IPTPB1/415-654/12-2/KO - Brak możliwości ujęcia w kosztach podatkowych wydatków na spotkania biznesowe w restauracjach, zarówno w kraju jak i poza granicami państwa.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku (data wpływu 29 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup poczęstunku dla kontrahentów podczas spotkań w restauracji - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie handlu, usług, w tym transportowych przewozu osób i rzeczy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami, tj. w państwach UE, Mołdawii, Ukrainy, Rosji, Kazachstanu, Szwajcarii, Grecji, Turcji, w ramach współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami krajowymi i zagranicznymi (klientami, dostawcami towarów i usług oraz innymi partnerami biznesowymi), organizuje spotkania bądź kontrahenci krajowi i zagraniczni zapraszają Go na takie spotkania osobiście lub Jego przedstawicieli.

W zależności od okoliczności, spotkania takie odbywają się w siedzibie Firmy Wnioskodawcy, w siedzibach Jego kontrahentów lub też przyszłych kontrahentów, bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach w kraju lub poza jego granicami. W czasie tych spotkań omawiane są różnego rodzaju sprawy biznesowe, np. zasady współpracy, propozycje obu stron wraz z ofertami współpracy bieżącej lub przyszłej. Omawiane są również bieżące zmiany współpracy oraz ich skutki.

Zapraszając kontrahenta do restauracji w kraju lub za granicą, w zależności od sytuacji, Firma Wnioskodawcy ponosi koszty posiłku, co jest zwyczajowo przyjęte w tym kręgu kulturowym oraz w obecnych realiach życia gospodarczego. Spotkania takie nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, ich celem nie będzie imponowanie kontrahentom wystawnością, lecz omówienie bieżących i przyszłych spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Wydatki dotyczące tych spotkań z obecnymi i przyszłymi kontrahentami krajowymi i zagranicznymi będą dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Firmę Wnioskodawcy oraz będą opisane przez Niego lub pełnomocnika w jakim celu odbyło się przedmiotowe spotkanie. Wnioskodawca zaznacza, że wydatki te będą ponoszone w celu osiągniecia przychodów bieżących lub zabezpieczenie źródła przyszłych przychodów w Jego Firmie, nie będzie to reprezentacja, lecz uzasadniony wydatek poczyniony w restauracji na koszty posiłku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone w związku z zapraszaniem kontrahentów lub ich przedstawicieli na spotkania biznesowe w restauracjach w kraju lub poza jego granicami, w zależności od zaistniałej sytuacji, przy założeniu, że te spotkania służą załatwianiu spraw służbowych mających ścisły związek z bieżącymi lub przyszłymi przychodami Firmy Wnioskodawcy, i nie mają charakteru uroczystego, lecz będą polegać na zapewnieniu jedynie standardu poczęstunku zwyczajowo przyjętego, będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w Jego Firmie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) oraz treścią wyroku NSA, sygn. akt II FSK 2200/10, poniesione uzasadnione wydatki w restauracjach w kraju lub poza jego granicami dla obecnych, jak również przyszłych kontrahentów firmy Wnioskodawcy, będą kosztami uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Podkreślić jednak należy, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Innymi słowy, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja", nie oznacza jednak, iż można dowolnie określać zakres znaczeniowy tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin "reprezentacja", wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako "przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu", a nie "wystawność, okazałość, wytworność". Dlatego też termin "reprezentacja" użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz", a nie jako "wystawność, wytworność, czy okazałość".

Zatem, przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy w związku z tym stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji gdy były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami, zwłaszcza podczas spotkań organizowanych w kawiarniach, czy restauracjach.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu, usług, w tym transportowych przewozu osób i rzeczy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami tj. w państwach UE, Mołdawii, Ukrainy, Rosji, Kazachstanu, Szwajcarii, Grecji, Turcji.

W ramach współpracy z kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami krajowymi i zagranicznymi (klientami, dostawcami towarów i usług innymi partnerami biznesowymi), Wnioskodawca organizuje spotkania bądź kontrahenci krajowi i zagraniczni zapraszają Go na takie spotkania osobiście lub Jego przedstawicieli. W zależności od okoliczności, spotkania takie odbywają się w siedzibie Firmy Wnioskodawcy, w siedzibach Jego kontrahentów lub też przyszłych kontrahentów, bądź na gruncie neutralnym, często w restauracjach w kraju lub poza jego granicami. W czasie tych spotkań omawiane są różnego rodzaju sprawy biznesowe np. zasady współpracy, propozycje obu stron wraz z ofertami współpracy bieżącej lub przyszłej. Omawiane są również bieżące zmiany współpracy oraz ich skutki. Zapraszając kontrahenta do restauracji w kraju lub za granicą, w zależności od sytuacji, Firma Wnioskodawcy ponosi koszty posiłku. Dodano, iż spotkania takie nie będą miały charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego czy okazałego, ich celem nie będzie imponowanie kontrahentom wystawnością, lecz omówienie bieżących i przyszłych spraw biznesowych na neutralnym gruncie. Wydatki dotyczące tych spotkań z obecnymi i przyszłymi kontrahentami krajowymi i zagranicznymi będą dokumentowane rachunkami lub fakturami VAT wystawionymi na Firmę Wnioskodawcy oraz będą opisane przez Niego lub pełnomocnika w jakim celu odbyło się przedmiotowe spotkanie.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku stwierdzić należy, iż wydatki na zakup poczęstunku podawanego podczas spotkań z kontrahentami, odbywanymi w restauracji, niezależnie od charakteru poczęstunku (czy jest to poczęstunek standardowy, zwyczajowy czy też okazały lub wystawny), są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć jednocześnie należy, iż pomimo wskazania przez Wnioskodawcę, iż wydatki, o których mowa we wniosku ponoszone są na standardowy, zwyczajowo przyjęty poczęstunek kontrahenta podczas spotkania w restauracji, nie mają charakteru szczególnie uroczystego, wytwornego, czy okazałego i ich celem nie będzie imponowanie kontrahentom wystawnością, stwierdzić należy, iż nie stanowi to kryterium kwalifikowania wydatków jako reprezentacji, gdyż o takim charakterze decyduje związek z pełnieniem funkcji przedstawicielskich, rozumianych jako występowanie w imieniu podatnika, a nie okazałość lub wystawność sprawowania takiego przedstawicielstwa.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo - odnosząc się do powołanego wyroku NSA - wskazać należy, iż dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika podjętej w określonym stanie faktycznym i jest wiążący tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążący dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Ponadto zauważyć należy, iż orzecznictwo sądów administracyjnych jest, w zakresie będącym przedmiotem złożonego wniosku, niejednolite.

Spośród wyroków potwierdzających stanowisko Organu w przedmiotowej sprawie wymienić należy przykładowo wyroki:

* NSA z 25 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1445/10,

* WSA w Gliwicach z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. akt I SA/Gl 909/10,

* WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt. III SA/Wa 925/09,

* WSA we Wrocławiu z dnia 13 maja 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 334/10,

* WSA we Lublinie z dnia 23 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 151/10,

* WSA w Szczecinie z dnia 31 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 127/10,

* WSA w Kielcach z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Ke 202/10,

* WSA w Warszawie z dnia 13 września 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 752/10.

Zauważyć również należy, iż postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, Organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.