IPTPB1/4511-867/15-5/MAP - PIT w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2015 r. (data wpływu 30 grudnia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem samochodu służbowego do celów prywatnych:

* w części dotyczącej uznania, że Koszty Eksploatacji nie stanowią przychodu pracownika - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej uwzględnienia w kwocie ryczałtu kosztów paliwa - jest nieprawidłowe,

* w pozostałej części - jest prawidłowe.

W dniu 30 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 24 lutego 2016 r., Nr IPTPB1/4511-867/15-2/MAP, na podstawie art. 169 § 1 i w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 24 lutego 2016 r. (data doręczenia 29 lutego 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 7 marca 2016 r. (data wpływu 9 marca 2016 r.), nadanym dnia 7 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

. Spółka Akcyjna z siedzibą w... (dalej: "Spółka" lub "Wnioskodawca") jest rezydentem objętym nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce oraz czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: "VAT"). Głównym przedmiotem działalności Spółki jest zapewnienie właściwego stanu technicznego i wymaganego stanu bieżącego utrzymania jezdni administrowanego odcinka autostrady wraz z poboczami oraz realizacja poboru opłat za przejazd autostradą.

Spółka posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania konkretnym pracownikom Spółki. Flotę samochodów służbowych stanowią samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego, jak również samochód stanowiący własność Spółki. Samochody służbowe udostępniane są tym pracownikom Spółki, którzy pełnią funkcje zarządcze (Zarząd Spółki) oraz tym pracownikom, którzy pełnią obowiązki polegające na nadzorze nad zdarzeniami zaistniałymi na odcinku autostrady administrowanym przez Spółkę (w szczególności kolizje i wypadki drogowe).

Powyższe obowiązki mają m.in. formę dyżurów pełnionych poza normalnymi godzinami pracy, i wymagają obecności danego pracownika w miejscu zdarzenia, również w porze nocnej i dni świąteczne. Istota powierzonych pracownikom obowiązków powoduje, że wymaga się od nich dużej mobilności i dyspozycyjności. Charakter obowiązków pracowników powoduje również, że często wykonują oni obowiązki służbowe poza siedzibą Spółki, udając się celem ich wykonania bezpośrednio z miejsca zamieszkania (lub powracając prosto do miejsca zamieszkania).

W konsekwencji powyższego, do wypełniania wyżej opisanych obowiązków konieczne jest posiadanie samochodu, który zapewniany jest danemu pracownikowi przez Spółkę. Samochody służbowe mają służyć pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Jednakże Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych także w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych.

Podstawą do użytkowania samochodów przez pracowników są umowy o zasadach użytkowania samochodu służbowego zawierane przez Spółkę z każdym pracownikiem indywidualnie. Pracownicy w zawieranych umowach są zobowiązani do odpowiedniego dbania o powierzone samochody, dołożenia wszelkich starań w celu zabezpieczenia i utrzymania samochodu w należytym stanie technicznym, przestrzegania warunków technicznych eksploatacji, stosowania właściwych materiałów eksploatacyjnych oraz przeprowadzania przeglądów i zabiegów określonych w instrukcji obsługi i książce gwarancyjnej samochodu, jak również dbania o stan estetyczny samochodu. Pracownicy ponoszą materialną odpowiedzialność za oddane im do użytkowania samochody oraz właściwą, tj. zgodną z przepisami i ogólnie przyjętymi normami eksploatację samochodu. Pracownicy nie są obciążani przez Spółkę żadnymi dodatkowymi opłatami z tytułu samego udostępnienia samochodów służbowych.

Samochody służbowe będące przedmiotem niniejszego wniosku to samochody osobowe, które nie zostały zgłoszone do właściwego naczelnika urzędu skarbowego jako wykorzystywane wyłącznie w celach działalności gospodarczej, wobec czego Spółka odlicza od wydatków z nimi związanych 50% kwoty VAT naliczonego, w tym od dnia 1 lipca 2015 r. 50% podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego lub gazu (dalej: "paliwo").

Pracownicy dysponujący przydzielonymi samochodami służbowymi zobowiązani są do tankowania paliwa korzystając z wewnętrznej stacji paliw. Każde tankowanie ewidencjonowane jest w systemie elektronicznym pozwalającym na identyfikację tankowanego samochodu. Wyjątkowo, w przypadku wyjazdów poza obszar zwykłej, codziennej eksploatacji, możliwe jest zatankowanie samochodu służbowego na innej stacji paliw za osobną zgodą Spółki. W takim wypadku, pracownik obowiązany jest do przekazania Spółce faktury za zakupione paliwo zawierającej numer rejestracyjny samochodu.

Koszty bieżącej eksploatacji samochodów służbowych, przez które Spółka rozumie: koszt paliwa, myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu (dalej: "Koszty Eksploatacji"), ewidencjonowane są w księgach rachunkowych na podstawie faktur wystawianych na Spółkę.

W związku z nowelizacją art. 12 ust. 2a-2c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: "ustawa o PIT"), Spółka dokonała zmian zasad rozliczania korzystania z samochodów służbowych. Spółka stosuje w zakresie rozliczania korzystania przez pracowników z samochodów służbowych tzw. system oświadczeń.

Zgodnie z założeniami tego systemu, pracownicy do 4 dnia każdego miesiąca kalendarzowego składają oświadczenia za miesiąc poprzedni, w których:

* wskazują ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych,

* wskazują ilość kilometrów przejechanych w celach prywatnych,

* potwierdzają fakt dokonywania jazd służbowych.

Na podstawie informacji wskazanych w oświadczeniach, Spółka ustala zakres i wartość prywatnego użytku samochodów służbowych przez pracowników. Spółka ponosi koszty nabycia towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów służbowych przez pracowników, na podstawie faktur wystawionych na Spółkę.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał,że:

1. Pracownicy, o których mowa we wniosku, zatrudnieni są na podstawie umowy o pracę.

2. Ustalił miesięczny limit kilometrów, jaki pracownik może przejechać wykorzystując samochód służbowy do celów prywatnych. Limit ten został ustalony w wysokości 2000 kilometrów na miesiąc. Powyższy limit nie dotyczy Członków Zarządu.

3. Pojemność silników samochodów służbowych wskazanych w przedmiotowym wniosku jest następująca:

* 8 samochodów o pojemności silnika poniżej 1600 cm³;

* 3 samochody o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

4. Liczba samochodów w przyszłości może ulec zmianie.

5. Dolicza kwotę ryczałtu z art. 12 ust. 2a ustawy o PIT do przychodu pracowników.

6. Udostępnia pracownikom korzystającym z samochodów służbowych do celów prywatnych zarówno samochody stanowiące jego własność (aktualnie 1), jak i samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego (aktualnie 10).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, sformułowane ostatecznie w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w świetle stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2015 r. w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca jako płatnik podatku PIT w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej, z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, powinien na podstawie art. 32 ustawy o PIT pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji samochodów służbowych.

2. Czy możliwa do określenia przez Spółkę - jako płatnika podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - wartość pieniężna nieopłatnego świadczenia w postaci kosztów paliwa zużytego do celów prywatnych (wyliczana w oparciu o oświadczenia składane przez pracowników, zestawione z dokumentacją dotyczącą tankowania samochodu służbowego oraz średnim zużyciem paliwa wg wskazań komputera pokładowego samochodu), które uzyskuje pracownik, będzie wartością pieniężną, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o PIT w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT.

3. Czy Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że Koszty Eksploatacji niestanowiące kosztów paliwa, tj. w szczególności koszty myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, wydatkowane w związku z mieszanym użytkiem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych, jak i pobocznie do celów prywatnych pracowników, nie stanowią przychodu pracownika, gdyż ich poniesienie wynika z obowiązku Spółki zapewnienia pracownikom samochodów odpowiadających normom i wymaganiom bezpieczeństwa oraz prawa o ruchu drogowym, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

4. Czy Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy PIT uznać, że koszty paliwa związane z dojazdami pracowników Spółki użytkujących samochody służbowe z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych, jak również z miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych do miejsca zamieszkania, z uwagi na charakter obowiązków pracowniczych nie powodują powstania u tych pracowników przychodu z nieodpłatnego świadczenia, gdyż mieszczą się w zakresie służbowego użytku samochodów, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

5. Czy Wnioskodawca - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - obowiązany jest na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2, art. 32 i art. 38 ustawy o PIT pobierać zaliczki na podatek PIT przyjmując, że momentem uzyskania przychodu przez pracownika z tytułu prywatnego użytku samochodu służbowego, jest moment ustalenia przez Spółkę wartości przekazywanego mu nieodpłatnego świadczenia, tzn. moment złożenia przez pracownika Spółki oświadczenia, z którego wynika zakres prywatnego użytku samochodu służbowego (w tym ilość dni prywatnego wykorzystywania samochodu służbowego) i wartość paliwa zużytego w celach prywatnych w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu kalendarzowym).

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytań oznaczonych Nr 1, Nr 2 i Nr 3. Natomiast w pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku:

Ad. 1)

W świetle stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2015 r. w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca, jako płatnik podatku PIT w rozumieniu art. 31 ustawy PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej, z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, powinien na podstawie art. 32 ustawy PIT pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji samochodów służbowych.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. na podstawie ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r. poz. 1662), weszła w życie nowelizacja ustawy o PIT, wprowadzająca regulację dotyczącą ryczałtowego określenia wartości przychodu, jaki uzyskuje pracownik, jeśli w ramach stosunku pracy umożliwiono mu używanie samochodu służbowego do celów prywatnych.

Dotychczas, zgodnie z generalną zasadą, wartość świadczenia w naturze, z którego korzystał pracownik, ustalało się zgodnie z zasadami wyznaczonymi w art. 11 ust. 2-2b ustawy o PIT (we wniosku wskazano " art. 11 ust. 2-2b ustawy o CIT", jednakże tutejszy Organ mając na uwadze merytoryczną treść wniosku uznał to za oczywistą omyłkę Wnioskodawcy).

Obecnie, zgodnie z wprowadzonymi do art. 12 ustawy o PIT ustępami od 2a do 2c, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

Przy czym, w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca, wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 opisanych wyżej kwot. Ponadto, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wskazanymi wartościami i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Cytowany przepis wydaje się być jasnym w interpretacji. Intencją ustawodawcy było uproszczenie dla celów podatkowych zasad obliczania wartości świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, ze względu na wielość problemów natury praktycznej związanych z obliczaniem wartości takiego przychodu. Tym samym, ustawodawca objął kwotą ryczałtu wszystkie Koszty Eksploatacji związane z wykorzystaniem samochodów służbowych w celach prywatnych. O intencji ustawodawcy świadczy także fakt, że regulacja została wprowadzona ustawą "o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej".

Niemniej jednak, Spółka szuka potwierdzenia, czy dobrze interpretuje zapis ustawy. Wątpliwości Spółki wiążą się z faktem, że ustawa nie wyraziła wprost, jakie wydatki związane z wykorzystaniem samochodu służbowego do celów prywatnych zawarte są w kwocie ryczałtu. Spółka zwraca jednak uwagę na fakt, że przepis stanowi o "wykorzystaniu" samochodu służbowego - nie wskazuje zatem na "prawo do wykorzystywania" tylko na jego faktyczne "wykorzystywanie".

Niewątpliwie, aby korzystać z samochodu należy go zatankować i ponosić inne niezbędne Koszty Eksploatacji. Trudno zatem wywodzić z tego zapisu, że np. paliwo stanowi dodatkowe - oprócz używania samochodu - świadczenie dla pracownika. Koszty Eksploatacji, w opinii Spółki, stanowią nierozerwalny element wykorzystywania samochodu i w związku z tym mieszczą się w dyspozycji znowelizowanych przepisów.

Co istotne, Spółka zwraca również uwagę na fakt, że podział jednego świadczenia - umożliwienia używania samochodu służbowego w celach prywatnych, na wiele innych świadczeń (w tym używanie samego pojazdu, koszt paliwa itp.), jest sztuczny i nieuzasadniony z ekonomicznego punktu widzenia, skoro każde z tych jednostkowych świadczeń osobno nie ma dla potencjalnego korzystającego żadnej praktycznej wartości.

Ponadto, cytowany przepis wprowadza określenie przychodu na zasadach ryczałtu. Ryczałt z samej natury nie przewiduje ściśle określonych zasad kalkulowania jego wartości.

W rozpatrywanym przypadku cechą charakterystyczną ryczałtu jest określenie kwoty przychodu, tj. 250 zł lub 400 zł na niezmienionym poziomie niezależnie od tego:

* jaki samochód pracownik faktycznie wykorzystuje bez względu na jego cenę, markę, model (z wyjątkiem pojemności silnika, która w omawianym przypadku decyduje o wysokości przychodu),

* jakie koszty eksploatacyjne związane są z używaniem samochodu (np. koszty paliwa, itp.).

Co istotne, jak Spółka wskazała powyżej, ryczałt jest kwotą zróżnicowaną ze względu na pojemność silnika samochodu, a nie ze względu na wartość samochodu. Spółka zakłada więc, że skoro pojemność silnika wpływa bezpośrednio np. na zużycie paliwa, to fakt zróżnicowania wartości ryczałtu ze względu na tę właściwość świadczy o tym, że ustawodawca ujął w kwocie ryczałtu również paliwo. W przypadku przeciwnym, tzn. gdyby pracodawca chciał uznać, że kwota ryczałtu obejmuje jedynie "zużycie" samochodu, należy uznać, że zróżnicowałby kwotę ryczałtu od jego wartości.

Spółka zwraca uwagę na fakt, że intencją ustawodawcy było uproszczenie zasad kalkulowania świadczenia z tytułu używania samochodów służbowych do celów prywatnych, z uwagi na trudności w określeniu wartości takiego świadczenia przez podatników i niejednoznaczne przepisy. Konieczność wyodrębnienia wartości paliwa zużywanego do podróży prywatnych oraz wydzielania innych kosztów eksploatacyjnych zniekształca nowe regulacje wymuszając prowadzenie kolejnych ewidencji i zasad rozliczeń, w ten sposób ponownie wprowadza chaos w metodyce kalkulowania takiego potencjalnego świadczenia w postaci paliwa. Zdaniem Spółki, przeczy to intencjom ustawodawcy.

Tym samym, Spółka uważa, że z literalnej treści przepisu, jak również intencji jego wprowadzenia i zasad logiki wynika, że kwota ryczałtu obejmuje wydatki eksploatacyjne związane z używaniem samochodu służbowego do celów prywatnych.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy, znajduje potwierdzenie w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 23 listopada 2015 r., sygn. akt I SA/Wr 1595/15. W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał, że nie można podzielić stanowiska organu podatkowego, że ryczałt z tytułu używania służbowego samochodu do celów prywatnych, o którym mowa w art. 12 ust. 2a ustawy o PIT dotyczy tylko kosztów stałych utrzymania samochodu (z wyłączeniem wydatków na benzynę). W przepisie tym ustawodawca w sposób jednoznaczny powiązał wysokość tego ryczałtu z pojemnością silnika samochodu. W ocenie Sądu wskazuje to na fakt, że ustawodawca odnosił ryczałt do zużycia paliwa, bo ten element kosztów utrzymania samochodu powiązany jest z pojemnością silnika. Z tych względów Sąd uznał, że ryczałt ten zgodnie z zamiarami ustawodawcy powinien obejmować wszystkie wydatki, które pracodawca ponosi na utrzymanie samochodu udostępnianego pracownikowi.

Z tego względu w świetle stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 stycznia 2015 r. w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku, Wnioskodawca, jako płatnik podatku PIT w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej, z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy, powinien na podstawie art. 32 ustawy o PIT pobierać zaliczki na podatek PIT od kwoty ryczałtu z tytułu wykorzystania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ustalonej zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też Koszty Eksploatacji samochodów służbowych.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, możliwa do określenia przez Spółkę - jako płatnika podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - wartość pieniężna nieopłatnego świadczenia w postaci kosztów paliwa zużytego do celów prywatnych (wyliczana w oparciu o oświadczenia składane przez pracowników, zestawione z dokumentacją dotyczącą tankowania samochodu służbowego oraz średnim zużyciem paliwa wg wskazań komputera pokładowego samochodu), które uzyskuje pracownik, będzie wartością pieniężną, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy o PIT w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT.

Spółka, jako płatnik podatku PIT, zobowiązana jest do określenia wartości przychodu doliczanego pracownikowi w przypadku uzyskania przez niego nieodpłatnego świadczenia. Wartość przychodu może zostać określona ryczałtowo - zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT lub zgodnie z art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy.

W myśl art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o PIT:

* "Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy";

* "Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b".

Obowiązkiem Spółki jako płatnika jest więc ustalenie wartości nieodpłatnego świadczenia. W przypadku błędu Spółki w tym zakresie, organ podatkowy uprawniony będzie do oszacowania podstawy opodatkowania, a Spółka poniesie w tym zakresie negatywne konsekwencje. Tym samym, sposób określenia wartości nieodpłatnego świadczenia jest Jej obowiązkiem regulowanym bezpośrednio w art. 11 ust. 2a ustawy o PIT, a prawidłowość tego ustalenia wpływa na Jej sytuację jako płatnika i odpowiedzialność z tego tytułu.

Zdaniem Spółki, w przypadku konieczności określenia, jaka część Kosztów Eksploatacji została poniesiona w celach związanych z działalnością gospodarczą Spółki, a jaka w celach prywatnych pracownika, prawidłową praktyką jest ustalanie przez Spółkę tych kosztów na podstawie dokumentów księgowych oraz informacji wynikających z oświadczeń składanych cyklicznie przez pracowników.

Spółka wskazuje, że w przypadku używania samochodu jednocześnie w celach prywatnych i służbowych, biorąc pod uwagę fakt, że na przykład nie ma technicznej możliwości podziału paliwa przed jego zużyciem ze względu na cel jego zużycia, ani możliwości uprzedniego zaplanowania ilości podróży służbowych oraz prywatnych, podział kosztów musi się odbywać następczo. Spółka powiązuje oświadczenia pracowników, składane po upływie miesiąca rozliczeniowego, z otrzymywanymi dokumentami księgowymi oraz informacjami z systemu elektronicznego wewnętrznej stacji paliw. W oświadczeniu są zawarte następujące informacje zadeklarowane przez pracownika: ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych oraz ilość kilometrów przejechanych w miesiącu dla celów prywatnych. W oświadczeniach pracownicy potwierdzają również fakt dokonywania w danym miesiącu jazd służbowych.

Zdaniem Spółki, powyższy system pozwala na możliwie dokładne ustalenie Kosztów Eksploatacji związanych z podróżami służbowymi i prywatnymi. Jedynie pracownik posiada bowiem informacje o charakterze odbywanej podróży. Spółka nie dysponuje w tym zakresie żadnymi innymi kompletnymi i wiarygodnymi źródłami informacji. Spółka zwraca uwagę, że nawet w przypadku wykorzystania systemu GPS, do danych dostarczanych przez ten system, potrzebne byłyby informacje od pracowników, określające, która z zarejestrowanych przez GPS podróży była jazdą służbową, a która prywatną. Co więcej, taki opis charakteru podróży przez pracownika również odbywałby się następczo.

Spółka wskazuje, że kwestia sposobu ustalenia wartości nieodpłatnych świadczeń na rzecz pracowników jest żywym problemem i stanowiła wielokrotnie przedmiot interpretacji indywidualnych i orzeczeń sądowych. Jak wskazuje orzecznictwo, organ ma obowiązek wskazać podatnikowi, w jaki praktyczny sposób powinien wywiązać się z nałożonych na niego obowiązków podatkowych. Takie podejście zostało również przyjęte przez same organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z dnia 4 grudnia 2013 r., Nr IBPBII/1/415-837/13/JP wskazano: "W związku z powyższymi stwierdzeniami, Wnioskodawca winien doliczyć do przychodu danego pracownika korzystającego z bezpłatnego dowozu na imprezę rekreacyjną wartość nieodpłatnego świadczenia z tego tytułu w ten sposób, że po ustaleniu łącznej kwoty obejmującej wartość usługi dowozu pracowników samochodem służbowym, podzielić ją przez liczbę pracowników uprawnionych do korzystania z transportu i tak ustaloną kwotę jednostkową przypisać tylko pracownikom, którzy skorzystali z darmowego dojazdu na imprezę. Ten sposób ustalania wysokości przychodu konkretnego pracownika wynika z art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ostatnio powołanymi przepisami dopuszczalne jest takie działanie arytmetyczne zmierzające do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na poszczególnego beneficjenta. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na wyrok NSA z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym "ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego".

Tym samym, zdaniem Spółki system oświadczeń spełnia swoje cele w zakresie niezbędnym do prawidłowego przeprowadzania rozliczeń podatkowych. W konsekwencji należy stwierdzić, że możliwa do określenia przez Spółkę - jako płatnika podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - wartość pieniężna nieopłatnego świadczenia w postaci kosztów paliwa zużytego do celów prywatnych (wyliczana w oparciu o oświadczenia składane przez pracowników, zestawione z dokumentacją dotyczącą tankowania samochodu służbowego oraz średnim zużyciem paliwa wg wskazań komputera pokładowego samochodu), które uzyskuje pracownik, będzie wartością pieniężną, o której mowa w art. 11 ust. 2 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o PIT.

Ad. 3)

Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy o PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PIT uznać, że Koszty Eksploatacji niestanowiące kosztów paliwa, tj. w szczególności koszty myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, wydatkowane w związku z mieszanym użytkiem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych, jak i pobocznie do celów prywatnych pracowników, nie stanowią przychodu pracownika, gdyż ich poniesienie wynika z obowiązku Spółki zapewnienia pracownikom samochodów odpowiadających normom i wymaganiom bezpieczeństwa oraz prawa o ruchu drogowym, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

W ocenie Spółki, poniesienie przez nią Kosztów Eksploatacyjnych nierozłącznie związanych z prawidłowym użytkowaniem pojazdów, takich jak wydatki na: płyny do spryskiwaczy, oleje, koszty mycia pojazdu, koszty napraw i serwisów, nie może powodować przypisania pracownikom z tego tytułu jakiegokolwiek przychodu. Mianowicie, Koszty Eksploatacyjne ponoszone przez Spółkę dla zapewnienia używania pojazdów po drogach publicznych, zgodnie z zasadami prawa o ruchu drogowym oraz normami bezpieczeństwa, niezbędne są dla używania pojazdu jako samochodu służbowego do celów służbowych. Bez ich poniesienia Spółka nie byłaby uprawniona do udostępnienia pracownikom samochodów służbowych (np. bez poniesienia kosztów naprawy samochodu z niesprawnymi hamulcami).

Spółka wskazuje, że udostępniane pracownikom samochody służbowe mają służyć pracownikom przede wszystkim do realizacji celów służbowych. Jedynie pobocznie Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych.

W świetle powyższego, w ocenie Spółki, ponoszone przez Spółkę Koszty Eksploatacji niestanowiące kosztów paliwa, tj. w szczególności koszty myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, wydatkowane w związku z mieszanym użytkiem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych, jak i pobocznie do celów prywatnych pracowników, nie stanowią przychodu pracownika, gdyż ich poniesienie wynika z obowiązku Spółki zapewnienia pracownikom samochodów odpowiadających normom i wymaganiom bezpieczeństwa oraz prawa o ruchu drogowym.

Z tego względu Spółka stoi na stanowisku, że Spółka - jako płatnik podatku PIT z tytułu przychodów uzyskiwanych przez pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 31 ustawy PIT w zw. z art. 8 Ordynacji podatkowej - powinna na podstawie art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i ust. 2 ustawy o PIT uznać, że Koszty Eksploatacji niestanowiące kosztów paliwa, tj. w szczególności koszty myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, wydatkowane w związku z mieszanym użytkiem samochodów służbowych zarówno do celów służbowych, jak i pobocznie do celów prywatnych pracowników, nie stanowią przychodu pracownika, gdyż ich poniesienie wynika z obowiązku Spółki zapewnienia pracownikom samochodów odpowiadających normom i wymaganiom bezpieczeństwa oraz prawa o ruchu drogowym, co oznacza, że nie powinny być uwzględniane przy obliczaniu i pobieraniu zaliczek na podatek dochodowy pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w związku z udostępnieniem samochodu służbowego do celów prywatnych:

* w części dotyczącej uznania, że Koszty Eksploatacji nie stanowią przychodu pracownika - jest nieprawidłowe,

* w części dotyczącej uwzględnienia w kwocie ryczałtu kosztów paliwa - jest nieprawidłowe,

* w pozostałej części - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń, w myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, ustala się:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia "nieodpłatnego świadczenia". Dokonując więc wykładni gramatycznej, za "nieodpłatne świadczenie" uznać należy świadczenie "nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne" (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Dla celów podatkowych przyjmuje się - co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie - że pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zasady ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń przysługujących pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, zostały określone w art. 12 ust. 2a-2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 12 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że powyższe przepisy dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi. Stosownie do art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej (art. 31 ww. ustawy).

Natomiast z przepisu art. 38 ust. 1 ww. ustawy wynika, że płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca posiada flotę osobowych samochodów służbowych, które są przydzielone do używania konkretnym pracownikom Spółki. Flotę samochodów służbowych stanowią samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego, jak również samochód stanowiący własność Spółki. Spółka umożliwia również pracownikom korzystanie z przydzielonych im samochodów służbowych pobocznie w celach prywatnych, jednak użytek ten nie może w jakikolwiek sposób przeszkadzać w realizacji głównego celu udostępnienia tych samochodów, czyli wykonywaniu obowiązków służbowych. Koszty bieżącej eksploatacji samochodów służbowych, przez które Spółka rozumie: koszt paliwa, myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, ewidencjonowane są w księgach rachunkowych na podstawie faktur wystawianych na Spółkę. Spółka stosuje w zakresie rozliczania korzystania przez pracowników z samochodów służbowych tzw. system oświadczeń. Zgodnie z założeniami tego systemu, pracownicy do 4 dnia każdego miesiąca kalendarzowego składają oświadczenia za miesiąc poprzedni, w których wskazują ilość dni wykorzystywania samochodu do celów prywatnych, ilość kilometrów przejechanych w celach prywatnych oraz potwierdzają fakt dokonywania jazd służbowych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że niewątpliwie wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych, stanowi dla tychże osób przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy art. 12 ust. 2a, 2b i 2c ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r., będą miały zastosowanie wyłącznie, jeśli pracownicy Spółki będą korzystać z samochodów służbowych do celów prywatnych bez odpłatności albo za odpłatnością ustaloną na poziomie niższym niż przewidziany w powyższych przepisach.

W przepisach podatkowych ustawodawca zapisał, że wartość pieniężna nieodpłatnych świadczeń przysługująca pracownikom z tytułu "wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 lub 400 zł. Zatem, mając powyższe na uwadze, ryczałtowo określona wartość przedmiotowego, nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również koszty eksploatacji takie jak: koszt myjni, płynów i materiałów eksploatacyjnych, kosmetyków samochodowych, koszty napraw, przeglądów i serwisu, do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego, czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie.

Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty pracodawcy wynikające z udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych. Używanie tak udostępnionego samochodu wiąże się jednak z dodatkowymi kosztami, podobnie jak w sytuacji gdy samochód jest np. wypożyczany. Te koszty to koszty zużytego paliwa, opłat parkingowych czy opłat za przejazdy autostradą. Takie koszty nie mogą jednak być uznawane za świadczenia objęte kwotą określoną w art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wskazał bowiem wyraźnie, że chodzi o świadczenia związane z wykorzystaniem samochodu służbowego (czy z oddaniem do używania - bezpłatnie - dla celów prywatnych), a nie wszelkie pochodne koszty związane z używaniem.

W sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika np. na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy, którego wysokość należy ustalać na podstawie art. 12 ust. 2 i 3 ustawy PIT. Kwota ryczałtu określona w ustawie nie obejmuje zatem kosztów paliwa, w przypadku, gdy samochód służbowy wykorzystywany jest do celów prywatnych pracownika.

Reasumując, w sytuacji gdy na podstawie zawartej umowy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do celów prywatnych, wówczas pracownik uzyskuje nieodpłatne świadczenie i w konsekwencji przychód ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy o PIT, która to kwota ryczałtu obejmuje też koszty eksploatacji samochodów służbowych. Od tak ustalonego przychodu Spółka jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Ponadto, niezależnie od powyższego, gdy koszt zużytego na cele prywatne paliwa zostaje opłacony przez Spółkę wówczas pracownik uzyskuje dodatkowy przychód ze stosunku pracy, którego wartość należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 2 i 3 ustawy. W odniesieniu do tak ustalonego przychodu Spółka będzie również zobowiązana do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazują praktycznego sposobu wyliczania (dokumentowania) nieodpłatnego świadczenia. W związku z tym, do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia może być stosowana każda metoda, która pozwoli na jednoznaczne określenie wartości tego świadczenia, tj. wartości paliwa zużytego do celów prywatnych pracownika, w związku z wykorzystywaniem przez niego samochodu służbowego. A zatem, również opisana we wniosku metoda polegająca na ustaleniu wartości świadczenia na podstawie oświadczeń składanych przez pracowników, zestawionych z dokumentacją dotyczącą tankowania samochodów służbowych oraz średnim zużyciem paliwa wg wskazań komputera pokładowego samochodu. Pod warunkiem jednakże, że taki sposób kalkulacji będzie odpowiadać cenie rynkowej, stosowanej w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania, co wynika z cytowanego powyżej art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przywołanego powyżej przepisu wynika bowiem jednoznacznie, że wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia, ustala się według cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem czasu i miejsca ich uzyskania.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.