IPTPB1/415-376/12-4/ASZ - Określenie obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2012 r. (data wpływu 22 czerwca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2012 r. (data wpływu 13 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 i 14f ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749), w związku z czym pismem z dnia 4 września 2012 r., Nr IPTPB1/415-376/12-2/ASZ, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie z dnia 4 września 2012 r. skutecznie doręczono w dniu 5 września 2012 r., następnie w dniu 13 września 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 12 września 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie transportu osób i rzeczy, usług sprzętowych, usług wynajmowania i wydzierżawiania jednostek transportowych.

Obecnie Spółka składa się z Centrali oraz 2 Oddziałów:

* Oddział X z siedzibą w Y,

* Oddział R. z siedzibą w G.

Oddziały, zgodnie z postanowieniami Umowy Spółki, posiadają statusy odrębnych pracodawców.

Ze względu na rozbudowaną strukturę organizacyjną Spółki, obowiązki służbowe pracowników wymagają częstych wyjazdów poza stałe miejsce świadczenia pracy. Pracownicy w ramach podróży służbowej korzystają z samochodów służbowych, które stanowią własność Spółki. Ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje Spółka wymaga od tych pracowników dużej dyspozycyjności i mobilności. Pracownikom zaliczanym do kadry kierowniczej Spółka na stałe przydzieliła samochody służbowe w celu usprawnienia wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Zarząd Spółki podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Decyzja ta podejmowana jest w oparciu o takie kryteria jak rodzaj i charakter wykonywanej pracy, zajmowane stanowisko, wymogi co do mobilności i dyspozycyjności danego pracownika. Do zakresu obowiązków pracowników, w zakresie korzystania z samochodów, należy jego zabezpieczenie w możliwie najlepszy sposób, w szczególności poprzez zamknięcie okien i drzwi, zamknięcie zamków w drzwiach i bagażniku, zabranie dokumentów pojazdu z samochodu służbowego, kart flotowych i PIN, zabranie lub schowanie wartościowych przedmiotów w bagażniku, uaktywnienie wszystkich urządzeń zabezpieczających (jeśli zostały zamontowane), parkowanie samochodu w miejscach do tego przeznaczonych. W celu zapewnienia, że przyznany pracownikowi samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania samochodów służbowych wyznacza się w miejscu zamieszkania pracownika lub jego najbliższej okolicy. Spółka nie ma możliwości zapewnienia wystarczającej liczby miejsc parkingowych o odpowiednim standardzie bezpieczeństwa (umożliwiając rzeczywisty odpowiedzialność pracowników za powierzone im mienie) i zlokalizowanych w pobliżu miejsca siedziby Spółki dla wszystkich samochodów służbowych.

W Spółce obowiązują "Zasady korzystania z osobowych samochodów służbowych w "B." Sp. z o.o." przyjęte Uchwałą Zarządu Nr.../2012. Na podstawie wymienionego dokumentu, z każdym pracownikiem korzystającym z samochodu zawierane są umowy określające szczegółowe warunki korzystania z samochodów. Z zawartych umów wynika, iż samochody służbowe są wykorzystywane do celów służbowych. Wynika z nich również, iż pracownicy w szczególnie uzasadnionych przypadkach mogą korzystać z samochodów dla celów prywatnych. Wykorzystywanie samochodów do celów prywatnych jest świadczeniem pracodawcy na rzecz pracownika związanym ze świadczeniem pracy. Pracownik deklaruje pracodawcy, że będzie korzystał z samochodu na cele prywatne w zakresie limitu kilometrów określonego w złożonym oświadczeniu, np. 500 km Natomiast w przypadku, w którym przekroczy limit kilometrów jest zobowiązany do złożenia odrębnego oświadczenia, w którym wykaże liczbę przejechanych kilometrów powyżej zadeklarowanego limitu.

Biorąc pod uwagę fakt, że udostępnienie samochodu służbowego dla celów prywatnych stanowi u pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, Spółka ustala wartość nieodpłatnego świadczenia.

Samochody stanowią własność Spółki. W zakres działalności prowadzonych przez Spółkę wchodzi zarówno wynajem, jak i leasingowanie samochodów dla innych podmiotów, tym samym Spółka uważa, że prawidłowa będzie kalkulacja przychodu w oparciu o poniższe dane:

* przychód z tytułu ryczałtu za wynajęcie pojazdu lub jego wyleasingowanie dla poszczególnych marek i modeli samochodów, powiększony o koszty używania samochodu takie jak: paliwo, wymiana oleju, okresowe przeglądy, wymianę opon, uśredniony koszt myjni i zakupu środków czystości itp.; - średni koszt używania,

* średnia liczba przejechanych kilometrów dla tego modelu samochodu.

Przy zastosowaniu powyższych danych, stawka za jeden kilometr jest ilorazem wynikającym z podzielenia sumy przychodu z tytułu miesięcznego ryczałtu za udostępnienie pojazdu innemu podmiotowi i średniego miesięcznego kosztu używania samochodu przez średnią liczbę przejechanych kilometrów w miesiącu. W ten sposób ustalona zostaje jednostkowa stawka kosztów używania samochodu za jeden kilometr. Następnie, według tej stawki zostanie ustalona wartość świadczenia Spółki dla pracownika w zależności od ilości przejechanych kilometrów w ramach limitu określonego w oświadczeniu pracownika. Po zakończeniu każdego miesiąca przychód w postaci wartości miesięcznej ustalonej jako iloczyn stawki za kilometr i liczby faktycznie przejechanych kilometrów jest doliczany do przychodu do opodatkowania. Taka sama zasada obliczania wartości świadczenia obowiązuje po przekroczeniu deklarowanego limitu. Po przekroczeniu limitu jest to świadczenie odpłatne, którego wartość w całości pokrywana jest przez pracownika.

W piśmie z dnia 11 września 2012 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, iż pracownicy, którym powierzono pojazd służbowy na zasadach opisanych dotychczas we wniosku, ponoszą odpowiedzialność za mienie powierzone, zgodnie z art. 124 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 września 2012 r. Wnioskodawca sprecyzował ww. pytanie Nr 2 w następujący sposób:

"Czy ustalenie przychodu ze stosunku pracy z tytułu innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegającego na wykorzystaniu przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, w przypadku Wnioskodawcy może nastąpić - w oparciu o art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, tj. z uwzględnieniem cen najmu lub leasingu pojazdu stosowanych przez Wnioskodawcę w transakcjach z innymi odbiorami zawieranych w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy - ustalonych według stawki za kilometr, powiększonych o koszty eksploatacji pojazdu obciążające odbiorców Wnioskodawcy zgodnie z opisanym stanem faktycznym, a także z uwzględnieniem średniej liczby przejechanych kilometrów dla odpowiedniego modelu pojazdu..."

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika oraz przejazdy pracownika pomiędzy miejscem garażowania samochodu, a miejscami wykonywania obowiązków pracowniczych nie skutkuje powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy.

Użytkowanie samochodów służbowych w opisany sposób nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a umożliwia jedynie prawidłowe i terminowe wykonywanie obowiązków pracowniczych oraz zapewnienie prawidłowego dbania o powierzone pracownikom mienie. Z uwagi na to, iż podatnik nie otrzymuje nieodpłatnego świadczenia, Spółka nie ma obowiązku doliczyć do przychodu pracownika wartości tego świadczenia i nie występuje w tym przypadku jako płatnik. Ustalenie miejsca parkowania samochodów wynika z charakteru wykonywanej pracy przez pracowników oraz ze specyfiki struktury organizacyjnej Spółki.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki wynikające ze specyfiki działalności Spółki oraz pracy pracowników, jak również uwzględniając to, że parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie należy stwierdzić, że w przypadku, gdy pracownicy korzystają z samochodów służbowych na potrzeby wykonywanej pracy, w tym przemieszczając się pojazdami z miejsca ich garażowania (parkowania) w okolicach swojego miejsca zamieszkania, do miejsca, w których będą wykonywali pracę nie uzyskują z tego tytułu przychodu podatkowego, a co za tym idzie Spółka, jako pracodawca nie ma obowiązku pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż powyższa wykładnia znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych w identycznym stanie prawnym i zbliżonych lub takich samych okolicznościach faktycznych, m.in. w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2009 r., IPPB2/415-361/09-4/MK, z dnia 19 maja 2010 r., IPPB2/415-168/10-2/AS, z dnia 1 września 2011 r., ILPB2/415-642/11-2/JK, z dnia 24 stycznia 2012 r., IPPB2/415-906/11-5/AK oraz z dnia 20 grudnia 2011 r., IPPB4/415-814/11-2/JK2, jak również Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r., IBPBII/1/415-89/09/HK.

W ocenie Wnioskodawcy, z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki (płatnika), bądź Oddziału, jako miejsca wykonywania czynności służbowych oraz z siedziby Spółki do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującą umową. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem, bądź garażem, w którym można by bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność. Zatem, przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez pracodawcę miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantuje jego bezpieczeństwo, stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, a tym samym dbałość o powierzone mienie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 11 września 2012 r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż w przedstawionym stanie faktycznym Spółka występująca w roli płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych nie jest zobowiązana doliczyć do przychodów pracownika ze stosunku pracy wartości przejazdów samochodem służbowym powierzonym temu pracownikowi w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, pomiędzy miejscem parkowania (w miejscu zamieszkania pracownika lub okolicy), a miejscem wykonywania przez tego pracownika obowiązków służbowych w sytuacji, gdy pracodawca zobowiązał pracownika do garażowania pojazdu w miejscu jego zamieszkania lub okolicy. Dojazd przez pracownika pojazdem służbowym ze wskazanego przez pracodawcę miejsca garażowania pojazdu do miejsca wykonywania innych obowiązków pracowniczych - w okolicznościach opisanych we wniosku - nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pracodawca nie ma więc obowiązku ustalenia na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 1) w związku z art. 12 ust. 3 ww. ustawy wartości pieniężnej takiego świadczenia i doliczenia jej na podstawie art. 31 tej ustawy do przychodu pracownika ze stosunku pracy.

W uzupełnieniu uzasadnienia powyższego stanowiska Wnioskodawca dodał, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem ze stosunku pracy są m.in. inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Wobec braku legalnej definicji "innych nieodpłatnych świadczeń" należy przyjąć za komentatorami (vide: Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, Komentarz do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), że innym nieodpłatnym świadczeniem jest takie świadczenie, które nie jest ani świadczeniem rzeczowym, ani nie stanowi świadczenia ponoszonego za pracownika. Świadczenie nieodpłatne to takie, które pracownik otrzymuje całkowicie pod tytułem darmym, co oznacza, że w zamian za to świadczenie nic nie świadczy, ani też nie zobowiązuje się do przyszłych świadczeń. Sytuacja taka nie zachodzi w opisanym we wniosku stanie faktycznym. Pracownik dojeżdża bowiem do miejsca pracy z miejsca zamieszkania pojazdem służbowym dlatego, iż przechowuje pojazd na własny koszt i ryzyko w miejscu swojego zamieszkania lub okolicy. W czasie przechowania pojazdu pracownik ponosi odpowiedzialność za mienie powierzone na podstawie art. 124 Kodeksu pracy. Takie przechowanie pojazdu stanowi swoisty ekwiwalent dla pracodawcy za udostępnianie pojazdu pracownikowi, co wyklucza nieodpłatność korzystania z pojazdu. Ponadto, wobec wskazania przez pracodawcę jako miejsca garażowania (postoju) pojazdu - miejsca zamieszkania pracownika - miejsce to stanowi miejsce wykonywania przez pracownika obowiązków związanych z pracą. Przemieszczenie się pracownika między tym miejscem, a miejscem wykonywania innych jego obowiązków nie stanowi więc dojazdu do miejsca pracy, lecz należy do obowiązków pracowniczych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w kwestii pytania oznaczonego we wniosku Nr 2, z uwagi na brak szczególnych regulacji prawnych w kwestii wykorzystywania samochodu służbowego w celach prywatnych, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych - Spółka winna ustalić według cen, które stosuje wobec innych odbiorców.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, co do zasady, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 12 ust. 3 tej ustawy).

Sposób ustalania wartości pieniężnej innych nieodpłatnych świadczeń określa art. 11 ust. 2a ww. ustawy. Stosownie do postanowień tego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustalona według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b powołanej ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka przekazała pracownikom samochody służbowe do używania na cele służbowe. Pracownicy za zgodą pracodawcy mogą wykorzystywać samochody w celach prywatnych. Wartość nieodpłatnych świadczeń z tytułu udostępnienia przez pracodawcę pracownikom do celów prywatnych samochodów służbowych, stanowić będzie dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Spółka udostępnia innym podmiotom samochody osobowe - bądź to w formie dzierżawy, najmu, bądź w postaci leasingu. Przychód z tej działalności jest brany pod uwagę przy ustalaniu uzyskiwanych przez pracownika nieodpłatnych świadczeń z tytułu prawa do korzystania z pojazdu dla celów prywatnych. Drugim z elementów jaki brany jest pod uwagę są ponoszone przez Spółkę koszty z tytułu eksploatacji przedmiotowego pojazdu.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, ustalenia wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia należy dokonać w oparciu o postanowienia art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy. Przedmiotem świadczenia na rzecz pracownika będzie bowiem usługa według cen stosowanych wobec innych odbiorców.

Powyższe zasady ustalania nieodpłatnego świadczenia zostały przyjęte w przypadku deklarowania przez pracowników limitu kilometrów to jest np. 500 km Natomiast w przypadku przekroczenia tego limitu przez pracownika jest on zobowiązany do złożenia oświadczenia o liczbie przejechanych kilometrów ponad zadeklarowany limit. Wartość świadczenia po wykorzystaniu deklarowanego limitu jest świadczeniem odpłatnym, którego wartość w całości pokrywana jest przez pracownika. Wartość świadczenia wyliczana jest w oparciu o te same zasady co wartość świadczenia nieodpłatnego.

Podsumowując powyższe, zdaniem Spółki, przychodem pracownika jest nieodpłatne świadczenie z tytułu korzystania z samochodu służbowego na cele prywatne. Przychód z nieodpłatnego świadczenia jest w tym przypadku ustalony w oparciu o kwotę ryczałtu z usługi leasingu lub najmu samochodu powiększoną o średnie koszty poniesione na używanie samochodu, to jest koszty paliwa, badań technicznych, wymiany oleju, koszt środków czystości i pozostałe koszty niezbędne do korzystania z samochodu oraz średnią ilość przejechanych kilometrów.

W uzupełnieniu wniosku dodatkowo wyjaśniono, iż ustalenie przez Wnioskodawcę, występującego w roli płatnika przychodu pracownika ze stosunku pracy z tytułu innego nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, polegającego na wykorzystaniu przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych może nastąpić - w oparciu o art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, tj. z uwzględnieniem cen najmu lub leasingu odpowiedniego pojazdu stosowanych przez Wnioskodawcę w transakcjach z innymi odbiorcami zawieranych w zakresie działalności gospodarczej Wnioskodawcy - ustalonych według stawki za kilometr, powiększonych o koszty eksploatacji pojazdu obciążające odbiorców Wnioskodawcy zgodnie z opisanym stanem faktycznym a także z uwzględnieniem średniej liczby przejechanych kilometrów dla odpowiedniego modelu pojazdu.

Świadczenie polegające na wykorzystaniu przez pracownika pojazdu służbowego do celów niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, tj. do celów prywatnych należy uznać za inne świadczenie nieodpłatne w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy. W myśl tych przepisów, wartość niepieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Ponieważ w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym przedmiotem świadczenia uzyskiwanego przez pracownika są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej Wnioskodawcy, Wnioskodawca wypełniając obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinien ustalić wartość rzeczonego przychodu pracownika w oparciu o art. 11 ust. 2a pkt 1 ww. ustawy, tzn., z uwzględnieniem cen stosowanych wobec odbiorców. Wnioskodawca świadczy usługi najmu oraz leasingu i dzierżawy pojazdów. Za odpowiednie dla potrzeb ustalania nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracowników należy w opisanym we wniosku stanie faktycznym przyjąć stawki wynagrodzenia Wnioskodawcy za najem pojazdów lub leasing - w zależności od tego jakiego rodzaju transakcje Wnioskodawca zawiera z odbiorcami w odniesieniu do odpowiedniego rodzaju pojazdu. Jeżeli odpowiedni pojazd jest przedmiotem umów najmu oraz leasingu, za miarodajne należy uznać ceny w umowach najmu. W transakcjach z odbiorcami Wnioskodawca ustala ceny najmu w sposób ryczałtowy (amortyzacja + ubezpieczenia) i powiększa je o koszt eksploatacji pojazdu taki jak: koszt paliwa, wymiany oleju, okresowych przeglądów, wymiany opon, mycia, zakupu środków czystości, z uwzględnieniem średniej liczby przejechanych kilometrów dla danego modelu pojazdu. W taki sam sposób powinna zostać ustalona wartość nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika korzystającego dla celów prywatnych z pojazdu służbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach na tle innych stanów faktycznych. Dodać również należy, iż na gruncie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacje co do zasady wiążą w sprawach, w których zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego.

Z uwagi na powyższe powołane we wniosku interpretacje indywidualne nie mogą stanowić podstawy prawnej przy wydawaniu niniejszej interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.