IPTPB1/415-83/14-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko #61485; przedstawione we wniosku z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 14 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem, które wpłynęło w dniu 5 maja 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na wynajem mieszkania #61485; jest prawidłowe.

W dniu 14 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 22 kwietnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-83/14-2/AP na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 kwietnia 2014 r., następnie w dniu 5 maja 2014 r. (data nadania 2 maja 2014 r.) uzupełniono ww. wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w grudniu 2013 r. założył jednoosobową działalność gospodarczą. Siedzibą Jego firmy jest Miasto X. Rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Działalność Wnioskodawcy polega na świadczeniu usług montażowych związanych z produkcją filmową i telewizyjną.

Wobec trudnej sytuacji gospodarczej w kraju Wnioskodawca został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w Y. Praca ta jest ściśle związana z Jego kwalifikacjami i wykonywana w siedzibie kontrahenta. Wnioskodawca ma podpisaną umowę z... S.A. o świadczenie usług montażowych, co wiąże się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę Wnioskodawca musiał wynająć mieszkanie w Y. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem tego mieszkania jest umowa najmu. Wnioskodawca w wynajmowanym mieszkaniu w ramach prowadzonej działalności, korzystając z własnego sprzętu, może wykonywać również zlecenia dla innych podmiotów gospodarczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z powyższym, wynajęcie mieszkania w Y, gdzie znajduje się siedziba głównego kontrahenta Wnioskodawcy może być w ramach prowadzonej przez Niego działalności traktowane jako koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, ponoszone przez Niego wydatki na cele mieszkaniowe w miejscowości, gdzie znajduje się siedziba Jego głównego kontrahenta, mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Koszty takie muszą być właściwie udokumentowane.

Biorąc powyższe pod uwagę, przedmiotowy koszt spełnia wszystkie powyższe warunki. Jest udokumentowany umową najmu i comiesięcznym przelewem na wskazane w umowie konto. Jest ściśle związany z osiąganiem przychodów i nie jest wymieniony jako wyłączony koszt w świetle art. 23.

Mając powyższe na względzie w sytuacji, gdy miejscem stałego zamieszkania jest X, natomiast miejscem świadczenia usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej jest Y (150 km od X), wydatki jakie ponosi Wnioskodawca z tytułu wynajmu mieszkania, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą mogły w okresie świadczenia usług stanowić koszty uzyskania przychodu.

Związek pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a uzyskiwanymi przychodami jest w przekonaniu Wnioskodawcy związkiem przyczynowo-skutkowym.

Ponoszone wydatki na wynajem mieszkania są niewspółmiernie - mniejsze niż wynajem pokoju w hotelu. Co istotne, ponoszone wydatki na wynajem mieszkania nie są również wymienione w katalogu kosztów ujętych w art. 23 ust. 1 o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że taka interpretacja art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zgodna ze stanowiskiem Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 marca 2012 r., ITPB1/415-1283/11/AK. Uzasadnienie: "W odniesieniu do poniesionych wydatków za wynajem mieszkania należy stwierdzić, że skoro wynajmowane mieszkanie jest niezbędne do świadczenia usług, a przy tym z ekonomicznego punktu widzenia jest rozwiązaniem tańszym niż każdorazowe opłacanie noclegu w hotelu, wydatki ponoszone przez Pana z tytułu najmu przedmiotowego mieszkania mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym również muszą zostać właściwie udokumentowane."

Takie samo stanowisko zostało wyrażone w interpretacji indywidualnej:

* z dnia 4 lutego 2009 r., Nr ITPB1/415-674/08/HD,

* z dnia 15 czerwca 2010 r., Nr PPP1/443-365/10-4/ISZ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w grudniu 2013 r. założył jednoosobową działalność gospodarczą. Siedzibą Jego firmy jest X. Rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Działalność Wnioskodawcy polega na świadczeniu usług montażowych związanych z produkcją filmową i telewizyjną. Wobec trudnej sytuacji gospodarczej w kraju Wnioskodawca został zmuszony do szukania kontrahentów poza miejscem zamieszkania. Możliwość pracy w swoim zawodzie znalazł w Y. Praca ta jest ściśle związana z Jego kwalifikacjami i wykonywana w siedzibie kontrahenta. Wnioskodawca ma podpisaną umowę o świadczenie usług montażowych, co wiąże się z koniecznością codziennej pracy w miejscu siedziby kontrahenta. Aby ograniczyć koszty związane z dojazdami, co w tym przypadku byłoby niemożliwe ze względu na terminową i codzienną pracę, Wnioskodawca musiał wynająć mieszkanie w Y. Podstawą comiesięcznej zapłaty za wynajem tego mieszkania jest umowa najmu. Wnioskodawca w wynajmowanym mieszkaniu w ramach prowadzonej działalności, korzystając z własnego sprzętu, może wykonywać również zlecenia dla innych podmiotów gospodarczych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że do wydatków na wynajem mieszkania dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej znajdują zastosowanie postanowienia art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zwraca się jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Należy zaznaczyć, że zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do umowy najmu i comiesięcznych przelewów na wskazane w umowie konto właściciela przedmiotowego mieszkania, które wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzające jedynie wysokość poniesionych przez Niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w miejscowości, w której podatnik wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że jeżeli wydatki związane z wynajęciem mieszkania są racjonalnie uzasadnione i potrzebne w prowadzonej działalności gospodarczej, to ponoszone wydatki przez Wnioskodawcę z tytułu przedmiotowego najmu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym również muszą zostać właściwie udokumentowane dowodami księgowymi.

Podkreślenia wymaga, że obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach na tle innych stanów faktycznych. Dodać również należy, że na gruncie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 770, z późn. zm.), interpretacje co do zasady wiążą w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Z uwagi na powyższe powołane we wniosku interpretacje indywidualne nie mogą stanowić podstawy prawnej przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.