IPTPB1/4511-4/15-6/MR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 2 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2015 r. (data wpływu 25 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej zespołu wiatrowo - elektrycznego - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 marca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-4/15-2/MR, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 13 marca 2015 r. (data doręczenia 17 marca 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 marca 2015 r. (data wpływu 25 marca 2015 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej dnia 24 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny, ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku.

Zakład Usługowo-Handlowy... prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do CEIDG od 1994 r., w zakresie napraw odmierzaczy paliw płynnych na stacjach paliw. W 2004 r. Zakład rozszerzył działalność o sprzedaż detaliczną paliw do pojazdów silnikowych na stacjach paliw. W 2009 r. w związku z planowaną inwestycją polegającą na budowie i oddaniu do użytku elektrowni wiatrowych działalność została rozszerzona o wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję i handel energią elektryczną. Zakład jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (forma opodatkowania: podatek liniowy) oraz podatku VAT. Dokumentacja księgowa jest prowadzona poprzez zapisy w księgach rachunkowych. Dla potrzeb działalności gospodarczej jest prowadzona ewidencja środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W 2012 r. Zakład rozpoczął inwestycję polegającą na budowie elektrowni wiatrowej. W tym celu zostało zakupione w Niemczech używane, kompletne urządzenie, służące do wytwarzania energii elektrycznej, które zostało zainstalowane i uruchomione w listopadzie 2012 r. W celu zainstalowania urządzenia (turbiny) Zakład poniósł wydatki inwestycyjne na wykonanie części naziemnej (wieża, gondola z generatorami, oprzyrządowanie) oraz części podziemnej (fundament, przewody elektryczne) oraz inne wydatki. Całość inwestycji została sfinansowana ze środków własnych (w tym ze środków pochodzących z kredytu zaciągniętego na ten cel). Od grudnia 2012 r. Zakład dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. inwestycji: turbina - metodą degresywną z zastosowaniem 7% stawki amortyzacyjnej właściwej dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższonej o współczynnik 2,0 (tekst jedn.: stawką amortyzacyjną 14%), fundament i wieża w rodzaju 201 KŚT - 4,5%.

W dniu 6 listopada 2012 r. Wnioskodawca złożył wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zastosowania odpowiedniej stawki amortyzacyjnej zespołu wiatrowo-elektrycznego. Zakład dokonuje amortyzacji ww. środka trwałego zgodnie z otrzymaną interpretacją Nr IPTPB1/415-670/12-2/MD. Odpisy amortyzacyjne od ww. inwestycji są w 100% zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

W dniu... maja 2010 r. Zakład złożył do Ministerstwa Gospodarki wniosek o dofinansowanie projektu "Budowa elektrowni wiatrowej o mocy 4,5 MW w miejscowości..., gmina..., woj...." w ramach działania 9.4 "Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych" priorytetu IX, "Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku i efektywność energetyczna" Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko, 2007-2013. Wniosek rozpatrzono pozytywnie i w konsekwencji w dniu... marca 2013 r.w... została zawarta umowa pomiędzy Zakładem a Ministrem Gospodarki o dofinansowanie nr..., zgodnie z którą przyznano Zakładowi dofinansowanie (dotację) na ww. projekt w kwocie... zł, płatną w trzech transzach:

* I transza w kwocie... zł wpłynęła na konto Zakładu... lipca 2013 r.;

* II transza w kwocie... zł wpłynęła... marca 2014 r.;

* III transza w kwocie... zł wpłynęła... grudnia 2014 r. (nastąpiło to już po oddaniu inwestycji do użytkowania).

W 2014 r. Zakład rozpoczął budowę inwestycji (dwie elektrownie wiatrowe), która częściowo została sfinansowana ze środków dotacji przeznaczonej na ten cel, a częściowo ze środków z otrzymanego kredytu inwestycyjnego.

Elektrownia składa się z:

Zakład zakupił nowe urządzenia służące do wytwarzania energii elektrycznej w celu zainstalowania i uruchomienia. W związku z tym Zakład poniósł wydatki inwestycyjne na wykonanie części naziemnej (wieża, gondola z generatorem i oprzyrządowaniem, łopaty, szafa sterująca licznikami, transformator, okablowanie), części podziemnej (fundament, przewody elektryczne) oraz inne wydatki (koncesje na wytwarzanie energii, pozwolenia na budowę, itp.).

Wnioskodawca przedstawił również zasady funkcjonowania elektrowni wiatrowej: wirnik dokonuje konwersji energii wiatru na energię mechaniczną, przekształcaną dalej za pomocą generatora w energię elektryczną, która jest przesyłana z gondoli do stacji kompaktowej stojącej obok wieży. Przesył odbywa się przy pomocy oraz wykorzystaniu kombinacji złożonej z kabli i szyny doprowadzającej prąd. Kabel odchodzi od prostownika generatora w elemencie wiatrowym i przesyła prąd do szyny doprowadzającej prąd, która to szyna przebiega przez wieżę. Przy cokole wieży prąd jest ponownie przesyłany do kabla połączonego ze stacją kompaktową, która przetwarza prąd stały na prąd i zmienny zasilający sieć elektryczną urządzeń energii wiatrowej.

Całkowita wartość inwestycji to... zł (netto).

Oddanie do użytkowania inwestycji nastąpiło w sierpniu 2014 r. Udział całości dotacji w kosztach inwestycji wynosi 66,74%. I i II transzę dotacji otrzymano przed oddaniem do użytkowania inwestycji. Po przyjęciu na stan inwestycji, tj. turbiny symbol KŚT 346 oraz wieży symbol KŚT 201, od września 2014 r., Zakład dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. inwestycji: turbina - metodą degresywną z zastosowaniem 7% stawki amortyzacyjnej właściwej dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższonej o współczynnik 2,0 (tekst jedn.: stawką amortyzacyjną 14%), wieża zgrupowana w rodzaju 2 KŚT - stawka amortyzacyjna 4,5%. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono wartość inwestycji pomniejszonej o wartość dotacji I i II transzy. III transzę (stanowiącą 20,15% wartości inwestycji) Zakład otrzymał po pozytywnym wyniku kontroli, co nastąpiło już po oddaniu inwestycji do użytkowania. Po otrzymaniu III transzy dotacji skorygowano wartość inwestycji zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów - od grudnia 2014 r., tj. od miesiąca, w którym otrzymano ostatnią transzę dotacji, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wartość inwestycji pomniejszonej o wartość całej dotacji, tj. do kosztów uzyskania przychodów zaliczono 66,73% amortyzacji, 33,27% nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Korekty kosztów uzyskania przychodów za wrzesień - listopad 2014 r. dokonano w grudniu 2014 r. - w miesiącu otrzymania dotacji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku.

1. Czy po otrzymaniu dotacji (III transzy) należy dokonać korekty odpisów amortyzacyjnych w części zaliczanej do kosztów uzyskania przychodu wstecz za miesiące od oddania inwestycji do użytkowania do otrzymania dotacji, korygując tym samym deklarację PIT-5L za powyższe miesiące, czy można dokonać korekty kosztów jednorazowo za okresy poprzednie (miesiące wrzesień - listopad) jednorazowo w miesiącu otrzymania dotacji, czyli w grudniu 2014 r.

2. Czy w odniesieniu do zespołu wiatrowo-elektrycznego Zakład ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0, tj. stawkę amortyzacyjną 14%.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2, natomiast wniosek w zakresie pytania Nr 1 zostanie rozstrzygnięty odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, zgodnie z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związanie z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I-22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22j-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22k ust. 1, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania, przy zastosowaniu stawek podanych w wykazie stawek amortyzacyjnych, podwyższonych z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich użytkowania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i, po zakończeniu inwestycji i przyjęciu na stan środków trwałych.

Zakład wyodrębnił środki trwałe: zespół wiatrowo-elektryczny, który został zaliczony do KŚT do grupy 3 - kotły i maszyny energetyczne, podgrupy 34 - turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, rodzaju 346. Zespół wiatrowo-elektryczny został umieszczony pod poz. 3 wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7%. Stawka ta została podwyższona o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym roku użytkowania.

Fundament i wieża zostały zaliczone w KŚT do grupy 2 obiekty inżynierii lądowej i wodnej, podgrupy 20 - kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rodzaju 201 - elektrownie, w tym budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni napędzanych wiatrem). W wykazie stawek amortyzacyjnych zostaną one umieszczone pod poz. 2, jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką amortyzacyjną w wysokość 4,5%.

Zespół wiatrowo-elektryczny tworzy powiązany konstrukcyjnie zestaw technologiczny i stanowi jeden obiekt, który mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 - zespół wiatrowo-elektryczny, natomiast wieża i fundament w zakresie rodzaju KŚT 201 - elektrownie.

Końcowo Wnioskodawca dodał, że zwrócił się do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. W wydanej interpretacji Nr IPTPB1/415-670/12-2/MD Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie, wytworzenie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak wynika z powyższego, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą,

* okres jego używania musi być dłuższy niż rok.

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

Przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze "starzeniem się" eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na "starzenie się" technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22k ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. "metodą liniową".

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wytwarzania, przesyłania, dystrybucji i handlu energią elektryczną. W 2014 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę inwestycji (dwie elektrownie wiatrowe), która częściowo została sfinansowana ze środków dotacji przeznaczonej na ten cel (płatną w trzech transzach), a częściowo ze środków z otrzymanego kredytu inwestycyjnego. Po przyjęciu na stan inwestycji, tj. od września 2014 r., Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ww. inwestycji: turbina - metodą degresywną z zastosowaniem 7% stawki amortyzacyjnej właściwej dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższonej o współczynnik 2,0 (tekst jedn.: stawkę amortyzacyjną 14%), wieża zgrupowana w rodzaju 2 KŚT - stawką amortyzacyjną 4,5%.

Kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest Urząd Statystyczny.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być, np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być, np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Turbiny wiatrowe zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że skoro turbina, jako "zespół wiatrowo - elektryczny" oraz wieża z fundamentem, jako "budowle na terenach elektrowni" zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to - jako odrębne obiekty inwentarzowe - także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.

Turbina wiatrowa jako część składowa elektrowni wiatrowej - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 - zespoły wiatrowo-elektryczne. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, dla której roczna stawka odpisów amortyzacyjnych wynosi 7%. Stawkę tę Wnioskodawca może podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0, zgodnie z przepisem art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że turbinę można amortyzować metodą degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 2,0, co daje w pierwszym roku użytkowania stawkę amortyzacyjną 14%, a w następnych latach podatkowych od wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalone na początek kolejnych lat użytkowania, aż do roku podatkowego, w którym roczna kwota amortyzacji miała by być niższa od kwoty amortyzacji rocznej, obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie zaznacza się, że dokonując weryfikacji prawidłowości zajętego przez Wnioskodawcę stanowiska, tutejszy Organ nie odniósł się do kwestii stawki amortyzacji właściwej dla środka trwałego jakim jest wieża z fundamentem, albowiem zagadnienie to nie było przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.