IPTPB1/4511-250/15-2/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 27 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 27 kwietnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W 2015 r. Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą. Siedzibą Jego firmy jest miasto A. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jego działalność polega na świadczeniu usług informatycznych związanych z oprogramowaniem. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej Wnioskodawca został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w mieście B. Praca ta jest ściśle związana z Jego kwalifikacjami i jest wykonywana w siedzibie głównego kontrahenta Wnioskodawcy. Umowa zawarta z kontrahentem Wnioskodawcy wiąże się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta i nie ma możliwości, aby wykonywać ją zdalnie. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę, Wnioskodawca musiał wynająć mieszkanie w mieście B, tj. mieście, w którym siedziby swoje mają kontrahenci Wnioskodawcy. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem tego mieszkania jest umowa najmu zawarta przez Wnioskodawcę. W mieszkaniu wynajmowanym w ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca korzystając z własnego sprzętu, może wykonywać również zlecenia dla innych kontrahentów.

Istotny jest również fakt, że siedziba Wnioskodawcy (miasto A) oddalona jest od miasta B o X k.m.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony na wynajęcie mieszkania w mieście B, gdzie znajduje się siedziba głównego kontrahenta Wnioskodawcy, może być w ramach prowadzonej przez Niego działalności traktowany jako koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Niego na cele mieszkaniowe w miejscowości, w której znajduje się siedziba Jego głównego kontrahenta, mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Koszty takie muszą być również właściwie udokumentowane.

Przedmiotowy koszt spełnia wszystkie powyższe warunki: jest udokumentowany umową najmu i comiesięcznym przelewem na wskazane w umowie konto, i jest ściśle związany z osiąganiem przychodów, i nie jest wymieniony, jako wyłączony z kosztów w świetle art. 23 ww. ustawy. Dodatkowo, charakter wykonywanych usług oraz sama umowa zawarta przez Wnioskodawcę z Jego kontrahentem wymaga, aby były one wykonywane na miejscu, w siedzibie kontrahenta.

Mając powyższe na względzie, w sytuacji, gdy miejscem stałego zamieszkania jest miasto A, natomiast miejscem świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest miasto B (znajdująca się X k.m. od miasta A), wydatki jakie ponosi Wnioskodawca z tytułu wynajmu mieszkania, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w okresie świadczenia usług stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Związek pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a uzyskiwanymi przychodami jest w przekonaniu Wnioskodawcy związkiem przyczynowo - skutkowym. Przy czym, ponoszone wydatki na wynajem mieszkania są niewspółmiernie mniejsze niż wynajem pokoju w hotelu oraz koszty związane z codziennym dojazdem z miasta A do miasta B. Ponoszone wydatki na mieszkania nie są również wymienione w katalogu kosztów ujętych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie przedstawionego stanowiska Wnioskodawca powołuje interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dnia 11 lutego 2015 r., Nr IBPBI/1/415-1380/14/WRz,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy dnia 7 marca 2012 r., Nr ITPB1/415-1283/11/AK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi dnia 8 maja 2014 r., Nr IPTPB1/415-83/14-4/AP,

w których został przedstawiony analogiczny stan faktyczny oraz interpretacja art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodna ze stanowiskiem prezentowanym w niniejszym wniosku.

Wnioskodawca przytacza następnie treść uzasadnienia interpretacji indywidualnej prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2012 r., Nr ITPB1/415-1283/11/AK: "W odniesieniu do poniesionych wydatków za wynajem mieszkania należy stwierdzić, że skoro wynajmowane mieszkanie jest niezbędne do świadczenia usług, a przy tym z ekonomicznego punktu widzenia jest tańsze niż każdorazowe opłacanie noclegu w hotelu, wydatki ponoszone przez Pana z tytułu najmu przedmiotowego mieszkania mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym również muszą zostać właściwie udokumentowane".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, spełniających powyższe kryteria, nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca założył jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w mieście A, polegającą na świadczeniu usług informatycznych związanych z oprogramowaniem. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w mieście B, znajdującej się X k.m. od miasta A. Świadczenie usług wiąże się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta i nie ma możliwości, aby wykonywać ją zdalnie. W celu ograniczenia kosztów związanych z dojazdami, które w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę, Wnioskodawca zmuszony był wynająć mieszkanie w mieście B, z którego może również wykonywać zlecenia na rzecz innych kontrahentów.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro zatem wydatki z tego tytułu spełniają kryterium celowości, o którym mowa w tym przepisie, to mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, które wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez Niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie będzie chronić Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, że interpretacje te dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Dodać należy, że Wnioskodawca, we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego, błędnie powołał numer interpretacji indywidualnej prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2012 r. Powyższe nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.