IPTPB1/415-743/14-5/SJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2015 r. (data wpływu 17 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem pracownikom przejazdów do i z miejsca pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 5 marca 2015 r., Nr IPTPB1/415-743/14-2/SJ i Nr IPTPP4/443-911/14-2/JM, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłane zostało w dniu 5 marca 2015 r. (data doręczenia 10 marca 2015 r.). Uzupełnienie wniosku wpłynęło w dniu 17 marca 2015 r. (data nadania 16 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej oraz posiada status przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ust. 1 tej ustawy. Przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest produkcja okien aluminiowych i drewnianych. Z tytułu prowadzonej działalności Wnioskodawca uzyskuje przychody kwalifikowane jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

Prowadzona przez Wnioskodawcę działalność stanowi jednocześnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w związku z czym posiada status czynnego podatnika tego podatku, zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy. Sprzedaż okien aluminiowych i drewnianych opodatkowana jest podatkiem VAT.

Wnioskodawca jest podmiotem rozwijającym się, co znajduje odzwierciedlenie w systematycznym wzroście produkcji okien. Z uwagi na ograniczenia w zatrudnieniu pracowników na rynku lokalnym, tj. w miejscu prowadzenia działalności w niewielkiej miejscowości, zmuszony jest proponować zatrudnienie osobom z innych miejscowości, oddalonych o około 30 km, gdzie na rynku pracy znajdują się pracownicy zwolnieni z miejscowej huty.

Z uwagi na wskazane okoliczności, Wnioskodawca zamierza zakupić samochód typu BUS 7 osobowy do dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy zabezpieczając w ten sposób możliwość dalszej kontynuacji działalności i rozwoju firmy. Wnioskodawca zaznacza, że obecnie brak jest bezpośredniego połączenia komunikacyjnego z X do Y, a dojazd tzw. transportem łączonym trwa do kilku godzin, zatem ze względów praktycznych nie jest możliwy. Korzystanie ze zbiorowej komunikacji jest w tym przypadku niemożliwe, a racjonalnym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest dowóz pracowników do pracy i z pracy.

Powodem finansowania transportu pracowników jest - jak wskazano - lokalizacja zakładu, brak i utrudnienia w dopasowaniu komunikacji publicznej oraz sytuacja na lokalnym rynku pracy. Ponoszenie kosztów dowozu pracowników do pracy jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa i zapewnienia ciągłości produkcji. Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników dokonywane będzie w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie będą dokonywać ich zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Samochód, który zostanie zakupiony:

* wykorzystywany będzie przez Wnioskodawcę wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej,

* zostaną określone reguły zapewniające wyeliminowanie możliwości wykorzystania tego samochodu do celów prywatnych - w formie zarządzenia wewnętrznego,

* prowadzona będzie do niego ewidencja przebiegu pojazdu,

* złożona zostanie do urzędu skarbowego informacja VAT-26.

Miejscem parkowania samochodu będzie plac parkingowy, który znajduje się na terenie nieruchomości należącej do Wnioskodawcy. Nieruchomość ta jest składnikiem majątkowym związanym z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W uzupełnieniu wniosku, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, dodano, że:

1. Wnioskodawca opodatkowany jest na zasadach podatku liniowego (19%).

2. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach pełnej rachunkowości - prowadzi księgi rachunkowe.

3. Z tytułu dowozu pracowników Wnioskodawca będzie ponosił w szczególności koszty paliwa i oleju, koszty płynu do chłodnicy, koszty zużywających się części eksploatacyjnych do samochodu, koszty naprawy i konserwacji, koszty przeglądu technicznego, koszty wymiany opon, koszty amortyzacji.

4. Wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem nie będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.).

5. Samochód, który zamierza zakupić Wnioskodawca do celów dowozu pracowników do i z pracy nie będzie autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), ponieważ będzie posiadał 9 miejsc siedzących (w pierwotnym wniosku omyłkowo wskazano 7 miejsc siedzących).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania Nr 1 i Nr 2 ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy wydatki, w szczególności koszty paliwa i oleju, koszty płynu do chłodnicy, koszty zużywających się części eksploatacyjnych do samochodu, koszty naprawy i konserwacji, koszty przeglądu technicznego, koszty wymiany opon, koszty amortyzacji pojazdu, związane z nieodpłatnym dowozem pracowników do pracy i z pracy, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy.

2. Czy Wnioskodawca zobowiązany będzie, jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia na rzecz pracowników, związanego z ich dowozem do pracy i z pracy.

3. Czy od zakupu ww. samochodu można będzie odliczyć w całości podatek naliczony oraz czy od ponoszonych w przyszłości kosztów eksploatacji tego samochodu i zakupu paliwa podatek naliczony będzie także do odliczenia w całości.

4. Czy nieodpłatne świadczenie usług transportowych na rzecz pracowników, w którym całość kosztów transportu pracowników ponosi Wnioskodawca, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 2 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozstrzygnięty odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), nie będzie On zobowiązany jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia związanego z dowozem do pracy i z pracy pracowników. Z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że m.in. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, zwane zakładami pracy, zobowiązane są jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od nich przychody ze stosunku pracy. Natomiast w art. 32 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano, że zaliczki na podatek dochodowy oblicza się od dochodu, za który uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 tej ustawy oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania przychodów w odpowiedniej wysokości oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne. Za przychody z umowy o pracę uważa się również wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Podstawą obliczenia zaliczki na podatek dochodowy od nieodpłatnego świadczenia jest konieczność określenia wartości tego świadczenia, przypadająca na pracownika. Nieodpłatne świadczenie winno być - jak zauważył Trybunał Konstytucyjny - zindywidualizowane co do osoby i skonkretyzowane również co do jego wymiaru. Obliczenie wartości ewentualnych przychodów dla przyszłych pracowników w sytuacji Wnioskodawcy jest niemożliwe, ponieważ trudne do skalkulowania są faktyczne koszty przejazdów (nie jest to zakupiona usługa z zewnątrz od innego podmiotu) z uwzględnieniem takich sytuacji, kiedy pracownik może nie korzystać z transportu z różnych przyczyn, w tym niezależnych, jak okoliczności losowe, zwolnienie chorobowe, nieplanowany urlop itp. Zatem, ustalenie jaką pracownik otrzyma konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez Wnioskodawcę transportu jest niemożliwe, a co za tym idzie nie da się ustalić korzyści uzyskiwanych przez pojedynczego pracownika. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, z chwilą udostępnienia ww. możliwości pracownik nie otrzyma świadczenia, które spowoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usługi, za którą nie zapłaci. Niewystąpienie u pracownika przysporzenia w jego majątku oznacza brak podstawy do opodatkowania przedmiotowego świadczenia podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W tych okolicznościach w stosunku do Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń związanych z dowożeniem do i z pracy pracowników. Ponadto podkreślić należy, że u Wnioskodawcy dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku możliwości zatrudnienia pracowników w miejscu prowadzenia działalności (miejscowy rynek pracy na to nie pozwala) oraz braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego pomiędzy miejscowościami. Przewóz pracowników jest niezbędny dla zaspokojenia potrzeb pracodawcy i dlatego nadrzędnym celem jest jego podjęcie i realizowanie, aby zapewnić ciągłość produkcji i normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa. Świadczenie to wystąpi i będzie podejmowane w niewątpliwym interesie Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie obowiązków płatnika w związku z finansowaniem pracownikom przejazdów do i z miejsca pracy jest nieprawidłowe.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna, jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W kontekście powyższego, przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy, w tym w art. 21 ust. 1 pkt 14a. Z treści ww. przepisu wynika, że wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji okien aluminiowych i drewnianych. Z uwagi na ograniczenia w zatrudnieniu pracowników w miejscu prowadzenia działalności, zmuszony jest proponować zatrudnienie osobom z innych miejscowości. Z tego powodu Wnioskodawca zamierza zakupić samochód typu BUS 9-osobowy do dowożenia przyszłych pracowników do pracy i z pracy. Samochód ten nie będzie autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Całkowite pokrycie kosztów przewozu pracowników dokonywane będzie w pełni ze środków obrotowych, a pracownicy nie będą dokonywać ich zwrotu na rzecz Wnioskodawcy.

Wnioskodawca nadmienił, że wartość świadczenia z tytułu dowozu nie będzie zwolniona u pracownika z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc przedstawione powyżej zdarzenie przyszłe na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wszystko, co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy w związku z łączącym go z pracodawcą stosunkiem pracy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy, jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu. Tym samym z chwilą udostępnienia ww. możliwości pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Zatem wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci zorganizowanego przez Wnioskodawcę bezpłatnego transportu pracowników do pracy i z pracy stanowi dla pracowników, którzy zgłoszą chęć uczestnictwa w przejazdach, przychód o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, tj. ze stosunku pracy.

Zauważyć także należy, że pracodawca wie, komu udziela świadczenia w postaci zapewnienia dowozu, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska i wie, którzy wyrażają chęć skorzystania z dowozu. Są to zatem osoby rozpoznawalne, a nie anonimowe, w przeciwnym wypadku z przewozu tego korzystałyby obce osoby, niebędące pracownikami. Uprawnienie do skorzystania z bezpłatnych przejazdów samo w sobie przejawia majątkową wartość, skoro pracownicy nie rezygnują z góry z jej przyjęcia.

Mając na względzie treść cytowanych wyżej przepisów oraz przyjmując za Wnioskodawcą że zakupiony samochód nie będzie autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, a wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu nie będzie zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że finansowanie przez Wnioskodawcę przejazdów do i z miejsca pracy stanowi przychód tychże pracowników ze stosunku pracy. Tym samym, na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek pobierania i odprowadzania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Dodać należy, że w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy określeniu, czy w konkretnym przypadku dochodzi do nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika. W ww. wyroku nie wykluczono możliwości powstania przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ale wskazano, że aby mogły powstać, muszą być zindywidualizowane, co ma miejsce w niniejszej sprawie. Świadczy o tym m.in. fragment tegoż wyroku, w którym czytamy, że: "Zdaniem Trybunału, z dotychczasowych ustaleń wynika, że:

* po pierwsze, na tle ogólnych założeń podatku dochodowego, objęcie nim nie tylko świadczeń pieniężnych, ale także innych nieodpłatnych świadczeń spełnianych w naturze, jest zrozumiałe i w pełni racjonalne z punktu widzenia zasady powszechności przedmiotowej opodatkowania,

* po drugie, wobec generalnie otwartego katalogu źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.) nie powinno budzić zastrzeżeń posłużenie się przez ustawodawcę, przy określaniu przychodu ze stosunku pracy, formułą "inne nieodpłatne świadczenia".

Odstąpienie przez ustawodawcę od próby skatalogowania świadczeń nieodpłatnych i zastosowanie ogólnego sformułowania jest w pełni uzasadnione ciągłym pojawianiem się nowych postaci świadczeń. Przywoływane w stanowiskach stron i w opinii Prezesa NSA stany faktyczne, na tle których zapadały rozstrzygnięcia sądowe, najlepiej dowodzą, że próba wyliczenia w ustawie podlegających opodatkowaniu nieodpłatnych świadczeń, okazałaby się chybiona, gdyż ustawodawca nie byłby w stanie nadążyć za praktyką pracodawców."

Co więcej, możliwości powstania ww. przychodu dowodzi również inny fragment cyt. wyroku Trybunału Konstytucyjnego, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że: "Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, niezależnie od tego czy są dokonywane w formie pieniężnej, czy w formie świadczenia rzeczowego lub usługi, aby podlegały opodatkowaniu muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ - jak wskazano w pkt 3.2.4. uzasadnienia - znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku".

Z tak rozumianym "zaoszczędzeniem" mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.