IPTPB1/415-56/11-2/ASZ - Sposób ustalenia wartości początkowej budynku gospodarczego oraz zasad jego amortyzacji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2011 r. (data wpływu 10 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz zasad jego amortyzacji - jest prawidłowe.

W dniu 10 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego oraz zasad jego amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, z obowiązkiem prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W 2000 r. zakupił budynek, który przystosował do działalności gospodarczej. Od 2001 r. rozpoczął amortyzację tego budynku. Na podstawie wyceny biegłego ustalił indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 9% (na podstawie informacji z Urzędu Skarbowego i art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W 2010 r. Wnioskodawca dokonał rozbudowy sklepu. Po dokonaniu odbioru budynku pojawił się problem z wysokością miesięcznej raty amortyzacyjnej. Wnioskodawca posiada faktury VAT dokumentujące poniesione wydatki na rozbudowę.

Wnioskodawca podaje, iż do końca amortyzacji "starego budynku" pozostało ok. 2 lat. Dodaje, że rozbudowany budynek jest trwale połączony z istniejącym wcześniej. Jest to jedna duża powierzchnia sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie ustawy o amortyzacji, można podnieść podstawę amortyzacji na pozostały czas (ok. 2 lata).

Podobną interpretację Wnioskodawca uzyskał podczas rozmowy telefonicznej z Krajową Informacją Podatkową. Natomiast z informacji w podatku dochodowym swojego urzędu skarbowego uzyskał odpowiedź (ustną), że nie można podnieść podstawy amortyzacji. W ocenie Wnioskodawcy, była to jednak subiektywna ocena pracownika

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa, której zasady ustalania zawarto w art. 22g ww. ustawy. Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 cyt. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze, musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu - przekroczyć 3.500 zł. Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania.

Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać: np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć należy, iż wynikająca z ww. przepisu możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla m.in. używanych budynków jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Stawkę indywidualną można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Podstawą oceny, czy wskazany we wniosku budynek, po przeprowadzeniu rewitalizacji stanowić będzie jeden środek trwały stanowić może wyłącznie Klasyfikacja Środków Trwałych, gdyż tylko do niej nawiązuje ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z jej Objaśnień wstępnych, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie ona rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Zalicza do nich, między innymi, ujęte w grupie 1 środków trwałych, budynki i budowle, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Z Objaśnień wstępnych (część I pkt 1.3) Klasyfikacji Środków Trwałych wynika, że za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje ona pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

W uwagach szczegółowych dotyczących grupy 1, dotyczącej szczegółowego podziału środków trwałych, omawiana Klasyfikacja wskazuje, iż budynkami są obiekty budowlane w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.).

Budynkiem w rozumieniu Prawa budowlanego jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadający fundamenty i dach, jak również urządzenia techniczne z nim związane, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w 2000 r. zakupił budynek, który wykorzystywał do prowadzonej działalności gospodarczej. Od 2001 r. Wnioskodawca rozpoczął naliczanie odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 9%. Podstawę naliczenia amortyzacji stanowiła wycena budynku dokonana przez biegłego rzeczoznawcę. W 2010 r. Wnioskodawca dokonał rozbudowy budynku. Dobudowana część budynku jest trwale połączona z istniejącym wcześniej i wspólnie stanowią jedną dużą powierzchnię sprzedaży. Na potwierdzenie dokonanych wydatków Wnioskodawca posiada faktury VAT.

Skoro po rozbudowie budynku stanowi on jedną, nierozerwalną pod względem funkcjonalnym całość, to w świetle art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy go uznać, dla celów amortyzacyjnych, za jeden środek trwały.

Wnioskodawca przed rozpoczęciem amortyzacji ustalił stawkę amortyzacyjną, dla nabytego w 2000 r. budynku zgodnie z art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wybrał metodę amortyzacji. Metodę tą zatem, zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, winien stosować do pełnego zamortyzowania środka trwałego - budynku po rozbudowie. W takiej sytuacji nie jest możliwe zastosowanie do amortyzacji ww. środka trwałego stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym kontynuacja dokonywania odpisów amortyzacyjnych według ww. metody, nastąpi od wartości początkowej środka trwałego, powiększonej o nakłady inwestycyjne związane z rozbudową ww. budynku.

Moment, od którego podatnik może kontynuować dokonywanie odpisów od ulepszonego środka trwałego zależy od terminu, w którym środek trwały będzie kompletny, zdatny do używania i wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, czyli przyjęty do używania w działalności gospodarczej. Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od ulepszonego środka trwałego należy rozpocząć, od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten przyjęty zostanie do używania.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy stwierdzić należy, że poniesione nakłady, które są ulepszeniem środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według przyjętej stawki amortyzacyjnej do pełnego zamortyzowania, jeżeli stawka ta została ustalona stosownie do wymogów określonych w cyt. powyżej przepisach.

Zatem poniesione przez Wnioskodawcę nakłady dotyczące środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej będą skutkowały koniecznością podwyższenia jego wartości początkowej i kontynuowaniem odpisów amortyzacyjnych według przyjętej dla tego środka trwałego metody stawki amortyzacji.

Jednocześnie podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja nie dotyczy możliwości wyboru przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowego budynku, tj. spełnienia warunków, o których mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przed rozpoczęciem amortyzacji tego budynku. Przedstawione stanowisko oparte zostało na założeniu, iż Wnioskodawca pierwotnie przyjął prawidłową metodę amortyzacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.