IPTPB2/436-190/12-7/14-S/KK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2014 r., (data wpływu 26 maja 2014 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lutego 2013 r. (data wpływu 21 lutego 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego - jest prawidłowe.

W dniu 19 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 8 lutego 2013 r., Nr IPTPB2/436-190/12-3/k.k. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 8 lutego 2013 r. (skutecznie doręczono dnia 12 lutego 2013 r.), zaś w dniu 21 lutego 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania 18 lutego 2013 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: Spółka, Wnioskodawca), prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest:

* dzierżawa własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim,

* pozostała działalność wydawnicza,

* reklama,

* badanie rynku i opinii publicznej,

* stosunki międzyludzkie (public relations) i komunikacja,

* pozostała działalność wspomagająca prowadzenie działalności gospodarczej, gdzie indziej niesklasyfikowana,

* przetwarzanie danych; zarządzanie stronami internetowymi (hosting) i podobna działalność,

* pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania,

* pozostała działalność profesjonalna, naukowa i techniczna, gdzie indziej niesklasyfikowana.

W marcu 2009 r. do Spółki wniesiony został wkład niepieniężny. W jego skład wchodziły zarówno podlegające amortyzacji wartości niematerialne i prawne (niewielka część aportu), jak i inne prawa niestanowiące wartości niematerialnych i prawnych oraz niepodlegające amortyzacji (np. prawa wytworzone we własnym zakresie). Wkład ten nie stanowił przedsiębiorstwa bądź jego zorganizowanej części.

Z tytułu zmiany umowy spółki komandytowej notariusz pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych od całej wartości wniesionego wkładu.

Na podstawie § 38 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: "Rozporządzenie"), czynność wniesienia powyższego aportu została zwolniona z opodatkowania podatkiem VAT.

W piśmie z dnia 15 lutego 2013 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że zmiana umowy spółki komandytowej, na podstawie, której wniesiono wkład niepieniężny, nastąpiła na podstawie porozumienia wspólników w formie aktu notarialnego, zgodnie z art. 105, art. 106 i art. 107 Kodeksu Spółek Handlowych, określającymi treść umowy spółki oraz formę prawną jej zawarcia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku ze zmianą umowy spółki komandytowej, na podstawie której wniesiono do Spółki (Wnioskodawcy) w marcu 2009 r. wkład niepieniężny, powstał dla Spółki obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana w stanie faktycznym niniejszego wniosku zmiana umowy Spółki, związana z wniesieniem do Niej wkładu niepieniężnego, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, podatek od czynności cywilnoprawnych pobrany przez notariusza stanowi nadpłatę, a Spółka jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o jej stwierdzenie. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k oraz art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, podatkowi podlegają umowy spółki (akty założycielskie) oraz ich zmiany, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, za zmianę umowy spółki uważa się przy spółce osobowej - wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania.

Z literalnego brzmienia wyżej powołanych przepisów wynika więc, że wniesienie wkładu do spółki osobowej (np. w postaci aportu) jako zmiana umowy spółki jest czynnością opodatkowaną podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, (w brzmieniu zachowującym aktualność w odniesieniu do stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku), nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

Powyższe oznacza zatem, zdaniem Wnioskodawcy, że w stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku, czynność polegająca na zawarciu umowy spółki lub jej zmianie, podobnie jak wszystkie inne czynności cywilnoprawne objęte zakresem dyspozycji art. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, nie prowadziły do powstania obowiązku podatkowego w tym podatku, jeżeli przynajmniej jedna ze stron była opodatkowana podatkiem od towarów i usług (dalej: "VAT") z tytułu dokonania tej czynności.

A contrario, powyższe oznacza, że wniesienie wkładu do spółki osobowej podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wyłącznie, jeżeli żadna ze stron czynności nie była opodatkowana VAT z tytułu jej dokonania (przykładowo w sytuacji wniesienia wkładu w postaci przedsiębiorstwa lub zorganizowanej część przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy o VAT).

W ocenie Spółki, w stanie faktycznym sprawy będącej przedmiotem wniosku, czynność wniesienia aportu podlegała opodatkowaniu VAT, co oznacza, że nie została spełniona przesłanka, warunkująca opodatkowanie tej czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, zdaniem Spółki, zmiana umowy Spółki, związana z wniesieniem do Spółki wkładu niepieniężnego, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Czynność wniesienia powyższego aportu została wprawdzie zwolniona z opodatkowania VAT na podstawie § 38 Rozporządzenia, zgodnie z którym "w okresie do 31 marca 2009 r. w przypadku wnoszenia wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek prawa handlowego i cywilnego może być stosowane zwolnienie od podatku". Niemniej, powyższy przepis jest niezgodny z prawem wspólnotowym, tj. z unormowaniami zawartymi w Tytule IX obowiązującej obecnie Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2008 r. (dalej: "Dyrektywa 112"). Polski ustawodawca wprowadził bowiem możliwość stosowania zwolnienia, którego obecnie obowiązująca Dyrektywa 112, jak i poprzednio obowiązująca VI Dyrektywa, nie przewidują.

W Tytule IX Dyrektywy 112 zawarty został zamknięty katalog czynności zwolnionych z VAT. Wszelkie zwolnienia w nim wskazane, na co wielokrotnie wskazywał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"), są wyjątkami stanowiącymi odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania i jako takie należy interpretować je w sposób ścisły. W wyroku z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie C-401/05 VDP Dental Laboratory NV przeciwko Staatssecretaris van Financien TSUE stwierdził, że: "Pojęcia używane do określenia zwolnień, o których mowa w art. 13 szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG (...) należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej dostawy towarów lub usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia przewidziane w art. 13 VI dyrektywy 77/388/EWG stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a zatem powinny być zdefiniowane z punktu widzenia prawa wspólnotowego. Podobnie jest również w przypadku szczególnych warunków wymaganych dla skorzystania z takich zwolnień, a zwłaszcza tych zwolnień, które dotyczą statusu lub tożsamości podmiotu gospodarczego świadczącego usługi objęte takim zwolnieniem. O ile bowiem zgodnie ze zdaniem wprowadzającym art. 13 część A ust. 1 szóstej dyrektywy 77/388/EWG Państwa Członkowskie określają warunki zwolnienia z podatku w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień, jak również, aby zapobiec oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania oraz nadużyciom, o tyle jednak warunki te nie mogą dotyczyć definicji przedmiotu przewidzianych zwolnień". Także w wyroku z 20 czerwca 2002 r. w sprawie C-287/00, Komisja przeciwko Republice Federalnej Niemiec podkreślono, że jeżeli zwolnienie z VAT konkretnej transakcji nie jest przewidziane przez VI Dyrektywę, stanowi ono odstępstwo od ogólnej zasady czynności podlegających opodatkowaniu wyrażonej w art. 2 tej Dyrektywy. Odstępstwo takie jest zgodne z prawem wspólnotowym tylko wtedy, gdy znajduje potwierdzenie w przepisach VI Dyrektywy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca zauważa, że analiza brzmienia poszczególnych przepisów Tytułu IX Dyrektywy 112 prowadzi do wniosku, że nie przewidziano w nim zwolnienia dla czynności aportu. W opinii Spółki, podstawy do wprowadzenia takiego zwolnienia nie stanowi również art. 19 Dyrektywy 112. Zgodnie z jego brzmieniem "w przypadku przekazania, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego". Powyższy przepis oznacza, że państwa członkowskie mają możliwość uznania, że w przypadku wniesienia aportu w ogóle nie dochodzi do dostawy towarów. Tym samym, czynność ta mogłaby być neutralna z punktu widzenia opodatkowania VAT. Neutralności nie należy jednak utożsamiać ze zwolnieniem z podatku VAT. Zwolnienie z podatku ze swej istoty oznacza bowiem, że wystąpiła czynność objęta zakresem działania ustawy podatkowej, lecz właśnie z uwagi na zwolnienie nie podlega ona opodatkowaniu. Takiej możliwości art. 19 Dyrektywy 112 natomiast nie przewiduje. Skoro, zgodnie z art. 19 tej Dyrektywy przewidziano, że państwa członkowskie mogą wyłączyć aport z zakresu czynności podlegających podatkowi VAT, oznacza to, że co do zasady jej przepisy uznają aport za czynność opodatkowaną. Powyższy przepis zezwala więc na wyłączenie takiej transakcji poza system VAT, a nie na jej zwolnienie od podatku. Skutkiem powyższego jest konkluzja, że co do zasady czynność taka jest opodatkowana VAT.

Mając na uwadze treść powyższych przepisów, Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z regulacjami wspólnotowymi aport jest czynnością opodatkowaną. Jedynym wyjątkiem jaki przewidział ustawodawca wspólnotowy jest możliwość wyłączenia przez państwa członkowskie tej transakcji poza system podatku VAT. Polski ustawodawca wprowadził natomiast do porządku krajowego trzecią możliwość - zwolnienie z podatku VAT. Tym samym naruszył on prawo wspólnotowe.

Stanowisko powyższe zostało potwierdzone także w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Przykładowo, w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 kwietnia 2011 r. Sygn. akt I FSK 646/10, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że " (...) ustawodawstwo krajowe wprowadzające zwolnienie z VAT, czy też sama możliwość stosowania zwolnienia, które nie jest objęte zwolnieniem przewidzianym w VI Dyrektywie ani potwierdzone zgodnie z wyjątkiem przewidzianym przez tę Dyrektywę, stanowi naruszenie art. 2 VI Dyrektywy. Wprowadzenie na podstawie wskazanych uregulowań krajowych zwolnienia, czy możliwości stosowania zwolnienia z VAT czynności aportu wnoszonego do spółki prawa handlowego lub cywilnej jest sprzeczne z prawem wspólnotowym, nie ma bowiem podstawy do takiego zwolnienia ani w Tytule X poprzednio obowiązującej VI Dyrektywy, ani w Tytule IX obecnie obowiązującej Dyrektywy. Polski prawodawca dokonał więc wadliwej implementacji przepisów VI Dyrektywy, obecnie Dyrektywy 2006/112/WE, na grunt polskiego sytemu prawnego i wadliwość ta w efekcie prowadzić musi do bezskuteczności regulacji krajowych w tym zakresie".

Dodatkowo Spółka wskazuje, że w dniu 26 września 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok (sygn. akt I SA/Lu 641/12) w sprawie ze skargi kontrahenta Spółki, który w marcu 2009 r. wniósł do Spółki wkład niepieniężny, o którym mowa w stanie faktycznym niniejszego wniosku. Wyrokiem tym Sąd uchylił interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 22 marca 2012 r. Nr IPTPP2/443-851/11-4/JS w przedmiocie opodatkowania VAT powyższego aportu. Prezentując ustne motywy rozstrzygnięcia Sąd przyznał rację skarżącemu, iż wprowadzone przez polskiego ustawodawcę zwolnienie z VAT czynności wniesienia aportu było niezgodne z prawem wspólnotowym, które takiej możliwości nie przewiduje.

Mając na uwadze powyższe, skoro czynność wniesienia aportu do Spółki podlegała opodatkowaniu VAT, to tym samym, zgodnie z art. 2 ust. 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynność ta nie mogła podlegać opodatkowaniu podatkiem. W konsekwencji, po stronie Spółki powstała nadpłata w podatku od czynności cywilnoprawnych. Stanowisko, że jeśli wniesienie składników majątkowych tytułem wkładu niepieniężnego do spółki będzie opodatkowane VAT, to zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynność taka nie będzie podlegała podatkowi, zostało podzielone w licznych interpretacjach organów podatkowych. Przykładowo w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 września 2009 r., nr IPPB2/436-212/09-2/AK, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 29 stycznia 2010 r., nr ITPB2/436-163/09/PS, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 10 listopada 2009 r., nr ILPB2/436-150/09-2/MK oraz w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2009 r., nr ILPB2/436-188/09-3/MK.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty, w ocenie Spółki, czynność wniesienia wkładu niepieniężnego do spółki komandytowej, w stanie faktycznym opisanym w niniejszym wniosku, nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych stanowi nadpłatę, która winna zostać zwrócona Spółce.

W piśmie z dnia 12 grudnia 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Spółka wskazuje, że ostateczne potwierdzenie powyższego stanowiska znalazło wyraz w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: "NSA" lub "Sąd") z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 1/12. W uchwale tej Sąd, rozstrzygając przedstawione mu zagadnienie prawne, stwierdził, że "W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r., w przypadku wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego (aportu), dochodziło do wyłączenia opodatkowania w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 399 z późn. zm.)". Wnioskodawca podkreśla, że w uzasadnieniu podjętej uchwały Sąd wyraźnie stwierdził, że powyższa teza aktualna jest również w stanie prawnym od 1 stycznia 2007 r. do 22 kwietnia 2010 r. Sąd stwierdził bowiem, że " (...) zasadny jest wniosek, że w stanie prawnym sprzed 22 kwietnia 2010 r., a więc także przed 1 stycznia 2007 r., wniesienie aportu do spółki kapitałowej było objęte wyłączeniem przewidzianym w art. 2 pkt 4 u.p.c.c. spod opodatkowania w podatku od czynności cywilnoprawnych w sytuacji, gdy wniesienia aportu było opodatkowane podatkiem od towarów i usług (z zastrzeżeniem, że przed nowelizacją u.p.c.c., która weszła w życie 1 stycznia 2007 r. zwolnieniem w p.c.c. objęte były także czynności zwolnione od opodatkowania w podatku od towarów i usług). Dopiero zmiana normatywna wyprowadzona ww. nowelizacją ukonstytuowała opodatkowanie tego typu czynności podatkiem od czynności cywilnoprawnej".

Tym samym, Sąd wyraźnie potwierdził, że w stanie prawnym, którego dotyczył wniosek Spółki, wniesienie aportu do spółki, opodatkowanego podatkiem od towarów i usług, nie podlegało podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie NSA, nie zasługuje na aprobatę pogląd, wyrażany przez część organów podatkowych oraz niektóre składy orzekające sądów administracyjnych, zgodnie z którym czynność wniesienia wkładu do spółki osobowej, opodatkowana VAT, miałaby stanowić odrębną czynność od zmiany umowy spółki, opodatkowanej podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Akceptacja takiego poglądu oznaczałaby, że nie mogłoby mieć zastosowania wyłączenie z podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 lit. a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, gdyż zmiana umowy spółki opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest poza zakresem VAT, tj. nie jest ani opodatkowana ani zwolniona. Ta argumentacja jest jednak w ocenie NSA sprzeczna z wynikami wykładni językowej, systemowej, funkcjonalnej i historycznej omawianego przepisu.

W ocenie NSA, przepis art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku do czynności cywilnoprawnych, zawierający definicję zmiany umowy spółki osobowej, nie daje podstawy prawnej do rozdzielania czynności zmiany umowy spółki osobowej od czynności wniesienia wkładu. Zgodnie z tym przepisem, za zmianę umowy spółki osobowej uważa się bowiem "wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego (...)". Wykładnia systemowa tego przepisu doprowadziła NSA do wniosku, że pojęcie "zmiana umowy spółki" jest pewnym uproszczeniem stworzonym na potrzeby podatku od czynności cywilnoprawnych. Sąd stwierdził, że pojęcie to obejmuje nie tylko czynności, które wymagają zmiany umowy spółki, lecz także takie, których dokonanie nie jest warunkowane modyfikowaniem postanowień umowy spółki.

Ponadto, zdaniem Sądu, odmienna interpretacja jest niezgodna z zasadami wykładni językowej i funkcjonalnej. Jak zauważył Sąd "Nie można więc podzielić stanowiska wyrażonego w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, sprowadzającego się do tezy, że zmiana umowy spółki prawa handlowego skutkująca wniesieniem wkładu niepieniężnego powodująca podwyższenie kapitału zakładowego nie jest tożsama z czynnością wniesienia do spółki prawa handlowego wkładu niepieniężnego. W ocenie składu siedmiu sędziów NSA, rozpatrujących analizowane zagadnienie prawne, brak jest podstaw prawnych do przyjęcia poglądu, że na gruncie u.p.c.c. to zmiana umowy spółki, będąca czymś pierwszym w porządku czasowym, skutkuje "wniesieniem wkładu niepieniężnego powodującym podwyższenie kapitału zakładowego " spółki kapitałowej. Takie stanowisko jest niezgodne z językowym brzmieniem i kontekstem funkcjonalnym art. 1 ust. 3 pkt 2 u.p.c.c. (...). Przepis ten nakazuje bowiem w zakresie stosowania przepisów regulujących podatek od czynności cywilnoprawnych uważać wniesienie aportu do spółki kapitałowej za zmianę umowy spółki. Dochodzi zatem do utożsamienia ze sobą tych dwóch czynności".

Sąd podkreślił także, że przeciwne stanowisko byłoby nie do pogodzenia z wykładnią historyczną analizowanych przepisów, gdyż podważałoby sens dokonanej w dniu 22 stycznia 2010 r. zmiany brzmienia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nowelizacja ta spowodowała, że umowy spółki ich zmiany podlegające opodatkowaniu bądź zwolnieniu z VAT nie są już wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wprowadzenie takiego przepisu byłoby natomiast zbędne, gdyby przyjąć, że zmiana umowy spółki rozumiana jest jako czynność odrębna od wniesienia wkładu (taka czynność bowiem nigdy nie będzie opodatkowana ani zwolniona z VAT). Jak podkreślił NSA, "Wprowadzona ustawą z dnia 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 44, poz. 251) modyfikacja art. 2 pkt 4 u.p.c.c. ustanawia nowość normatywną, polegającą na nieobjęciu wyłączeniem przewidzianym ww. przepisem zmian umowy spółki. Skoro, jak wyżej stwierdzono, art. 1 ust. 3 pkt 2 u.p.c.c. nakazuje w konstrukcji podatkowej podatku od czynności cywilnoprawnych przyjąć fikcję, że wniesienie aportu do spółki kapitałowej jest jednocześnie zmianą umowy spółki, to od dnia wejścia w życie nowego brzmienia art. 2 pkt 4 u.p.c.c., tj. 22 kwietnia 2010 r., czynność wniesienia aportu nie jest objęta zakresem wyłączenia, o którym mowa w ww. przepisie. Uwzględniając powyższą nowelizację, należy w drodze wnioskowania a contrario wywieść konkluzję, że w stanie prawnym sprzed 22 kwietnia 2010 r. (data wejścia w życie ww. ustawy nowelizacyjnej) obowiązywał przepis art. 2 ust. 4 u.p.c.c., który swoim zakresem obejmował wniesienie aportu do spółki kapitałowej, utożsamianej na mocy art. 1 ust. 3 pkt 2 u.p.c.c. ze zmianą umowy spółki".

W kontekście powyższego, w ocenie Spółki, obecnie nie ulega wątpliwości, że w stanie prawnym sprzed 22 kwietnia 2010 r., a więc w stanie prawnym objętym zakresem wniosku Spółki, czynność wniesienia aportu do spółki prawa handlowego, opodatkowana podatkiem od towarów i usług, była objęta wyłączeniem z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Powyższa uchwała jedynie potwierdziła stanowisko, wyrażone już wcześniej w wielu orzeczeniach sądów administracyjnych, m.in. w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 17 października 2008 r., sygn. akt II FSK 997/07, z dnia 24 października 2008 r., sygn. akt II FSK 1478/07, z dnia 20 marca 2009 r., sygn. akt II FSK 1661/07.

Jednocześnie, Spółka wskazuje, że na mocy art. 14a i 14e Ordynacji podatkowej, na Ministrze Finansów ciąży obowiązek dążenia do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nakazuje branie pod uwagę w procesie wydawania interpretacji indywidualnych tezy wynikające m.in. z orzeczeń wydawanych przez sądy administracyjne, w tym w szczególności uchwał NSA, których celem jest ujednolicenie orzecznictwa sądów administracyjnych i wskazanie jednolitej wykładni przepisów, zarówno organom podatkowym jak i podatnikom. Wykładnia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przedstawiona w uchwale NSA powinna zatem zostać z urzędu uwzględniona w wydanej interpretacji. W ocenie Spółki, wykładnia ta jednoznacznie potwierdza, że stanowisko Spółki wyrażone we wniosku jest prawidłowe.

W dniu 1 marca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 15 listopada 2012 r. (data wpływu 19 listopada 2012 r.), wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB2/436-190/12-5/k.k., stwierdzając, że wniesienie aportu do spółki osobowej, jako zmiana umowy spółki, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) oraz art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 z późn. zm.).

Interpretację indywidualną z dnia 1 marca 2013 r. Nr IPTPB2/436-190/12-5/k.k. doręczono Stronie w dniu 6 marca 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca, reprezentowany przez Pełnomocnika, pismem z dnia 18 marca 2013 r. (data wpływu 27 marca 2013 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa zawartej w piśmie z dnia 24 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB2/436W-3/13-2/k.k. (doręczonej w dniu 29 kwietnia 2013 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, Wnioskodawca, reprezentowany przez Pełnomocnika, w dniu 4 czerwca 2013 r. (data nadania 28 maja 2013 r.), złożył za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Zaskarżonej interpretacji Wnioskodawca zarzucił naruszenie:

* art. 2 pkt 4 lit. a w związku z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k, art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, poprzez błędne uznanie, iż w związku ze zmianą umowy spółki komandytowej, której przedmiotem było wniesienie do spółki komandytowej wkładu niepieniężnego w marcu 2009 r., Skarżąca zobowiązana była do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych;

* art. 14a § 1, art. 14c § 1 i 2 w związku z art. 14e § 1 oraz art. 121 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji powołanego we wniosku Skarżącej orzecznictwa podatkowego, w tym zwłaszcza tez uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2012 r. (sygn. akt II FPS 1/12), co doprowadziło do wydania interpretacji naruszającej wskazane wyżej przepisy prawa materialnego;

* art. 14b § 1, art. 14c § 1 i 2 w związku z art. 3 pkt 2 oraz art. 120 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej w związku z art. 91 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez pominięcie w procesie wykładni przepisów prawa podatkowego norm prawa wspólnotowego oraz zasady pierwszeństwa ich stosowania przed normami prawa krajowego.

Pismem z dnia 3 lipca 2013 r., Nr IPTPB2/4310-6/13-2/k.k., tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 18 października 2013 r., sygn. akt I SA/Lu 684/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 1 marca 2013 r. Nr IPTPB2/436-190/12-5/k.k.

W uzasadnieniu wyroku Sąd uznał, że wydając zaskarżoną interpretację Minister Finansów dokonał niewłaściwej wykładni art. 2 pkt 4 lit. a w związku z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k, art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Błędna wykładnia tych przepisów skutkowała zajęciem stanowiska, zgodnie z którym na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych czynność wniesienia aportu jest zdarzeniem odrębnym od czynności zmiany umowy spółki, a w konsekwencji do uznania, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest wyłącznie zmiana umowy spółki, nie zaś czynność wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego.

Sąd wskazał, że w opinii Ministra Finansów, zmiana umowy spółki komandytowej na skutek wniesienia aportu powinna być opodatkowana podatkiem od czynności cywilnoprawnych na zasadach ogólnych, zaś analiza wyłączenia z opodatkowania przewidzianego w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w kontekście zdarzenia opisanego przez Wnioskodawcę jest w tej sytuacji bezprzedmiotowa.

W ocenie Sądu, powyższe stanowisko należy uznać za nieprawidłowe, bowiem brak jest podstaw do odrębnego traktowania wniesienia aportu i zmiany umowy spółki na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Przemawia za tym w szczególności wykładania literalna, systemowa, funkcjonalna i historyczna przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jak również orzecznictwo sądów administracyjnych, a w szczególności tezy zawarte w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II FPS 1/12. Przedmiotem tej uchwały jest wyłączenie opodatkowania w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych, w przypadku wniesienia do spółki wkładu niepieniężnego przez spółkę kapitałową. W ocenie Sądu, jednak zawarte tam uwagi dotyczące istnienia podstaw do utożsamiania czynności wniesienia aportu i zmiany umowy spółki są także przydatne przy ocenie, czy czynność wniesienia aportu jest zdarzeniem odrębnym od czynności zmiany umowy spółki osobowej.

Zdaniem Sądu, formułując powołane wyżej stanowisko organ skupił się wyłącznie na brzmieniu art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k i pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, całkowicie ignorując relacje tego przepisu w stosunku do innych regulacji zawartych w tej ustawie.

Trzeba mieć na uwadze, że przepis prawny nigdy nie jest oderwaną jednostką, lecz zawsze występuje w określonym kontekście systemowym, który powinien być brany pod uwagę w procesie wykładni. Przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ustalają przedmiot opodatkowania w złożony sposób, wymagający jednoczesnego odniesienia się do kilku przepisów prawnych. I tak, art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi, że "Podatkowi podlegają następujące czynności cywilnoprawne: (...) umowy spółki". Tak określony przedmiot opodatkowania został rozszerzony także o zmiany umów spółki, w myśl art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy, zgodnie z którym "Podatkowi podlegają zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych (...)". Za zmianę umowy spółki osobowej ustawodawca uznał natomiast, zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy, "wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika, dopłaty oraz oddanie przez wspólnika spółce rzeczy lub praw majątkowych do nieodpłatnego używania". Sąd wskazuje na przepis art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b ustawy, zgodnie z którym, podstawę opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych stanowi: "przy wniesieniu lub podwyższeniu wkładów do spółki osobowej albo podwyższeniu kapitału zakładowego - wartość wkładów powiększających majątek spółki osobowej albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy".

Zdaniem Sądu, z cytowanych wyżej przepisów wynika zatem wyraźnie, że ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie daje podstaw prawnych dla odrębnego traktowania czynności zmiany umowy spółki od wniesienia wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki. Przepisy te nie pozostawiają wątpliwości, że ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych wiąże skutki prawne nie z jakąkolwiek zmianą umowy spółki, lecz ze zmianą, która stanowi czynność cywilnoprawną określoną w art. 1 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych tj. "wniesienie lub podwyższenie wkładu, którego wartość powoduje zwiększenie majątku spółki albo podwyższenie kapitału zakładowego (...)". Tym samym, w ocenie Sądu, należy przyjąć, że pojęcie "zmiana umowy spółki", którym posługuje się ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi w istocie zbiorcze określenie kategorii czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Do tej kategorii ustawa zalicza bowiem czynności wymienione w art. 1 ust. 3 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, w tym m.in. wniesienie aportu do spółki osobowej.

Zdaniem Sądu, za przedstawionym wyżej stanowiskiem przemawia także wykładnia historyczna. Stanowisko Ministra Finansów, zgodnie z którym wniesienie wkładu i zmiana umowy spółki to dwie odrębne czynności, na gruncie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawny, podważałoby także sens dokonanej z dniem 22 kwietnia 2010 r. zmiany brzmienia art. 2 pkt 4 lit. b ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nowelizacja ta spowodowała, że umowy spółki i ich zmiany podlegające zwolnieniu z VAT nie są już wyłączone z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Wprowadzenie takiego przepisu byłoby natomiast zbędne, gdyby przyjąć za organem, że zmiana umowy spółki powinna być rozumiana jako czynność odrębna od wniesienia wkładu.

Sąd wskazał, że w ponownie przeprowadzonym postępowaniu Minister Finansów będzie zobowiązany do udzielenia interpretacji indywidualnej, przyjmując za punkt wyjścia wykładnię prawa poczynioną w wyroku przez Sąd.

Zdaniem Sądu, na aprobatę zasługują także zarzuty naruszenia art. 14a, oraz art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, poprzez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji powołanych we wniosku norm prawa wspólnotowego.

Odnosząc się do przedstawionej przez Wnioskodawcę argumentacji, Minister Finansów stwierdził, że organ wydający interpretację indywidualną dokonuje interpretacji przepisów prawa podatkowego, których definicję zawiera art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, i do których - w ocenie Organu - Dyrektywa 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej nie należy. Postanowienia dyrektyw nie stają się automatycznie przepisami krajowymi, w związku z czym, nie mogły podlegać analizie w procesie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Sąd wskazał, że rację ma Minister Finansów stwierdzając, że pojęcie przepisów prawa podatkowego zostało zawarte w Ordynacji podatkowej. Pod tym pojęciem, zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. W powyższym katalogu aktów prawnych podlegających interpretacji Ministra Finansów nie zostały wprost wymienione dyrektywy unijne. Tym niemniej, interpretując powyższy przepis należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami. Natomiast, zgodnie z normą wyrażoną art. 9 Konstytucji RP, Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego.

Sąd zauważył, że w dniu 16 kwietnia 2003 r. Rzeczpospolita Polska podpisała w Atenach, a następnie ratyfikowała Traktat, będący aktem dotyczącym warunków jej przystąpienia z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 kwietnia 2005 r., sygn. akt P 1/05 Trybunał Konstytucyjny wskazał natomiast, że Unię Europejską należy traktować jako organizację międzynarodową. Zgodnie z art. 53 Aktu z dnia 16 kwietnia 2003 r. dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 90, poz. 864, Dz.U.UE.L03.236.33 - dalej: "Akt z dnia 16 kwietnia 2003 r."), po przystąpieniu nowe Państwa Członkowskie uznaje się za adresatów dyrektyw i decyzji w rozumieniu artykułu 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, o ile takie dyrektywy i decyzje zostały skierowane do wszystkich obecnych Państw Członkowskich. W art. 54 ww. Aktu z dnia 16 kwietnia 2003 r. postanowiono natomiast, że nowe Państwa Członkowskie wprowadzą w życie środki niezbędne do przestrzegania - od dnia przystąpienia - przepisów dyrektyw i decyzji w rozumieniu artykułu 249 Traktatu WE (obecnie art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej). Zgodnie z obecną treścią tego przepisu: "W celu wykonania kompetencji Unii instytucje przyjmują rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości. Decyzja, która wskazuje adresatów, wiąże tylko tych adresatów. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej".

Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę, że państwo członkowskie ma obowiązek implementować przepisy dyrektyw do krajowego prawodawstwa w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, w tym znaczeniu dyrektywa jest źródłem prawa, bowiem zobowiązuje to państwo oraz jego organy do wdrożenia jej przepisów do krajowych porządków prawnych.

Sąd wskazał, że wielokrotnie sądy administracyjne podkreślały, że dyrektywy przyjęte przez Radę jako organ Unii Europejskiej są źródłem prawa, w rozumieniu przepisów Konstytucji RP, zwłaszcza art. 87 ust. 1 i art. 91 ust. 3. W wyroku z dnia 1 grudnia 2011 r., sygn. akt I FSK 1565/11, NSA stwierdził, "że organ udzielający interpretacji w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w odniesieniu do hipotetycznego stanu faktycznego, wynikającego z wniosku o interpretację, zobowiązany jest do wykładni przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w świetle celów i brzmienia Dyrektywy Rady 2006/112/WE, jeżeli przepisy te odnoszą się do przedstawionego stanu faktycznego, a w przypadku stwierdzenia sprzeczności przepisów prawa krajowego z normami wynikającymi z tej Dyrektywy, do odmowy zastosowania przepisów prawa krajowego". Natomiast w wyroku z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt 61/09 NSA wyraził pogląd, że "w świetle art. 91 ust. 3 Konstytucji, przy uwzględnieniu art. 53 i art. 54 Aktu z 16 kwietnia 2003 r. oraz art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu i numeracji ustalonej przez art. 2 pkt 235 i art. 5 ust. 1 Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską (Dz. U.UE.C07.306.1) z dniem 1 grudnia 2009 r. (poprzednio: art. 249 TWE) dyrektywa przyjęta przez Radę, jako organ organizacji międzynarodowej jaką jest Unia Europejska, jest źródłem prawa, w rozumieniu art. 87 ust. 1 Konstytucji i powinna mieć - w przypadku kolizji - pierwszeństwo przed ustawami, w zakresie jednak tych tylko przepisów dyrektywy, które są wystarczająco jasne i bezwarunkowe, a więc sformułowanych w sposób pozwalający na ich bezpośrednie zastosowanie. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: ETS) orzekając w sprawach dotyczących VAT wielokrotnie przy tym wskazywał, że większość przepisów VI Dyrektywy (obecnie Dyrektywy 2006/112/WE) spełnia kryteria bezpośredniego stosowania, co oznacza, że treść przepisu umożliwia jednoznaczną i precyzyjną wykładnię oraz bezpośrednie zastosowanie przez organy krajowe".

Zdaniem Sądu, pomijając powołane przez Wnioskodawcę przepisy prawa wspólnotowego Minister Finansów naruszył zasadę praworządności, tj. działania na podstawie przepisów prawa, do której przestrzegania był zobowiązany, zgodnie z treścią art. 120 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej.

Reasumując, Sąd stwierdził, że organ udzielający interpretacji w trybie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w odniesieniu do hipotetycznego stanu faktycznego, wynikającego z wniosku o interpretację, zobowiązany jest do wykładni wskazanych przez Wnioskodawcę: przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE oraz przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów o podatku od towarów i usług. Dokonując wykładni przepisów o podatku od czynności cywilnoprawnych organ jest zobowiązany uwzględnić stanowisko Sądu zaprezentowane w wyroku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, skargą z dnia 19 grudnia 2013 Nr IPTRP-4310-2/13-1, zaskarżył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2013 r., do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismem z dnia 29 stycznia 2014 r. Nr IPTRP-4310-1/14-1 Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wycofał skargę z dnia 19 grudnia 2013 r. Nr IPTRP-4310-2/13-1.

W dniu 26 maja 2014 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2013 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2013 r. - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, zgodnie z przepisem art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.