IPTPB2/415-328/14-6/Akr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 20 maja 2014 r. (data wpływu 26 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 14 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania zasądzonej wyrokiem Sądu kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania zasądzonej wyrokiem Sądu kwoty za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 31 lipca 2014 r., Nr IPTPB2/415-328/14-2/AKr, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 1 sierpnia 2014 r. (skutecznie doręczone w dniu 8 sierpnia 2014 r.). W dniu 14 sierpnia 2014 r. (data nadania 13 sierpnia 2014 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako spadkobierca nabył własność nieruchomości gruntowej położonej w B. przy ul. K., ujętej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako działka budowlana. Przedmiotowa działka w dacie nabycia jej własności nie była formalnie obciążona prawami osób trzecich. Natomiast faktycznie była ona bez tytułu prawnego użytkowana przez dystrybutora napowietrznej linii energetycznej, tj. PGE Dystrybucja SA z siedzibą w L. Analiza dostępnych dokumentów wykazała, że dystrybutor sieci energetycznej samowolnie zajął tą nieruchomość przed datą nabycia jej własności przez Wnioskodawcę i bez uzyskania tytułu prawnego wybudował przebiegającą przez teren tej nieruchomości napowietrzną linię energetyczną średniego napięcia oraz użytkował przedmiotową działkę w celach komercyjnych w ramach dystrybucji energii elektrycznej tą linią. Skutkiem tego zachowania dystrybutora Wnioskodawca uznał, że został poszkodowany, gdyż nie mógł przedmiotowej działki zagospodarować zgodnie z jej przeznaczeniem poprzez jej zabudowę domem mieszkalnym. Dystrybutor linii energetycznej na przestrzeni czasu od wejścia na teren tej nieruchomości nie uzyskał tytułu prawnego do przedmiotowej nieruchomości i jego posiadanie oraz użytkowanie miało od początku charakter samowolnego zajęcia nieruchomości.

Z powodu utraty przez Wnioskodawcę prawa użytkowania przedmiotowej nieruchomości zgodnie z jej przeznaczeniem ujętym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Wnioskodawca podjął negocjacje z dystrybutorem dotyczące zmiany przebiegu linii energetycznej z możliwością jej zastąpienia linią kablową w gruncie dla odzyskania przedmiotowej działki do zabudowy mieszkaniowej. Te negocjacje zakończyły się niepowodzeniem z uwagi na znaczny koszt przebudowy tej linii i odmowy ze strony dystrybutora energii elektrycznej wykonania takiej przebudowy. W tej sytuacji Wnioskodawca jako poszkodowany podjął w 2012 r. procedurę sądową o zasądzenie stosownego odszkodowania wskazując na powyższe przyczyny. Ostatecznie, prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego I Wydział Cywilny w Z. z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt: I Ca X/13 oddalona została apelacja pozwanego dystrybutora od wyroku Sądu Rejonowego I Wydział Cywilny w Z. z dnia 25 czerwca 2013 r. w sprawie oznaczonej sygn. akt: I C Y/12.

Skutkiem uprawomocnienia się tego wyroku dystrybutor wypłacił w 2013 r. Wnioskodawcy zasądzoną kwotę wyrokiem Sądu Rejonowego w B. Sytuacja ta wywołała skutek w postaci osiągnięcia przez Wnioskodawcę w 2013 r. przychodu z zasądzonej wierzytelności. Sąd Rejonowy w ocenie przedmiotu sprawy dokonał kwalifikacji przedmiotowej wierzytelności jako wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, opierając się o kwalifikacje z innych orzeczeń Sądu Najwyższego w podobnych sprawach.

W ocenie Wnioskodawcy, Jego przychód osiągnięty w 2013 r. z tytułu zasądzonej wierzytelności stanowi odszkodowanie z czynu niedozwolonego dystrybutora za samowolne zajęcie mienia Wnioskodawcy oraz jego bezumowne i bez pozyskania tytułu prawnego komercyjne użytkowanie i jest kosztem Wnioskodawcy. Szkoda Wnioskodawcy obejmuje utraconą korzyść z powodu pozbawienia Wnioskodawcy możliwości zabudowy mieszkalnej nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem nieruchomości w planie zagospodarowania przestrzennego oraz utratę korzyści z tytułu użytkowania działki stanowiącej własność Wnioskodawcy, bezumownie przez dystrybutora energii elektrycznej, bez żadnej odpłatności z tego tytułu. Wnioskodawca wobec wątpliwości interpretacyjnych co do kwalifikacji osiągniętego przychodu w 2013 r. z powyższego tytułu, w ramach procedury wyjaśnień w Urzędzie Skarbowym w B. w aspekcie zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych, zadeklarował od przedmiotowej wierzytelności netto (po potrąceniu kosztów sądowych) własne zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2013 r. w wysokości 3 604 zł. W ocenie Wnioskodawcy przedmiotowy przychód podlega jako odszkodowanie zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych z delegacji art. 21 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że oczekuje od Organu rozstrzygnięcia co do zasady, czy osiągnięty przychód Wnioskodawcy tytułem wyroku sądowego przytoczony w uzasadnieniu wniosku i dodatkowo wskazany w załączniku do wniosku z załączonego odpisu wyroku sądowego jest zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy osiągnięty przez Wnioskodawcę w 2013 r. przychód skutkiem wypłaty kwoty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy przez dystrybutora energii elektrycznej jako wierzytelności zasądzonej prawomocnym orzeczeniem Sądu z tytułu wyrządzonej szkody w mieniu Wnioskodawcy podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega opodatkowaniu według zasad ogólnych.

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), zasądzona należność od przedsiębiorcy dystrybutora energii elektrycznej, będąca następstwem deliktu ze strony przedsiębiorcy wobec bezspornych okoliczności wywołania po stronie Wnioskodawcy zachowaniem przedsiębiorcy ograniczenia praw właściciela do własnej nieruchomości gruntowej, a w ramach tego ograniczenia pozbawienia Wnioskodawcy możliwości zagospodarowania działki budowlanej zgodnie z jej przeznaczeniem przewidzianym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego na budownictwo indywidualne, jest zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych w całości z delegacji art. 21 ust. 1 pkt 3b w zbiegu interpretacyjnym z pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W opinii Wnioskodawcy, ustawodawca w ustawie materialnej - podatkowej nie zawarł definicji odszkodowania i na tym tle orzecznictwo wypracowało stanowisko posłużenia się definicją subsydiarną szkody w rozumienia prawa cywilnego. Niemniej w ocenie Wnioskodawcy, nowelizacja ustawy podatkowej, szczególnie z 2008 r. i na tym wypracowane dotychczasowe orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, a szczególnie z drugiej połowy 2013 r. oraz z 2014 r. zrewidowało poprzedni dorobek orzecznictwa Sądów. Skutkiem tej rewizji poglądów, zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczono traktowanie np. zasądzonego wynagrodzenia za ustanowienie służebności przesyłu jako odszkodowania w rozumieniu art. 21 ustawy, mimo że w rozumieniu prawa cywilnego i w brzmieniu literalnym wyroków sądowych Sądy cywilne nie posługują się wyrażeniem odszkodowania w takim wypadku, a wprost wyrażeniem wynagrodzenia. Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, na tle tych nowych interpretacji stoi na stanowisku, że wynagrodzenie za ustanowienie służebności przesyłu stanowi w istocie odszkodowanie, czyli rekompensatę (ekwiwalent) za ograniczenie prawa własności gruntu jaką ponosi posiadacz gruntu wskutek realizacji inwestycji przesyłowej ale także z uwagi na to, że wynagrodzenie takie spełnia cechy odszkodowania wskutek utraty korzyści (lucrum cessans) posiadacza nieruchomości.

Zobrazowany we wniosku stan faktyczny przedmiotu sprawy, w ocenie Wnioskodawcy, wyczerpuje przesłanki ww. zrewidowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego co do zakwalifikowania zasądzonego wynagrodzenia prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. do odszkodowania, co z kolei prowadzi do wniosku, że jest ono zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych z delegacji art. 21 ust. 1 pkt 3b w zbiegu z pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zatem wszelkie dochody podatnika niewymienione enumeratywnie w katalogu zwolnień przedmiotowych podlegają opodatkowaniu.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 pkt 1-9 ww. ustawy określono źródła przychodów, wyszczególniając m.in. stosunek pracy i stosunki pokrewne, emeryturę, rentę (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (np. umowy zlecenia, o dzieło - pkt 2), pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 3), najem, dzierżawę (pkt 6), kapitały pieniężne i prawa majątkowe (pkt 7) oraz inne źródła (pkt 9).

Należy podkreślić, że w przypadku niemożności jednoznacznego zaliczenia danego przychodu do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, przychód ten należy kwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 tego przepisu.

W art. 20 ust. 1 ww. ustawy wskazano przykładowo różnego rodzaju przychody kwalifikowane do innych źródeł. Zgodnie z jego brzmieniem, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowania "w szczególności" świadczy o przykładowym charakterze tego katalogu przychodów z innych źródeł. Stąd też przychodami z innych źródeł są także inne przychody, niewymienione wyraźnie w ustawie.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy korzystają jedynie te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie, z wyjątkiem odszkodowań wprost wymienionych w tym przepisie.

Zakres zwolnienia wynikający natomiast z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat a inaczej odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymał w 2013 r. od dystrybutora energii elektrycznej wynagrodzenie zasądzone prawomocnym wyrokiem sądowym z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości Wnioskodawcy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy wskazać, że bezumowne korzystanie z rzeczy ma miejsce wtedy, gdy osoba trzecia bez tytułu prawnego wchodzi w strefę uprawnień właścicielskich, w wyniku czego właściciel zostaje pozbawiony faktycznego władztwa nad rzeczą oraz możliwości czerpania z niej pożytków.

W myśl art. 224 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jej posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył (art. 224 § 2 ww. ustawy).

Na podstawie art. 225 Kodeksu cywilnego obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

W świetle powyższych przepisów - roszczenia uregulowane w ww. przepisach nie służą naprawieniu szkody. Treścią tych roszczeń jest natomiast żądanie wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz zwrot pożytków lub ich równowartości. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości obejmuje spodziewane korzyści z tytułu umowy najmu lub dzierżawy, która zostałaby zawarta gdyby nieruchomość nie została zajęta. Przepisy prawa cywilnego dają więc właścicielowi rzeczy prawo do roszczenia o wynagrodzenie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel uzyskałby, gdyby rzecz wynajął (wydzierżawił). Utrata korzyści w szczególności polega na nie uzyskaniu pożytków cywilnych (czynsz z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi.

Jednakże skoro pomiędzy Wnioskodawcą a dystrybutorem energii elektrycznej nie została sporządzona umowa najmu, to oczywiste jest, że Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości a nie z tytułu jej najmu czy dzierżawy.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wynagrodzenie o jakim mowa w przywoływanych normach nie jest odszkodowaniem. Stanowi ono natomiast sposób regulowania stosunków między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem, ochronę interesów właściciela i przywracania zakłóconej równowagi między tymi podmiotami.

Należy przy tym zaznaczyć, że przepisy art. 224 § 2 i art. 225 Kodeksu cywilnego w zakresie wymienionych w nich roszczeń wyłączają inne podstawy odpowiedzialności posiadacza wobec właściciela. Zarówno powstanie roszczenia o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, jak i wysokość wynagrodzenia nie zależy od tego, czy właściciel w rzeczywistości poniósł jakiś uszczerbek, a posiadacz uzyskał jakąś korzyść. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie nie jest i nie może być odszkodowaniem z tytułu pozbawienia posiadania rzeczy, gdyż wiąże się z faktem wykonywania posiadania samoistnego (art. 225 Kodeksu cywilnego), a nie wyrządzeniem szkody w jakiejkolwiek postaci.

Tym samym świadczenie przysługujące z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy, nie jest naprawieniem szkody wyrządzonej właścicielowi lecz zapłatą za korzystanie z jego rzeczy, którą korzystający z rzeczy musiałby uiścić właścicielowi, gdyby to korzystanie oparte było na istniejącej podstawie prawnej; a więc tym co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz oddał w odpłatne korzystanie na podstawie ważnego stosunku prawnego. W związku z powyższym, tak wypłacone świadczenie nie jest odszkodowaniem, do którego miałyby zastosowanie przepisy prawa cywilnego regulujące wysokość lub zasady ustalania roszczeń odszkodowawczych.

Skoro zatem świadczenie z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy nie ma charakteru odszkodowawczego to nie może ono korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie żadnego z wyżej wskazanych przepisów. Co prawda ustawa podatkowa nie zawiera definicji szkody czy odszkodowania, jednakże dokonując jego wykładni nie należy odbiegać od jego rozumienia jakie temu pojęciu zostało nadane w systemie prawa cywilnego. O tym co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują co do zasady przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego. Natomiast omawiane wynagrodzenie - jako niesłużące naprawieniu szkody - nie ma charakteru odszkodowawczego, podobnie jak korzystanie z nieruchomości przez posiadacza nie oznacza wyrządzenia jej właścicielowi szkody tylko dlatego, że nie łączy ich ważny stosunek prawny, a właściciel nie mógł z nieruchomości tej korzystać. Wynagrodzenie, o którym mowa w art. 224 § 2 i art. 225, jest należne bez względu na uszczerbek majątkowy jaki poniósł lub mógłby ponieść właściciel rzeczy.

We własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca wskazał jako podstawę zwolnienia od opodatkowania ww. wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości art. 21 ust. 1 pkt 3b w zbiegu z pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są odszkodowania wypłacone, na podstawie wyroków sądowych i zawartych umów (ugód), posiadaczom gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, z tytułu:

- w wyniku prowadzenia na tych gruntach, przez podmioty uprawnione na podstawie odrębnych przepisów, inwestycji dotyczących budowy infrastruktury przesyłowej ropy naftowej i produktów rafinacji ropy naftowej oraz budowy urządzeń infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej - powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że art. 21 ust. 1 pkt 120 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma zastosowania w przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym, ponieważ przepis ten dotyczy gruntów wchodzących w skład gospodarstwa rolnego natomiast grunt, którego dotyczy przedmiotowe wynagrodzenie to działka budowlana. Ponadto wskazać należy, że Wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości a nie odszkodowanie z tytułu ustanowienie służebności gruntowej czy rekultywacji gruntów lub szkód powstałych w uprawach rolnych i drzewostanie.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego zarówno na podstawie wskazanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jaki i art. 21 ust. 1 pkt 3b czy art. 21 ust. 1 pkt 120 tej ustawy, ponieważ nie ma charakteru odszkodowawczego i nie spełnia przesłanek wskazanych w tych przepisach. Wskazane wynagrodzenie nie jest odszkodowaniem, lecz wynagrodzeniem za korzystnie z rzeczy. Tym samym kwota za bezumowne korzystanie z nieruchomości wypłacona w 2013 r. Wnioskodawcy stanowi dla niego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i powinna być wykazana w zeznaniu podatkowym, które należy składać we właściwym urzędzie skarbowym, w terminie do dnia 30 kwietnia następnego roku podatkowego.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.