IPTPB1/415-94/14-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 14 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 23 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-94/14-2/AP na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 kwietnia 2014 r., następnie w dniu 2 maja 2014 r. (data nadania 30 kwietnia 2014 r.) uzupełniono ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej (jest jednym z trzech wspólników), polegającą na wynajmie lokali gospodarczych. W kwietniu 2010 r. spółka wynajęła jeden ze swoich lokali firmie X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowo-akcyjna (dalej nazywana najemcą). Po pewnym czasie, najemca przestał płacić czynsz. Po bezskutecznych monitach, spółka zdecydowała się na wypowiedzenie umowy najmu ze skutkiem od dnia 1 marca 2011 r. Niestety, najemca odmówił opuszczenia lokalu. Od dnia 1 marca 2011 r. wystawiano więc najemcy faktury za czynsz za bezumowne zajmowanie lokalu. Po wyczerpaniu polubownych środków (pisma i spotkania), spółka zdecydowała się na skierowanie sprawy do sądu. W dniu 19 października 2011 r. wysłano pozew o eksmisję, zaś w dniu 3 grudnia 2011 r. pozew o spłatę zaległych faktur. W chwili składania pozwu zadłużenie najemcy wobec spółki Wnioskodawczyni wynosiło 54 007,08 zł.

Wyrok w sprawie o eksmisję, nakazujący najemcy opuszczenie lokalu, uzyskano w dniu 9 stycznia 2012 r. Z powodu przedłużających się czynności procesowych i egzekucyjnych, eksmisja komornicza, dzięki której spółka Wnioskodawczyni odzyskała lokal, nastąpiła dopiero w dniu 16 maja 2012 r. Przez cały okres od pozwu o eksmisję, aż do faktycznego odzyskania lokalu, spółka Wnioskodawczyni była zmuszona wystawiać najemcy comiesięczne faktury za czynsz za bezumowne zajmowanie lokalu. Zadłużenie najemcy za ten okres wyniosło kolejne 39 801,99 zł.

Sąd zdecydował o obarczeniu najemcy kosztami eksmisji. Suma ta wynosi 6 004,19 zł. Komornik próbując wyegzekwować tę kwotę stwierdził, że najemca (Spółka komandytowo-akcyjna) nie posiada żadnego majątku. Sąd przychylił się więc do wniosku spółki Wnioskodawczyni i nadał klauzulę wykonalności na jedynego komandytariusza najemcy, którym jest X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Niestety, komornik ustalił, że komandytariusz najemcy również nie dysponuje majątkiem zdolnym pokryć roszczenia wobec spółki Wnioskodawczyni. Tym samym, w dniu 23 stycznia 2013 r. komornik podjął decyzję o umorzeniu postępowania z powodu bezskutecznej egzekucji z majątku dłużnika.

Proces o odzyskanie należności za zaległe czynsze trwał o wiele dłużej, ze względu na sprzeciwy, odwołania lub nieobecność najemcy na rozprawach. Ostateczny wyrok, nakazujący najemcy spłatę zaległych faktur, odsetek oraz kosztów procesowych zapadł w dniu 21 września 2012 r. Mając na uwadze doświadczenia z nieudanej egzekucji kosztów eksmisji najemcy, w dniu 19 października 2012 r. spółka Wnioskodawczyni wniosła o nadanie klauzuli wykonalności na komandytariusza najemcy. Uzyskała ją dopiero w dniu 21 stycznia 2013 r. Do czasu złożenia wniosku, sądowy nakaz zapłaty oraz postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności na komandytariusza najemcy zostały skierowane do komornika, celem przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego. Postępowanie to trwa do chwili złożenia wniosku na tej zasadzie, że jeśli na koncie dłużnika pojawią się jakieś środki, bank ma obowiązek przekazać je komornikowi. Dotychczas spółka Wnioskodawczyni nie odzyskała żadnych pieniędzy.

Skoro komornik nie był w stanie znaleźć u dłużnika środków na pokrycie kosztów eksmisji, należy się spodziewać, że nie znajdzie również środków, które pokryłyby roszczenia spółki w zakresie zaległych czynszów. Tym samym, Wnioskodawczyni czeka na kolejną decyzję komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Powyższa decyzja pozwoli wpisać sumę 54 007,08 zł w koszty uzyskania przychodów na mocy art. 23 ust. 1 pkt 20 oraz ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostaje do rozstrzygnięcia status wierzytelności najemcy powstałych po dniu 19 października 2011 r. z tytułu czynszu za bezumowne korzystanie z lokalu. Uznanie ich za nieściągalne na mocy wcześniejszych decyzji komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego pozwoliłoby spółce Wnioskodawczyni wyrównać straty poniesione w wyniku nieudanej współpracy z najemcą.

W czasie pomiędzy pozwem o eksmisję a faktycznym odzyskaniem lokalu, dług najemcy wzrósł o kolejne 39 801,99 zł z tytułu bezumownego zajmowania lokalu. Jest to udokumentowane fakturami. Mając na uwadze wysokie koszty procesowe i egzekucyjne oraz udokumentowaną niewypłacalność dłużnika, spółka Wnioskodawczyni nie zdecydowała się na kierowanie do sądu kolejnego pozwu o spłatę zaległych należności.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni wskazała, że Jej przychody opodatkowane są na zasadach ogólnych według skali, zaś jako rodzaj ewidencji księgowej wskazała książkę przychodów i rozchodów. Wielkość udziałów Wnioskodawczyni w spółce jawnej wynosi 1/3. Na dzień złożenia wniosku, dłużnik (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowo-akcyjna) nie został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego, ani nie widnieje tam wpis o jego likwidacji/upadłości. Przedmiotowa wierzytelność została zarachowana jako przychód należny oraz nie uległa przedawnieniu. Wnioskodawczyni dodała, że dysponuje następującymi dokumentami: postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji z dnia 23 stycznia 2013 r. wydanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym - dokument ten dotyczy kosztów eksmisji dłużnika z lokalu w wysokości 6 004,19 zł oraz postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji z dnia 26 czerwca 2013 r. wydanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym - dokument ten dotyczy faktur za umowne i bezumowne zajmowanie lokalu na kwotę 54 007,08 zł, wystawionych dłużnikowi do dnia 3 grudnia 2011 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy kierując się ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni może na podstawie dotychczas zebranych dokumentów, wpisać zaległości najemcy z okresu pomiędzy październikiem 2011 r., a majem 2012 r. w kwocie 39 801,99 zł powstałe pomiędzy pozwem o eksmisję, a faktycznym odzyskaniem lokalu w koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wierzytelności zarachowane wcześniej jako przychody, których nieściągalność została uprawdopodobniona, uważa się za koszty uzyskania przychodów. Poprzez "uprawdopodobnienie nieściągalności" rozumie się między innymi postanowienie o nieściągalności, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego (art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Jako jeden z wierzycieli, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że Jej dłużnik jest całkowicie niewypłacalny i nie widzi możliwości odzyskania zaległych należności. Wnioskodawczyni uważa, że bezzasadne jest kierowanie do sądu kolejnego pozwu o spłatę zaległych należności, skoro jego jedynym efektem będzie uzyskanie kolejnej decyzji komornika o umorzeniu postępowania z powodu bezskutecznej egzekucji z majątku dłużnika. W ciągu ostatnich lat dłużnik nie zgromadził środków na pokrycie należności i nic nie wskazuje na to, by ten stan rzeczy miał się zmienić. Ponadto, Wnioskodawczyni uważa, że wpisanie w koszty przychodów należności powstałych po złożeniu pozwu o eksmisję jest zasadne, gdyż należność ta jest wynikiem kontynuacji działania dłużnika, która już raz została osądzona, to znaczy sąd zasądził, że najemca powinien zapłacić faktury wystawione za umowne i bezumowne zajmowanie lokalu. Komornik zaś już sprawdził, że dłużnik nie ma żadnego majątku, zdolnego spłacić roszczenia. Tym samym, rozpoczynanie od nowa procedury procesowej tylko po to, by ponownie stwierdzić, że dłużnik powinien spłacić pozostałe zaległe faktury, ale nie ma na to środków, wydaje się zbędne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnych jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.).

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zauważyć jednocześnie należy, że w myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

* protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. To oznacza, że żaden inny dokument, niż wymieniony powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności, umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć przy tym należy, że wierzytelności, których nieściągalność udokumentowana została postanowieniami sądu lub organu egzekucyjnego, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu najwcześniej w dacie uprawomocnienia się tych postanowień. Dopiero bowiem w tym momencie ich nieściągalność jest bezsporna.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

* wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,

* wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień kodeksu cywilnego,

* nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wyliczenie o którym mowa w art. 23 ust. 3 ma charakter otwarty. Dopuszczalnym jest zatem dokumentowanie nieściągalności wierzytelności innymi, niż wskazane w tym przepisie dowodami, które muszą jednak dostatecznie przekonywująco wskazywać na stan majątkowy dłużnika i niemożność zaspokojenia wierzytelności Wnioskodawczyni.

Pamiętać należy również, że podatnik ma prawo zaliczyć nieściągalne wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne, udokumentowane protokołem sporządzonym przez niego, związane z dochodzeniem wierzytelności, byłyby równe albo wyższe od kwoty wierzytelności. W protokole tym powinny więc być wyliczone wszystkie przewidywane koszty takie jak: koszty sądowe, koszty zastępstwa procesowego, zwrot świadkom utraconego zarobku za czas stawiennictwa w sądzie, koszty zaliczki na ewentualne ekspertyzy biegłych, koszty egzekucji komorniczej, czy sporządzenie aktualnych dokumentów podatnika.

Zgodnie z art. 824 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101), postępowanie umarza się w całości lub części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej od kosztów egzekucyjnych.

Aby bowiem postanowienie takie mogło stanowić podstawę zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu, z jego treści powinno jasno wynikać, że dłużnik nie posiada majątku, z którego egzekwowana wierzytelność może zostać zaspokojona. Ocena, czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodu, zależy zatem od istnienia (bądź nie) majątku dłużnika, którego wartość przewyższa koszty egzekucyjne postępowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej, polegającą na wynajmie lokali gospodarczych. Jej przychody opodatkowane są na zasadach ogólnych według skali, zaś jako rodzaj ewidencji księgowej wskazała książkę przychodów i rozchodów. Wielkość udziałów Wnioskodawczyni w spółce jawnej wynosi 1/3. W kwietniu 2010 r. spółka wynajęła jeden ze swoich lokali firmie X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowo-akcyjna (dalej nazywana najemcą). Po pewnym czasie, najemca przestał płacić czynsz. Po bezskutecznych monitach, spółka zdecydowała się na wypowiedzenie umowy najmu. Najemca odmówił opuszczenia lokalu. Od dnia 1 marca 2011 r. wystawiano najemcy faktury za czynsz za bezumowne zajmowanie lokalu. Po wyczerpaniu polubownych środków (pisma i spotkania), spółka zdecydowała się na skierowanie sprawy do sądu. W chwili składania pozwu zadłużenie najemcy wobec spółki Wnioskodawczyni wynosiło 54 007,08 zł. Przez cały okres od pozwu o eksmisję, aż do faktycznego odzyskania lokalu, spółka Wnioskodawczyni była zmuszona wystawiać najemcy comiesięczne faktury za czynsz za bezumowne zajmowanie lokalu. Zadłużenie najemcy za ten okres wyniosło kolejne 39 801,99 zł. Sąd zdecydował o obarczeniu najemcy kosztami eksmisji. Suma ta wynosi 6 004,19 zł. Komornik próbując wyegzekwować tę kwotę, stwierdził, że najemca (Spółka komandytowo-akcyjna) nie posiada żadnego majątku. Sąd przychylił się więc do wniosku spółki Wnioskodawczyni i nadał klauzulę wykonalności na jedynego komandytariusza najemcy, którym jest X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Niestety, komornik ustalił, że komandytariusz najemcy również nie dysponuje majątkiem zdolnym pokryć roszczenia wobec spółki Wnioskodawczyni. Tym samym, w dniu 23 stycznia 2013 r. komornik podjął decyzję o umorzeniu postępowania z powodu bezskutecznej egzekucji z majątku dłużnika.

W dniu 19 października 2012 r. spółka Wnioskodawczyni wniosła o nadanie klauzuli wykonalności na komandytariusza najemcy, którą uzyskała w dniu 21 stycznia 2013 r. Do czasu złożenia wniosku, sądowy nakaz zapłaty oraz postanowienie o nadaniu klauzuli wykonalności na komandytariusza najemcy zostały skierowane do komornika, celem przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego. Postępowanie to trwa do chwili złożenia wniosku. Dotychczas spółka Wnioskodawczyni nie odzyskała żadnych pieniędzy.

Na dzień złożenia wniosku, dłużnik (Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, Spółka komandytowo-akcyjna) nie został wykreślony z Krajowego Rejestru Sądowego, ani nie widnieje tam wpis o jego likwidacji/upadłości. Przedmiotowa wierzytelność została zarachowana jako przychód należny oraz nie uległa przedawnieniu. Wnioskodawczyni dodała, że dysponuje następującymi dokumentami: postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji z dnia 23 stycznia 2013 r. wydanym przez Komornika Sądowego - dokument ten dotyczy kosztów eksmisji dłużnika z lokalu w wysokości 6 004,19 zł oraz postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji z dnia 26 czerwca 2013 r. wydanym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym - dokument ten dotyczy faktur za umowne i bezumowne zajmowanie lokalu na kwotę 54 007,08 zł, wystawionych dłużnikowi do dnia 3 grudnia 2011 r.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że skoro nieściągalność wierzytelności nie została udokumentowana ww. wskazanymi dokumentami, o których mowa w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w tym sporządzonym przez Wnioskodawczynię protokołem, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od kwoty wierzytelności), to tym samym nie są spełnione warunki pozwalające Wnioskodawczyni na zaliczenie ww. nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Ponadto należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.