IPTPB1/415-69/11-5/KSU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 27 czerwca 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu 3 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego przekazanego do używania pośrednikowi #61485; jest prawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego przekazanego do używania pośrednikowi.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy pismem z dnia 20 lipca 2011 r. Nr IPTPB1/415-69/11-2/KSU, wezwał do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 25 lipca 2011 r., natomiast w dniu 3 sierpnia 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 1 sierpnia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Usługowo - Handlowe Spółka jawna, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, zajmuje się między innymi produkcją i dystrybucją grzejników i kotłów centralnego ogrzewania, pozostałych zbiorników, cystern i pojemników metalowych. W celu rozpoczęcia sprzedaży swoich produktów na terenie Rumunii Spółka zawarła umowę o pośrednictwo z inną spółką z siedzibą w Budapeszcie (zwaną dalej "Pośrednikiem").

Na podstawie tej umowy Pośrednik zobowiązał się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do: rozwoju sieci sprzedaży produktów objętych ofertą handlową Spółki, oraz stałego pośredniczenia przy zawieraniu umów sprzedaży towarów na rzecz osób trzecich, przyjmowania zamówień na towary, współpracy z dystrybutorami i sieciami sklepów oraz kontrolowania płatności klientów Spółki (§ 1 ust. 1 umowy o pośrednictwo). Realizacja umowy ze strony Pośrednika powierzona została jednej osobie - wskazanej z imienia i nazwiska. Podstawowym obowiązkiem Pośrednika jest podejmowanie działań mających spowodować zwiększenie sprzedaży towarów oferowanych przez Spółkę na terenie Rumunii, w tym w szczególności: pozyskiwanie nabywców na towary oferowane przez Spółkę, wykonywanie czynności zmierzających do zawarcia pomiędzy Spółką, a poszczególnymi klientami umów sprzedaży, promowanie marki oraz organizowanie i nadzorowanie akcji promocyjnych, marketingowych oraz szkoleń, informowanie Spółki o sugestiach kontrahentów dotyczących jakości, ceny oraz warunków dostawy towarów (§ 3 ust. 2 umowy o pośrednictwo). Ponadto Pośrednik zobowiązał się do dokonywania zakupów oraz do doprowadzania do zawarcia przez Spółkę za jego pośrednictwem umów z kontrahentami rocznie na kwotę co najmniej 300.000 euro. Za prawidłowe wykonanie umowy strony przewidziały stosowne wynagrodzenie (§ 5 umowy o pośrednictwo).

W celu realizacji ww. umowy strony ustaliły, iż Spółka przekaże Pośrednikowi samochód osobowy. Przekazanie nastąpiło na podstawie umowy o powierzenie samochodu, zawartej razem z umową o pośrednictwo. Zgodnie z zapisami umowy, w celu realizacji umowy o pośrednictwo Spółka powierzyła samochód z obowiązkiem zwrotu, a Pośrednik przyjął samochód do korzystania wyłącznie na potrzeby zawiązane z wykonywaniem umowy o pośrednictwo (§ 3 umowy o powierzenie samochodu). Koszty związane z normalną eksploatacją samochodu, w tym koszty zakupu paliwa obciążają Pośrednika, który nie może udostępniać samochodu innym osobom. Umowa o powierzenie samochodu została zawarta na czas trwania umowy o pośrednictwo, z tym że może zostać rozwiązana w każdym czasie przez Spółkę, skutkiem czego jest natychmiastowy zwrot samochodu.

Wnioskodawca wskazuje, że Spółka, której jest wspólnikiem:

W związku z powyższym, Wnioskodawca wskazuje, że Spółka traktuje samochód osobowy jako środek trwały na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), jest on wpisany do ewidencji środków trwałych i amortyzowany na potrzeby rozliczeń z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych. Powierzenie samochodu ma umożliwić prawidłową realizację umowy o pośrednictwo - ta zaś rozwinięcie rynku zbytu towarów oferowanych na terytorium Rumunii. Takie działanie ma wpływ na zmniejszenie wysokości przysługującego Pośrednikowi wynagrodzenia - brak zapewnienia ww. samochodu wymagałby jego najęcia, co spowodowałoby konieczność zwiększenia ww. wynagrodzenia o kwotę stanowiącą rekompensatę za poniesione koszty najmu samochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), odpisy amortyzacyjne od środka trwałego, tj. samochodu osobowego, który w związku z zawarciem umowy o pośrednictwo został udostępniony Pośrednikowi stanowią koszty uzyskania przychodów po stronie Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zaistniałym stanie faktycznym, istnieje uprawnienie do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego udostępnionego w związku z zawarciem umowy o pośrednictwo. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, jedynie za wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 22a ust. 1, amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika:

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika, nie warunkując powyższego faktycznym, bezpośrednim użytkowaniem przez podatnika.

Nie sposób przyjąć, iż art. 22a ust. 1 ww. ustawy odwołuje się do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Wnioskodawca zauważa, że regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu zwrotu "na potrzeby związanie z prowadzoną działalnością gospodarczą". Stanowisko to znajduje swoje odzwierciedlenie w wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej Warszawie w dniu 15 listopada 2010 r. interpretacji prawa podatkowego w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (która w sposób analogiczny reguluje omawiane kwestie), potwierdzającej stanowisko podatnika, uznające, iż w żadnej mierze, art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie odwołuje się do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika.

Powyższy przepis nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą". Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. Zupełnie nieuprawnionym byłaby odmienna konstatacja przewidująca, że musi to wiązać się z bezpośrednim wykorzystaniem przez podatnika, a tylko i wyłącznie przekazanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu uprawniłoby do zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Dochodziłoby do niezrozumiałego ograniczenia w zaliczeniu do kosztów powierzania urządzeń na podstawie innych umów cywilnoprawnych (poza wymienionymi wprost w art. 22a ust. 1 in fine ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), których treść - zgodnie z zasadą swobody umów unormowaną w art. 3531 k.c. - może kształtować się w różny sposób. Strony bowiem mogą układać swoje stosunki różnorodnie - powierzenie urządzeń może nastąpić także na podstawie umów nienazwanych (nie uregulowanych wprost w Kodeksie cywilnym).

Działania Spółki, której wspólnikiem jest Wnioskodawca, wynikające z zawartych umów o pośrednictwo i powierzenie samochodu są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia i przyczyniają się do wzrostu przychodów z tytułu sprzedaży produktów - którego czynnikiem jest rozbudowana sieci dystrybucyjnej. Zdaniem Wnioskodawcy, samochód, chociaż faktycznie znajdujący się poza siedzibą Spółki, będzie wykorzystywany na potrzeby związane z jej działalnością gospodarczą. Wnioskodawca zauważa, że wzrost jej przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od zwiększenia ilości kontrahentów. W tym celu konieczne jest zachęcanie ich do wyboru produktów oferowanych przez Spółkę. Takie działania powierzono Pośrednikowi. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Wnioskodawcy (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Spółkę powinny stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy. Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, ze stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako koszt uzyskania przychodu (kontrahenci nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają, również przesłanek zawartych w przepisie art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Taka sytuacja, w opinii Wnioskodawcy, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie wzmiankowanej ustawy.

Resumując powyżej poczynione uwagi i twierdzenia, ważne jest zatem, aby po pierwsze - dane urządzenie było wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej, a w wypadku przekazania na podstawie umowy - by ta nie miała charakteru nieodpłatnego. Ten ostatni warunek związany jest z wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od oddanych w bezpłatne użytkowanie (art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ww. ustawy.

Wnioskodawca zwraca również uwagę na kwestię charakteru umowy o powierzenie samochodu. Mianowice, umowa ta de facto jest umową odpłatną, na mocy której oddaje się do odpłatnego używania podlegające amortyzacji środki trwałe. Umowa została zawarta w celu umożliwienia realizacji zadań Pośrednika, mającego za zadanie zwiększenie sprzedaży towarów oferowanych przez Spółkę na terenie Rumunii, w tym w szczególności: dokonywanie zakupów oraz doprowadzanie do zawarcia przez Spółkę za jego pośrednictwem umów z kontrahentami rocznie na kwotę co najmniej 300.000 euro, pozyskiwanie nabywców na oferowane towary, promowanie marki oraz organizowanie i nadzorowanie akcji promocyjnych, marketingowych. Realizacja obowiązków wskazanych wyżej wymaga wykorzystania samochodu. Powierzony samochód osobowy ma służyć realizacji tylko i wyłącznie celów wskazanych wyżej, za które to czynności Pośrednikowi należne jest wynagrodzenie. Wynagrodzenie to byłoby w sposób oczywiście wyższe, gdyby Spółka nie oddała go do używania Pośrednikowi. Zatem, w żaden sposób nie może być tutaj mowy o nieodpłatności świadczeń.

Według Wnioskodawcy nie doszło do wystąpienia przypadku opisanego art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzającego wyjątek od generalnej zasady pozwalającej na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie urządzeń w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanym stanie faktycznym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. Konstrukcja umowy o pośrednictwo i związanej z nią umowy o powierzenie samochodu przewiduje natomiast m.in. - jak zostało to wskazane wyżej - że w zamian za udostępnienie samochodu, Pośrednik zamówi u Wnioskodawcy określoną ilość produktów, będzie pozyskiwał nabywców na oferowane przez Spółkę towary, promował markę oraz organizował i nadzorował akcje promocyjne i marketingowe.

Nieodpłatne używanie, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) tej ustawy, musi dotyczyć wszystkich elementów umowy, warunek ten spełnia umowa użyczenia określona w art. 710 k.c. Przepis ten stanowi, że przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Takie stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej Warszawie w interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 20 grudnia 2010 r., Nr IPPB5/423-656/10-2/DG, stwierdzając, iż sam fakt braku pobierania opłat za korzystnie z udostępnionych urządzeń nie stanowi czynności, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ważna jest bowiem sama treść umowy łączącej strony, która może w innej formie realizować ekwiwalentność świadczeń - a tym samym nie może być mowy o nieodpłatności świadczeń.

Podobne stanowisko zajął także Dyrektor Izby Skarbowej Warszawie w interpretacji z dnia 15 listopada 2010 r., Nr IPPB5/423-592/10-2/JC, uznając, w okolicznościach zbliżonych do tych podanych przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku, że "nie można mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. Tutaj w samej konstrukcji umów o współpracę, zawartych ze swoimi kontrahentami wskazano, że w zamian za udostępnienie urządzeń, kontrahent zamówi w Spółce m.in. określoną ilość produktów, będzie stale i widocznie eksponował wyroby i produkty Spółki i odpowiednio je promował".

Dodatkowo, mimo braku w umowie o współpracę odpłatności za czynności wskazane w umowie w postaci odrębnego wynagrodzenia, to w rzeczywistości wynagrodzenie za udostępnienie kontrahentom urządzeń wliczone jest w cenę oferowanych kontrahentom przez Spółkę produktów, gdzie kontrahentów do zakupu określonej ilości pozycji z asortymentu Spółki zobowiązują umowy o współpracę. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych i inne ustawy podatkowe, nie zawierają definicji użyczenia. Zgodnie z art. 710 i następnymi ustawy - Kodeks cywilny, przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Stosunek prawny, jaki łączy Spółkę i jej kontrahentów na skutek zawartych umów nie wykazuje żadnej z tych cech. Bedą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i Jej kontrahent są, zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony. A zatem, nie można również mówić o nieodpłatności udostępniania urządzeń. W przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;

* musi być należycie udokumentowany.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu - każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do art. 22 ust. 8a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

* zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

* stanowią własność lub współwłasność podatnika,

* są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

* są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),

* nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.

Analizując przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe należy mieć na uwadze brzmienie art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) cyt. wyżej ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, iż Pośrednik zobowiązuje się do wykorzystywania samochodu osobowego w sposób określony w umowie zawartej ze Spółką, której wspólnikiem jest Wnioskodawca oraz do podjęcia innych zobowiązań związanych z jej zawarciem, m.in. zwiększenia sprzedaży oferowanych towarów na terenie Rumunii, w tym w szczególności: dokonywania zakupów oraz doprowadzania do zawarcia przez Spółkę za jego pośrednictwem umów z kontrahentami, rocznie na kwotę co najmniej 300.000 euro, pozyskiwania nabywców na oferowane towary, promowania marki oraz organizowania i nadzorowania akcji promocyjnych, marketingowych. Realizacja obowiązków wskazanych wyżej wymaga wykorzystania samochodu. Powierzony samochód osobowy ma służyć realizacji tylko i wyłącznie celów wskazanych wyżej, za które to czynności Pośrednikowi należne jest wynagrodzenie.

W związku z powyższym, udostępnianie przez Spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, Pośrednikowi do używania samochodu osobowego nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym oraz zdarzeniu przyszłym nie można bowiem mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz Pośrednika, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego samochód osobowy. W konstrukcji umów zawieranych przez Wnioskodawcę wskazano natomiast, iż Pośrednik zobowiązują się m.in. do podjęcia działań o charakterze marketingowym.

W świetle powyższego, udostępnienie Pośrednikowi samochodu osobowego, stanowiącego własność Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, bez pobierania opłat za korzystanie z niego, nie stanowi czynności, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak zatem podstaw do zastosowania normy wyrażonej w tym przepisie i wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przekazanego do używania samochodu osobowego.

Tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko w sprawie analizy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawca podał art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Mając na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ przyjął, iż Wnioskodawca miał na uwadze treść art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy nadmienić, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki jawnej.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.