IPTPB2/415-287/11-2/KK - Ustalenie miejsca opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodu w związku z przeprowadzką podatnika z Francji do Polski.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca zamieszkania dla potrzeb podatkowych - jest prawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca zamieszkania dla potrzeb podatkowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od zawarcia małżeństwa w Paryżu od dnia 8 października 2004 r. do dnia 15 lipca 2007 r. Wnioskodawca razem z całą rodziną mieszkał stale we Francji, nie mając w Polsce stałego zameldowania. We Francji Wnioskodawca pracował nieprzerwanie przez kilka lat do dnia 30 czerwca 2007 r. W połowie lipca 2007 r. cała rodzina przeprowadziła się do Polski, gdzie Wnioskodawca zameldował się 15 lipca 2007 i podjął pracę od 1 września 2007 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przyjęcie przez Wnioskodawcę Francji, jako miejsca zamieszkania dla celów podatkowych, w roku 2007 jest słuszne.

Zdaniem Wnioskodawcy, przyjmując, zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 obowiązującej umowy między Polską i Francją "o unikaniu podwójnego opodatkowania", jako kryteria określenia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych: miejsce stałego pobytu oraz ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, Wnioskodawca uznał, że w roku 2007 Jego miejscem zamieszkania dla celów podatkowych jest Francja.

Wnioskodawca uznaje, że większość czasu w 2007 r. Jego miejscem stałego pobytu była Francja i z tym krajem w 2007 r. miał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

Wnioskodawca przyjął, że "powiązania osobiste" to powiązania rodzinne i towarzyskie danej osoby, co w praktyce oznacza, że w danym państwie znajduje się także najbliższa rodzina danej osoby. Z kolei za "powiązania gospodarcze" Wnioskodawca przyjął miejsce wykonywania pracy, prowadzenia działalności gospodarczej, czy też posiadanie majątku. W przypadku Wnioskodawcy, przez kilka kolejnych lat centrum interesów życia osobistego znajdowało się we Francji: tam zawarł ślub i tam urodziła się dwójka Jego dzieci, całą rodziną mieszkali we Francji do połowy lipca 2007 r., a więc przez większość roku 2007. Również większość czasu w 2007 r. Wnioskodawca pracował we Francji (6 miesięcy) niż w Polsce (4 miesiące). Z tego względu Wnioskodawca uznaje, że ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze w roku 2007 miał z Francją i wskazuje Francję jako miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w roku 2007, gdzie rozliczył się zgodnie z obowiązującymi przepisami i zaleceniami, jakie otrzymał we francuskim urzędzie podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. cytowanej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast, stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku podatkowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez "centrum interesów osobistych" należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei "centrum interesów gospodarczych" to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Tym samym określona osoba, która ma rodzinę w Polsce oraz wykonuje pracę zarobkową w Polsce, będzie podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle cytowanego art. 3 ust. 1a, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające, dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w. cyt. przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5),

Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej wyżej umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Francuskiej, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. "Stałe miejsce zamieszkania" to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości.

Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca wraz z żoną i dziećmi od dnia 8 października 2004 r. do dnia 15 lipca 2007 r. zamieszkiwał we Francji i tam pracował, nie mając w Polsce stałego zameldowania. Wnioskodawca we Francji pracował do dnia 30 czerwca 2007 r. W połowie lipca 2007 r. cała rodzina przeprowadziła się do Polski, gdzie Wnioskodawca zameldował się 15 lipca 2007 i podjął pracę od 1 września 2007 r.

Zatem, stosownie do treści art. 4 ust. 2 lit. a) Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, należy uznać, że w 2007 r. Wnioskodawca posiadał ośrodek interesów życiowych we Francji, przez co nie został spełniony warunek wynikający z art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych.

Stosownie do treści cytowanego art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamieszkiwał w Polsce w 2007 r. przez okres krótszy niż 183 dni tj. od dnia 15 lipca 2007 r. W związku z tym, również nie został spełniony drugi warunek określony w tym przepisie.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, na podstawie art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznać należy, że Wnioskodawca w 2007 r. podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, że od dnia przyjazdu do Polski (15 lipca 2007 r.) Wnioskodawca podlega opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów na zasadach określonych w art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem w zeznaniu o wysokości uzyskanych w 2007 r. dochodów Wnioskodawca winien wykazać wszystkie dochody uzyskane od dnia zmiany rezydencji, tj. od 15 lipca 2007 r. Natomiast dochód z pracy wykonywanej we Francji do 30 czerwca 2007 r. nie podlega opodatkowaniu w Polsce, gdyż został uzyskany w okresie kiedy Wnioskodawca nie był rezydentem polskim i nie został osiągnięty na terytorium Polski. W okresie pobytu Wnioskodawcy we Francji opodatkowaniu w Polsce podlegały jedynie dochody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.