IPTPB1/415-457/14-4/KO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r. (data wpływu 20 sierpnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

W dniu 20 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 października 2014 r., Nr IPTPB1/415-457/14-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 20 października 2014 r. (data doręczenia 21 października 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 23 października 2014 r. (data wpływu 27 października 2014 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 23 października 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą Kancelaria Rady Prawnego. W ramach działalności gospodarczej prowadzona jest księgowość na zasadach ogólnych (podatkowa księga przychodów i rozchodów). W ewidencji środków trwałych znajduje się między innymi samochód osobowy. Samochód w Firmie jest wykorzystywany do sprawnego przemieszczania się po całym kraju w celu dojazdu na sprawy sądowe oraz do klientów, co wprost przyczynia się do umożliwienia zwiększenia przychodu z działalności gospodarczej.

Dotychczas, tj. do 1 kwietnia 2014 r., zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w koszty uzyskania przychodu wliczane były w całości koszty poniesione na paliwo oraz części do samochodu. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczany był również podatek VAT naliczony a związany z wydatkami, w stosunku do których ustawa o VAT wprowadza zakaz odliczenia VAT, np. nabycia paliwa do samochodu.

W związku z wprowadzoną nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług, od 1 kwietnia 2014 r., by odliczyć cały podatek VAT, konieczne jest zadeklarowanie (przez złożenie formularza VAT-26), że samochód w całości wykorzystywany jest dla potrzeb działalności gospodarczej, a ponadto obowiązkowe stało się prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Z uwagi na fakt, że dopełnienie obowiązków prowadzenia dosyć szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu wiązałoby się z poświęceniem dodatkowego (znacznego) czasu, Wnioskodawca nie zdecydował się na jej prowadzenie, a tym samym utracił prawo do odliczenia całego podatku naliczonego.

Zgodnie z przepisem art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku i tę regułę stosuje Wnioskodawca w zakresie podatku VAT.

Jednocześnie ze zmianą od dnia 1 kwietnia 2014 r. ustawy o podatku od towarów i usług, Firma świadcząca Kancelarii usługi księgowe z ostrożności do kosztów uzyskania przychodów również zaczęła stosować powołaną wyżej regułę uznając, że koszt stanowi tylko połowa poniesionych wydatków, przy czym kosztem w ogóle nie jest ta część podatku od towarów i usług, która nie podlega odliczeniu, stosownie do przepisu art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 23 października 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzone są dwa samochody osobowe, jeden z silnikiem benzynowym, drugi z silnikiem na olej napędowy. Samochody te stanowią wyłączną własność Wnioskodawcy (nie są objęte współwłasnością). Powyższe samochody wykorzystywane są do sprawnego przemieszczania się po całym kraju w celu dojazdu na sprawy sądowe oraz do klientów, co wprost przyczynia się do umożliwienia zwiększenia przychodu z działalności gospodarczej. Roczny przebieg związany z dojazdem do klientów, oraz do sądów i urzędów położonych na terenie całego kraju to około 35-40 tys.k.m. (przy użyciu łącznie obydwu wskazanych samochodów). Samochody używane są do celów mieszanych w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie zmienia to faktu, że przeznaczenie samochodów związane jest z ich wykorzystaniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i w ten sposób są one wykorzystywane.

Do kosztów użytkowania wskazanych samochodów zaliczane są koszty paliwa, koszty przeglądów, koszty części, koszty napraw, koszty materiałów eksploatacyjnych, koszty utrzymania czystości pojazdów, koszty ubezpieczenia. W zakresie ubezpieczenia wykupione są polisy OC oraz AC. Każde ubezpieczenie zawiera również odpowiedzialność ubezpieczyciela w zakresie NNW kierowcy i pasażerów (następstw nieszczęśliwych wypadków), oraz assistance (pomoc awaryjna na drodze). Wartość żadnego z samochodów użytkowanych w Firmie (w tym również przyjęta dla celów ubezpieczenia) nie przekracza równowartości 20 000 Euro (jeden samochód ma wartość około 15 000 złotych brutto, drugi około 28 000 złotych brutto).

Jak zostało już wskazane we wniosku z dnia 12 sierpnia 2014 r., w związku z wprowadzoną nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług od 1 kwietnia 2014 r., by odliczyć cały podatek VAT, konieczne jest zadeklarowanie (przez złożenie formularza VAT-26), że samochód w całości wykorzystywany jest dla potrzeb działalności gospodarczej, a ponadto obowiązkowe stałe się prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu.

Z uwagi na fakt, że dopełnienie obowiązków prowadzenia dosyć szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu wiązałoby się z poświęceniem dodatkowego (znacznego) czasu, Wnioskodawca nie zdecydował się na jej prowadzenie, a tym samym utracił prawo do odliczenia całego podatku naliczonego. Zgodnie z przepisem art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku i tę regułę stosuje Wnioskodawca w zakresie podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy mimo nowelizacji przepisu art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) oraz niespełnieniem wymogu prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, Wnioskodawcy w dalszym ciągu przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości kwot netto wydatkowanych w związku z użytkowaniem samochodów wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (wykorzystywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), tj. wydatków na zakup paliwa, oraz poniesionych kosztów przeglądów, części zamiennych, napraw, materiałów eksploatacyjnych, utrzymania czystości samochodów i ubezpieczenia, oraz czy stanowi koszt uzyskania przychodu kwota naliczonego podatku od towarów i usług (w związku z wydatkami na pojazd wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności), co do której Wnioskodawca pozbawiony jest prawa do jej odliczenia stosowanie do ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., przy czym w tym zakresie chodzi również o 50% podatku od towarów i usług, co do której Wnioskodawca nie korzysta z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego stosownie do art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towaru i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wprost formułuje ogólną definicję kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów niestanowiących kosztów podatkowych, wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Odnosząc powyższą definicję do oceny wydatków poniesionych z użytkowaniem na cele prowadzonej działalności gospodarczej samochodów, zasadnie należy przyjąć, że zarówno wydatki związane z używaniem i bieżącą eksploatacją samochodu, a poniesione celem zapewnienia Wnioskodawcy sprawnego dojazdu do sądów, urzędów, jak również do klientów są racjonalnie i gospodarczo uzasadnione i pozostają w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami. Nie ma zatem żadnych przeszkód, aby wydatki takie kwalifikować jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu powołanego wyżej przepisu.

Co więcej, zgodnie z art. 22 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (a contrario), kosztem uzyskania przychodu jest również podatek naliczony (w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.), w tej części, w której podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług. Oznacza to zatem, że tak w przypadku zakupu paliwa do samochodu (co do którego w zakresie naliczonego na fakturze podatku VAT Wnioskodawca nie może go odliczyć), jak również w przypadku zakupu części (w zakresie 50% naliczonego podatku VAT, którego Wnioskodawca nie może odliczyć), podatek naliczony w kwocie, w której Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług, stanowi koszt uzyskania przychodu. W tym zakresie zachowały aktualność interpretacje wydane dotychczas przez Izby Skarbowe, jak chociażby interpretacja Izby Skarbowej w...z dnia 11 stycznia 2005 r., sygn. IS.II/1-0050/321/04, IS.I/1-415/174/04, zgodnie z którą: "kosztem uzyskania przychodów będzie podatek VAT naliczony od zakupionego paliwa, jeżeli nie został odliczony od podatku należnego (z uwagi na to, że odliczenie takie podatnikowi nie przysługuje)".

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w żadnym miejscu nie uzależnia zaliczenia w poczet kosztów całości wydatków poniesionych w związku użytkowaniem przez Wnioskodawcę samochodów (stanowiących środki trwałe) od tego, czy prowadzi On ewidencję ich przebiegu, bądź też od tego, czy w świetle ustawy o podatku od towarów i usług może odliczyć całość podatku naliczonego w związku z poniesieniem wydatków związanych z tymi samochodami. W przekonaniu Wnioskodawcy zmiany wprowadzone od dnia 1 kwietnia 2014 r. w ustawie o podatku od towarów i usług, w szczególności zmiana art. 86a sprowadzająca się do tego, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, stanowi 50% kwoty podatku (...), pozostają bez wpływu tak na interpretację, jak i na stosowanie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, już chociażby z powyższego powodu brak jest jakichkolwiek argumentów (tak argumentów prawnych, jak i faktycznych) przemawiających za tym, by pozbawiać Go prawa do zaliczenia w koszty całego wydatku, jaki poniósł On w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli ustawodawca uważałby, że reguła wynikająca z art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług ma mieć również zastosowanie do podatku dochodowego, to z cała pewnością dokonałby w tym zakresie stosownych zmian zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Tymczasem zmian takich w ww. ustawach nie wprowadzono, a zatem brak jest racjonalnych względów, by wydatki poniesione, np. na paliwo, części zamienne, przeglądy, czy też ubezpieczenia, nie zostały zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów, o ile oczywiście pojazd jest użytkowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym stanie rzeczy, właściwa interpretacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sprowadza się do uznania, że wszystkie wydatki, jakie Wnioskodawca ponosi przy eksploatacji samochodów osobowych - jako środków trwałych - w działalności gospodarczej, powinny zostać ujęte w kosztach uzyskania przychodu w pełnej wysokości kwoty netto, powiększonej o tę część naliczonego podatku od towarów i usług, co do której Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Uregulowania zawarte w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług nie są regulacją lex specialis w stosunku do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Są to dwie odrębne ustawy, które dotyczą całkowicie innej materii i innego rodzaju podatków.

Powyżej przedstawione stanowisko potwierdził również Sekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów w odpowiedzi z 28 maja 2014 r., który wyjaśnił, że wejście w życie przepisów ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312) nie oznacza, że w zakresie podatku PIT podatnicy ci zobligowani są do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%. A zatem, jeżeli wydatek związany zużywaniem samochodu osobowego spełnia warunki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi on koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem VAT w tej części, w jakiej podatnikowi nie przysługiwało odliczenie zgodnie z odrębnymi przepisami, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku znajduje również potwierdzenie w interpretacjach wydanych po 1 kwietnia 2014 r. Tytułem przykładu Wnioskodawca wskazał interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (IBPBI/1/415-429/14/ESZ), a dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej kwot netto wraz z nieodliczonym podatkiem VAT, wynikających z faktur związanych z wykorzystywaniem w tej działalności samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów.

Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Zauważyć także należy, że (co do zasady) naliczony podatek od towarów i usług nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Jednakże ustawodawca przewidział pewne wyjątki od tej zasady. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony. Zasada ta, obowiązuje również podatników, którzy w związku ze zmianą przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jaka nastąpiła od 1 kwietnia 2014 r., nie będą korzystać ze 100% odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych na nabycie paliwa do samochodu osobowego wykorzystywanego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, tj. niewykorzystywanego na cele niezwiązane z tą działalnością.

Należy tu mieć na uwadze, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Podatek naliczony, o którym mowa w powyższym przepisie, to suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m.in. przy nabyciu towarów i usług. Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W świetle powyższego, w przypadku wydatków związanych z nabyciem samochodów na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, podatnik nie ma prawa do odliczenia części podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur, co powoduje, że w sprawie będzie miał zastosowanie zacytowany powyżej przepis art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a tiret 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Bank z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wprowadzone są dwa samochody osobowe. Samochody te stanowią wyłączną własność Wnioskodawcy (nie są objęte współwłasnością). Powyższe samochody wykorzystywane są do sprawnego przemieszczania się po całym kraju w celu dojazdu na sprawy sądowe oraz do klientów. Samochody używane są do celów mieszanych w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie zmienia to faktu, że przeznaczenie samochodów związane jest z ich wykorzystaniem na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i w ten sposób są one wykorzystywane. Do kosztów użytkowania wskazanych samochodów zaliczane są koszty paliwa, koszty przeglądów, koszty części, koszty napraw, koszty materiałów eksploatacyjnych, koszty utrzymania czystości pojazdów, koszty ubezpieczenia. W zakresie ubezpieczenia wykupione są polisy OC oraz AC. Każde ubezpieczenie zawiera również odpowiedzialność ubezpieczyciela w zakresie NNW kierowcy i pasażerów (następstw nieszczęśliwych wypadków), oraz assistance (pomoc awaryjna na drodze). Wartość żadnego z samochodów użytkowanych w Firmie (w tym również przyjęta dla celów ubezpieczenia) nie przekracza równowartości 20 000 Euro (jeden samochód ma wartość około 15 000 złotych brutto, drugi około 28 000 złotych brutto). Dotychczas tj. do 1 kwietnia 2014 r. zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w koszty uzyskania przychodu wliczane były w całości koszty poniesione na paliwo oraz części do samochodu. Do kosztów uzyskania przychodów zaliczany był również podatek VAT naliczony, a związany z wydatkami, w stosunku do których ustawa o VAT wprowadza zakaz odliczenia VAT np. nabycia paliwa do samochodu. W związku z wprowadzoną nowelizacją ustawy o podatku od towarów i usług od 1 kwietnia 2014 r., by odliczyć cały podatek VAT konieczne jest zadeklarowanie (przez złożenie formularza VAT-26), że samochód w całości wykorzystywany jest dla potrzeb działalności gospodarczej, a ponadto obowiązkowe stało się prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu. Z uwagi na fakt, że dopełnienie obowiązków prowadzenia dosyć szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu wiązałoby się z poświęceniem dodatkowego (znacznego) czasu, Wnioskodawca nie zdecydował się na jej prowadzenie, a tym samym utracił prawo do odliczenia całego podatku naliczonego. Jednocześnie ze zmianą od dnia 1 kwietnia 2014 r. ustawy o podatku od towarów i usług, Firma świadcząca Kancelarii usługi księgowe z ostrożności do kosztów uzyskania przychodów również zaczęła stosować powołaną wyżej regułę uznając, że koszt stanowi tylko połowa poniesionych wydatków, przy czym kosztem w ogóle nie jest ta część podatku od towarów i usług, która nie podlega odliczeniu stosownie do przepisu art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na względzie przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że jeżeli w istocie wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z wykorzystywaniem w prowadzonej działalności gospodarczej środków trwałych, o których mowa we wniosku, spełniają przesłanki, o których mowa w art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a samochody nie są wykorzystywane na cele prywatne, to mimo nieprowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu na potrzeby podatku VAT, wydatki związane z eksploatacją tych samochodów, tj. wydatki na zakup paliwa oraz koszty przeglądów, części zamiennych, napraw, materiałów eksploatacyjnych, utrzymania czystości samochodów oraz ubezpieczenia, stanowią koszty uzyskania przychodu. Pamiętać przy tym należy, że wydatki związane z ubezpieczeniem samochodów osobowych, podlegają ograniczeniu kwotowemu na mocy art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy. Również kwota podatku VAT naliczonego dotyczącego wydatków na paliwo oraz pozostałych wydatków eksploatacyjnych, tj. ta część tego podatku, która zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, niebędących przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, nie została rozliczona jako podatek naliczony, stanowi koszt uzyskania przychodu.

Końcowo należy podkreślić, że przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach. Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.