniu nie może stanowić podstawy do żądania podobnego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawczyni, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych rozstrzygnięć, adresowanych do innych podatników. Organ nie może powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.), Minister Finansów może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.