IPTPB1/415-590/14-6/AG - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup materiałów z logo firmy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu 20 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup materiałów z logo firmy - jest prawidłowe.

W dniu 20 października 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten w zakresie określonym pytaniem Nr 4 i Nr 5 nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 7 stycznia 2015 r., Nr....., na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 7 stycznia 2015 r. (data doręczenia 12 stycznia 2015 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 13 stycznia 2015 r. (data wpływu 14 stycznia 2015 r.) nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 13 stycznia 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe i stan faktyczny:

Wnioskodawca rozpoczął jednoosobową działalność gospodarczą dnia 1 maja 2014 r. Jako osoba wpisana na listę doradców podatkowych świadczy usługi z zakresu doradztwa podatkowego i obsługi prawnej przedsiębiorstw. Wnioskodawca płaci coroczne składki członkowskie na Krajową Izbę Doradców Podatkowych oraz obligatoryjne roczne ubezpieczenie od odpowiedzialności doradcy podatkowego (na kwotę 60 000 zł). Od Wnioskodawcy często klienci wymagają wykupienia ubezpieczenia na wyższą kwotę, uzależniając podpisanie umowy z doradcą podatkowym od wykupienia wyższego niż minimalne ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej.

Wnioskodawca współpracuje obecnie z kancelarią ogólnopolską, która zatrudnia ponad 60 prawników (doradców podatkowych, radców prawnych, adwokatów, aplikantów) i posiada podpisane umowy na obsługę prawną z kilkuset klientami. Kancelaria ogólnopolska posiada zarówno klientów zameldowanych w Polsce, jak i obsługuje obcokrajowców.

Aby Wnioskodawca mógł obsługiwać podmioty zagraniczne musi podwyższyć swoje kwalifikacje językowe (firmy zagraniczne wymagają także certyfikatów międzynarodowych na potwierdzenie umiejętności lingwistycznych). Wnioskodawca posiada portfel klientów (kontakty) liczący kilkaset firm, z którymi z różnym natężeniem współpracuje. Jednocześnie ogólnopolska kancelaria, z którą współpracuje, daje Mu możliwość realizacji dodatkowych zleceń z zakresu procedury cywilnej, wymagających uprawnień do występowania przed sądami powszechnymi. Ponieważ Wnioskodawca jest doradcą podatkowym, Jego uprawnienia do występowania przed sądami są zawężone tylko do Wojewódzkich Sądów Administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Tym samym część zleceń, których wykonanie umożliwia Mu ogólnopolska kancelaria, nie jest podejmowana.

Wnioskodawca ma zamiar zdobyć uprawnienia radcy prawnego, aby móc podejmować zlecenia, których realizacja wymaga kompetencji do występowania przed sądami powszechnymi (w tym cywilnymi). Ponieważ nie może pozwolić sobie na odbycie aplikacji radcowskiej (oznaczałoby to o wiele mniej czasu na obsługę klientów i w konsekwencji rezygnację z 40% dotychczasowych zleceń), to zamierza zdobyć uprawnienia radcy prawnego za pomocą obrony rozprawy doktorskiej z nauk prawnych. Z uwagi na fakt, że spełnia wszystkie warunki formalne art. 25 ust. 1 pkt 5 ustawy o radcach prawnych, poza posiadaniem tytułu doktora nauk prawnych, Wnioskodawca podjął studia doktoranckie niestacjonarne na Wydziale Prawa i Administracji. Dzięki temu może nie tylko zdobyć uprawnienia potrzebne do generowania większego dochodu, jak i nowy tytuł zawodowy. Studia doktoranckie, które odbywa, nie są związane z Jego osobistym rozwojem lecz dotyczą prawa podatkowego i są bezpośrednio użyteczne na potrzeby prowadzonej działalności. We wrześniu 2014 r. Wnioskodawca dokonał zapłaty kwoty 7 712 zł tytułem opłaty rocznej za studia doktoranckie na konto Uniwersytetu.

Wnioskodawca - w celu reklamowania swojej firmy ma zamiar rozdawać nieodpłatnie klientom długopisy (o wartości poniżej 10 zł), foldery informacyjne, notatniki, terminarze z logiem kancelarii.

Przychód Wnioskodawcy z prowadzonej działalności prawniczej jest opodatkowywany stawką liniową 19%, płaci On miesięczne zaliczki na podatek dochodowy. Wnioskodawca nie uzyskuje przychodu w innych państwach członkowskich lub krajach trzecich, posiada centrum interesów gospodarczych w Polsce, nie jest wspólnikiem lub członkiem organów zarządczych spółek handlowych lub innych osób prawnych. Wnioskodawca nie otrzymuje przychodu z innych źródeł niż działalność prawnicza, nie jest stroną stosunku z zakresu prawa pracy (mianowania, wyboru etc.). Posiada status podatnika VAT czynnego. Nie prowadzi pełnej księgowości, lecz jedynie księgę przychodów i rozchodów. Księgi rachunkowe nie są prowadzone przez Wnioskodawcę samodzielnie, lecz przez spółkę cywilną prowadzoną przez (księgowych) osoby uprawnione do zawodowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawca przesłał do organów podatkowych stosowne pełnomocnictwo w zakresie uprawnienia księgowych do występowania w charakterze pełnomocników w zakresie VAT, podatku dochodowego i składek ZUS, tj. składania stosowanych deklaracji.

W piśmie z dnia 13 stycznia 2015 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że Kancelaria współpracująca z Wnioskodawcą umożliwia mu obsługę zleceń wykonywanych na rzecz klientów zagranicznych. Wnioskodawca ma także świadomość, że obsługa oddziałów spółek zagranicznych (w Polsce) jest niemożliwa bez biegłej znajomości języka angielskiego prawniczego. Warunkiem otrzymania tych zleceń jest przedstawienie klientom certyfikatów świadczących o zdolnościach lingwistycznych (język angielski prawniczy). Ponieważ Wnioskodawca nie posługuje się na tyle biegle językiem angielskim zamierza w przyszłości uczestniczyć w płatnym kursie językowym, prowadzonym przez specjalistyczną szkołę języka angielskiego. Po ukończeniu tego kursu szkoła wystawi certyfikat Wnioskodawcy, a On będzie mógł także przystąpić do międzynarodowych certyfikatów z języka angielskiego prawniczego. Bez znajomości języka prawniczego angielskiego przychód uzyskany od klientów zagranicznych nie będzie możliwy.

W celu ujednolicenia elementów wniosku odnoszących się do pytania Nr 5, w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że w celu reklamowania swojej firmy ma zamiar rozdawać nieodpłatnie klientom materiały promocyjne - długopisy, foldery informacyjne, notatniki, terminarze z logiem kancelarii. Wartość przekazywanych materiałów promocyjnych na rzecz jednego klienta nie przekroczy 10 zł.

W związku z powyższymi zdarzeniami przyszłymi i stanem faktycznym zadano następujące pytania:

1. Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na obligatoryjne składki członkowskie płacone na rzecz Krajowej Izbie Doradców Podatkowych.

2. Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów koszt wykupienia ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej (w wymiarze obligatoryjnym - 60 000 zł oraz fakultatywnym) z tytułu wykonywanych czynności doradztwa podatkowego.

3. Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności wydatki związane z nabyciem uprawnień radcy prawnego w przedmiocie opłaty rocznej za studia doktoranckie niestacjonarne z dziedziny nauk prawnych (prawo finansów publicznych).

4. Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w celu pozyskania klientów zagranicznych (posługujących się językiem angielskim) zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności wydatki na kurs języka angielskiego prawniczego organizowany przez szkołę języków obcych.

5. Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności wydatki na zakup produktów reklamowych w postaci długopisów z logiem kancelarii, notatników, gadżetów z logiem firmy, o łącznej wartości przekazywanej na rzecz jednego klienta nieprzekraczającej 10 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca przeformułował pytanie Nr 5, po zmianie brzmi ono:

Czy doradca podatkowy (Wnioskodawca) prowadząc działalność gospodarczą może, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów działalności wydatki na zakup produktów reklamowych w postaci długopisów, folderów informacyjnych, notatników, terminarzy z logiem kancelarii, gdy wartość przekazywanych materiałów promocyjnych na rzecz jednego klienta nie przekracza 10 zł.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie Nr 5. W zakresie pytania Nr 4 wydana zostanie odrębna interpretacja. Na pytania Nr 1 - 3 odpowiedzi udzielono w interpretacji Nr... z dnia 19 stycznia 2015 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 5 przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, zasady reklamowania usług prawniczych są różnie uregulowane w aktach wewnątrzsamorządowych. W odniesieniu do radców prawnych i adwokatów obowiązuje zakaz reklamy (dozwolone jest reklamowanie o świadczonych przez siebie usługach). Najbardziej liberalne przepisy obowiązują doradców podatkowych, którzy mogą informować o wykonywaniu przez siebie zawodu, jednak muszą unikać reklamy porównawczej, sugerującej. Jeśli zatem doradca podatkowy chce poinformować o nawiązaniu współpracy z kancelarią radców prawnych to może tego dokonać w formie anonsu w gazecie, spotu w telewizji lub reklamie internetowej. Taki wydatek może być zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodów, jeśli służy zachęceniu potencjalnych klientów do nabycia usług lub towarów podatnika. Jednakże, aby wydatek na informowanie klientów był kwalifikowany dla celów podatkowych jako reklama nie może naruszać przepisów szczególnych o danym zawodzie, np. wysyłanie ofert do klientów, którzy sobie tego nie życzą, jest sprzeczne z zasadami etyki i nie powinno być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodów (vide art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Aby reklamować kancelarię prawniczą (i utrwalać wizerunek firmy) prawnik powinien wręczać klientom produkty reklamowe z logiem kancelarii. W takim wypadku (o ile wraz z logiem podawane są wyłącznie dane teleadresowe) wydatek na produkty reklamowe może stanowić koszt uzyskania przychodu.

Ustawodawca przyjął, że reklama w całości może stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem spełniania przesłanek art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast wydatki reprezentacyjne, nawet gdy odpowiadają przesłankom art. 22 ust. 1 ww. ustawy nie mogą być na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych traktowane jako koszt podatkowy.

Według Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez Niego na reklamę usług prawniczych w postaci zakupu produktów reklamowych, takich jak długopisy, foldery informacyjne, notatniki, terminarze z logiem kancelarii - gdy wartość przekazywanych materiałów na jednego klienta nie przekracza równowartości 10 zł - stanowią koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy. Wartość przekazanych materiałów promocyjnych na jednego klienta nie przekroczy równowartości 10 zł. Dlatego też trudno uznać takie materiały promocyjne za mające charakter wystawnych lub ponad przeciętnych. Wydatki te stanowią koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia (zachowania) jego źródła.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone przez doradcę podatkowego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, tj. wydatki na zakup produktów reklamowych w postaci długopisów, folderów informacyjnych, notatników, terminarzy z logiem kancelarii, gdy wartość materiałów przekazywanych jednemu klientowi nie przekracza równowartości 10 zł (zdarzenie przyszłe), mogą stanowić dla Niego koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wydatki te nie zostały ujęte w katalogu wydatków, które kosztami uzyskania przychodów być nie mogą - art. 23 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższy przepis ma charakter ogólny. Z tego względu, każdy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy badać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty reklamy.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Zatem, wydatki poniesione na reklamę, jako nie wymienione w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą w pełnej wysokości stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem że wydatki te spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia reprezentacji i reklamy, wobec powyższego należy posłużyć się słownikową definicją tych pojęć. I tak według Słownika Języka Polskiego (red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1989)"reprezentacja" to: "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną". Przenosząc definicję słownikową na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, że wydatki na reprezentację to wydatki jakie podatnik ponosi w celu kształtowania i utrwalania korzystnego wizerunku firmy na zewnątrz.

Natomiast według ww. słownika "reklama" to: "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.) służące temu celowi." Pod pojęciem reklamy należy rozumieć ogół działań podatnika zmierzających do rozpowszechniania pochlebnych informacji o firmie, zaletach jej towarów bądź usług, informacji o miejscach i możliwościach ich nabycia - w celu zwrócenia uwagi na towar lub usługę i zachęcenia do ich zakupu. Może to być realizowane przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy. Za logo uznać należy znak handlowy o charakterze graficznym, używany przez daną firmę do identyfikowania marki swojego produktu lub oferowanych usług oraz odróżniania ich od innych (por. J. Thomas Russell. W. Ronald Lane, Reklama według Ottona Kleppnera; Wydawnictwo FELBERG SJA, 2000 r., s. 621). Logo może obejmować zarówno nazwę przedsiębiorcy, jej skrót jak też nazwę konkretnego produktu lub usługi. Każda z tych form, jeżeli jest stosowana w określonych okolicznościach spełnia funkcje reklamowe. Identyfikowana bowiem jest z daną firmą i oferowanymi przez nią towarami lub usługami, zwiększając ich rozpoznawalność oraz pośrednio zachęcając do ich nabycia.

Dzięki logo można rozróżnić reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Przy czym, samo oznaczenie prezentu (gadżetu) logo firmy nie przesądza jeszcze o jego reklamowym charakterze.

W świetle powyższego, istotne jest rozróżnienie między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu (reprezentacja), a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług jego firmy (reklama). Właściwa kwalifikacja wydatku możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków, ustalenia kręgu obdarowanych, okoliczności wręczania prezentów, celu, jaki spełnić ma wręczany upominek, itp. Należy podkreślić, że o zakwalifikowaniu poszczególnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, który w swoim własnym interesie winien wykazać istnienie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskiwanymi przychodami oraz brak istnienia ww. przesłanek negatywnych.

W przypadku materiałów reklamowych o niewielkiej wartości, wydawanych masowo klientom, trudno raczej przypisać im funkcję reprezentacyjną. Zwłaszcza w sytuacji, gdy wręczanie tych materiałów nie przyczynia się w znacznym stopniu do budowy wizerunku firmy, a logo jako znak graficzny przedsiębiorstwa (firmy), czy produktu stanowi jedynie swojego rodzaju informację handlową. W tym też rozumieniu, wydatki ponoszone na materiały reklamowe lub upominki o niskiej wartości jednostkowej oznaczone logo firmy, wręczane klientom mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w sytuacji, gdy celem wydatku poniesionego na zakup ww. materiałów jest tworzenie pozytywnego wizerunku firmy i budowa odpowiednich relacji z klientami to wydatki takie będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, że jako doradca podatkowy, świadczący usługi z zakresu doradztwa podatkowego i obsługi prawnej przedsiębiorstw zamierza, w celu reklamowania swojej firmy, rozdawać nieodpłatnie klientom materiały promocyjne: długopisy, foldery informacyjne, notatniki, terminarze z logiem kancelarii, których wartość nie przekroczy 10 zł.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że wydatki na zakup długopisów, folderów informacyjnych, notatników, terminarzy, których wartość nie przekroczy 10 zł, a które poprzez umieszczenie na nich logo firmy Wnioskodawcy spełniają funkcję reklamową, które Wnioskodawca zamierza wręczać klientom, jeśli pozostają w ścisłym związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą oraz mają na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu oferowanych usług, stanowić będą koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak zauważyć, że jeżeli jednak upominki przekazywane zostaną wyselekcjonowanym klientom, w celu tworzenia pozytywnego wizerunku firmy Wnioskodawcy i budowania odpowiednich relacji z klientami, to pomimo ich oznakowania logo firmy Wnioskodawcy będą miały charakter reprezentacyjny i w efekcie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Dodać tu należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar należytego udokumentowania tych wydatków oraz wykazania charakteru tych wydatków oraz związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Ponadto Organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawczyni z ww. zastrzeżeniem należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w...., ul.....,...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.