IPTPB2/4511-12/15-4/AU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2015 r. (data wpływu 12 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 8 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 30 marca 2015 r., Nr IPTPB2/4511-12/15-2/AU, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 kwietnia 2015 r., natomiast w dniu 8 kwietnia 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 7 kwietnia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 1 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni sprzedała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego w S. przy ul. S., mieszczącego się w budynku Spółdzielni Mieszkaniowej w S. Wnioskodawczyni prawo to nabyła wspólnie z mężem dnia 16 listopada 2006 r. Wnioskodawczyni nosiła wówczas nazwisko L. Miedzy małżonkami panował ustrój wspólności majątkowej małżeńskiej. Na zakup prawa do lokalu małżonkowie zaciągnęli w dniu 18 grudnia 2006 r. kredyt hipoteczny.

Na początku 2008 r. małżonek Wnioskodawczyni wyprowadził się z mieszkania i odtąd nie partycypował w spłacie kredytu, ani w żadnych kosztach utrzymania lokalu (wszelkie opłaty były dokonywane przelewem z konta Wnioskodawczyni). Dnia 29 września 2008 r. małżonkowie uzyskali rozwód bez orzekania o winie w Sądzie Okręgowym.

Wnioskodawczyni nieformalnie umówiła się z byłym mężem, że odda mu połowę wspólnie spłaconej od 2006 r. do 2008 r. części kredytu hipotecznego. Wnioskodawczyni oddała ustaloną kwotę, co w praktyce oznaczało, że kredyt mieszkaniowy całkowicie stał się Jej zobowiązaniem wobec banku. Resztę wspólnego majątku byli małżonkowie podzielili zgodnie między sobą. Po tych uzgodnieniach były małżonek Wnioskodawczyni wyprowadził się do innego miasta i przez dwa lata nie było między nimi kontaktu. Wnioskodawczyni nie była w stanie polubownie podjąć kroków do formalnego przejecia kredytu. Dopiero w 2010 r. udało się sformalizować wcześniejsze ustalenia poprzez zgodny podział majątku wspólnego w sądzie. Były małżonek Wnioskodawczyni chciał bowiem zaciągnąć kredyt hipoteczny w innym banku ze swoją drugą żoną, czego nie mógł dokonać, ponieważ formalnie widniał jako kredytobiorca razem z Wnioskodawczynią. Bank, który w 2006 r. udzielił kredytu, zażądał postanowienia sądu o podziale majątku i dopiero na tej podstawie mógł scedować kredyt na Wnioskodawczynię, a byłego małżonka wykreślić z rejestru zadłużonych. Ta sytuacja zmobilizowała byłych małżonków do przeprowadzenia formalnego podziału majątku.

Dnia 12 sierpnia 2010 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zgodnym podziale majątku przyznając w całości prawo do lokalu Wnioskodawczyni. Jest to oficjalna data nabycia przeze Wnioskodawczynię części tego prawa po byłym mężu, mimo że w rzeczywistości koszty lokalu (zwłaszcza spłata hipoteki) ciążyły na Niej od początku 2008 r., tj. od rozwodu do momentu sprzedaży w kwietniu 2014 r., a więc przez ponad sześć lat.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni dodała, że wspólnym wydatkiem małżeńskim był zaciągnięty kredyt hipoteczny na częściowe sfinansowanie mieszkania. Resztę kwoty należnej za lokal mieszkalny małżonkowie pokryli ze wspólnych oszczędności, ponieśli koszty notarialne, koszty zakupu urządzeń do wyposażenia mieszkania (mebli, sprzętu AGD, drobnego remontu izb mieszkalnych itp.).

Sądowemu podziałowi majątku wspólnego, dokonanemu w dniu 12 sierpnia 2010 r., podlegało wyłącznie spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego prawo to zostało przyznane Wnioskodawczyni bez konieczności spłaty na rzecz byłego męża.

W skład majątku dorobkowego wchodziły jeszcze inne składniki, m.in. samochód, meble, sprzęty domowe itp., które nie zostały wymienione w postanowieniu Sądu. W związku z podziałem majątku wspólnego Wnioskodawczyni otrzymała wartość udziału w wysokości nieprzekraczającej Jej udziałowi w majątku wspólnym. Podział majątku był ekwiwalentny w opinii Sądu, o czym świadczy postanowienie o braku konieczności spłaty przez Wnioskodawczynię na rzecz byłego męża.

Od chwili rozwodu w 2008 r. do chwili sądowego podziału majątku w 2010 r. małżonkowie mieli wobec banku status dłużników solidarnych. Były małżonek Wnioskodawczyni nie partycypował w spłacie kredytu po rozwodzie, co świadczy o przyjęciu przez niego za stan faktyczny ekwiwalentności podziału majątku, a tym samym uznanie, że od rozwodu, tj. od ustania wspólności majątkowej, nie należało już do niego prawo do lokalu i nie czuł się w obowiązku spłaty kredytu.

Środki wydatkowane przez Wnioskodawczynię byłemu mężowi przed rozwodem jako zwrot połowy spłaconej wspólnie z nim części kredytu, stanowiły ich majątek wspólny.

W postanowieniu Sądu brak jest adnotacji o dokonanym przez Wnioskodawczynię zwrocie byłemu mężowi połowy spłaconej wspólnie części kredytu hipotecznego oraz o spłaconych przez Wnioskodawczynię ratach kredytu hipotecznego po rozwodzie. Zwrot połowy spłaconej wspólnie części kredytu hipotecznego nastąpił w ramach ustalenia podziału majątku wspólnego między małżonkami jeszcze przed rozwodem. Majątkiem do podziału były kwoty pieniężne, sprzęty, samochód i inne składniki majątku wspólnego, które nie stanowiły później przedmiotu podziału przez Sąd. W skład majątku małżeńskiego wchodziło też spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które w całości wskutek ustaleń małżeńskich przed rozwodem przypadło Wnioskodawczyni, a decyzja ta została sformalizowana postanowieniem Sądu.

Oficjalny sądowy podział majątku został dokonany w związku z oczekiwaniami banku, który bez dopełnienia sądowej formalności, nie chciał wykreślić byłego małżonka Wnioskodawczyni z listy dłużników. Podział ten miał więc charakter stricte formalny. Sąd w całości uznał prywatny podział majątku dokonany przez małzonków przed rozwodem, nie nakazał Wnioskodawczyni spłaty na rzecz byłego męża, czym potwierdził, że wartość poszczególnych udziałów była równa i ekwiwalentna.

Spłata należności wobec banku (kolejnych rat kredytu), które Wnioskodawczyni regulowała po rozwodzie z majątku osobistego, wynikała z Jej zobowiązania wobec banku powziętego w 2006 r., w którym nabyła prawo do lokalu.

Sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej, ponieważ z chwilą sprzedaży Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej.

Wnioskodawczyni w najbliższych latach zamierzam nabyć prawo do budynku mieszkalnego. Dochód ze zbycia lokalu zostanie przeznaczony na remont tego budynku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

Czy w związku z zaistniałym stanem faktycznym Wnioskodawczyni jest zobligowana do zapłaty podatku dochodowego ze sprzedaży spółdzielczego własnościowego prawia do lokalu mieszkalnego.

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie sformułowanym w uzupwłnieniu wniosku), z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wskutek sądowego podziału majątku wspólnego w 2010 r. otrzymała Ona na wyłączną własność spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, które wspólnie z byłym mężem nabyła do majątku wspólnego w 2006 r. Sąd przyznał Jej prawo w całości bez obowiązku spłaty na rzecz byłego męża. Ww. prawo Wnioskodawczyni zbyła dnia 1 kwietnia 2014 r.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2 odpłatne zbycie:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami zostały uregulowane przepisami ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa między małżonkami z mocy prawa powstaje wspólność majątkowa obejmująca przedmioty nabyte w czasie jego trwania przez oboje małżonków lub jednego z nich.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy). Dopiero z chwilą wyłączenia wspólności lub ustania małżeństwa wspólność ta ulega przekształceniu. Z chwilą ustania wspólności ustawowej małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym stanowiącym ich dorobek (art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Następnie małżonkowie mogą zdecydować o sposobie podziału majątku wspólnego.

Zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w wyniku podziału majątku wspólnego jest nabyciem tych rzeczy. Mając jednak na uwadze przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem - w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - nie jest przyznanie rzeczy na wyłączną własność jednemu z małżonków w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli:

* podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub

* wartość otrzymanej przez daną osobę rzecz w wyniku podziału tego majątku mieści się w udziale, jaki byłemu małżonkowi przysługuje w majątku dorobkowym małżeńskim.

Zatem za datę nabycia przez Wnioskodawczynię spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu należy przyjąć datę nabycia w czasie trwania związku małżeńskiego (tekst jedn.: 2006 r.), ponieważ podział majątku jest ekwiwalenty (co zostało potwierdzone przez Sąd, który przyznał Wnioskodawczyni prawo do lokalu bez obowiązku spłaty na rzecz byłego męża), a wartość otrzymanego przez Nią prawa w wyniku podziału majątku mieści się w udziale, jaki przysługiwał Jej w majątku dorobkowym małżeńskim. Wnioskodawczyni nadmienia, że w wyniku sądowego podziału majątku wspólnego nie doszło do nabycia przez Nią spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, lecz doszło do zniesienia współwłasności spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego i przyznania go Jej w całości.

W ocenie Wnioskodawczyni, nie jest tak, że zniesienie współwłasności majątku wspólnego poprzez przeniesienie na podatnika udziału jego współmałżonka jest równoznaczne z nabyciem własności wskazanych składników majątkowych. Wnioskodawczyni od momentu nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w 2006 r., w okresie trwania związku małżeńskiego, aż do zbycia w 2014 r., była właścicielką tego prawa, a poprzez zniesienie współwłasności w 2010 r. stała się wyłączną właścicielką. Należy zauważyć, iż ustawodawcaodróżnia nabycie rzeczy od zniesienia współwłasności (podziału majątku wspólnego) i nabycia udziału we współwłasności (art. 10 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W rezultacie, również dla celów podatkowych za nabycie składnika majątkowego nie można uznać przeniesienia udziałów w drodze zniesienia współwłasności tego składnika (wyrok WSA w Łodzi z dnia 15 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 1151/07, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 31 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 828/12).

Należy też podkreślić, że nie sposób ustalić, w jakiej części Wnioskodawczyni nabyła składniki majątku w trakcie trwania wspólności małżeńskiej, bowiem w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej nie wyodrębnia się żadnych części ułamkowych majątku wspólnego. Ustalanie części ułamkowych w ponoszonych przez małżonków kosztach byłoby sprzeczne z art. 31 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który stanowi o tym, że dochody małżonków wchodzą do majątku wspólnego. Małżonkowie, nabywając zatem za wspólne dochody wspólne składniki majątku, oboje (każdy z nich) ponoszą całość (100%) kosztów nabycia oraz nabywają całość (100%) składników majątku. W ramach współwłasności łącznej małżonków nie można określić, który z nich, w jakim stosunku (ułamku, procencie) poniósł wydatki na ich nabycie. Skoro, z uwagi na wspólność majątkową, nie można wyodrębnić udziałów, które Wnioskodawczyni wraz z byłym mężem posiadali w małżeństwie z chwilą nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, to nie można też przyjąć, że pięcioletni termin biegnie od daty przyznania Wnioskodawczyni w całości prawa rzeczowego w drodze postanowienia Sądu o zgodnym podziału majątku.

W świetle powyższego uiszczenie przez Wnioskodawczynię podatku dochodowego z tytułu odpłatnego zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu nie jest zasadne, ponieważ od chwili nabycia przez Nią tego prawa w 2006 r. do chwili zbycia w 2014 r. minęło więcej niż pięć lat. Dodatkowo, w świetle orzecznictwa WSA, należy uznać, że nie nabyła Ona spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu w 2010 r. tj. z chwilą sądowego podziału majątku wspólnego, gdyż podział ten był ekwiwalentny i nie towarzyszyły mu spłat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.