IPTPB1/415-377/12-2/AG - Możliwość zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dodatkowego wynagrodzenia wypłacanego przez instytucję kultury muzykom zatrudnionym w oparciu o umowę o pracę w związku z wykorzystywaniem własnych instrumentów muzycznych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 22 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym "dodatkowego wynagrodzenia z tytułu używania przez pracownika własnego instrumentu" jest:

* prawidłowe - w części wypłaconej kwoty odpowiadającej równowartości używanego przez pracownika instrumentu,

* nieprawidłowe - w części wypłaconej kwoty przekraczającej wartość tego instrumentu.

W dniu 22 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania podatkiem dochodowym "dodatkowego wynagrodzenia z tytułu używania przez pracownika własnego instrumentu".

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Z dniem 1 stycznia 2012 r. weszła w życie ustawa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 207, poz. 1230), która do ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123) dodała:

* art. 31 ust. 2 w brzmieniu "Pracownik instytucji artystycznej używający w pracy, za zgodą pracodawcy, własnego instrumentu, akcesoriów do instrumentu, ubioru scenicznego, rekwizytu lub narzędzi otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie za ich używanie" oraz

* art. 34d ust. 2 w brzmieniu: "Warunki wynagrodzenia za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w instytucjach kultury określone w ustawie obowiązują do czasu objęcia układem zbiorowym pracy lub regulaminem wynagrodzenia".

U Wnioskodawcy -...., od dnia 1 stycznia 2012 r. obowiązuje Zakładowy Regulamin Wynagradzania Pracowników.

Wnioskodawca jest instytucją kultury posiadającą status instytucji artystycznej. Przy czym zgodnie z ustawą, każda instytucja artystyczna jest instytucją kultury, lecz jedynie określone instytucje kultury mają status instytucji artystycznej.

Wnioskodawca wskazał, iż przepis art. 31a ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej zawiera termin "dodatkowe wynagrodzenie za używanie" na określenie odpłatności dla pracownika za korzystanie przy wykonywaniu pracy (w ramach stosunku pracy) z własnego instrumentu. Tymczasem merytoryczna ocena takiego świadczenia prowadzi do wniosku, że nie jest to wynagrodzenie za pracę, lecz za używanie instrumentu, gdyż praca zarówno na instrumencie Wnioskodawcy, jak i na instrumencie własnym pracownika niczym się nie różni i winna być opłacana przez pracodawcę na jednakowych warunkach, czego wymaga przepis art. 18 ust. 3c Kodeksu pracy. Zróżnicowanie wynagrodzenia za tę samą pracę, z uwagi na własność instrumentu muzycznego, którego używa pracownik wykonując pracę, powodowałoby naruszenie tego przepisu i zarzut nierównoprawnego traktowania pracowników, co podlega odpowiedzialności karnej. Jest oczywiste, że pracownik grający na własnym instrumencie otrzyma dodatkowe "wynagrodzenie" nie dlatego, że ma inne warunki pracy (trudniejsze, gorsze, większe wymagania) niż pracownik grający na instrumencie stanowiącym własność pracodawcy, lecz dlatego, że zaangażował na zakup instrumentu własne środki i ten dodatek ma mu te koszty zrekompensować. Dlatego wykładnia tego przepisu musi prowadzić do wniosku, że termin "dodatkowe wynagrodzenie" użyty w art. 31d ust. 2 ww. ustawy nie wypełnia przesłanek definicji wynagrodzenia za pracę, lecz jest w istocie ekwiwalentem za używanie własnego instrumentu. Potwierdza to zwrot "dodatkowe wynagrodzenie za ich używanie". Nie jest to zatem element wynagrodzenia za pracę.

Z § 10 pkt 7 Regulaminu Wynagrodzenia Pracowników......wynika, iż "Oprócz świadczeń wyżej wymienionych, pracownicy mają prawo do zryczałtowanej odpłatności za używanie własnych instrumentów, narzędzi lub akcesoriów do instrumentów w wysokości i na zasadach określonych w Załączniku Nr 4 do Regulaminu". Załącznik ten zawiera stawki za używanie własnego instrumentu w wysokości 60 zł lub 30 zł, w zależności od wartości rynkowej danej grupy instrumentów.

Wnioskodawca poinformował, iż.... jako pracodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłacanych pracownikom wynagrodzeń. Do dnia nowelizacji ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, tj. do dnia 31 grudnia 2012 r. z tytułu używania własnego instrumentu muzyk-pracownik, na podstawie Zakładowego Regulaminu Wynagradzania otrzymywał "zryczałtowaną odpłatność", która zgodnie z ustalonym orzecznictwem sądów administracyjnych nie stanowiła elementu wynagrodzenia za pracę i nie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, podobnie jak np. zwrot kosztów używania samochodu prywatnego dla celów służbowych.

Z dniem 1 stycznia 2012 r. stan prawny uległ zmianie; podstawą do zwrotu pracownikowi kosztów nabycia i utrzymania instrumentu muzycznego, używanego w pracy na rzecz Wnioskodawcy, jest art. 31d ustawy z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 207, poz. 1230), który to przepis wprowadza pojęcie "dodatkowe wynagrodzenie", co może sugerować, iż składnik ten jest częścią wynagrodzenia za pracę i jako taki podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nakłada na pracodawcę jako płatnika tego podatku obowiązek pobrania i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego zaliczki na ten podatek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, jako płatnik podatku dochodowego, z tytułu wynagrodzenia za pracę uzyskiwanego przez pracowników - muzyków, używających do wykonywania pracy własnych instrumentów, zawierającego tzw. "dodatkowe wynagrodzenie za używanie instrumentu", przewidziane w art. 31d ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.) winien, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, naliczać od tego dodatkowego wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz odprowadzać do właściwego Urzędu Skarbowego, czy też ta część "wynagrodzenia" spełnia przesłania przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 57, poz. 307 z późn. zm.), gdyż w istocie nie jest wynagrodzeniem, lecz (ekwiwalentem) zwrotem kosztów jakie poniósł pracownik na zakup instrumentu oraz jego konserwację i utrzymanie i jest zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wykonując zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek płatnika tego podatku w stosunku do wynagrodzeń uzyskiwanych przez muzyków, nie powinien naliczać podatku i odprowadzać zaliczki do Urzędu Skarbowego od części wynagrodzenia będącej dodatkowym wynagrodzeniem za grę na instrumencie stanowiącym własność pracownika, gdyż ta część wynagrodzenia zwolniona jest z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), jako ekwiwalent za używanie przez pracownika narzędzia stanowiącego jego własność.

Według Wnioskodawcy tzw. "dodatkowe wynagrodzenie" za używanie przez pracowników - muzyków własnego instrumentu muzycznego do wykonywania pracy, przewidziane w art. 31d ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.), wypłacane pracownikowi za używanie własnych instrumentów do wykonywania pracy, jest zwolnione od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż mimo niefortunnego użycia przez ustawodawcę w art. 31d ust. 2 ustawy o organizowaniu działalności kulturalnej nazwy "dodatkowe wynagrodzenie" na oznaczenie świadczenia będącego w rzeczywistości zwrotem na rzecz pracownika poniesionych przez Niego kosztów nabycia instrumentu oraz jego konserwacji i utrzymania jest ono w istocie ekwiwalentem za używanie własnych narzędzi przez pracowników i spełnia przesłanki merytoryczne definicji "ekwiwalentu" zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy zaliczenie tego świadczenia do kategorii wynagrodzenia za pracę spowodowałoby nierównoprawne traktowanie pracowników i naruszenie przepisu art. 18 ust. 3c Kodeksu Pracy, a w konsekwencji prowadziłoby do odpowiedzialności karnej pracodawcy z art. 218 § k.k.

Należy także wziąć pod uwagę, że przepis art. 32d ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej wyłącza stosowanie ustawy (a więc i art. 31d ust. 2) w sytuacji, gdy u Wnioskodawcy obowiązuje Regulamin pracy, co skutkuje tym, że świadczenie otrzymywane przez pracowników Wnioskodawcy za używanie własnych instrumentów nie podlega warunkom ustawy i nie jest wynagrodzeniem za pracę, lecz ryczałtem (§ 10 pkt 7 Regulaminu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe w części wypłaconej kwoty odpowiadającej równowartości zakupionego przez pracownika instrument, zaś w części wypłaconej kwoty przekraczającej wartość zakupionego instrumentu za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, źródłem przychodów, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W świetle powyższego, o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych ww. stosunków) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą. W przypadku, gdy podstawą wypłaty jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Należnościami tymi są wynagrodzenia za pracę świadczoną przez pracownika oraz wszelkie świadczenia otrzymane przez pracownika w związku z zawarciem ww. umowy.

Według art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 powyższej ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Na podstawie powyższego przepisu zwolnieniem od podatku objęte są wyłącznie ekwiwalenty z tytułu używania przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzi, materiałów lub sprzętu, stanowiących ich własność.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa pojęcia "ekwiwalent". Zatem, w tym zakresie należy mieć na uwadze znaczenie jakie termin ten ma w języku polskim. Według internetowego Słownika języka polskiego, "ekwiwalent" - to "równowartość czegoś w naturze lub pieniądzu, rzecz równa innej wartością, równoważnik, odpowiednik, substytut".

Powyższe wskazuje, iż podstawę określenia wysokości przysługującego pracownikom ekwiwalentu za używane przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt stanowi ich równowartość. Zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia towarzyszącego prowadzeniu działalności gospodarczej uznać należy, iż równowartość używanych narzędzi, materiałów i sprzętu odnieść należy do ceny jednostkowej, odpowiadającej ich cenie nabycia, jako kategorii obiektywnej.

W świetle powyższego przepisu, wolne od podatku są kwoty ekwiwalentu z ww. tytułu, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

* ekwiwalent został wypłacony w pieniądzu,

* kwota ekwiwalentu odpowiada poniesionym przez pracownika wydatkom, tj. istnieje związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownik, uwzględniającą stopień ich zużycia,

* narzędzia, materiały lub sprzęt stanowią własność pracownika,

* narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika były wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Należy tu mieć na uwadze, iż według definicji zawartych w słownikach języka polskiego niżej wymienione terminy mają następujące znaczenie:

* "narzędzie" to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;

* "materiał" to to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;

* "sprzęt" to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.

Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiadający status instytucji artystycznej, wypłaca zatrudnionym na umowę o pracę pracownikom (muzykom), korzystającym przy wykonywaniu pracy z własnego instrumentu, należności za używanie ww. instrumentu. Wypłata środków pieniężnych z tego tytułu następuje na podstawie obowiązującego u Wnioskodawcy od dnia 1 stycznia 2012 r. Zakładowego Regulaminu Wynagradzania Pracowników.... Stosownie do § 10 pkt 7 ww. Regulaminu, pracownicy mają prawo do zryczałtowanej odpłatności za używanie własnych instrumentów, narzędzi lub akcesoriów do instrumentów w wysokości i na zasadach określonych w Załączniku Nr 4 Regulaminu. W Załączniku tym określono stawki należności za używanie własnego instrumentu w wysokości 60 zł lub 30 zł, w zależności od wartości rynkowej danej grupy instrumentów.

Z dniem 1 stycznia 2012 r., weszła w życie ustawa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 207, poz. 1230), która dodała do ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.) art. 31d, który to przepis wprowadza pojęcie "dodatkowe wynagrodzenie za używanie" własnego instrumentu, akcesoriów do instrumentu, ubioru scenicznego, rekwizytu lub narzędzi przez pracowników.

Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 r., pracownik instytucji artystycznej używający w pracy, za zgodą pracodawcy, własnego instrumentu, akcesoriów do instrumentu, ubioru scenicznego, rekwizytu lub narzędzi otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie za ich używanie.

W myśl art. 31d ust. 2 ww. ustawy, warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w instytucjach kultury, określone w ustawie, obowiązują do czasu objęcia ich układem zbiorowym pracy lub regulaminem wynagradzania.

W świetle powyższego przepisu "dodatkowe wynagrodzenia za używanie instrumentu" stanowi należność związaną ze świadczeniem przez pracownika instytucji artystycznej pracy na podstawie stosunku pracy, co pozwala generalnie uznać je za przychód ze stosunku pracy. Wynagrodzenie to może bowiem otrzymać tylko pracownik. Przy czym określenie formy w jakiej nastąpi wypłata tego świadczenia pozostawiona została pracodawcy zatrudniającemu ww. pracownika.

Nie można tu jednak pominąć, iż kwota wypłaconego pracownikom "dodatkowego wynagrodzenia za używanie własnego instrumentu" w części stanowić będzie zwrot nakładów poniesionych przez pracownika na zakup instrumentu, ma więc w tej części z obiektywnego punktu widzenia charakter ekwiwalentu.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy oraz cytowane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy pracownik przy wykonywaniu pracy na rzecz Wnioskodawcy używa własnych narzędzi (instrumentów), a otrzymane z tego tytułu "dodatkowe wynagrodzenie za używanie instrumentu" (ryczałt) odzwierciedla wydatki poniesione przez pracownika na nabycie instrumentu, to nie ma przeszkód prawnych by uznać, iż stanowi ono, ekwiwalent, zwolniony od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast kwoty wypłaconego pracownikom "dodatkowego wynagrodzenia za używanie instrumentu" (ryczałtu) w części przekraczające równowartość zakupionego przez pracownika instrumentu podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, od ww. dodatkowego wynagrodzenia, zgodnie z art. 31 powołanej wyżej ustawy, Wnioskodawca jako płatnik, zobowiązany jest obliczać, pobierać i odprowadzać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskiwały od pracodawcy przychody ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w...., ul.....,...., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.