IPTPB2/415-117/11-2/DS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów rzeczywistych kosztów dojazdów pracownika do pracy w innej miejscowości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 22 kwietnia 2011 r. (data wpływu 27 kwietnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni chciałaby wliczyć do kosztów uzyskania przychodów (z tytułu umowy o pracę) rzeczywiste koszty dojazdów do pracy (udokumentowane imiennymi biletami okresowymi PKP), z miejscowości pobytu innej niż miejscowość wskazana oficjalnie jako miejsce zameldowania/zamieszkania.

Zainteresowana od wielu lat jest zameldowana w K. - ten adres jest również wskazany w urzędzie skarbowym jako miejsce zamieszkania. W latach 2005-2009 pracowała w Ł., gdzie kupiła mieszkanie. Od 2010 r. Wnioskodawczyni kontynuuje pracę u tego samego pracodawcy, ale jej miejscem pracy obecnie jest W. W związku z koniecznością dojazdów do W. uznała, że pomimo takiej samej odległości pomiędzy K. i W., jak Ł. i W. (ca 130 km), dojazdy z Ł. są dogodniejsze.

Codziennie, w dni robocze Wnioskodawczyni dojeżdża do pracy na trasie Ł - W., imienne bilety miesięczne są wystawione na tę trasę. Zainteresowana nie otrzymuje od pracodawcy żadnego dofinansowania do kosztów dojazdu do pracy. Nie zdecydowała się na oficjalne zgłoszenie zmiany miejsca zamieszkania (z K. na Ł.), ponieważ swoją sytuację uważa za przejściową i nie potrafi określić, gdzie znajdzie docelowe miejsce pracy (w K. czy w Ł.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest wliczenie do kosztów uzyskania przychodów (z tytułu umowy o pracę) rzeczywistych kosztów dojazdów do pracy w innej miejscowości (udokumentowanych imiennymi biletami okresowymi PKP) w przypadku, gdy dojazdy odbywają się z miejscowości pobytu innej niż wskazana oficjalnie jako miejsce zameldowania/zamieszkania podatnika.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wliczenie do kosztów uzyskania przychodów rzeczywistych kosztów dojazdów do pracy w innej miejscowości jest możliwe w każdym przypadku, gdy koszty te są potwierdzone imiennymi biletami okresowymi, również wtedy gdy dojazdy odbywają się z miejscowości pobytu innej niż wskazana jako miejsce zameldowania/zamieszkania podatnika.

Artykuł 22 ust. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych mówi, że: "Jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów (...), są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi."

Artykuł nie precyzuje jakiej trasy (pomiędzy jakimi miejscami) powinny dotyczyć bilety, ponieważ wydaje się zrozumiałym, że chodzi o dojazdy do pracy z miejsca, w którym się faktycznie przebywa. Wliczenie do kosztów uzyskania przychodów rzeczywistych kosztów dojazdów do pracy w innej miejscowości powinno być możliwe w każdym przypadku, gdy spełniony jest warunek opisany w art. 22 (koszty potwierdzone imiennymi biletami okresowymi), również wtedy, gdy dojazdy odbywają się z miejscowości pobytu innej niż wskazana jako miejsce zameldowania/zamieszkania podatnika. Wnioskodawczyni potrafi udokumentować fakt ponoszenia (wysokich) kosztów codziennych dojazdów do pracy w W. oraz tytuł do lokalu mieszkalnego w Ł. Fakt jednakowej odległości pomiędzy miejscem pracy (W.) a miejscem wskazanym jako miejsce zameldowania/zamieszkania (K.) oraz miejscem pracy (W.), a miejscem pobytu w tygodniu (Ł.) wskazuje, że w grę nie wchodzi zawyżenie kosztów i uzyskanie z tego tytułu nieuzasadnionych korzyści.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej.

W myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Stosownie do treści art. 22 ust. 11 cyt. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z literalnego brzmienia wyżej przywołanych przepisów wynika, iż koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy, podatnik może przyjąć w wysokości faktycznie poniesionych tylko wówczas, gdy spełnione są jednocześnie następujące przesłanki:

* wydatki pracownika na dojazdy do zakładu pracy lub zakładów pracy są wyższe od kosztów ustawowo określonych,

* poniesione są na transport do zakładu pracy,

* dojazd odbywa się wymienionymi ściśle środkami transportu,

* zostały udokumentowane wyłącznie imiennymi biletami okresowymi,

* pracownik nie otrzymuje zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że miejscem pobytu Wnioskodawczyni jest Ł., a miejscem pracy - W. Zainteresowana codziennie (w dni robocze) dojeżdża do pracy na trasie Ł. - W., imienne bilety okresowe PKP wystawione są na tę trasę. Wnioskodawczyni nie otrzymuje od pracodawcy dofinansowania do kosztów dojazdu do pracy.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni może uwzględnić w rocznym rozliczeniu podatku, koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy w wysokości faktycznie poniesionych, wydatków na zakup imiennych biletów okresowych PKP, o ile wydatki te są wyższe niż roczne, ustawowo określone koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy i spełnione zostały warunki, o których mowa w wyżej cytowanych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć jednocześnie należy, że zgodnie z zasadami dotyczącymi obowiązku ewidencyjnego podatników, które zostały uregulowane w ustawie z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2004 r. Nr 269, poz. 2681 z późn. zm.), podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych nieprowadzący samodzielnie działalności gospodarczej, mają obowiązek aktualizowania danych objętych zgłoszeniem identyfikacyjnym przez dokonanie zgłoszenia aktualizacyjnego do właściwego naczelnika urzędu skarbowego nie później niż w terminie 30 dni od dnia, w którym nastąpiła zmiana danych (art. 9 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Naruszenie wskazanego wyżej obowiązku stanowi wykroczenie skarbowe z art. 81 § 1 ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765 z późn. zm.), zgodnie z którym podatnik lub płatnik, który wbrew obowiązkowi nie dokonuje w terminie zgłoszenia identyfikacyjnego albo aktualizacji objętych nim danych albo też podaje w nim dane niezgodne ze stanem rzeczywistym lub niepełne, dokonuje zgłoszenia więcej niż jeden raz, nie podaje numeru identyfikacji podatkowej lub podaje numer nieprawdziwy, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.