IPTPB1/415-616/14-4/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2014 r. (data wpływu 31 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z przystosowaniem lokalu użytkowego na potrzeby najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 18 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-616/14-2/AP, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 18 grudnia 2014 r. (data doręczenia 22 grudnia 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 29 grudnia 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku).

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą od 1 stycznia 2004 r. na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej (obecnie CEIDG). Od tego dnia jednym z przedmiotów działalności gospodarczej jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe. Na potrzeby prowadzonej działalności prowadzi ewidencję środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Właściwą dla Wnioskodawcy formą opodatkowania przychodów jest opodatkowanie podatkiem liniowym.

Wnioskodawca jako właściciel kilku nieruchomości (dalej: Wynajmujący), jeden z budynków wynajmuje na podstawie umowy najmu lokalu od marca 2014 r. podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą (dalej: Najemca). Budynek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wynajmującego 31 lipca 2010 r. i podlega amortyzacji od sierpnia 2010 r. Zgodnie z umową Najemca zobowiązuje się do comiesięcznego regulowania kwoty czynszu oraz do ponoszenia opłat i kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu. Z uwagi na specyfikę prowadzonej przez Najemcę działalności (firma specjalizuje się w produkcji podzespołów elektronicznych), pomiędzy stronami w kwietniu 2014 r. zostało zawarte porozumienie, w myśl którego Wynajmujący zobowiązuje się do poniesienia kosztów modernizacyjnych wynajmowanego lokalu w wysokości 142 751,00 zł netto (do kwoty tej zostanie doliczony podatek VAT), następnie w myśl wyżej wspomnianego porozumienia całkowita kwota wydatków zostanie podzielona na 24 równe części i będzie doliczana Najemcy do kolejnych faktur za najem do momentu całkowitej spłaty jako odrębna pozycja na fakturze o treści "wykonanie modernizacji lokalu użytkowego".

Prace, jakie zostały wykonane w ramach danej modernizacji to:

Poza pracami, które wymieniono powyżej, Wynajmujący wcześniej nie ponosił nakładów na remont, modernizację ani ulepszenie danego środka trwałego. W wyniku przystosowania pomieszczeń dla celów prowadzonej działalności przez Najemcę nie zmieniła się powierzchnia danego obiektu.

Powołując się na jedną z zasad rachunkowości, tj. współmierności kosztów i przychodów, nakłady w kwocie 142 751,00 zł netto zostały zaliczone do rozliczeń międzyokresowych kosztów na okres 24 miesięcy (adekwatny do okresu wynikającego z zawartego porozumienia), następnie jako koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w danym roku (także w danym miesiącu) w wielkości odpowiadającej osiągniętemu z tego tytułu przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy prawidłowym jest (w przypadku rozliczania wydatków na przystosowanie środka trwałego poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne) zaliczenie tych nakładów do kosztów bezpośrednio związanych z przychodami i potrącanie ich w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, a tym samych potrącalne w tym miesiącu danego roku, w którym uzyskano przychody, których koszty te bezpośrednio dotyczą (tekst jedn.: w kwocie odpowiadającej 1/24 poniesionych wydatków, tj. 5 947,96 zł netto miesięcznie).

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku), zgodnie z zasadą rachunkowości mówiącą o współmierności kosztów i przychodów nakłady na przystosowanie wynajmowanego budynku rozliczane są poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne przez okres 24 miesięcy (okres odpowiadający okresowi zwrotu kosztów przez Najemcę). Ponieważ koszty te są bezpośrednio związane z przychodami powinny być potrącalne w myśl art. 22 ust. 5-5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające tym kosztom przychody. W oparciu o powyższe należy uznać, że w trakcie roku koszty bezpośrednie powinny być potrącalne w tym miesiącu, w którym uzyskano przychody, których koszty te bezpośrednio dotyczą. Zatem, jeżeli dla celów bilansowych Wynajmujący rozliczy nakłady w okresie kolejnych 24 miesięcy w kwotach odpowiadających kwotom przychodu (tekst jedn.: 5 947,96 zł netto miesięcznie) i zaliczy je do kosztów bezpośrednich, to koszty modernizacji w tej części, w jakiej podlegają refakturowaniu w danym okresie sprawozdawczym powinny być odnoszone w ciężar kosztów w dacie i kwocie księgowania przychodów z tytułu refakturowania tych kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo-skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* musi być właściwie udokumentowany.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Problematyka amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych uregulowana została w przepisach art. 22a do art. 22m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wydatki na nabycie i ulepszenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3 500 zł w danym roku podatkowym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Tak więc ulepszenie to działania polegające na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu. Dlatego też należy w tym przypadku odwołać się do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy budynku, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w trakcie używania budynku przez podatnika i jest wynikiem jego eksploatacji.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą od 1 stycznia 2004 r. i jako właściciel kilku nieruchomości (dalej: Wynajmujący), jeden z budynków wynajmuje na podstawie umowy najmu lokalu od marca 2014 r. podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą (dalej: Najemca). Budynek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wynajmującego 31 lipca 2010 r. i podlega amortyzacji od sierpnia 2010 r. Zgodnie z umową Najemca zobowiązuje się do comiesięcznego regulowania kwoty czynszu oraz do ponoszenia opłat i kosztów eksploatacyjnych związanych z użytkowaniem lokalu. Z uwagi na specyfikę prowadzonej przez Najemcę działalności (firma specjalizuje się w produkcji podzespołów elektronicznych), pomiędzy stronami w kwietniu 2014 r. zostało zawarte porozumienie, w myśl którego Wynajmujący zobowiązuje się do poniesienia kosztów modernizacyjnych wynajmowanego lokalu w wysokości 142 751,00 zł netto (do kwoty tej zostanie doliczony podatek VAT), następnie w myśl wyżej wspomnianego porozumienia całkowita kwota wydatków zostanie podzielona na 24 równe części i będzie doliczana Najemcy do kolejnych faktur za najem do momentu całkowitej spłaty. Poza pracami, które wymieniono powyżej, Wynajmujący wcześniej nie ponosił nakładów na remont, modernizację ani ulepszenie danego środka trwałego. W wyniku przystosowania pomieszczeń dla celów prowadzonej działalności przez Najemcę nie zmieniła się powierzchnia danego obiektu.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika zatem, że wydatki poniesione na modernizacje lokalu użytkowego będą ponoszone przez Wnioskodawcę, zgodnie z zawartym porozumieniem z Najemcą przez okres 24 miesięcy, zaś w wyniku przeprowadzonych prac lokal użytkowy, przeznaczony pod wynajem wyposażony zostanie w nowe elementy składowe, których wcześniej nie posiadał. Lokal użytkowy, w którym powstanie pomieszczenie socjalno-bytowe, pomieszczenie techniczne za pomocą ścian działowych oraz wykonana zostanie antyelektrostatyczna, systemowa posadzka epoksydowa ESD, zostanie przebudowany celem przystosowania go do prowadzenia działalności gospodarczej przez inny podmiot. Dzięki poniesionym nakładom powierzchnie przeznaczone na działalność zyskają nowe funkcje, zwiększy się zatem wartość lokalu użytkowego.

Tak więc biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego i przytoczone przepisy prawa, nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotowe wydatki należy zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Prace, mające na celu wydzielenie pomieszczenia socjalno-bytowego, pomieszczenia technicznego za pomocą ścian działowych oraz ich wykończenie (malowanie, wstawienie ościeżnic) oraz wykonanie antyelektrostatycznej, systemowej posadzki epoksydowej ESD, nie będą bowiem polegały na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego budynku, nie mają związku z jego zużyciem, nie mają na celu wymiany zużytych, czy zniszczonych elementów.

W treści wniosku Wnioskodawca podaje, że w wyniku przeprowadzonych prac lokal użytkowy, przeznaczony pod wynajem, wyposażony zostanie w nowe elementy składowe, których wcześniej nie posiadał. Dzięki poniesionym nakładom i przeprowadzonej modernizacji nastąpi ulepszenie środka trwałego i tym samym zwiększy się wartość lokalu użytkowego.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatki, o których mowa we wniosku, tj. wydatki na wydzielenie pomieszczenia socjalno-bytowego, pomieszczenia technicznego za pomocą ścian działowych oraz ich wykończenie (malowanie, wstawienie ościeżnic), zakup i montaż systemu alarmowego oraz wykonanie antyelektrostatycznej, systemowej posadzki epoksydowej ESD, jako nakłady na modernizację (ulepszenie) lokalu użytkowego pod wynajem poniesione przez Wnioskodawcę mieszczą się w zakresie pojęcia ulepszenia, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem zwiększają wartość początkową środka trwałego (lokalu użytkowego), a co za tym idzie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środka trwałego dokonywane od zwiększonej wartości początkowej tego środka.

Końcowo należy wskazać, że Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów nie ma możliwości potwierdzenia prawidłowości wyliczeń przedstawionych w przedmiotowym wniosku z uwagi na fakt, że przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek wydania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Z uwagi na powyższe, tutejszy Organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych przez Wnioskodawcę. Prawidłowość, bądź nieprawidłowość wyliczeń podlega weryfikacji przez właściwy organ podatkowy w toku, np. postępowania kontrolnego, postępowania podatkowego, czy też czynności sprawdzających.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.