IPTPB1/4511-782/15-2/KO - PIT w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej tytułem pokrycia szkody w związku z zaginięciem przesyłki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) w zw. z art. 16 ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. , poz. 1649) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2015 r. (data wpływu 2 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej tytułem pokrycia szkody w związku z zaginięciem przesyłki - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej tytułem pokrycia szkody w związku z zaginięciem przesyłki.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą zajmującym się transportem towarowym i spedycją. W 2010 r. zlecił, jako spedytor przewoźnikowi przewóz blach na trasie...w. (port), na podstawie zlecenia przewozowego. Wnioskodawca zlecenie przyjął od producenta blach, który wyraził zgodę na dalsze zlecenie transportu osobom trzecim. W wyniku umieszczenia ogłoszenia na portalu internetowym - giełda frachtów, zlecenie przewozu podjęła firma trzecia - licencjonowany przewoźnik. Zostały wypełnione następujące dokumenty: zlecenie przewozowe określające trasę przejazdu, datę załadunku i wyładunku, tabor oraz wynagrodzenie i termin zapłaty za usługę. Wypełniono też list przewozowy CMR. Przewoźnik podjął w oznaczonym terminie ładunek w..., jednakowoż nie dostarczył go pod wskazany z zleceniu adres, ładunek zaginął.

Zleceniodawca Wnioskodawcy (producent blach) był zmuszony uzupełnić szkody poprzez wysłanie kolejnego transportu na własny koszt.

Wnioskodawca został obciążony przez swojego klienta kosztami dodatkowej dostawy, bowiem strata ta powstała na skutek nienależycie wykonanej umowy. Wnioskodawca pokrył szkodę i wystąpił z roszczeniem regresowym do przewoźnika. Przewoźnik nie dokonał spłaty szkody dobrowolnie, odmówił również jego ubezpieczyciel powołując się na wyłączenia swojej odpowiedzialności z uwagi na zawinione działanie przewoźnika, tj. dostarczenie ładunku niezgodnie z treścią zlecenia. Wnioskodawca wystąpił przeciwko przewoźnikowi z roszczeniem regresowym przed Sądem, który zasądził na Jego rzecz roszczenie zgodnie z żądaniem.

Po uprawomocnieniu się wyroku, Wnioskodawca wystąpił na drogę egzekucji sądowej przeciwko dłużnikowi, ta jednak okazała się bezskuteczna i postępowanie zostało umorzone. Wnioskodawca ostatecznie nie otrzymał zwrotu wydatków na pokrycie szkody wywołanej przez działanie swojego podwykonawcy - tj. przewoźnika, któremu w ramach umowy spedycji zlecił przewóz ładunku.

Wnioskodawca działał w granicach zlecenia (nie było zastrzeżenia, że nie może zlecić dalej transportu) wybrał kwalifikowanego przewoźnika do realizacji zlecenia - posiadającego ważną koncesję na przewóz oraz OC przewoźnika. Warunki umowy, tj. trasa przewozu były jasno podane przewoźnikowi, a szkoda powstała wyłącznie z powodu dostarczenia ładunku pod inny adres i oddanie go osobie nieupoważnionej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatek w postaci pokrycia szkody z majątku zamawiającego wywołanej działaniem osoby trzeciej (podwykonawcy podatnika) jest kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy, który do tej szkody się nie przyczynił swoim działaniem lub zaniechaniem.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony przez Niego na pokrycie szkody swojego kontrahenta, która powstała wskutek działania podmiotu trzeciego, zatrudnionego przez Wnioskodawcę, stanowi koszt uzyskania przychodu, bowiem wydatek ten jest związany ze źródłem przychodu i poniesiono go w celu utrzymania tego źródła. Wydatek ten poniesiony został w okolicznościach, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wobec tego, że szkoda nie została zawiniona przez Wnioskodawcę nie można Mu zarzucić rażącego niedbalstwa w wykonaniu umowy spedycji, czy winy umyślnej a poniesienie przez Niego kosztów naprawienia szkody klientowi w imieniu swojego podwykonawcy świadczy tylko o profesjonalizmie Wnioskodawcy, bowiem profesjonalizm działania oraz przyjmowanie odpowiedzialności za skutki przyjętych zobowiązań ma wpływ na renomę firmy. Co więcej, Sąd również przyznał rację Wnioskodawcy, że nie On ponosi odpowiedzialność za szkodę wywołaną działaniem osoby trzeciej, dlatego zasądził na Jego rzecz wynagrodzenie od sprawcy szkody. W sytuacji, gdy Wnioskodawca odzyska poniesione wydatki będzie to stanowiło Jego przychód. Należy również zaznaczyć, że wspomniane we wniosku wydatki poniesione na naprawienie szkody nie podlegają wykluczeniu z kosztów podatkowych. Nie ma do nich bowiem zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Należy mieć również na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

W większości przypadków związek kosztu z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: "w celu" osiągnięcia przychodu, jak i "zachowanie" lub "zabezpieczenie" źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast, jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na chronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodu, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. Zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Obowiązkiem podatnika jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu. Drugi z elementów zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 23 katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (...).

W świetle powyższego, uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu kosztów wymienionych w przywołanym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i celowościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z powołanym wcześniej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Artykuł 23 ww. ustawy, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet, jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Na podstawie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W zawartym w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy zamkniętym katalogu wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

* wad dostarczonych towarów,

* wad wykonanych robót,

* wad wykonanych usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów,

* zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Jest to katalog zamknięty. Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu, jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. W konsekwencji, przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2010 r. zlecił, jako spedytor przewoźnikowi przewóz blach na trasie...w... (port), na podstawie zlecenia przewozowego. Wnioskodawca zlecenie przyjął od producenta blach, który wyraził zgodę na dalsze zlecenie transportu osobom trzecim. W wyniku umieszczenia ogłoszenia na portalu internetowym - giełda frachtów, zlecenie przewozu podjęła firma trzecia - licencjonowany przewoźnik. Zostały wypełnione następujące dokumenty: zlecenie przewozowe określające trasę przejazdu, datę załadunku i wyładunku, tabor oraz wynagrodzenie i termin zapłaty za usługę. Wypełniono też list przewozowy CMR. Przewoźnik podjął w oznaczonym terminie ładunek w..., jednakowoż nie dostarczył go pod wskazany z zleceniu adres, ładunek zaginął. Zleceniodawca Wnioskodawcy (producent blach) był zmuszony uzupełnić szkody poprzez wysłanie kolejnego transportu na własny koszt. Wnioskodawca został obciążony przez swojego klienta kosztami dodatkowej dostawy, bowiem strata ta powstała na skutek nienależycie wykonanej umowy. Wnioskodawca pokrył szkodę i wystąpił z roszczeniem regresowym do przewoźnika. Przewoźnik nie dokonał spłaty szkody dobrowolnie, odmówił również jego ubezpieczyciel powołując się na wyłączenia swojej odpowiedzialności z uwagi na zawinione działanie przewoźnika, tj. dostarczenie ładunku niezgodnie z treścią zlecenia. Wnioskodawca wystąpił przeciwko przewoźnikowi z roszczeniem regresowym przed Sądem, który zasądził na Jego rzecz roszczenie zgodnie z żądaniem. Po uprawomocnieniu się wyroku, Wnioskodawca wystąpił na drogę egzekucji sądowej przeciwko dłużnikowi, ta jednak okazała się bezskuteczna i postępowanie zostało umorzone. Wnioskodawca ostatecznie nie otrzymał zwrotu wydatków na pokrycie szkody wywołanej przez działanie swojego podwykonawcy - tj. przewoźnika, któremu w ramach umowy spedycji zlecił przewóz ładunku.

W tym miejscu należy podkreślić, że ustawodawca wskazane w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odszkodowania wyłącza z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc umożliwiać pomniejszania podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczone zapłacone odszkodowania tylko z tytułów wyraźnie określonych w przepisie. Ustawodawca kierował się w tym względzie zasadą, aby nie premiować działań sprzecznych z istotą umów.

Zasadniczą kwestią do oceny zasadności zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, jest wykładnia pojęcia "wady wykonanej usługi". Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "wadliwy", stąd też - odwołując się do reguł wykładni językowej - słowo to należy tłumaczyć w sposób powszechnie przyjęty w języku polskim, a zgodnie z Nowym Słownikiem Języka Polskiego (PWN, Warszawa, 2003 r.), słowo to oznacza tyle co "mający wady, usterki, defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny".

Na gruncie ww. przepisu, należy przyjąć, że wadliwie wykonana usługa, to taka, która została wykonana w sposób niepełny, tj. nie zostały spełnione wszelkie obowiązki ciążące na usługodawcy zgodnie z umową oraz przepisami prawa.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wskazał, że przyczyną poniesienia wydatku w postaci pokrycia szkody jest zaginięcie (utrata) przesyłki w trakcie jej przewozu przez podwykonawcę.

Wobec powyższego należy przyjąć, że Wnioskodawca wypłacając klientowi koszty dodatkowej dostawy z tytułu wyrządzonej podczas świadczonej usługi szkody, de facto rekompensuje straty klientowi z tytułu szkody związanej z wadliwie wykonaną usługą. Przy czym, nie ma w tym przypadku znaczenia, że usługa jest wykonywana w imieniu Wnioskodawcy przez przewoźnika zewnętrznego, bowiem jak wynika z opisu stanu faktycznego, klient zleca wykonywanie usług przewozowych Wnioskodawcy i to On wypłaca przedmiotowe odszkodowanie.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii tut. Organu, kwota wypłacana przez Wnioskodawcę na rzecz klienta w związku ze szkodą powstałą na towarze powierzonym Wnioskodawcy (celem jego przewozu), nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, gdyż tego rodzaju wydatek został wyłączony z kosztów podatkowych na mocy art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako odszkodowania z tytułu wad wykonanych usług. Za prawidłowe i zgodne z treścią tego przepisu należy uznać stanowisko, że dotknięta jest wadą usługa przewozu w sytuacji, gdy przewożony towar dociera do miejsca jego przeznaczenia z uszkodzeniem lub opóźnieniem albo w ogóle nie dociera do wyznaczonego punktu.

W tym miejscu należy wskazać, że usługi Wnioskodawcy, jako przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat. Jeżeli usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło niedostarczenie towaru, wówczas zastosowanie ma art. 23 ust. 1 pkt 19 powołanej ustawy. Równowartość szkody wyrządzonej przez podmiot świadczący usługi transportowe podczas wykonywania usługi przewozu stanowi odszkodowanie z tytułu nienależytego (wadliwego) wykonania usługi i tym samym nie stanowi kosztów uzyskania przychodów. Tym samym, nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że poniesiony wydatek na pokrycie dodatkowej dostawy nie należy do kategorii świadczeń wymienionych w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. że nie stanowi odszkodowania za "wady wykonanych usług".

Podkreślenia wymaga, że kwestia winy w powstaniu szkody nie ma znaczenia na gruncie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca świadczy usługi transportowe, a więc zaginięcie (utrata) przesyłki w trakcie wykonywania tej usługi, należy zaliczyć do szkód wyrządzonych w wyniku realizacji umowy czyli zobowiązania, a nie szkód powstałych w wyniku czynu niedozwolonego opartego na zasadzie winy.

Należy przy tym podkreślić, że Organ nie kwestionuje sensu ekonomicznego poniesionego wydatku, czy też racjonalności podejmowanych przez przedsiębiorcę decyzji gospodarczych i ich efektywności, dokonuje natomiast analizy, czy ów wydatek nie znajduje się w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów (art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a następnie bada celowość wydatku w granicach wyznaczonych przez art. 22 ust. 1 ww. ustawy, tj. czy konkretny wydatek został poniesiony w związku z dążeniem do osiągnięcia przychodu (zachowania lub zabezpieczenia jego źródła).

Wobec powyższego, w analizowanej sprawie - wbrew stanowisku Wnioskodawcy - w związku z wypłaceniem przez Wnioskodawcę kwoty tytułem pokrycia szkody w związku z zaginięciem przesyłki znajduje zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy usługi przewozowe zlecane Wnioskodawcy są realizowane przez Jego podwykonawców i Wnioskodawca wypłacił kwotę na rzecz klienta w związku ze szkodą powstałą na towarze powierzanym Wnioskodawcy (celem jego przewozu), de facto dochodzi do rekompensaty z tytułu szkody związanej z wadą wykonanej usługi. Wypłacona z tego tytułu kwota nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ tego rodzaju wydatek został wyłączony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisu art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w..., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.