IPTPB1/4511-546/15-2/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 3 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

* związanych z finansowaniem pracownikom - osobom niepełnosprawnym, transportu do i z miejsca pracy ze środków Wnioskodawcy - jest prawidłowe;

* związanych z finansowaniem pracownikom - osobom niepełnosprawnym, transportu do i z miejsca pracy ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą będącą Zakładem Pracy Chronionej, zwany dalej: Zakładem. Organizuje dla swoich pracowników - osób niepełnosprawnych transport do i z miejsca pracy. Przewóz organizowany jest samodzielnie. Zatrudniony jest kierowca, który realizuje przewozy samochodem będącym własnością Zakładu, przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 9 osób łącznie z kierowcą. Nie jest to autobus w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Koszty transportu w pierwszej kolejności w całości pokrywane są przez Zakład, a następnie część kosztów refundowana jest przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach umowy o refundację dodatkowych kosztów wynikających z zatrudnienia osób niepełnosprawnych, na podstawie art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.).

Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych refunduje część kosztów ubezpieczenia i zakupu paliwa (np. 90%). Pracownicy nie ponoszą żadnych kosztów związanych z dojazdami do i z pracy. Prowadzona jest ewidencja kto i kiedy korzysta z dojazdu do i z pracy. Do podstawy opodatkowania przychodów ze stosunku pracy za każdy miesiąc doliczana jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Zakładu z tytułu przewozu do i z miejsca pracy, jako iloczyn liczby dojazdów i wartości cen biletów za przejazdy najtańszym środkiem transportu na danej trasie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Zakładu z tytułu organizowanego przez pracodawcę przewozu do i z miejsca pracy stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), a co za tym idzie, czy na podstawie art. 31 ww. ustawy Zakład zobowiązany jest do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, pomimo że część kosztów przewozu refunduje Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, na podstawie art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez Zakład przewozu do i z miejsca pracy należy zakwalifikować jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), a co za tym idzie w oparciu o art. 31 ww. ustawy Wnioskodawca jest zobowiązany do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu, pomimo że część kosztów przewozu refunduje Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podstawie art. 32 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Jak wyjaśnił Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 1 sierpnia 2011 r., Nr ITPB2/415-458/11/ RS, "Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że powstaje on w każdym przypadku, w którym pracownik uzyska realną korzyść. Do przychodu ze stosunku pracy zalicza się więc każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Przychodem ze stosunku pracy są zatem zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, jak i wartość pieniężna świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych".

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Z kolei, w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stosownie do art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Świadczenie usług przewozu osób nie wchodzi w zakres działalności Zakładu. Dowozu niepełnosprawnych pracowników Zakład dokonuje we własnym zakresie. Zatem wartość nieodpłatnego świadczenia jest ustalana w oparciu o przepis art. 11 ust. 2a pkt 4 w zw. z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności czasu i miejsca udostępnienia (tzn. na podstawie cen biletów za przejazdy najtańszy środkiem transportu na danej trasie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika:

* związanych z finansowaniem pracownikom - osobom niepełnosprawnym, transportu do i z miejsca pracy ze środków Wnioskodawcy - jest prawidłowe;

* związanych z finansowaniem pracownikom - osobom niepełnosprawnym, transportu do i z miejsca pracy ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - jest nieprawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego, przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy, w tym w art. 21 ust. 1 pkt 14a. Z treści ww. przepisu wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Dodać należy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do powstania nieodpłatnego świadczenia po stronie pracownika. W ww. wyroku nie wykluczono możliwości powstania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ale wskazano, że aby mogły powstać świadczenia, muszą być zindywidualizowane. Świadczy o tym m.in. fragment tegoż wyroku, w którym czytamy, że: "Zdaniem Trybunału, z dotychczasowych ustaleń wynika, że:

* po pierwsze, na tle ogólnych założeń podatku dochodowego, objęcie nim nie tylko świadczeń pieniężnych, ale także innych nieodpłatnych świadczeń spełnianych w naturze, jest zrozumiałe i w pełni racjonalne z punktu widzenia zasady powszechności przedmiotowej opodatkowania,

* po drugie, wobec generalnie otwartego katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.) nie powinno budzić zastrzeżeń posłużenie się przez ustawodawcę, przy określaniu przychodu ze stosunku pracy, formułą "inne nieodpłatne świadczenia".

Odstąpienie przez ustawodawcę od próby skatalogowania świadczeń nieodpłatnych i zastosowanie ogólnego sformułowania jest w pełni uzasadnione ciągłym pojawianiem się nowych postaci świadczeń. Przywoływane w stanowiskach stron i w opinii Prezesa NSA stany faktyczne, na tle których zapadały rozstrzygnięcia sądowe, najlepiej dowodzą, że próba wyliczenia w ustawie podlegających opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń, okazałaby się chybiona, gdyż ustawodawca nie byłby w stanie nadążyć za praktyką pracodawców."

Co więcej, możliwości powstania ww. przychodu dowodzi również inny fragment cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że: "Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku".

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a tej ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych oraz z Zakładowych Funduszy Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie, określa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.).

Na podstawie art. 33 ust. 4 powołanej ustawy, środki funduszu rehabilitacji są przeznaczane na finansowanie rehabilitacji zawodowej, społecznej i leczniczej, w tym na indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych opracowywane przez powołane przez pracodawców komisje rehabilitacyjne oraz ubezpieczenie osób niepełnosprawnych, zgodnie z zakładowym regulaminem wykorzystania tych środków.

Definicje rehabilitacji oraz rehabilitacji zawodowej i społecznej zawarte są w art. 7, 8 i 9 powołanej ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej (art. 7 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

Natomiast rehabilitacja społeczna ma na celu umożliwianie osobom niepełnosprawnym uczestnictwa w życiu społecznym, a realizowana jest przede wszystkim przez:

Pod pojęciem rehabilitacji społecznej rozumie się różne działania pozwalające osobie niepełnosprawnej możliwie najlepiej uczestniczyć w życiu społeczności lokalnej i poza nią. Pozwala to na stwarzanie sytuacji umożliwiających udział w różnorodnych wydarzeniach społecznych i kulturalnych w roli odbiorcy i twórcy kultury w bliższym i dalszym środowisku, stwarzanie sytuacji sprzyjających poznawaniu bliskiego otoczenia, w tym instytucji, urzędów, placówek kulturalnych, sklepów, punktów usługowych i innych, z których osoba niepełnosprawna będzie korzystała.

Rehabilitacja społeczna to również nauka współżycia i współdziałania w grupie, wyrabiania nawyków kulturalnego zachowania, kształtowania poczucia obowiązku i odpowiedzialności, przestrzegania dyscypliny, wdrażania do sumiennej i systematycznej pracy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi Zakład Pracy Chronionej i organizuje dla swoich pracowników - osób niepełnosprawnych - transport do i z miejsca pracy. Przewóz organizowany jest samochodem będącym własnością Wnioskodawcy, przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu 9 osób łącznie z kierowcą. Nie jest to autobus w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Koszty transportu w całości pokrywane są przez Wnioskodawcę, a następnie część kosztów refundowana jest przez Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach umowy o refundację dodatkowych kosztów wynikających z zatrudnienia osób niepełnosprawnych, na podstawie art. 32 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Prowadzona jest ewidencja kto i kiedy korzysta z dojazdu do i z pracy. Do podstawy opodatkowania przychodów ze stosunku pracy za każdy miesiąc doliczana jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika od Wnioskodawcy z tytułu przewozu do i z miejsca pracy.

Przenosząc przedstawiony powyżej stan faktyczny na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wszystko, co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy w związku z łączącym go z pracodawcą stosunkiem pracy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy, jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu. Tym samym z chwilą udostępnienia ww. możliwości pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Mając na względzie treść cytowanych wyżej przepisów oraz przyjmując za Wnioskodawcą że samochód nie jest autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, stwierdzić należy, że finansowanie przez Wnioskodawcę oraz Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przejazdów do i z miejsca pracy stanowi przychód tychże pracowników ze stosunku pracy.

Jednakże stwierdzić należy, że wydatki finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach pomocy dla pracowników - osób niepełnosprawnych stanowią świadczenia z zakresu rehabilitacji, w szczególności społecznej i zawodowej.

Wobec tego finansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, dojazd do i z miejsca pracy, stanowi świadczenie na rehabilitację zawodową i społeczną osób niepełnosprawnych i korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego na postawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci zorganizowanego przez Wnioskodawcę bezpłatnego transportu pracowników do pracy i z pracy stanowi dla pracowników, którzy zgłoszą chęć uczestnictwa w przejazdach, przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, tj. ze stosunku pracy, ale tylko w części finansowanej przez Wnioskodawcę.

Końcowo odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że interpretacja ta dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji stanowiska Wnioskodawcy, tut. Organ nie odniósł się do kwestii dotyczącej sposobu wyliczenia świadczenia otrzymanego przez pracownika od pracodawcy, ponieważ zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.