IPTPB2/415-102/12-3/13-S/JR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 13 lutego 2012 r. (data wpływu 16 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 16 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia budynku i udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu...kwietnia 2008 r. odziedziczyła po jednym z krewnych roszczenia do części jednej z warszawskich nieruchomości "dekretowych". Były to roszczenia do uzyskania prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz do odzyskania prawa własności budynku posadowionego na tym gruncie jeszcze przed wojną.

Podatek spadkowy od tych roszczeń został naliczony i opłacony w odpowiednim Urzędzie Skarbowym.

Dnia...grudnia 2008 r. decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, odzyskano prawo własności budynku. Decyzją z dnia...maja 2009 r., Prezydent Miasta Warszawy, ustanowił prawo użytkowania wieczystego gruntu omawianej nieruchomości.

Ze względu na fatalny stan techniczny ww. nieruchomości i konieczność niezwłocznego remontu budynku, przy braku środków własnych - Wnioskodawczyni zdecydowała się na sprzedaż swojej części udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz w prawie własności budynku. Odpowiedni akt notarialny sprzedaży został sporządzony w czerwcu 2011 r.

W związku z powyższym zostało zadane następujące pytanie:

Czy dochód uzyskany przez Wnioskodawczynię, ze sprzedaży części ww. nieruchomości, tj. prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynku może być uznany jako źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a, ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też nie powinien zostać uznany za takie źródło.

Zdaniem Wnioskodawczyni, ww. dochód nie może być uznany za źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a, ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawczyni pogląd ten opiera na:

W omawianym przypadku dokonana przez Wnioskodawczynię sprzedaż wynikała bezpośrednio z braku środków na generalny remont budynku z 1933 r., użytkowanego przez ponad 50 lat, przez władze Warszawy, bez jakichkolwiek nakładów - co spowodowało tak znaczną dewastację budynku.

W dniu 7 maja 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13 lutego 2012 r., wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB2/415-102/12-2/JR, stwierdzając, iż nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w przedmiotowej nieruchomości (grunt zabudowany w Warszawie, odzyskany na podstawie decyzji administracyjnych) nastąpiło w dniu nabycia spadku, czyli...kwietnia 2008 r. W związku z tym, odpłatne zbycie udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynku posadowionego na tym gruncie, jeżeli nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej, stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej wniesiono w dniu 22 maja 2012 r. (data wpływu 28 maja 2012 r.). Odpowiedź na powyższe wezwanie została udzielona pismem z dnia 25 czerwca 2012 r., Nr IPTPB2/415W-81/12-2/JR.

W dniu 26 lipca 2012 r. wpłynęła do tut. Organu skarga adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 23 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB2/4160-101/12-2/JR, tut. Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną interpretację. W uzasadnieniu wyroku wskazał, iż skarga jest uzasadniona. Zdaniem Sądu, data nabycia praw do spadku w realiach niniejszej sprawy nie może być uznana za nabycie nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. albowiem w wyniku nabycia spadku doszło wyłącznie do przeniesienia na spadkobierców roszczenia (uprawnienie) o charakterze majątkowym do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności posadowionego na nim budynku. Natomiast przeniesienie prawa własności nieruchomości budynku i prawa do użytkowania wieczystego gruntu na spadkobierców (w tym Skarżącą) nastąpiło dopiero w wyniku wykonania decyzji administracyjnych, tj. decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie odzyskania prawa własności budynku oraz decyzji Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy z...maja 2009 r. w sprawie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu, wydanych na podstawie art. 7 ust. 1, 2 i 3 Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy.

W ocenie Sądu, co zresztą nie budzi wątpliwości w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, obrót prawem do żądania ustanowienia prawa użytkowania wieczystego gruntu należy zaliczyć do tego rodzaju praw majątkowych, z których przychody podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 u.p.d.o.f., a nie praw majątkowych o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy. Ta zresztą linia orzecznicza akceptowana jest także w licznych interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów.

Wprawdzie w ramach zakreślonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego do przeniesienia na Wnioskodawczynię udziału w prawie o zwrot nieruchomości dekretowej doszło w drodze dziedziczenia, nie zmienia to jednak faktu, że ekspektatywa ustanowienia takiego prawa nie może być zrównywana i traktowana jako forma nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Trudno przy tym nie zwrócić uwagi na swoisty dualizm oceny prawa majątkowego jaki stanowi roszczenie (uprawnienie) do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności posadowionego na nim budynku. I tak, na gruncie obrotu takimi prawami, organy interpretacyjne działające z upoważnienia Ministra Finansów, odmawiają uznania takiego roszczenia jako nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. stając na stanowisku, że takie roszczenie stanowi prawo majątkowe w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy. To zresztą stanowisko zyskało pełną akceptacje ze strony sądów administracyjnych (por. wyrok NSA z dnia 28 września 2006 r., sygn. II FSK 1232/05, czy wyrok WSA w Krakowie z dnia 28 września 2012 r., sygn. I SA/Kr 697/12 - oba publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl)

Z drugiej zaś strony, jak miało to miejsce w obecnie zaskarżonej interpretacji, nabycie tego samego prawa majątkowego, ale w drodze dziedziczenia uznawane jest na równi z nabyciem nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. Co więcej, od daty nabycia roszczenia do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności posadowionego na nim budynku, organ dokonuje także wyliczenia pięcioletniego okresu przewidzianego w tym uregulowaniu.

Zupełnie też niezrozumiałym jest szerokie odwołanie się w uzasadnieniu stanowiska organu interpretacyjnego do kwestii rozumienia prawa własności, w tym przywoływanie wywodów, że "prawo własności w systemie prawnym, jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności. Nabycie i utrata własności, opisana jest w art. 155 oraz art. 231 Kodeksu cywilnego. U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu Kodeksu, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu), leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego, spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób. Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo-administracyjnego, jak i karnego orzeczenia sądowe, jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej. Zaś prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych".

Zdaniem Sądu wszystko to prawda, ale organ interpretacyjny zdaje się w ogóle nie zauważać, że w zakreślonym stanie faktycznym wniosku mowa jest wyłącznie o nabyciu udziału w prawie (roszczeniu) do dochodzenia ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i prawa własności posadowionego na nim budynku, co wcale nie oznacza, że prawo to zostanie w ogóle zrealizowane. Również przywołana powyżej argumentacja organu oparta na rozważaniach czynionych w zakresie prawa własności, charakteru użytkowania wieczystego, czy też skutkach dziedziczenia, nie wskazuje, na czym organ oparł swoje stanowisko, że samo nabycie w drodze dziedziczenia roszczenia o zwrot nieruchomości dekretowej, może być już traktowane jako moment jej nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f.

Co więcej, uznając za zasadne nieuznawanie samego zwrotu takiej nieruchomości prawowitemu właścicielowi, któremu bezprawnie ją odebrano za nabycie, z uwagi na restytucyjny charakter tej czynności, jednocześnie odmawia takiego charakteru nabyciu prawa do samego roszczenia o taki zwrot. Ta uwaga wprawdzie nie ma znaczenia dla samego rozstrzygnięcia sporu, gdyż takie roszczenie stanowi prawo majątkowe w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f., ale Sąd chciał przez to zwrócić uwagę na specyfikę podejścia organu do zagadnienia zwrotu nieruchomości "dekretowych". Godząc się bowiem z niekwestionowaną już linią orzeczniczą sądów, że sam zwrot nieruchomości "dekretowej" nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., organ, aby objąć sprzedaż takiej nieruchomości przed upływem 5 lat, uznaje za nabycie takiej nieruchomości sam moment objęcia przez spadkobiercę prawa do dochodzenia zwrotu takiej nieruchomości. Takie zaś stanowisko organu powoduje, że do nabycia nieruchomości dochodziłoby dwukrotnie, raz w ramach dziedziczenia samego roszczenia o zwrot nieruchomości "dekretowej" i to nabycie mieściłoby się w dyspozycji art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., a drugi raz w wyniku ostatecznych decyzji o zwrocie budynku i ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu, które nie byłoby już nabyciem w rozumieniu tego przepisu.

W ocenie Sądu nabycie zwracanej nieruchomości "dekretowej" następuje tytko raz, dopiero z datą uzyskania przez decyzje o ustanowienia prawa użytkowania wieczystego i prawie własności posadowionego na nim budynku ostateczności, i tylko w tym momencie można mówić o jakimkolwiek prawie własności czy prawie do użytkowania wieczystego.

Przy czym, ponieważ przyznanie tych uprawnień następcom prawnym byłego właściciela gruntu również nie jest "nabyciem", o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., z czym zresztą w pełni zgadzał się tez organ interpretacyjny, w rezultacie także sprzedaż (odpłatne przeniesienie) tak ustanowionego prawa wieczystego użytkowania i własności nieruchomości nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f., także wówczas gdy została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastawiło ustanowienie użytkowania wieczystego.

W świetle powyższych rozważań, zdaniem Sądu, za nieuprawnione należy uznać stanowisko organu, który, akceptując co do zasady pogląd, że zwrot wywłaszczonej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego tzw. "gruntów warszawskich" w dacie odzyskania, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. uznał, iż obowiązek podatkowy na gruncie tego przepisu będzie kreować nabycie przez skarżącą udziału w spadku.

Nabycie przez spadkobiercę roszczenia o zwrot gruntów skomunalizowanych na mocy Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361).

W ocenie Sądu, odmienny pogląd organu interpretacyjnego uznać w związku z tym należy za naruszający wskazany wyżej przepis poprzez błędną jego wykładnię.

Mając powyższe na względzie, zdaniem Sądu, zaskarżoną interpretację należało uchylić na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. O niewykonywaniu zaskarżonego aktu orzeczono na podstawie art. 152 tej ustawy.

Zgodnie z orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, w ponownie przeprowadzonym postępowaniu organ interpretacyjny obowiązany będzie dokonać oceny stanowiska Wnioskodawczyni z uwzględnieniem wyrażonego powyżej poglądu Sądu co do wykładni art. 10 ust. 1 pkt 8 u.p.d.o.f. i wydać odpowiednie rozstrzygnięcie.

W dniu 14 stycznia 2013 r. do tut. Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12 - stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia udziału w nieruchomości uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ww. ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przedmiotem rozważań w niniejszej interpretacji jest ocena czy w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie regulacja zawarta w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu...kwietnia 2008 r., Wnioskodawczyni odziedziczyła po jednym z krewnych roszczenia do części jednej z "dekretowych" warszawskich nieruchomości. Były to roszczenia do uzyskania prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz do odzyskania prawa własności budynku posadowionego na tym gruncie jeszcze przed wojną.

Dnia...grudnia 2008 r. decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, odzyskano prawo własności budynku. Decyzją z dnia...maja 2009 r., Prezydent Miasta Warszawy, ustanowił prawo użytkowania wieczystego gruntu omawianej nieruchomości.

Ze względu na fatalny stan techniczny ww. nieruchomości i konieczność niezwłocznego remontu budynku, przy braku środków własnych - Wnioskodawczyni zdecydowała się na sprzedaż swojej części udziałów w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz w prawie własności budynku. Odpowiedni akt notarialny sprzedaży został sporządzony w czerwcu 2011 r.

Oddanie w użytkowanie wieczyste"gruntu warszawskiego" skomunalizowanego Dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 Dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Ocena czy do przedstawionego przez Wnioskodawczynię stanu faktycznego powinien mieć zastosowanie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi opierać się o wykładnię pojęcia "nabycie prawa" w nim użytego. Skoro decyzja o zwrocie wywłaszczonej nieruchomości czy też o zwrocie prawa użytkowania wieczystego nie kreuje prawa do nieruchomości (własności lub użytkowania wieczystego), lecz tylko przywraca stosunki własnościowe sprzed wywłaszczenia, to zwrot taki nie stanowi nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przywracając stan prawny, który istniał przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu, decyzja o zwrocie nieruchomości pełni funkcję restytucyjną, czyli jest aktem prawnym, który wywiera skutki prawne bezpośrednio w sferze prawa cywilnego. Przywraca bowiem prawo własności nieruchomości jej poprzedniemu właścicielowi lub jego następcom prawnym. Jest więc zdarzeniem prawnym zmieniającym podmiotową stronę stosunku prawnorzeczowego odnośnie do zwracanej nieruchomości. Decyzja o zwrocie powoduje przejście prawa własności na dotychczasowego właściciela, lub jego następców prawnych, jednakże nie kreuje tego prawa - przywraca tylko wcześniej panujące stosunki prawnorzeczowe.

Zatem, ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego oraz zwrot nieruchomości znajdującej się na tym gruncie w odniesieniu do skomunalizowanych tzw. gruntów warszawskich może być traktowany jako swoista restytucja, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane orzeczenie Sądu, wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 Dekretu decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Wnioskodawczyni (jako następcy prawnego byłego właściciela) oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z Wnioskodawczynią umowy użytkowania wieczystego nieruchomości nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz własności zlokalizowanych na gruncie budynków w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji sprzedaż w 2011 r. przez Wnioskodawczynię przedmiotowej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (w szczególności jako źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nawet w sytuacji gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono prawo wieczystego użytkowania nieruchomości oraz przeniesiono prawo własności budynków na Wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Ponadto należy wskazać, iż z uwagi na to, że interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z treści art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), a zatem wywierają skutki prawne w stosunku do tego podmiotu, do którego są skierowane. Niniejsza interpretacja jest wiążąca dla Wnioskodawczyni, jako osoby występującej z wnioskiem, natomiast nie chroni współwłaścicielki przedmiotowej nieruchomości.

Nadmienia się, że dokumenty dołączone do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z przepisem art. 14b § 3 ustawy - Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.