IPTPB1/415-562/14-4/SJ - Możliwość zaliczenia w koszt uzyskania przychodów podatku od nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 3 października 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 17 grudnia 2014 r., Nr IPTPB1/415-562/14-2/SJ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 17 grudnia 2014 r. (doręczono w dniu 22 grudnia 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 29 grudnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Rodzice Wnioskodawcy są właścicielami nieruchomości, na której znajduje się budynek gospodarczy, w którym w latach 1979 - 2002 prowadzili działalność gospodarczą - usługową. W 2002 r. przekazali Wnioskodawcy wspomniany budynek wraz z jego wyposażeniem, na cele kontynuacji działalności. Na tę okoliczność została spisana umowa najmu. W związku z pogarszającą się sytuacją na rynku usług i zmniejszającymi się dochodami w branży postanowili pomóc Wnioskodawcy w trudnej sytuacji ekonomicznej, w jakiej się znalazł i od 2015 r. chcą przekazać Wnioskodawcy przedmiotowy budynek w formie umowy użyczenia, rezygnując tym samym z umowy najmu. W ten sposób chcą stworzyć Wnioskodawcy odpowiednie warunki do uzyskiwania dochodów pozwalających na utrzymanie rodziny.

Umowa użyczenia będzie przewidywała, że to Wnioskodawca będę miał obowiązek pokrywania wszelkich kosztów związanych z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości. W tym celu zawrze odpowiednie umowy z dostawcami poszczególnych "mediów" takich jak: gaz, prąd, woda, usługi telekomunikacyjne.

Rodzice chcą, aby to na Wnioskodawcy spoczywał obowiązek opłacania podatku od nieruchomości z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w budynku zlokalizowanym na terenie tej nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku dodano, że:

1. W przedmiotowej nieruchomości, wynajmowanej przez Wnioskodawcę od rodziców, a opisanej we wniosku, Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą - usługową. Działalność tę prowadzi w formie indywidualnej, opodatkowanej na zasadach ogólnych, zaś prowadzona dokumentacja podatkowa to podatkowa książka przychodów i rozchodów.

2. Rodzicie Wnioskodawcy, jako właściciele nieruchomości, są zobowiązani do opłacania podatku od nieruchomości - stanowi o tym art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849): "Podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące: 1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3 (...)" Ustęp 3 cytowanego art. 3 stanowi zaś, że: "Jeżeli przedmiot opodatkowania znajduje się w posiadaniu samoistnym, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości ciąży na posiadaczu samoistnym". Definicję posiadania zawiera art. 336 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, w myśl którego posiadaczem rzeczy jest zarówno ten kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad rzeczą cudzą (posiadacz zależny). Rodzice użyczając Wnioskodawcy nieruchomości do używania i czerpania z niej pożytków, mają zamiar przekazać Mu pełne władztwo nad tą rzeczą, a więc zgodnie z poglądami doktryny prawa będą spełnione dwa elementy składające się na posiadanie:

* element fizyczny tzw. corpus, oznaczający, że dana osoba znajduje się w sytuacji, która daje możliwość korzystania z rzeczy w takim zakresie, w jakim przysługuje ono osobom prawnie legitymowanym; zgodnie z tym pojęciem, do zaistnienia posiadania wystarcza już sama możliwość korzystania z rzeczy - nie jest konieczne efektywne wykonywanie władztwa;

* element psychiczny tzw. animus, oznaczający wolę wykonywania względem rzeczy określonego prawa dla siebie, we własnym imieniu - animus rem sibi habendi.

Zdaniem Wnioskodawcy, posiadanie jest zatem stanem faktycznym, będącym rodzajem władztwa nad rzeczą. Patrząc więc na powyższe znamiona posiadania samoistnego bezsprzeczne jest, że element fizyczny będzie spełniony, gdyż jako osoba, której rodzice użyczają bez ograniczeń rzecz, Wnioskodawca będzie mógł samodzielnie korzystać z nieruchomości, zaś element psychiczny również będzie spełniony z uwagi na fakt, że Wnioskodawca będzie wykonywał władztwo nad nieruchomością dla swoich celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, we własnym imieniu. Rodzice mają zamiar przekazać Wnioskodawcy, w formie użyczenia, pełnię władzy nad rzeczą, do korzystania z niej w sposób nieograniczony dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże bez prawa do jej zbycia.

3. W odniesieniu do pytania zawartego w wezwaniu, dotyczącego złożenia deklaracji od nieruchomości w Urzędzie Gminy, Wnioskodawca wyjaśnia, że nie została jeszcze złożona przez Niego taka deklaracja w podatku od nieruchomości, z uwagi na fakt, że umowa użyczenia nie została do tej pory zawarta, gdyż jej zawarcie jest uzależnione od uzyskania przedmiotowej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie, ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy podatek od nieruchomości uiszczany przez Wnioskodawcę jako posiadacza samoistnego nieruchomości będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej na terenie tejże nieruchomości.

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek, który rodzice zamierzają Mu użyczyć, jest zlokalizowany na odrębnej posesji. Rodzice zaś zamieszkują pod innym adresem i nie prowadzą żadnej działalności gospodarczej. Utrzymują się z emerytur. Skutkiem umowy użyczenia, zdaniem Wnioskodawcy, stanie się On posiadaczem samoistnym. Od tego momentu faktyczne władztwo na budynkiem (element posiadania - corpus) przejmie Wnioskodawca, czyli po faktycznym przekazaniu budynku w użyczenie będzie go eksploatować, pobierać pożytki z działalności w nim wykonywanej. Tak więc to Wnioskodawca powinien ponosić we własnym zakresie koszty związane z utrzymaniem nieruchomości, a nie rodzice Wnioskodawcy. Bezpośrednią bowiem przesłanką stanowiącą o wysokości stawki podatku od nieruchomości jest sposób jej wykorzystywania i w przypadku prowadzenia działalności, na terenie danej nieruchomości, stawka podatku jest dużo wyższa niż w sytuacji, gdyby budynek nie był wykorzystywany na te cele.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym i podatku od nieruchomości, winny obciążać Wnioskodawcę, jako użytkownika wyłącznie korzystającego z tego budynku i czerpiącego dochody z prowadzonej w nim działalności.

Potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca znajduje w przepisach prawa i wydanych interpretacjach podatkowych. Regulacje dotyczące kosztów uzyskania przychodów znajdują się w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z treści tego przepisu wynika więc, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które można powiązać bezpośrednio lub pośrednio z uzyskiwanymi przychodami, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, aby podatnik mógł zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej musi wykazać związek tego wydatku z prowadzoną działalnością, a więc okoliczność, że poniesienie tego kosztu miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Mając powyższe na uwadze można stwierdzić, że aby móc zaliczyć wydatki z tytułu zapłaconego podatku od nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi spełnić następujące warunki:

Podatek od nieruchomości nie został wymieniony w katalogu zawartym w przepisach art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie jest to wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy stanowisko przez Niego zaprezentowane znajduje swoje potwierdzenie w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w dniu 7 listopada 2011 r. (znak IPTPB1/415-135/11-2/AG) - "podatnik posiada uprawnienie do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z posiadanym majątkiem (nieruchomościami, gruntami), w tym utrzymaniem tego majątku. Wydatki te stanowią element kosztów stałych, ich poniesienie wynika z faktu posiadania przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą majątku. W sytuacji natomiast, gdy utrzymywanie nieruchomości, w związku z którą ponoszone były wydatki, w żaden sposób nie może być powiązane z profilem bieżącej i planowanej działalności podatnika, wydatki związane z nieruchomością podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów".

Na związek z działalnością gospodarczą wskazuje sam fakt posiadania nieruchomości przez przedsiębiorcę. Zgodnie z jednym z wyroków NSA z 8 lutego 1996 r. (sygn. akt SA/Kr 2170/95), "żaden przepis prawa nie łączy możliwości zaliczenia w koszty uzyskania przychodów podatku od nieruchomości tylko przez właściciela lub samoistnego posiadacza". Można sobie bowiem wyobrazić taki sposób rozliczeń między stronami umowy najmu, czy dzierżawy, że podmiot faktycznie używający nieruchomości ponosi koszty jej utrzymania, łącznie z obciążającymi ją podatkami. Wtedy zapłacony przez najemcę, czy dzierżawcę podatek od nieruchomości, wykorzystywanej w prowadzonej działalności na podstawie umowy, powinien stanowić jego koszty uzyskania przychodów.

Obowiązek ponoszenia przez Wnioskodawcę kosztów związanych z podatkiem od nieruchomości wynika zaś z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849), który to przepis stanowi, że podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące m.in. posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych. Zdaniem Wnioskodawcy będąc posiadaczem samoistnym nieruchomości służących prowadzeniu działalności gospodarczej jest więc podmiotem wymienionym w treści powyższego przepisu. Dokumentem zaś potwierdzającym zapłatę podatku będzie dokonany przez Wnioskodawcę przelew należności podatkowej na konto organu podatkowego gminy i dokument ten będzie ujęty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w miesiącu, w którym kwota podatku (lub raty podatku) została uiszczona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodu.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Ustawodawca, posługując się zwrotem "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika przyporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu" oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym wszakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zależność między poniesionymi w danym czasie kosztami, a możliwością uzyskania w przyszłości z tego tytułu przychodu trzeba zatem rozpatrywać na podstawie adekwatnego związku przyczynowego. Przy kwalifikowaniu określonych wydatków poczynionych przez podatnika do kosztów podatkowych należy jednocześnie brać pod uwagę przeznaczenie wydatku (jego celowość), jak też potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu podatnika.

Należy przy tym podkreślić, że obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu, każdorazowo spoczywa na podatniku.

Umowa użyczenia jest jedną z umów nazwanych, regulujących zasady używania rzeczy. Zgodnie z art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), użyczenie jest umową, przez którą użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotą tej umowy jest jej bezpłatny charakter, co oznacza, że biorący w używanie nie ma obowiązku dokonywania żadnych świadczeń i opłat na rzecz dającego do bezpłatnego używania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność usługową opodatkowaną na zasadach ogólnych. W 2002 r. rodzice przekazali Wnioskodawcy budynek posadowiony na nieruchomości należącej do nich wraz z wyposażeniem, na cele kontynuacji działalności. Od 2015 r. rodzice chcą przekazać Wnioskodawcy przedmiotowy budynek w formie umowy użyczenia, rezygnując tym samym z umowy najmu. Umowa użyczenia będzie przewidywała, że to Wnioskodawca będzie miał obowiązek pokrywania wszelkich kosztów związanych z utrzymaniem przedmiotowej nieruchomości, a także obowiązek opłacania podatku od nieruchomości z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w budynku zlokalizowanym na terenie tej nieruchomości.

Zgodnie z art. 712 Kodeksu cywilnego, jeżeli umowa nie określa sposobu używania rzeczy, biorący może rzeczy używać w sposób odpowiadający jej właściwościom i przeznaczeniu. Bez zgody użyczającego biorący nie może oddać rzeczy użyczonej osobie trzeciej do używania. Przepis art. 713 Kodeksu stanowi z kolei, że biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej.

Zgodnie z ustawą - Kodeks cywilny, regulującą prawa i obowiązki stron umowy użyczenia, stwierdzić należy, że używającego obciążają zwykłe koszty używania rzeczy oraz utrzymania jej w stanie niepogorszonym. Używającego można obciążyć obowiązkiem regulowania określonych należności, np. za czynsz, podatek od nieruchomości, za zużycie wody, energii, gazu lub drobnych remontów.

Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849), podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

Mając na względzie treść cytowanych wyżej przepisów oraz przyjmując za Wnioskodawcą, że będzie samoistnym posiadaczem nieruchomości, stwierdzić należy, że w opisanym zdarzeniu przyszłym podatek od nieruchomości opłacany przez Wnioskodawcę od użyczonej przez rodziców nieruchomości, wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, będzie mógł stanowić koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponoszenie tego wydatku związane jest bowiem z wykorzystywaniem nieruchomości na potrzeby tej działalności. Istnieje zatem związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku z tego tytułu, a osiąganiem przychodów ze źródła przychodu - pozarolnicza działalność gospodarcza. Wydatek ten należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jako koszt ogólny działalności gospodarczej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, że interpretacja ta dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Jednocześnie odnosząc się do powołanego wyroku sądu administracyjnego wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, podjętej w określonym stanie faktycznym i jest wiążący tylko w tej sprawie. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążący dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.