IPTPB1/415-520/12-2/KSU - Możliwość powstania przychodu w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z finansowaniem przez pracodawcę kosztów dojazdu pracowników do miejsca pracy i z miejsca pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 sierpnia 2012 r. (data wpływu 28 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów dojazdu pracowników do miejsca pracy i z miejsca pracy - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca - Spółka akcyjna prowadzi działalność produkcyjną w zakresie produkcji świec. Konieczność zatrudnienia wykwalifikowanej kadry pracowniczej powoduje, iż miejscowości położone najbliżej zakładu produkcyjnego nie są w stanie sprostać zapotrzebowaniu Spółki w zakresie kadry pracowniczej. W konsekwencji powyższego, Spółka jest zobligowana do zatrudniania pracowników zamieszkujących w ościennych gminach i powiatach. Produkcja zorganizowana jest w systemie trzyzmianowym przez siedem dni w tygodniu. Z tego względu odpowiednia liczba pracowników musi rozpocząć i zakończyć pracę w ściśle wyznaczonych godzinach. W przeciwnym przypadku, tj. w sytuacji, gdyby poszczególni pracownicy nie byliby w stanie przybyć do zakładu produkcyjnego w godzinach odpowiadających przyjętemu cyklowi produkcji, proces produkcyjny byłby nieustannie narażony na ryzyko kosztownych dla Spółki zakłóceń (fluktuacji oraz przerw i wznowień), a w skrajnych przypadkach nie byłoby możliwe utrzymanie procesu produkcyjnego ze względu na jego zbyt wysokie koszty oraz brak terminowej realizacji zamówień.

Mając na uwadze położenie zakładu produkcyjnego, dostępność komunikacji publicznej, a także wskazane powyżej wymogi funkcjonowania zakładu produkcyjnego, Spółka podjęła decyzję o zorganizowaniu dla swoich pracowników transportu z ich miejsc zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Dojazd zorganizowany jest na 11 liniach (trasach), a przejazdy odbywają się trzy razy na dobę, przez siedem dni w tygodniu. W tym celu Spółka zawarła z zewnętrzną firmą transportową umowę o świadczenie usług przewozu pracowników Spółki w określonych godzinach, z oznaczonych przystanków PKS. Koszty dowozu ponoszone są w całości przez Spółkę. Wynagrodzenie należne przewoźnikowi ustalone jest ryczałtowo, tj. pozostaje w tej samej wysokości niezależnie od liczby pracowników faktycznie korzystających z dojazdów zapewnionych przez Spółkę. Podstawą ustalenia wynagrodzenia firmy transportowej jest jedynie ilość tras wyznaczonych przez Spółkę, ich długość i liczba kursów (ilość osób korzystających z przedmiotowego świadczenia nie ma wpływu na cenę zakupionej usługi). Z przewozów pracowniczych mogą korzystać wyłącznie ci pracownicy, którzy zadeklarowali taką potrzebę w trakcie rekrutacji, bądź już podczas zatrudnienia w Spółce. Takim pracownikom Spółka wydaje imienne bilety określające na jakiej trasie pracownik może z przewozu skorzystać (z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i z powrotem). Pracownik zobowiązany jest okazać imienny bilet wraz z identyfikatorem zakładowym. W Spółce podane są do powszechnej wiadomości rozkłady jazdy autobusów pracowniczych, tj. godziny przybycia i miejsca przystanków.

Ponadto Wnioskodawca podaje, iż nie wszyscy pracownicy, którzy zadeklarowali taką potrzebę zawsze korzystają z transportu, np. wskutek choroby, urlopu wypoczynkowego, delegacji służbowej, korzystania z własnego transportu, bądź transportu innych osób zatrudnionych w Spółce. Wnioskodawca zaznacza także, iż organizowane przez Niego przewozy pracownicze służą tylko i wyłącznie transportowi pracowników Spółki z miejsca ich zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Nie jest natomiast możliwy przewóz pracowników Spółki w jakiekolwiek inne miejsca, w szczególności w celu zaspokojenia ich potrzeb prywatnych. Poza dowozem pracowników Spółki przewoźnik może wykorzystywać wolne miejsca w autobusach poprzez sprzedaż biletów na danej trasie osobom nieuprawnionym do korzystania z transportu nieodpłatnego.

Spółka nie ma możliwości ustalenia, w sposób jednoznaczny i obiektywny, wysokości świadczenia przypadającego na jednego pracownika, a zatem Spółka nie może przypisać danej osobie konkretnego, rzeczywistego przychodu. Liczba osób korzystających z udostępnionych przez Spółkę autobusów jest niemożliwa do ustalenia na skutek dużej rotacji dojeżdżających pracowników oraz braku imiennej ewidencji osób korzystających z przedmiotowego świadczenia. Nie sposób ustalić ile razy w miesiącu pracownik korzysta z przejazdów finansowanych przez Spółkę również z uwagi na fakt, iż zdarzają się sytuacje gdy pracownik mimo możliwości skorzystania z firmowego autobusu przyjeżdża do pracy własnym środkiem transportu lub wspólnie z innymi pracownikami ich samochodami.

Pomimo powyższych okoliczności Spółka wprowadziła taryfikator, na podstawie którego doliczała pracownikom Spółki, deklarującym chęć korzystania z darmowych przewozów, określoną kwotę do przychodu. Wysokość tej kwoty uzależniona była wyłącznie od odległości od miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki. Kwota ta była doliczana do przychodu niezależnie od tego, czy pracownik faktycznie korzystał z darmowych przejazdów i w jakim okresie.

Wnioskodawca uważa, iż postępował nieprawidłowo, skoro w konsekwencji ww. okoliczności nie był w stanie określić, którzy pracownicy korzystali z bezpłatnego transportu i w jakim okresie, a tym samym nie miał możliwości określenia przychodu pracowników z tego tytułu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu korzystania przez pracowników z przewozów pracowniczych w opisanym powyżej zakresie Wnioskodawca powinien rozpoznawać po stronie pracowników przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu korzystania przez pracowników z przewozów pracowniczych w opisanym powyżej zakresie nie powinien On rozpoznawać po stronie pracowników przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie ma możliwości zindywidualizowania świadczenia z tytułu usług transportowych wobec konkretnego pracownika, co generuje brak możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych odpłatnych świadczeń ustawodawca zaznaczył, że muszą one być otrzymane. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia ma na gruncie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy, wartość pieniężną innych świadczeń ustala się, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, według cen zakupu. Jakkolwiek z powyższych przepisów wynika, iż wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia, co do zasady, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, to jednak przychodem pracownika mogą być wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnych pracowników.

Jak podaje Wnioskodawca, takie stanowisko zostało potwierdzone przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 7 stycznia 1998 r., sygn. PO 3-7301/722-770/WK/970. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz winien być ustalony zgodnie art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1-4 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Skoro zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, warunkiem uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jest otrzymanie tego świadczenia, to w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w powołanych przepisach.

W ocenie Spółki, z uwagi na fakt, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie jest możliwe ustalenie, który z pracowników w danym dniu korzystał z przewozu do pracy, nie ma też możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika. Spółka bowiem pokrywa wydatki na usługi transportowe w formie ryczałtu, bez względu na to, czy pracownik korzysta z przedmiotowych świadczeń, czy też nie. Ani Spółka, ani przewoźnik nie prowadzą ewidencji przewożonych osób, która mogłaby pozwolić na ustalenie, jak często i którzy pracownicy korzystają z przewozów. Tym samym, finansowanie przez Spółkę transportu pracowników nie powoduje powstania po ich stronie przychodu i konieczności opodatkowania go podatkiem dochodowym od osób fizycznych, albowiem wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż zasadność powyższej argumentacji została potwierdzona m.in. w wyroku NSA z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK1724/10.

Zatem, nieodpłatne świadczenie transportu do i z pracy, dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników, w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, dotychczasowa praktyka, polegająca na doliczaniu do przychodu pracownika określonej "sztywnej" kwoty z tytułu samej możliwości korzystania z przejazdów jest nieprawidłowa, szczególnie, że nie jest On w stanie ustalić okoliczności czy pracownik skorzystał ze świadczenia. Dodano też, iż sposób naliczenia wartości nieodpłatnego świadczenia pozostaje w sprzeczności z przepisem art. 11 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść art. 10 ust. 1 cytowanej ustawy określa źródła przychodów, gdzie m.in. w pkt 1 wymienia się stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy - o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów - podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zatem, w przypadku usług zakupionych przez pracodawcę na rzecz pracowników, w tym także usług transportowych - wartość pieniężną tych świadczeń dla celów podatkowych ustala się wg. cen ich zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 k.c. oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Podkreślić należy, iż w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał, bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również koszty jakie Spółka poniesie z tytułu wynajmu transportu w ramach dowozu pracownika do pracy, jak i z pracy. Wobec braku przepisów zwalniających powyższe korzyści z opodatkowania stanowią one, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu. Przychodem tym jest wartość świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy, jak i z pracy, w części w jakiej koszty te ponoszone są przez pracodawcę. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu, co powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników transport z ich miejsc zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Dojazd zorganizowany jest na 11 liniach (trasach), a przejazdy odbywają się trzy razy na dobę, przez siedem dni w tygodniu. W tym celu Spółka zawarła z zewnętrzną firmą transportową umowę o świadczenie usług przewozu pracowników Spółki w określonych godzinach, z oznaczonych przystanków PKS. Koszty dowozu ponoszone są w całości przez Spółkę. Wynagrodzenie należne przewoźnikowi ustalone jest ryczałtowo, tj. pozostaje w tej samej wysokości niezależnie od liczby pracowników faktycznie korzystających z dojazdów zapewnionych przez Spółkę. Podstawą ustalenia wynagrodzenia firmy transportowej jest jedynie ilość tras wyznaczonych przez Spółkę, ich długość i liczba kursów (ilość osób korzystających z przedmiotowego świadczenia nie ma wpływu na cenę zakupionej usługi). Z przewozów pracowniczych mogą korzystać wyłącznie ci pracownicy, którzy zadeklarowali taką potrzebę w trakcie rekrutacji, bądź już podczas zatrudnienia w Spółce. Takim pracownikom Spółka wydaje imienne bilety określające na jakiej trasie pracownik może z przewozu skorzystać (z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki i z powrotem). Pracownik zobowiązany jest okazać imienny bilet wraz z identyfikatorem zakładowym. W Spółce podane są do powszechnej wiadomości rozkłady jazdy autobusów pracowniczych, tj. godziny przybycia i miejsca przystanków.

Ponadto Wnioskodawca podaje, iż nie wszyscy pracownicy, którzy zadeklarowali taką potrzebę zawsze korzystają z transportu, np. wskutek choroby, urlopu wypoczynkowego, delegacji służbowej, korzystania z własnego transportu, bądź transportu innych osób zatrudnionych w Spółce. Wnioskodawca zaznacza także, iż organizowane przez Niego przewozy pracownicze służą tylko i wyłącznie transportowi pracowników Spółki z miejsc ich zamieszkania do zakładu produkcyjnego i na trasie powrotnej. Nie jest natomiast możliwy przewóz pracowników Spółki w jakiekolwiek inne miejsca, w szczególności w celu zaspokojenia ich potrzeb prywatnych. Spółka nie ma możliwości ustalenia, w sposób jednoznaczny i obiektywny, wysokości świadczenia przypadającego na jednego pracownika, a zatem Spółka nie może przypisać danej osobie konkretnego, rzeczywistego przychodu. Liczba osób korzystających z udostępnionych przez Spółkę autobusów jest niemożliwa do ustalenia na skutek dużej rotacji dojeżdżających pracowników oraz braku imiennej ewidencji osób korzystających z przedmiotowego świadczenia. Nie sposób ustalić ile razy w miesiącu pracownik korzysta z przejazdów finansowanych przez Spółkę również z uwagi na fakt, iż zdarzają się sytuacje gdy pracownik mimo możliwości skorzystania z firmowego autobusu przyjeżdża do pracy własnym środkiem transportu lub wspólnie z innymi pracownikami ich samochodami.

Zatem w sytuacji, gdy Wnioskodawca - jako pracodawca - dokona zakupu usługi u przewoźnika dla określonej grupy pracowników wartość uzyskanego nieodpłatnego świadczenia przez danego pracownika stanowić będzie wartość wykupionej przez pracodawcę usługi dla pracownika, ustalona proporcjonalnie do wysokości świadczenia jakie pokrywa pracodawca, w tym wartość ustalona poprzez podzielenie faktycznie poniesionych przez pracodawcę kosztów na ilość pracowników, którym zapewniono możliwość dowozu do pracy i którzy zgłosili zamiar korzystania z przejazdów. W momencie wykupu ww. usługi znana będzie bowiem kwota przypadająca do zapłaty za jednego pracownika albo też łączna (globalna) kwota do zapłaty.

Tutejszy Organ nie kwestionuje poglądu, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje możliwości doliczania do dochodu pracownika wartości nieodpłatnych świadczeń finansowanych przez pracodawcę przypadających na pracownika, jeżeli określenie przez pracodawcę wysokości świadczeń faktycznie otrzymanych na poszczególnego pracownika nie jest możliwe. W przedmiotowej sprawie jednak, uwzględniając powyższe przepisy i opis stanu faktycznego, nie można zgodzić się z twierdzeniem, iż nie istnieje możliwość przypisania usługi transportowej konkretnej osobie, która z tej usługi skorzysta. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika bowiem, że pracodawca decyduje się na wykupienie u przewoźnika usługi przewozu pracowników do miejsca pracy i z miejsca pracy. Pracownicy chcący korzystać z przejazdów zgłaszają ten zamiar Pracodawcy. W związku z tym, pracownik ma możliwość dokonania wyboru, czy korzysta z własnego środka transportu, czy też ze środka transportu zorganizowanego przez pracodawcę, co umożliwi ustalenie konkretnej grupy pracowników.

Ponadto pracodawca wie komu udziela świadczenia w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy, zna bowiem swoich pracowników z imienia i nazwiska i wie, którzy wyrażają chęć skorzystania z dowozu do pracy. Również i przewoźnik musi wiedzieć, czy z jego usług korzystają pracownicy firmy, na rzecz której świadczy usługi przewozowe. Są to zatem osoby rozpoznawalne, a nie anonimowe, w przeciwnym wypadku z przewozu tego korzystałyby obce osoby nie będące pracownikami. Uprawnienie do skorzystania z bezpłatnych przejazdów samo w sobie przejawia majątkową wartość, skoro pracownicy nie rezygnują z góry z jej przyjęcia.

Jednocześnie należy nadmienić, że o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie podatnika nie decyduje ile razy pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez zakład pracy (np. w ramach umowy z przewoźnikiem), ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z danej usługi (np. wykupionej u przewoźnika).

Ryczałtowy sposób rozliczenia usługi z przewoźnikiem nie może być podstawą odstąpienia od ustalenia przychodu po stronie pracownika. Pracodawca doskonale będzie wiedział komu udziela świadczenia w postaci dowozu do pracy i z pracy. W tym stanie rzeczy ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników, tj. fakt, że Wnioskodawca ani przewoźnik nie prowadzą ewidencji przewożonych osób mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wartość przedmiotowego świadczenia otrzymanego przez pracownika w postaci zapewnienia dowozu do pracy i z pracy, finansowanej przez pracodawcę, będzie stanowić jego przychód ze stosunku pracy. W konsekwencji więc Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

Powyższe wynika z treści art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie natomiast z art. 38 ust. 1 ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.