IPTPB1/415-412/13-2/KSU

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 3 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia limitu przychodów z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej skutkującego obowiązkiem prowadzenia ksiąg podatkowych - jest prawidłowe.

W dniu 24 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu oraz działalność kantorową polegającą na obrocie wartościami dewizowymi w celach zarobkowych na podstawie indywidualnego zezwolenia wydanego przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego. Kupując i sprzedając walutę działa w imieniu własnym i na własny rachunek. Prowadzi księgi rachunkowe, ponieważ generuje przychody przekraczające limit określony w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości. Zdecydowany wpływ na poziom przychodów ma działalność kantorowa. Zarówno dla celów bilansowych, jak i podatkowych, w księgach rachunkowych zdarzenia gospodarcze dotyczące kantorów ujmowane są jako pełne obroty na kontach przychodów i kosztów, tzn. obciąża się koszty wartością sprzedanych walut w cenie zakupu i uznaje przychody wartością walut w cenie sprzedaży. Powyższe koszty i przychody wpływają następnie na wynik finansowy. Przyjęto, że przychodem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, jest cała wartość sprzedaży walut dokonanych przez kantory w roku obrotowym, a nie jedynie ogólny wynik - uzyskiwana prowizja ze świadczenia usług finansowych, stanowiąca różnicę pomiędzy niższą ceną kupna a wyższą ceną sprzedaży walut. Ponadto w zeznaniach podatkowych, przychody podatkowe stanowiły m.in. przychody ze sprzedaży walut obcych, natomiast w kosztach uzyskania przychodów wykazano m.in. koszt zakupu sprzedanych walut obcych. Gdyby przyjąć, że przychodem z działalności kantorowej, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, jest różnica pomiędzy wartością sprzedanych i kupionych walut obcych, to łącznie z działalnością handlową nie zostałby przekroczony limit, o którym mowa wyżej. Działalność gospodarcza jest opodatkowana podatkiem liniowym (art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Kantory wypracowują zysk na podstawie różnicy pomiędzy kursem kupna a kursem sprzedaży walut. Do konkretnych transakcji obrotu walutami nie są naliczane prowizje.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, dla celów ewidencyjnych Wnioskodawczyni powinna prowadzić księgi rachunkowe w oparciu o ustawę o rachunkowości, czy też podatkową księgę przychodów i rozchodów, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

2. Czy w ramach prowadzonej działalności w zakresie skupu i sprzedaży walut, kwoty otrzymane z ich sprzedaży należy ująć w przychodach podlegających opodatkowaniu, a wydatki poniesione na nabycie sprzedanej waluty zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tym okresie, w którym osiągnięto przychód z tego tytułu, czy też w przychodach wykazać jedynie wysokość uzyskanej prowizji/zysku.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast wniosek w zakresie pytania nr 2 zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, na potrzeby określenia progu przychodów skutkującego obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachunkowych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o rachunkowości, należy przyjąć, iż w działalności kantorowej przychód stanowi wartość walut w cenie sprzedaży.

Zgodnie z art. 24a ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14 tej ustawy, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

Jak z powyższego wynika, obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych powstaje, jeżeli przychody (w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wyniosły co najmniej równowartość 1.200.000 euro.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Jednakże, stwierdzić należy, że możliwość prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów ograniczona jest limitem przychodów.

Stosownie do art. 24a ust. 4 ww. ustawy, obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody, w rozumieniu art. 14, za poprzedni rok podatkowy wyniosły w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty określonej w euro w przepisach o rachunkowości.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330 z późn. zm.), osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie zobowiązane są do prowadzenia ksiąg rachunkowych, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro.

Przy czym zgodnie z art. 3 ust. 3 tejże ustawy, wyrażone w euro wielkości, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, przelicza się na walutę polską po średnim kursie ogłoszonym przez Narodowy Bank Polski, na dzień 30 września roku poprzedzającego rok obrotowy.

Jak wynika z powyższego, obowiązek zaprowadzenia ksiąg rachunkowych powstaje, jeżeli przychody (w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wyniosły co najmniej równowartość 1.200.000 euro.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z wyżej wskazanych przepisów należy wywieść, że podstawą do ustalenia kwoty limitu stanowiącego o konieczności zaprowadzenia ksiąg rachunkowych przez osobę ewidencjonującą przychody w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jest przychód a nie dochód z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Brak także w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnienia podstawy ustalenia kwoty ww. limitu od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z § 6 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), podatnicy wykonujący działalność kantorową - prowadzą również według zasad określonych w przepisach prawa dewizowego ewidencję wszystkich operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych i waluty polskiej, zwaną dalej "ewidencją kupna i sprzedaży wartości dewizowych".

Stosownie do pkt 7 objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów stanowiących załącznik Nr 1 do ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzący działalność kantorową, w kol. 7 "Przychód - wartość sprzedanych towarów i usług" wpisują miesięczną kwotę przychodu (sprzedaży wartości dewizowych) wynikającą z ewidencji kupna i sprzedaży wartości dewizowych.

W związku z powyższym należy wywieść, iż podstawą do ustalenia kwoty limitu stanowiącego o konieczności zaprowadzenia ksiąg rachunkowych przez osobę ewidencjonującą przychody w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jest przychód a nie dochód (prowizja) tzn. różnica między sprzedażą a zakupem wartości dewizowych z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, winna ustalić przychody stanowiące podstawę do ustalenia limitu, o którym mowa w art. 24a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wg zasad określonych w art. 14 tej ustawy, tj. sumując przychód z działalności handlowej oraz działalności kantorowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.