IPTPB1/415-378/12-4/KO - Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 22 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749), w związku z czym pismem z dnia 3 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-378/12-2/KO, IPTPP4/443-426/12-2/ALN, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wystąpił o uzupełnienie wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 3 sierpnia 2012 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 10 sierpnia 2012 r.), Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 14 sierpnia 2012 r. (data wpływu 17 sierpnia 2012 r.), które nadane zostało w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 16 sierpnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 2 maja 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Przychód z działalności opodatkowany jest podatkiem liniowym, jest podatnikiem VAT, prowadzi książkę przychodów i rozchodów.

Wnioskodawca chciałby faktury za podstawowe art. spożywcze do sekretariatu przeznaczone do zużycia przez klientów i kontrahentów (woda, kawa, cukier, soki, słodycze) uznać za koszt uzyskania przychodu. Podobnie Wnioskodawca chciałby potraktować, jako koszty uzyskania przychodu, faktury za obiad zjedzony z klientem podczas rozmów handlowych.

Wnioskodawca jednocześnie jako podatnik VAT chciałby dokonywać obniżenia kwoty VAT należnego o kwotę VAT naliczonego w związku z nabyciem produktów spożywczych (usługi gastronomiczne) przeznaczonych na drobny poczęstunek dla kontrahentów.

Artykuły spożywcze i nabywane usługi są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki związane z zakupem art. spożywczych dla klientów oraz skromne usługi gastronomiczne będą stanowić koszt uzyskania przychodu, co za tym idzie Wnioskodawca będzie mógł odliczać VAT naliczony od faktur dokumentujących dane wydatki.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na niniejsze pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W części dotyczącej podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, można ująć wydatki jako koszt uzyskania przychodu.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do podatkowych kosztów uzyskania przychodów zaliczane są tylko te wydatki, które zostaną poniesione w celu uzyskania przychodu albo zabezpieczenia źródła przychodu, a które nie zostały wyłączone w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, Wnioskodawca chciałby koszty dotyczące art. spożywczych oraz usług gastronomicznych ująć w kosztach podatkowych.

Zakup podstawowych art. spożywczych (woda, kawa, herbata, cukier, słodycze, mleko do kawy) będących przeznaczonymi do zużycia przez klientów należy do powszechnie obowiązujących kanonów kultury i nie posiada charakteru okazałości. Ponadto, wydatki te będą racjonalnie uzasadnione.

Podobnie wspólne zjedzenie obiadu z klientów podczas rozmów biznesowych, które są standardem w obecnych czasach, nie może być traktowane jako zachowanie wystawne; świadczy tylko o zachowaniu dobrych standardów biznesowych.

Należy zauważyć, że te posiłki nie są wystawne, okazałe i wyszukane, nie służą tylko konsumpcji, lecz towarzyszą rozmowom biznesowym, co służy realizacji zwiększenia przychodów. Zaspokajają także podstawowe potrzeby ludzkie. Nie ma tutaj charakteru reprezentacyjnego i powinny stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Podkreślić jednak należy, iż nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja", nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin "reprezentacja", wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć jako "przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu", a nie "wystawność, okazałość, wytworność".

Dlatego też termin "reprezentacja" użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć jako "przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz", a nie jako "wystawność, wytworność, czy okazałość".

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - niezależnie od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 2 maja 2012 r. rozpoczął działalność gospodarczą. Wnioskodawca chciałby faktury za podstawowe art. spożywcze do sekretariatu przeznaczone do zużycia przez klientów i kontrahentów (woda, kawa, cukier, soki, słodycze) uznać za koszt uzyskania przychodu. Podobnie Wnioskodawca chciałby potraktować jako koszty uzyskania przychodów faktury za obiad zjedzony z klientem podczas rozmów handlowych (omawiając tematy prawnicze).

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku, należy stwierdzić, że wydatki na zakup artykułów spożywczych (woda, kawa, herbata, cukier, soki, słodycze) na potrzeby spotkań z klientami i kontrahentami w siedzibie Firmy, oraz wydatki na posiłki w lokalach gastronomicznych, są kosztami reprezentacji, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i jako takie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.