IPTPB1/415-674/12-4/14-S/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Op 233/14 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 23 czerwca 2014 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2012 r. (data wpływu 7 listopada 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 7 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia (...) 1994 r. do dnia (...) 2005 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...), której przedmiotem była projekcja filmów (PKD 92.13.Z). Działalność prowadzona była w (...). Do 2000 r. lokal wynajmowano od instytucji filmowej: (...) w (...). W (...) 2002 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną kupna prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz budynku za kwotę (...) zł. Tytułem zadatku wpłacił kwotę (...) zł, a pozostałą część zobowiązał się zapłacić do dnia (...) 2002 r., po uzyskaniu kredytu bankowego. Dnia (...) 2002 r. aktem notarialnym przeniesiono wartość budynku oraz prawo wieczystego użytkowania działki na Wnioskodawcę, sprzedawca wystawił fakturę, wg której nabywcą nieruchomości jest (...). Nieruchomości nie zostały przyjęte jako składniki majątku trwałego firmy. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono wydatki związane z obsługą kredytu na zakup nieruchomości oraz koszty utrzymania nieruchomości. W okresie kiedy Wnioskodawca był właścicielem nieruchomości nie ponoszono żadnych wydatków związanych z remontem i modernizacją nieruchomości. Aktem notarialnym z dnia (...) 2009 r. Wnioskodawca zbył prawo użytkowania gruntu wraz z budynkiem. Naczelnik Urzędu Skarbowego w (...) zobowiązał Wnioskodawcę do złożenia oświadczenia o treści następującej:"Oświadczam, iż odpłatnie zbyłem w dniu...aktem notarialnym, Repert....składnik majątku, który nie był wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą...". Przychody ze sprzedaży (...) wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu uznano jako przychód z działalności gospodarczej, wpłacono zaliczkę PIT-5, a następnie wykazano w zeznaniu PIT-36.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy do przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu będą miały zastosowanie zasady określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, do przychodu uzyskanego ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości z prawem wieczystego użytkowania gruntu będą miały zastosowanie zasady określone w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a i c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sprzedaż nieruchomości nie nastąpiła w wykonywaniu działalności gospodarczej, nieruchomości nie stanowiły składnika majątku firmy Wnioskodawcy, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. To, że nieruchomość była wykorzystywana do działalności gospodarczej, nie kwalifikuje jej do składników majątku przedsiębiorstwa. Nieruchomości oraz prawa wieczystego użytkowania gruntu nie ujmowano nigdy w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Nie jest zatem spełniony warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też nie będzie miał zastosowania art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Artykuł 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania dochodów ze zbycia składników majątku, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przepis ten zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej: sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 8 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1545/10 oraz z 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10.

W dniu 4 lutego 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-674/12-2/KO, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży budynku wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym przychód ten nie może zostać zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy

Interpretację z dnia 4 lutego 2013 r., Nr IPTPB1/415-674/12-2/KO doręczono Wnioskodawcy w dniu 8 lutego 2013 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawca pismem z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu 21 lutego 2013 r.), wezwał tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zawartej w piśmie z dnia 18 marca 2013 r., Nr IPTPB1/415W-4/13-2/KO (doręczonym w dniu 22 marca 2013 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w dniu 9 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.), złożono za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 7 maja 2013 r., Nr IPTPB1/4160-26/13-2/KO, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Op 233/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 4 lutego 2013 r., Nr IPTPB1/415-674/12-2/KO.

W uzasadnieniu wyroku podniesiono, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 17 lutego 2014 r., sygn. akt II FPS 8/13 stwierdził: "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy".

Dokonując wykładni przepisów art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r., Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że stosownie do treści tego unormowania, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2 c); przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W przywołanym wyżej przepisie ustawodawca ustanowił reguły, w oparciu o które do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (składniki majątku, od których podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych), z wyłączeniem składników majątku o określonej wartości początkowej, a także wartości niematerialnych i prawnych.

Dekodując wskazane regulacje prawne, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy przede wszystkim mieć na uwadze zasady wykładni językowej, a ta ze względu na treść art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wskazuje, że niezbędne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek do uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej:

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu przywołanej uchwały, użyte przez ustawodawcę pojęcia w ramach przesłanki pierwszej nie pozostawiają jakichkolwiek dwuznaczności natury interpretacyjnej, gdyż zarówno pojęcie "sprzedaży", jak też określenie "środka trwałego" pozostaje dostatecznie zdefiniowane w przepisach prawa. Również w zakresie przesłanki drugiej, tj. konieczności "ujęcia" w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych środka trwałego, odczytanie zwrotu "ujęcie" prowadzi do jednoznacznych rezultatów, które niewątpliwie wskazują, że dokonana sprzedaż środka trwałego bezwzględnie powinna być poprzedzona uprzednim właściwym "sformułowaniem go - ujęciem" w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych oraz prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny podzielił przy tym pogląd, że wyniki wykładni wewnętrznej systemowej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą podważać rezultatów zaprezentowanej wyżej podstawowej wykładni, jaką pozostaje wykładnia językowa przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ww. ustawy. Obowiązek ewidencjonowania środków trwałych wywodzony z art. 22d ust. 2 ww. ustawy nie jest argumentem wystarczającym do obalenia wyników wykładni językowej. Słusznie bowiem podkreśla się, że w przypadku niektórych kategorii wydatków ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie reguł, które uniemożliwiają podatnikom rozpoznanie kosztów uzyskania przychodów już w momencie ich poniesienia. Ustawodawca zdecydował się nie tylko na podział kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami oraz koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, ale również ustalenie czytelnej i jasnej reguły, że ujęcie jako koszt uzyskania przychodów wydatków na nabycie (wytworzenie) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych możliwe jest - co do zasady - poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych. Taką regulacją jest również art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiący konsekwencję wprowadzenia zasad przesuwających moment ujęcia wydatków jako kosztu uzyskania przychodów w momencie zaistnienia wskazanych przez przepisy zdarzeń. Zgodnie z tym przepisem, nie podlegają amortyzacji: (1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, (2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, (3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne, (4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1, (5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi. Jednocześnie na mocy art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazane składniki majątku podlegają obowiązkowi ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił jednocześnie uwagę na systematykę źródeł przychodów z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, w którym odrębnie wymieniono w pkt 3 pozarolniczą działalność gospodarczą oraz w pkt 8 odpłatne zbycie: nieruchomości (lit. a), określonych ograniczonych praw rzeczowych (lit. b), prawa wieczystego użytkowania (lit. c) i innych rzeczy (lit. d) - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany. Podkreślił przy tym, że to sam ustawodawca wskazuje, iż odpłatne zbycie rzeczy i określonych praw może następować w ramach działalności gospodarczej lub poza nią. Szczegółowego zaś wskazania, co jest przychodem z wykonywania działalności gospodarczej dokonuje legislator podatkowy w art. 14 ww. ustawy. Wskazał także, mając na uwadze legalną definicję działalności gospodarczej z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, że przychodami uzyskiwanymi z działalności gospodarczej, w tym m.in. z tytułu sprzedaży rzeczy i określonych praw (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy), są przede wszystkim te, które pochodzą ze sprzedaży towarów handlowych, kupowanych z zamiarem ich dalszej odsprzedaży, podkreślając, że profesjonalny obrót w ramach działalności gospodarczej, w świetle jej definicji z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma charakter obiektywny i niezależny od subiektywnego przekonania osoby fizycznej prowadzącej działalność zarobkową we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły. Jednak sam ustawodawca wyraźnie odróżnia jako odrębne źródło przychodów sprzedaż określonych rzeczy i praw (art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy), wymagając jedynie, aby nie następowało to "w wykonaniu działalności gospodarczej". Z kolei do przychodów z tej ostatniej art. 14 ust. 2c ww. ustawy zalicza również te pochodzące z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi, lecz pod drugą ze wskazanych powyżej przesłanek, a mianowicie ujęcia ich w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu podzielił w pełni stanowisko zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanej uchwale, dodając, że na podstawie art. 269 § 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jest związany tym stanowiskiem. Stosownie do treści tego przepisu, jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Przepis art. 187 § 1 i 2 stosuje się odpowiednio.

Podsumowując Sąd wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę Organ uwzględni treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego II FPS 8/13 i wynikające z niej stanowisko, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, które nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a które nie stanowią składników majątku wskazanych w art. 14 ust. 2c tej ustawy.

W dniu 23 czerwca 2014 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Op 233/14.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt I SA/Op 233/14 #61485; stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących:

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określeniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 pkt 19 stosuje się odpowiednio.

Użycie w treści tego przepisu słowa "również" wskazuje, że chociaż przychód w nim wymieniony jest przychodem z działalności gospodarczej, to jednak jest to przychód innego rodzaju niż ujęty (wymieniony) w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawodawca w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy określił przy tym sprzedaż jakich konkretnie składników majątkowych stanowi przychód z działalności gospodarczej. Wskazał ich wspólną cechę, tj. ujęcie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W przepisie tym ustawodawca wskazał również dodatkowo te składniki majątkowe, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej nawet wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji. Oznacza to, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi kompletną regulację co do przedmiotowego zakresu opodatkowania zbycia składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Jednakże zauważyć należy, że stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy, ustawodawca dostosował definicję dochodu z odpłatnego zbycia składników majątku, odrębne dla składników ujętych w ewidencji (art. 24 ust. 2 zdanie drugie), natomiast do składników w ewidencji tej nieujętych nakazując stosować art. 14 ust. 1 i art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro zatem w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy ustawodawca posłużył się zwrotem "ujęte w ewidencji...", nie zaś "podlegające wprowadzeniu do ewidencji", jak również przewidział możliwość opodatkowania przychodu ze zbycia składników majątku nieujętych w ewidencji, uznać należy, że opisany we wniosku udział w nieruchomości nie mieści się wśród składników, których sprzedaż podlega opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie został on bowiem ujęty przez Wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze powyższe, należy zatem ocenić, czy sprzedaż nieruchomości, o której mowa we wniosku, skutkuje dla Wnioskodawcy powstaniem przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 tejże ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec wyżej powołanych regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla ustalenia, czy sprzedaż udziału w nieruchomości spowoduje powstanie przychodu oraz jakie zasady opodatkowania miałyby w tej sytuacji zastosowanie, istotne znaczenie ma data nabycia i forma prawna jego nabycia.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca od dnia (...) 1994 r. do dnia (...) 2005 r. prowadził działalność gospodarczą, której przedmiotem była projekcja filmów. Do 2000 r. lokal, w którym prowadził ww. działalność gospodarczą był wynajmowany. W kwietniu 2002 r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną kupna prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz budynku. Dnia 17 grudnia 2002 r. aktem notarialnym przeniesiono wartość budynku oraz prawo wieczystego użytkowania działki na Wnioskodawcę. Nieruchomości nie zostały przyjęte jako składniki majątku trwałego firmy. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczono wydatki związane z obsługą kredytu na zakup nieruchomości oraz koszty utrzymania nieruchomości. Aktem notarialnym z dnia (...) 2009 r. Wnioskodawca zbył prawo użytkowania gruntu wraz z budynkiem.

Uwzględniając zatem w przedmiotowej sprawie stanowisko Sądu oraz mając na uwadze przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stan faktyczny stwierdzić należy, że sprzedaż nieruchomości wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu dokonana po dniu 31 grudnia 2007 r. nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie spowoduje obowiązku uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.