IPTPB2/415-249/13-4/AK - Możliwość odliczenia od dochodu w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2013 r. (data wpływu 5 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 kwietnia 2013 r. (data wpływu 2 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczenia wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.). Pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r., znak IPTPB2/415-249/13-2/AK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłano w dniu 18 kwietnia 2013 r. (skutecznie doręczono 22 kwietnia 2013 r.). W dniu 2 maja 2013 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania 26 kwietnia 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, z koniecznością stałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS w załączeniu - 2 szt.). Jako osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim wymaga pomocy żony w rodzinnej egzystencji, ale przede wszystkim w transporcie na niezbędne i częste zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca z żoną posiada samochód Renault Kangoo. Samochód posiada 5 miejsc siedzących i ładowność 735 kg. Samochód ten jest zarejestrowany jako samochód ciężarowy, gdyż w chwili nabycia spełniał definicję samochodu ciężarowego w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług - jest to tzw. samochód z kratką. Zgodnie jednak z nowelizacją ustawy o podatku VAT z 2011 r., nie spełnia on już definicji samochodu ciężarowego. Przekwalifikowanie samochodu na osobowy wiąże się z poniesieniem kosztów na jego przebudowę i wizytami na stacji kontroli pojazdów, co w obecnej sytuacji Wnioskodawcy byłoby dużym obciążeniem. Samochód ten jest dla Wnioskodawcy bardzo użyteczny przy ciągłym przewożeniu wózka inwalidzkiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może w ramach ulgi rehabilitacyjnej odliczać wydatki na używanie tego samochodu na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Zdaniem Wnioskodawcy, może na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu rocznym i odliczać używanie samochodu Renault Kangoo na dojazd na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ponieważ faktycznie używa właśnie tego samochodu. Jest to samochód, który konstrukcyjnie jest przeznaczony do przewozu osób i nie spełnia definicji samochodu ciężarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy stanowi, iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b wydatki, o których mowa powyżej podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7e cyt. ustawy, ww. przepisy stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Natomiast art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, iż jednym z warunków odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na korzystanie z samochodu dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, określonym w przepisie art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie na własność (współwłasność) i używanie w ww. celu samochodu osobowego przez osobę niepełnosprawną, zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, z koniecznością stałej opieki i pomocy innej osoby w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Jako osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim wymaga pomocy żony w rodzinnej egzystencji, ale przede wszystkim w transporcie na niezbędne i częste zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wnioskodawca z żoną posiada samochód Renault Kangoo. Samochód posiada 5 miejsc siedzących i ładowność 735 kg. Samochód ten jest zarejestrowany jako samochód ciężarowy, gdyż w chwili nabycia spełniał definicję samochodu ciężarowego w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług - jest to tzw. samochód z kratką. Zgodnie jednak z nowelizacją ustawy o podatku VAT z 2011 r., nie spełnia on już definicji samochodu ciężarowego. Przekwalifikowanie samochodu na osobowy wiąże się z poniesieniem kosztów na jego przebudowę i wizytami na stacji kontroli pojazdów, co w obecnej sytuacji Wnioskodawcy byłoby dużym obciążeniem. Samochód ten jest dla Wnioskodawcy bardzo użyteczny przy ciągłym przewożeniu wózka inwalidzkiego.

Na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcie samochodu osobowego definiuje art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585 z późn. zm.).

Ilekroć w przepisach ustaw wymienionych w art. 2 i art. 3 jest mowa o samochodzie osobowym - oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

W przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w ust. 1 pkt 1-4, pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W świetle powyższych przepisów nie sposób zatem uznać za samochód osobowy - samochodu, który posiada homologację producenta wymaganą dla samochodów ciężarowych. Korzystanie z samochodu ciężarowego nie uprawnia natomiast do ulgi określonej w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na korzystanie z samochodu dla potrzeb związanych z dojazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne nie mogą podlegać odliczeniu od dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Do wniosku z dnia 21 marca 2013 r. Wnioskodawca dołączył dokumenty (orzeczenia lekarza orzecznika ZUS). Organ wydając interpretację w trybie art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie dokonuje analizy i oceny załączonych do wniosku dokumentów, a jedynie opiera się na przedstawionym we wniosku stanie faktycznym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.