IPTPB1/415-530/13-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na obszarze Unii Europejskiej - jest prawidłowe.

W dniu 13 sierpnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na obszarze Unii Europejskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Podatek dochodowy rozlicza w formie podatku liniowego wg stawki 19% oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Posiada też nadany numer identyfikacyjny dla potrzeb transakcji z krajami UE.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupów na terenie krajów Unii Europejskiej: paliwa, opłat drogowych i autostradowych oraz w mniejszym zakresie - innych towarów i usług. Zakupy te udokumentowane są fakturami wystawionymi przez unijnych kontrahentów. Na fakturach jest m.in. wyszczególniona wartość brutto, wartość netto i kwota podatku od wartości dodanej obowiązująca w danym kraju UE.

Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość tych unijnych zakupów w kwocie netto (bez podatku od wartości dodanej). Jednakże z uwagi na coraz wyższe kwoty wydatków i większe koszty prowadzenia działalności Wnioskodawca zastanawia się, czy mógłby płacony za granicą podatek zaliczać w koszty.

Ponadto, Wnioskodawca zauważa, że wydawane są rozbieżne interpretacje dotyczące tego problemu. Wnioskodawca nadmienia, że dotychczas nie występował o zwrot podatku od wartości dodanej w krajach unijnych, w których nabywa towary i usługi, co nie oznacza, że być może kiedyś o taki zwrot nie wystąpi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku ponoszenia wydatków niezbędnych do funkcjonowania firmy, na terenie krajów Unii Europejskiej, Wnioskodawca ma prawo zaliczenia w koszty podatku od wartości dodanej, zawartego w fakturach dokumentujących te wydatki.

Zdaniem Wnioskodawcy, może On zaliczyć podatek od wartości dodanej zapłacony przy zakupie towarów i usług w krajach Unii Europejskiej do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Dokonywane zakupy towarów i usług poza granicami Polski mają ścisłe powiązanie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą i nie są wymienione w katalogu kosztów niepodlegających odliczeniu od przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 ust. 1 pkt 43 stanowi, że nie jest kosztem uzyskania przychodu podatek od towarów i usług z tym, że kosztem uzyskania jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy nie przysługuje obniżenie lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posługuje się więc pojęciem podatku od towarów i usług nie precyzując jednocześnie, czy chodzi tu jedynie o podatek VAT, czy również o podatek od wartości dodanej.

W myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem "polskiego" podatku od towarów i usług, nakładanego ustawą o podatku od towarów i usług.

Z powyższego wynika zatem, że polskie prawo nie zrównuje obu tych podatków, nie są one tożsame.

Odczytując literalnie treść art. 23 ust. 1 pkt 43 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem podatkowym może być podatek naliczony VAT, który nie podlega odliczeniu. Ustawodawca bowiem wprost w tym przepisie powołuje się na ustawę o "polskim" podatku VAT. Rozróżnia w sposób jasny i czytelny podatek od towarów i usług, i podatek od wartości dodanej. Zatem, należy te terminy rozróżnić i nie traktować ich identycznie.

Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej, obowiązującym wyłącznie w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 23 ust. 1 pkt 43 nie będzie miał zastosowania w Jego sprawie, gdyż dotyczy podatku od towarów i usług, a nie unijnego podatku od wartości dodanej. Zgodnie z prawem Wnioskodawcy nie przysługuje "rozliczenie" podatku unijnego (tekst jedn.: podatku od wartości dodanej) w deklaracji podatkowej VAT-7.

Określenie "obniżenie lub zwrot różnicy" dotyczy wyłącznie "polskiego" podatku VAT rozliczonego przez podatnika w deklaracji podatkowej, składanej dla potrzeb podatku VAT w Polsce.

Zgodnie z prawem wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia źródła przychodu mogą być kosztem podatkowym.

Zdaniem Wnioskodawcy, także kosztem takim może być zapłacony podatek w krajach Unii Europejskiej - podatek od wartości dodanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie mowa o ustawie podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy wyklucza inne jego rozumienie.

Zatem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

Natomiast w myśl art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą.

Tak więc, ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej obowiązującego w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż cytowany art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, ponieważ dotyczy podatku od towarów i usług, a nie podatku od wartości dodanej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. W ramach prowadzonej działalności dokonuje zakupów na terenie krajów Unii Europejskiej: paliwa, opłat drogowych i autostradowych oraz w niniejszym zakresie - innych towarów i usług. Zakupy te udokumentowane są fakturami wystawionymi przez unijnych kontrahentów. Na fakturach jest m.in. wyszczególniona wartość brutto, wartość netto i kwota podatku od wartości dodanej obowiązująca w danym kraju UE. Obecnie Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodów wartość tych unijnych zakupów w kwocie netto (bez podatku od wartości dodanej).

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony podatek od wartości dodanej, stanowi koszt uzyskania przychodu (nie może podlegać wyłączeniu na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Zatem, w przypadku ponoszenia wydatków na obszarze Unii Europejskiej, Wnioskodawca ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej uwzględnionego na wystawianych fakturach i paragonach, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadmienić należy, iż zasadność zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków, do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.