IPTPB2/415-84/11-4/KSU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2011 r. (data wpływu 18 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2011 r. (data wpływu 28 lipca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2010 - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 kwietnia 2011 r. do Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim 20 kwietnia 2011 r.) wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku złożenia w Polsce zeznania podatkowego za rok 2010.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy pismem z dnia 6 lipca 2011 r. Nr IPTPB2/415-84/11-2/KSU, wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 lipca 2011 r., natomiast w dniu 28 lipca 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 25 lipca 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od wielu lat Wnioskodawczyni mieszkała i pracowała w Wielkiej Brytanii. W 2010 r. wróciła do Polski - 3 września 2010 r. Do tego dnia Wnioskodawczyni przebywała na terytorium Wielkiej Brytanii. W Polsce w 2010 r. uzyskiwała dochody wyłącznie z przysługującej Jej emerytury. Dochody osiągnięte w 2010 r. w Wielkiej Brytanii zostały rozliczone przed tamtejszym urzędem skarbowym.

W uzupełnieniu wniosku dodała również, że świadczenia emerytalne z Polski pobierała od stycznia 2010 r. W 2010 r. od emerytury polskiej ZUS nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy, a wypłacone świadczenia emerytalne w 2010 r. przekazywane były na konto bankowe w Polsce. Z dniem 3 września 2010 r. Wnioskodawczyni zmieniła miejsce zamieszkania i przeniosła swoje centrum interesów życiowych do Polski z zamiarem stałego pobytu w tym kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawczyni jest zobowiązana do złożenia w Polsce zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2010.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Za miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustawodawca wskazuje sytuację, w której osoba fizyczna posiada na tym terytorium centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), bądź też przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Mając na uwadze powyższy przepis ustawy Wnioskodawczyni uważa, że nie jest zobowiązana do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2010 w Polsce, z uwagi na fakt, że w roku 2010 nie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. W roku 2010 Jej miejscem zamieszkania i przebywania była Wielka Brytania.

W Polsce nie posiadała centrum interesów życiowych, ani osobistych. W roku 2010 w Polsce nie posiadała także centrum interesów gospodarczych, gdyż pracowała i odprowadzała podatki na terytorium Wielkiej Brytanii, w tym też kraju posiada swoje centrum interesów życiowych i osobistych. W roku 2010 Wnioskodawczyni nie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku. Podaje również, że tak jak wskazała w opisie stanu faktycznego, w roku 2010 do Polski wróciła 3 września 2010 r., a więc przebywała w Polsce w roku 2010 dokładnie 119 dni. Zatem, w roku 2010 nie przebywała i nie zamieszkiwała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a więc nie jest zobowiązana do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2010.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu, czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja z dnia 20 lipca 2006 r. między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

* osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

* jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,

* jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,

* jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego przyjąć należy, że w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 2 września 2010 r. Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii. W Polsce nie posiadała centrum interesów życiowych, osobistych ani gospodarczych, gdyż pracowała i odprowadzała podatki na terytorium Wielkiej Brytanii, w tym też kraju posiadała swoje centrum interesów życiowych i osobistych. W roku 2010 Wnioskodawczyni nie przebywała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku, a ponadto, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze łączyły Wnioskodawczynię z Wielką Brytanią. W państwie tym przebywała, pracowała i odprowadzała podatki.

Przeniesienie ośrodka interesów życiowych do Wielkiej Brytanii oznaczało, iż Wnioskodawczyni w tym czasie podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Biorąc natomiast pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni przyjechała (powróciła - jak wskazano we wniosku) do Polski, należy rozważyć, czy w myśl przytoczonego na wstępie przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma miejsce zamieszkania w Polsce. Wnioskodawczyni we wniosku podała, że z dniem 3 września 2010 r. zmieniła miejsce zamieszkania i przeniosła swoje centrum interesów życiowych do Polski z zamiarem stałego pobytu w tym kraju. Zatem od dnia powrotu do Polski ma Ona miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przedstawionym stanie faktycznym uznać należy, że - od daty powrotu do Polski, tj. od dnia 3 września 2010 r. Wnioskodawczyni spełnia przesłanki do uznania, że dla celów podatkowych ma miejsce zamieszkania w Polsce. Natomiast w przypadku przyjęcia, iż ma Ona miejsce zamieszkania w obu państwach, państwo Jej rezydencji należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 polsko-brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Istotnym w tym zakresie jest określenie stałego miejsca zamieszkania oraz ośrodka interesów życiowych.

Mając na względzie wypracowaną przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), a ujętą w art. 4 ust. 2 lit. a) Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (która na mocy porozumienia państw-sygnatariuszy stanowi wzorzec dla umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym umowy polsko-brytyjskiej), koncepcję stałego miejsca zamieszkania, jako każdą formę zamieszkiwania, niezależną od tytułu prawnego do zajmowanego lokalu mieszkalnego czy domu (w rozumieniu prawa własności, najmu, dzierżawy, użyczenia itp.), a uwarunkowaną przede wszystkim zamiarem przebywania na dłuższy czas w sposób ciągły, należy uznać, iż z uwagi na fakt zamieszkania Wnioskodawczyni - na dzień sporządzenia wniosku - w Polsce, została zrealizowana przesłanka miejsca stałego zamieszkiwania w Polsce.

Przy określeniu ww. centrum należy wziąć pod uwagę przede wszystkim związki osobiste i ekonomiczne osoby fizycznej z danym państwem, wśród których w pierwszej kolejności wymienić należy więzi rodzinne, towarzyskie, fakt otrzymywania emerytury, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną działalność, miejsce z którego zarządza ona swoim mieniem.

Mając na względzie powyższe należy uznać, iż w 2010 r. do dnia przyjazdu Wnioskodawczyni miała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii i za ten okres podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, co oznacza, że opodatkowaniu w Polsce podlegałyby jedynie dochody uzyskiwane z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. W związku z tym Wnioskodawczyni z dochodów osiągniętych w okresie przebywania w Wielkiej Brytanii (gdzie znajdowało się Jej centrum interesów życiowych) nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce.

Natomiast od dnia przyjazdu do Polski tj. od 3 września 2010 r., Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Zatem, od tego momentu, dochody uzyskane przez Nią podlegają w Polsce opodatkowaniu, dlatego też należy uwzględnić je w zeznaniu podatkowym.

Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Ustawodawca przewiduje tylko jedno zwolnienie podmiotowe od obowiązku złożenia zeznania. Zgodnie z art. 45 ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek złożenia zeznania nie dotyczy podatników wymienionych w art. 37 cytowanej ustawy, czyli podatników dla których rocznego obliczenia podatku dokonał płatnik. Również jeśli podatnik uzyska wyłącznie dochody zwolnione na podstawie art. 21, 52 i 52a ustawy lub opodatkowane zgodnie z art. 29-30a nie będzie miał obowiązku składania zeznania rocznego.

Reasumując, od dnia 3 września 2010 r. Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w związku z czym jest zobowiązana do złożenia rocznego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2010, zgodnie z art. 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.