IPTPB2/415-144/12-4/KK - Określenie skutków podatkowych w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 maja 2012 r. (data wpływu 23 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dotyczących zbycia nieruchomości w drodze dożywocia - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dotyczących zbycia nieruchomości w drodze dożywocia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) i pismem z dnia 18 maja 2012 r., znak IPTPB2/415-144/12-2/k.k., Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie wysłano w dniu 18 maja 2012 r. (skutecznie doręczono 21 maja 2012 r.). Natomiast w dniu 23 maja 2012 r. do tut. Organu wpłynęło uzupełnienie na ww. wezwanie (data nadania 22 maja 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 26 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wraz z żoną, jako współwłaściciele nieruchomości, obejmującej jeden lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 50,45 m ^2, przenieśli własność tegoż lokalu na rzecz córki, a córka zobowiązała się zapewnić rodzicom dożywotnie utrzymanie (umowa dożywocia) - akt notarialny. Przyczyną przeniesienia własności ww. lokalu był przede wszystkim bardzo zły stan zdrowia Wnioskodawcy oraz Jego żony.

W 2009 r. żona doznała ostrego udaru niedokrwiennego lewej półkuli mózgu, w wyniku czego wystąpił u niej niedowład prawej strony ciała. W związku z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności, została uznana za całkowicie niezdolną do pracy. Obecnie wymaga rehabilitacji, częstych kontroli w poradniach specjalistycznych oraz stałej opieki i pielęgnacji. Wnioskodawca jest natomiast osobą o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (niewidomy na jedno oko), posiada III grupę inwalidzką i przebywa na rencie, jest częściowo niezdolny do pracy. Zarówno w opiece nad żoną jak i nad Wnioskodawcą, pomaga córka.

Mając na uwadze zły stan zdrowia żony i Wnioskodawcy, małżonkowie podjęli decyzję o przeniesieniu własności lokalu na córkę, która zamieszkiwała z Wnioskodawcą i Jego żoną. Zamiarem Wnioskodawcy oraz Jego żony było uzyskanie pomocy w opiece i pielęgnacji.

Małżonkowie nie otrzymali od córki innych świadczeń, poza osobistą pomocą w opiece. W wyniku wizyty w Urzędzie Skarbowym, Wnioskodawca uzyskał informację o obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od przedmiotowej umowy, biorąc za podstawę opodatkowania wartość przeniesionej nieruchomości.

W piśmie z dnia 22 maja 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że nabycie przedmiotowej części nieruchomości nastąpiło w dniu 8 września 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, przeniesienie własności lokalu mieszkalnego w drodze umowy dożywocia zawartej przed upływem 5 lat od daty nabycia powoduje powstanie po stronie Wnioskodawcy obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodu jest odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c)- przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W ocenie Wnioskodawcy, zbycie lokalu w drodze umowy dożywocia, nie spowodowało powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego.

Przede wszystkim Wnioskodawca wskazuje, iż już sam charakter umowy budzi wątpliwości w orzecznictwie. Większość sądów jest jednak zdania, iż umowa dożywocia nie ma charakteru umowy odpłatnej np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2010 r. (sygn. akt: I SA/Wr 639/2010), uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2011 r. (II FPS 8/2010).

Bez względu jednak na charakter umowy dożywocia (odpłatny lub nie), jak słusznie stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny: "Odpłatny charakter umowy dożywocia nie jest sam przez się przesłanką wystarczającą do przyjęcia, że dokonane zbycie nieruchomości podlega opodatkowaniu na podstawie cyt. przepisów ustawy p.d.o.f." Ustawa nie definiuje bowiem użytego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) pojęcia "odpłatne zbycie", a jedynie w art. 19 p.d.o.f. określa, co jest przychodem z takiego zbycia jako źródła przychodu. Konsekwencją przedstawionego unormowania jest wniosek, że odpłatnym zbyciem w znaczeniu przyjętym w art. 10 ust. pkt 8 p.d.o.f. jest tylko taka czynność prawna, która daje zbywcy przychód już w momencie zbycia i to przychód dający się wycenić w sposób określony w ustawie.

Zdaniem Wnioskodawcy, o tak rozumianym przychodzie nie można natomiast mówić w przypadku zbycia nieruchomości w drodze umowy dożywocia. W umowie tej nie występuje bowiem cena, a dożywotnik nie otrzymuje jednorazowego świadczenia odpowiadającego wartości zbytej nieruchomości. Wykonywanie świadczeń składających się na prawo dożywocia rozłożone jest na pewien nieokreślony czas. W dniu zawarcia umowy nie jest znany, ani ten okres, ani globalna (całkowita) wartość wykonanych na rzecz dożywotnika świadczeń. Nie jest to nawet możliwe do określenia, gdyż zależy od różnych czynników obiektywnych i losowych, na które strony umowy nie mają wpływu i których nie mogą przewidzieć (np. wzrost cen, pogorszenie stanu zdrowia i koszty leczenia, śmierć dożywotnika).

Wobec powyższego, nie ma tutaj mowy o żadnym przychodzie uzyskanym przez dożywotnika, mogącym podlegać opodatkowaniu.

Odpłatność świadczenia występuje bowiem tylko w przypadku spełnienia świadczenia o charakterze pieniężnym, sprowadzającego się do zapłaty określonej sumy pieniężnej, bądź świadczenia, które można wyrazić w pieniądzu. Świadczenia na rzecz dożywotnika mogą przybrać różny charakter, ale nie są to świadczenia o charakterze pieniężnym. Jest to pewna forma przysporzenia jednak o charakterze przyszłym, niepewnym co do wysokości i niemożliwym do określenia w chwili zbywania nieruchomości.

Jakakolwiek inna interpretacja ww. przepisu, a przede wszystkim wywodzenie z niego przedmiotu opodatkowania w sposób pośredni i niejednoznaczny stanowiłoby naruszenie nie tylko ww. przepisu, ale przede wszystkim norm oraz zasad konstytucyjnych wyrażonych w art. 17 i w art. 2 Konstytucji RP.

Wnioskodawca podkreśla, iż w cytowanej wyżej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, brak jest również jakiegokolwiek uregulowania prawnego wskazującego na sposób wyceny prawa dożywotnika. Brak więc również jakichkolwiek podstaw prawnych do przyjmowania jako podstawy opodatkowania umowy dożywocia, ceny rynkowej nieruchomości, co w sposób jasny zostało już wyjaśnione w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2010 r., sygn. akt: I SA/Sz 59/2010 r., wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt: I SA/Wr 639/2010).

Zdaniem Wnioskodawcy, istotną okolicznością w przedmiotowej sprawie jest również stan zdrowia zarówno Wnioskodawcy jak i Jego żony. Jak wynika ze stanu faktycznego sprawy, zarówno żona, jak i Wnioskodawca są osobami chorymi o średnim i całkowitym stopniu niezdolności do pracy. Ich egzystencja bez pomocy córki byłaby wręcz niemożliwa. Opieka nad żoną wymaga częstych kontroli w wielu specjalistycznych poradniach, rehabilitacji, a przede wszystkim całodobowej opieki i pielęgnacji w warunkach domowych.

Jak słusznie zaakcentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 17 lutego 2011 r. (sygn. akt: I SA/Po 832/2010), w takiej sytuacji rodzinnej, wątpliwości prawne powinny być rozstrzygane z dozą wrażliwości, nie pro fiskalnie, ale na korzyść podatnika - tu osoby w podeszłym wieku, zmierzającej do zapewnienia sobie utrzymania i opieki na wypadek utraty zdolności do samodzielnego bytowania.

Biorąc pod uwagę przedstawiony powyżej stan faktyczny sprawy oraz aktualny stan prawny, w ocenie Wnioskodawcy, zbycie lokalu w drodze umowy dożywocia nie spowodowało powstania obowiązku zapłaty podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W świetle powyższego, każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że w dniu 8 września 2009 r. Wnioskodawca wraz żoną nabył części nieruchomości zapisanej w księdze wieczystej, obejmującej jeden lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 50,45 m ².

W dniu 26 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wraz z żoną, jako współwłaściciele nieruchomości przenieśli własność tegoż lokalu na rzecz córki, a córka zobowiązała się zapewnić rodzicom dożywotnie utrzymanie (umowa dożywocia) - akt notarialny. Przyczyną przeniesienia własności ww. lokalu był przede wszystkim bardzo zły stan zdrowia Wnioskodawcy oraz Jego żony.

Mając na uwadze zły stan zdrowia żony i Wnioskodawcy, małżonkowie podjęli decyzję o przeniesieniu własności lokalu na córkę, która zamieszkiwała z Wnioskodawcą i Jego żoną. Zamiarem Wnioskodawcy oraz Jego żony było uzyskanie pomocy w opiece i pielęgnacji.

Małżonkowie nie otrzymali od córki innych świadczeń, poza osobistą pomocą w opiece.

Umowa o dożywocie regulowana jest przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z art. 908 § 1 ww. ustawy, jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Zatem, charakterystyczną cechą takiej umowy jest ekwiwalentność świadczeń stron tej umowy, przy czym w doktrynie uznaje się, iż jest to ekwiwalentność rozumiana w sensie subiektywnym, a nie obiektywnym, co oznacza, że świadczenia stron względem siebie nie muszą mieć tego samego wymiaru ekonomicznego, ustalanego według kryteriów obiektywnych. Podkreślenia wymaga, iż tego rodzaju umowy zaliczane są do odpłatnych czynności prawnych, które charakteryzują się tym, iż każda ze stron uzyskuje jakąś korzyść majątkową (niekoniecznie w postaci pieniężnej).

Uwzględniając powyższe, umowa o dożywocie polegająca na tym, że w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie - ma charakter umowy wzajemnej, a w konsekwencji jest czynnością prawną o charakterze odpłatnym, tj. w jej wyniku dochodzi do odpłatnego zbycia nieruchomości.

Cechą umów odpłatnych jest to, że świadczenie jednej strony umowy znajduje swój odpowiednik w świadczeniu drugiej strony. Jest to sytuacja, gdy każda ze stron umowy uzyskuje ekwiwalent (równoważnik) dla świadczenia własnego. Nie dochodzi więc w takim przypadku do sytuacji, gdy tylko jedna ze stron odnosi korzyść z dokonanego świadczenia, a świadczenie zbywcy nie odbywa się kosztem uszczuplenia własnego majątku. Niewątpliwie w przypadku umowy o dożywocie nie mamy do czynienia z klasycznym przykładem ekwiwalentności świadczeń jak przy umowie sprzedaży, gdzie świadczeniu zbywcy odpowiada uiszczenie ceny przez nabywcę. Nie oznacza to jednak, że przeniesienie własności nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie następuje pod tytułem darmym. W zamian za swoje świadczenie zbywca nieruchomości (dożywotnik) uzyskuje bowiem określone świadczenia służące zaspokajaniu jego potrzeb w taki sposób, aby nie musiał on przyczyniać się do zdobywania środków na zaspokojenie niezbędnych wymagań życiowych. Świadczenie dożywotnika ma więc swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości. Nie ma przy tym znaczenia dla kwestii odpłatności to, czy świadczenie nabywcy odpowiada dokładnie wartości nieruchomości. Istotą odpłatności umowy o dożywocie jest bowiem to, że zbywca dokonując przysporzenia nie czyni tego kosztem własnego majątku, albowiem uzyskuje ekwiwalentne świadczenie, posiadające określony wymiar materialny, przejawiający się choćby w zaoszczędzeniu przez zbywcę tych wydatków, które musiałby ponieść w związku z własnym utrzymaniem, gdyby nie doszło do zawarcia umowy o dożywocie.

Z uwagi na powyższe należy przyjąć, iż umowa o dożywocie, w sytuacji gdy zawarta zostanie przed upływem 5 letniego terminu liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi źródło przychodu w rozumieniu ww. ustawy.

Zgodnie z art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. (...). Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Należy zauważyć, że umowa o dożywocie nie określa kwotowo ceny, za jaką nieruchomość jest zbywana. Nabywca zobowiązuje się jedynie do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego, przy czym ich wartość i okres, w którym mają być spełnione, w momencie zawierania umowy (uzyskania przychodu - zgodnie z art. 19 ustawy), nie są znane. Z tego względu przychód dożywotnika określa się w oparciu o wartość rynkową zbywanej nieruchomości lub prawa.

Przychód dla celów podatkowych - stosownie do cytowanego art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowi więc wartość rynkowa wszystkich zbywanych na podstawie umowy dożywocia rzeczy lub praw majątkowych, określona na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia - pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Mając zatem na uwadze przytoczone wyżej uregulowania prawne oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca dokonując w drodze umowy o dożywocie odpłatnego zbycia części nieruchomości nabytej w dniu 8 września 2009 r. zobowiązany jest do zapłaty 19% podatku dochodowego od osób fizycznych na zasadach określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż odpłatnego zbycia przedmiotowej części nieruchomości dokonał przed upływem 5 letniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Przychód dla celów podatkowych - stosownie do cytowanego art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - stanowi wartość rynkowa wszystkich zbywanych na podstawie umowy dożywocia rzeczy lub praw majątkowych, określona na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia - pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia

Stosownie do treści art. 45 ust. 1 cytowanej ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Jak stanowi art. 45 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z:

We wniosku Wnioskodawca powołuje szereg wyroków sądów administracyjnych. Jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Zatem, nie mają charakteru wiążącego tak dla sądów administracyjnych jak i organów podatkowych, w przypadku rozpoznawania innych spraw i to pomimo możliwego podobieństwa zaistniałych stanów faktycznych.

Do wniosku Wnioskodawca złączył dokumenty. Zaznacza się, iż tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz Jego stanowiskiem.

Końcowo należy wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawcy, jako występującego z wnioskiem. Nie dotyczy jednak pozostałych współwłaścicieli nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.