IPTPB1/4511-867/15-7/MAP - PIT w zakresie powstania przychodu z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu jazdy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracowników do miejsca wykonywania pracy i z powrotem - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 24 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-867/15-2/MAP, na podstawie art. 169 § 1 i w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 24 lutego 2016 r. (data doręczenia 29 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.), nadanym dnia 7 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

. Spółka Akcyjna z siedzibą w... (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT"). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest zapewnienie właściwego stanu technicznego i wymaganego stanu bieżącego utrzymania jezdni administrowanego odcinka autostrady wraz z poboczami oraz realizacja poboru opłat za przejazd autostradą.

Spółka posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania konkretnym pracownikom Spółki. Flotę samochodów służbowych stanowią samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego, jak również samochód stanowiący własność Spółki. Samochody służbowe udostępniane są tym pracownikom Spółki, którzy pełnią funkcje zarządcze (Zarząd Spółki) oraz tym pracownikom, którzy pełnią obowiązki polegające na nadzorze nad zdarzeniami zaistniałymi na odcinku autostrady administrowanym przez Spółkę (w szczególności kolizje i wypadki drogowe).

Powyższe obowiązki mają m.in. formę dyżurów pełnionych poza normalnymi godzinami pracy, i wymagają obecności danego pracownika w miejscu zdarzenia, również w porze nocnej i dni świąteczne. Istota powierzonych pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania).

W konsekwencji powyższego, do wypełniania wyżej opisanych obowiązków konieczne jest posiadanie samochodu, który zapewniany jest danemu pracownikowi przez Spółkę. Samochody służbowe mają służyć pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Jednakże Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych także w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych.

Podstawą do użytkowania samochodów przez pracowników są umowy o zasadach użytkowania samochodu służbowego zawierane przez Spółkę z każdym pracownikiem indywidualnie. Pracownicy w zawieranych umowach są zobowiązani do odpowiedniego dbania o powierzone samochody, dołożenia wszelkich starań w celu zabezpieczenia i utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych oraz przeprowadzania przeglądów i zabiegów określonych w instrukcji obsługi i książce gwarancyjnej samochodu, jak również dbania o stan estetyczny samochodu. Pracownicy ponoszą materialną odpowiedzialność za oddane im do użytkowania samochody oraz właściwą, tj. zgodną z przepisami i ogólnie przyjętymi normami eksploatację samochodu. Pracownicy nie są obciążani przez Spółkę żadnymi dodatkowymi opłatami z tytułu samego udostępnienia samochodów służbowych.

Samochody służbowe będące przedmiotem niniejszego wniosku to samochody osobowe, które nie zostały zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywane wyłącznie w celach działalności gospodarczej, wobec czego Spółka odlicza od wydatków z nimi związanych 50% kwoty VAT naliczonego, w tym od dnia 1 lipca 2015 r. 50% podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego lub gazu (dalej: "paliwo").

Pracownicy dysponujący przydzielonymi samochodami służbowymi zobowiązani są do tankowania paliwa korzystając z wewnętrznej stacji paliw. Każde tankowanie ewidencjonowane jest w systemie elektronicznym pozwalającym na identyfikację tankowanego samochodu. Wyjątkowo, w przypadku wyjazdów poza obszar zwykłej, codziennej eksploatacji, możliwe jest zatankowanie samochodu służbowego na innej stacji paliw za osobną zgodą Spółki. W takim wypadku, pracownik obowiązany jest do przekazania Spółce faktury za zakupione paliwo zawierającej numer rejestracyjny samochodu.

Koszty bieżącej eksploatacji samochodów służbowych, przez które Spółka rozumie: koszt paliwa, myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu (dalej: "Koszty Eksploatacji"), ewidencjonowane są w księgach rachunkowych na podstawie faktur wystawianych na Spółkę.

W związku z nowelizacją art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "ustawa o PIT"), Spółka dokonała zmian zasad rozliczania korzystania z samochodów służbowych. Spółka stosuje w zakresie rozliczania korzystania przez pracowników z samochodów służbowych tzw. system oświadczeń.

Zgodnie z założeniami tego systemu, pracownicy do 4 dnia każdego miesiąca kalendarzowego składają oświadczenia za miesiąc poprzedni, w których:

* wskazują ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych,

* wskazują ilość kilometrów przejechanych w celach prywatnych,

* potwierdzają fakt dokonywania jazd służbowych.

Na podstawie informacji wskazanych w oświadczeniach, Spółka ustala zakres i wartość prywatnego użytku samochodów służbowych przez pracowników. Spółka ponosi koszty nabycia towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów służbowych przez pracowników, na podstawie faktur wystawionych na Spółkę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał,że:

1. Pracownicy, o których mowa we wniosku, zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę.

2. Ustalił miesięczny limit kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych. Limit ten został ustalony w wysokości 2000 kilometrów na miesiąc. Powyższy limit nie dotyczy Członków Zarządu.

3. Pojemność silników samochodów służbowych wskazanych w przedmiotowym wniosku jest następująca:

* 8 samochodów o pojemności silnika poniżej 1600 cm³;

* 3 samochody o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

4. Liczba samochodów w przyszłości może ulec zmianie.

5. Dolicza kwotę ryczałtu z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT do przychodu pracowników.

6. Udostępnia pracownikom korzystającym z samochodów służbowych do celów prywatnych zarówno samochody stanowiące jego własność (aktualnie 1), jak i samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego (aktualnie 10).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w świetle stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2015 r. w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca jako płatnik podatku PIT w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej, z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, powinien na podstawie art. 32 ustawy o PIT pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji samochodów służbowych.

2. Czy możliwa do określenia przez Spółkę - jako płatnika podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - wartość pieniężna nieopłatnego świadczenia w postaci kosztów paliwa zużytego do celów prywatnych (wyliczana w oparciu o oświadczenia składane przez pracowników, zestawione z dokumentacją dotyczącą tankowania samochodu służbowego oraz średnim zużyciem paliwa wg wskazań komputera pokładowego samochodu), które uzyskuje pracownik, będzie wartością pieniężną, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o PIT w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT.

3. Czy Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że Koszty Eksploatacji niestanowiące kosztów paliwa, tj. w szczególności koszty myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, wydatkowane w związku z mieszanym użytkiem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych, jak i pobocznie do celów prywatnych pracowników, nie stanowią przychodu pracownika, gdyż ich poniesienie wynika z obowiązku Spółki zapewnienia pracownikom samochodów odpowiadających normom i wymaganiom bezpieczeństwa oraz prawa o ruchu drogowym, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

4. Czy Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że koszty paliwa związane z dojazdami pracowników Spółki użytkujących samochody służbowe z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, jak również z miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych do miejsca zamieszkania, z uwagi na charakter obowiązków pracowniczych nie powodują powstania u tych pracowników przychodu z nieodpłatnego świadczenia, gdyż mieszczą się w zakresie służbowego użytku samochodów, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

5. Czy Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - obowiązany jest na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2, art. 32 i art. 38 ustawy o PIT pobierać zaliczki na podatek PIT przyjmując, że momentem uzyskania przychodu przez pracownika z tytułu prywatnego użytku samochodu służbowego, jest moment ustalenia przez Spółkę wartości przekazywanego mu nieodpłatnego świadczenia, tzn. moment złożenia przez pracownika Spółki oświadczenia, z którego wynika zakres prywatnego użytku samochodu służbowego (w tym ilość dni prywatnego wykorzystywania samochodu służbowego) i wartość paliwa zużytego w celach prywatnych w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu kalendarzowym).

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 4. Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że koszty paliwa związane z dojazdami pracowników Spółki użytkujących samochody służbowe z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, jak również z miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych do miejsca zamieszkania, z uwagi na charakter obowiązków pracowniczych nie powodują powstania u tych pracowników przychodu z nieodpłatnego świadczenia, gdyż mieszczą się w zakresie służbowego użytku samochodów, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają co do zasady wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez osoby fizyczne. Na podstawie przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Spółka wskazuje, że regulacje dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać również w kontekście przepisów określających zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z treści art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Biorąc pod uwagę powyższe należy podkreślić, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Sytuacja taka występuje m.in., gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Spółka podkreśla, że udostępnia samochody służbowe tym pracownikom Spółki, którzy pełnią funkcje zarządcze (Zarząd Spółki) oraz tym pracownikom, którzy pełnią obowiązki polegające na nadzorze nad zdarzeniami zaistniałymi na odcinku autostrady administrowanym przez Spółkę (w szczególności kolizje i wypadki drogowe). Powyższe obowiązki mają m.in. formę dyżurów pełnionych poza normalnymi godzinami pracy i wymagają obecności danego pracownika w miejscu zdarzenia, również w porze nocnej i dni świąteczne. Istota powierzonych pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania). W konsekwencji powyższego, do wypełniania wyżej opisanych obowiązków konieczne jest posiadanie samochodu, który zapewniany jest danemu pracownikowi przez Spółkę. Samochody służbowe mają służyć pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych.

Podstawą do użytkowania samochodów przez pracowników są umowy o zasadach użytkowania samochodu służbowego, zawierane przez Spółkę z każdym pracownikiem indywidualnie. Pracownicy w zawieranych umowach są zobowiązani do odpowiedniego dbania o powierzone samochody, dołożenia wszelkich starań w celu zabezpieczenia i utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych oraz przeprowadzania przeglądów i zabiegów, określonych w instrukcji obsługi i książce gwarancyjnej samochodu, jak również dbania o stan estetyczny samochodu. Pracownicy ponoszą materialną odpowiedzialność za oddane im do użytkowania samochody oraz właściwą, tj. zgodną z przepisami i ogólnie przyjętymi normami eksploatację samochodu.

W związku z wymaganą dyspozycyjnością pracowników związaną z zajmowanymi stanowiskami oraz obowiązkiem zabezpieczenia mienia przed zniszczeniem lub kradzieżą, Spółka w zawieranych z pracownikami umowach o używanie samochodu służbowego wyznaczyła jako miejsce parkowania samochodów służbowych miejsce zamieszkania/pobytu pracownika. Takie rozwiązanie ma na celu zapewnienie mobilności pracowników oraz oszczędność czasową w dotarciu do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. W konsekwencji, samochody służbowe są wykorzystywane do przemieszczania się pracowników pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych, a miejscem postoju/garażowania samochodu służbowego. Umowa nie przewiduje dodatkowego wynagrodzenia dla pracowników za parkowanie/garażowanie samochodu służbowego w miejscu ich zamieszkania/pobytu.

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę powyższe argumenty, nie sposób twierdzić, że przemieszczanie się samochodem służbowym pomiędzy miejscem zamieszkania, a miejscem wykonywania pracy generuje dla pracownika nieodpłatne przysporzenie, opodatkowane zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego, jakim jest stała gotowość (mobilność) do wykonywania obowiązków służbowych. Tym samym, z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Końcowo Spółka wskazuje na fakt, że w zakresie przedstawionej kwestii ukształtowała się stała linia interpretacyjna organów podatkowych. Spółka wskazuje na znane jej interpretacje indywidualne, w tym interpretację indywidualną z dnia 2 lutego 2015 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, Nr IBPB11/1/415-905/14/MZ, który stwierdził: "Reasumując należy stwierdzić, że przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników, lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Tym samym, z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych".

Podobnie potwierdził stanowisko podatnika Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacjach indywidualnych z dnia 27 kwietnia 2015 r., Nr IBPBII/1/4511-68/15/BJ oraz IBPBII/4511-185/15/BJ, w których zarówno w przedstawionym stanie faktycznym, jak i zdarzeniu przyszłym, stwierdził: "Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania obowiązków służbowych (i z powrotem) nie skutkują (nie będą skutkować) powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i Spółka nie jest w tym przypadku płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych."

Potwierdza to również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 3 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-700/14-7/MR, który uznał za prawidłowe stanowisko podatnika, że: "niezależnie od spełnienia wszelkich przesłanek uprawniających Go do nierozpoznawania, w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodu podlegającego opodatkowaniu w związku z przemieszczaniem się przez Niego służbowym samochodem na trasie miejsce garażowania - miejsce świadczenia pracy - miejsce garażowania, ww. przepis nie znajdzie jednak zastosowania, jako że taka forma korzystania z samochodu w ogóle nie generuje po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego".

W świetle powyższego należy stwierdzić, że Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że koszty paliwa związane z dojazdami pracowników Spółki użytkujących samochody służbowe z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, jak również z miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych do miejsca zamieszkania, z uwagi na charakter obowiązków pracowniczych nie powodują powstania u tych pracowników przychodu z nieodpłatnego świadczenia, gdyż mieszczą się w zakresie służbowego użytku samochodów, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez pracowników, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania konkretnym pracownikom Spółki. Samochody służbowe udostępniane są tym pracownikom Spółki, którzy pełnią funkcje zarządcze (Zarząd Spółki) oraz tym pracownikom, którzy pełnią obowiązki polegające na nadzorze nad zdarzeniami zaistniałymi na odcinku autostrady administrowanym przez Spółkę (w szczególności kolizje i wypadki drogowe). Powyższe obowiązki mają m.in. formę dyżurów pełnionych poza normalnymi godzinami pracy, i wymagają obecności danego pracownika w miejscu zdarzenia, również w porze nocnej i dni świąteczne. Istota powierzonych pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania). Samochody służbowe mają służyć pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Jednakże Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych pobocznie w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych.

Z przywołanego powyżej zdarzenia przyszłego wynika, że używanie samochodów służbowych służy celom związanym z realizowaniem zadań pracowniczych (zadań służbowych). To oznacza, że w takiej sytuacji trudno uznać, że Wnioskodawca powierza pracownikom samochody tylko po to, aby zapewnić im transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i z powrotem. Tym samym bezpodstawnym byłoby stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracowników w postaci nieodpłatnego świadczenia.

Inaczej sytuacja wygląda wówczas, gdy samochody służbowe zostałby powierzone pracownikom tylko i wyłącznie po to, aby mógł nim dojeżdżać z miejsca zamieszkania do pracy i z pracy do miejsca zamieszkania, a więc nie w celu realizacji zadań służbowych lecz celów osobistych. Z opisu zdarzenia przyszłego wynika jednakże, że przekazanie przez Wnioskodawcę pracownikom samochodów służbowych do używania podyktowane jest tylko i wyłącznie potrzebami pracodawcy: prawidłową realizacją celów służbowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w wyżej powołanym zdarzeniu przyszłym przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły dla pracowników przychodu ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Z uwagi na charakter zadań służbowych - stała gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych przez pracowników Wnioskodawcy przejazdy służbowymi samochodami stanowią realizację powyższego celu służbowego.

Reasumując należy stwierdzić, że koszty paliwa związane z dojazdami pracowników Wnioskodawcy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i w kierunku odwrotnym - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. W związku z powyższym Wnioskodawca nie wystąpi w roli płatnika z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.