IPTPB1/415-365/13-4/MAP - Zasady zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych na remont nieruchomości dzierżawionych przez podatnika oraz nieruchomości będących jego własnością.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2013 r. (data wpływu 6 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r., Nr IPTPB1/415-365/13-2/MAP, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa, wezwał Wnioskodawcę do usunięcia braków wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 28 sierpnia 2013 r. (skutecznie doręczono dnia 2 września 2013 r.), następnie w dniu 10 września 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 7 września 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku, po jego uzupełnieniu, zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie handlu pod nazwą X. Przychody z działalności gospodarczej opodatkowuje w formie podatku liniowego. W związku z wykonywaną działalnością gospodarczą dokumentacja podatkowa jest prowadzona w formie ksiąg rachunkowych.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w Y, która jest przeznaczona na działalność handlową. Równocześnie została podpisana umowa dzierżawy na dwa magazyny z przeznaczeniem na przechowywanie artykułów spożywczych. Wnioskodawca podpisał umowy ze zleceniobiorcami na wykonanie następujących prac remontowych: zerwanie drewnianej podłogi i położenie nowych płytek, uzupełnienie posadzek betonowych, wymiana starych płytek na nowe w całym budynku, uzupełnienie ściany lub zamurowanie otworów w ścianach zewnętrznych, ocieplenie i pomalowanie elewacji na jednej ścianie, wymiana ościeżnic i skrzydeł drzwiowych wewnętrznych, wymiana stolarki okiennej, wymiana instalacji elektrycznej wraz ze źródłami światła, wymiana instalacji wodnokanalizacyjnej wraz z urządzeniami sanitarnymi, montaż instalacji gazowej, wymiana instalacji centralnego ogrzewania wraz z piecem C.O., montaż instalacji monitoringu, uzupełnienie tynków wewnętrznych po wymianie instalacji elektrycznej, wodnokanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, wykonanie tynków (gładzi) jednowarstwowych wewnętrznych ścian, wymiana płytek w łazienkach, dwukrotnie malowanie farbami ścian wewnętrznych, wykonanie sufitu podwieszanego, rozbiórka konstrukcji sceny, wywóz gruzu, wymiana posadzki przemysłowej w części magazynowej, skuwanie starych tynków i zastąpienie ich nowymi - wewnątrz i na zewnątrz budynku. Zakupu materiałów budowlanych dokonuje Wnioskodawca lub zleceniobiorca (w zależności jak jest zapisane w umowie). Rozliczenie umów następuje na podstawie faktur za wykonaną usługę lub faktur częściowych i końcowej. Faktury częściowe wystawione są w wysokości proporcjonalnej do stanu zaawansowania robót, zgodnie z umową (protokoły zdawczo-odbiorcze).

Prace remontowe opisane we wniosku zostały przeprowadzone w nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy oraz w magazynach wydzierżawionych. Wnioskodawca poniósł wszystkie wydatki na przeprowadzone prace remontowe w nieruchomości stanowiącej Jego własność, jak i w magazynach wydzierżawionych. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy, nie przysługuje Mu żaden zwrot poniesionych wydatków.

Powyższe prace remontowe zostały już zakończone. Przeprowadzone prace polegały na odtworzeniu stanu pierwotnego (np. wymiana spróchniałej drewnianej podłogi na płytki podłogowe, okna drewniane, nieszczelne, zużyte - na nowe plastikowe, uzupełnienie dziur w ścianach) i dostosowaniu nieruchomości własnej i dzierżawionej na potrzeby działalności gospodarczej. Owe nieruchomości przez długi czas nie były użytkowane i nie były modernizowane. Prace remontowe musiały zostać wykonane między innymi ze względu na obowiązujące przepisy sanepidowskie i BHP, ponieważ wyżej wymienione pomieszczenia są przeznaczone na sklep spożywczo-przemysłowy i magazyn do przechowywania artykułów spożywczych. Otrzymane faktury za wykonanie instalacji gazowej (kwota 8.130,08 zł netto) wraz z montażem kotłowni i z piecem C.O. (kwota 34.406,50 zł netto), zakwalifikowano jako środek trwały. Jednakże ze względu na wątpliwość dotyczącą rozbiórki konstrukcji sceny i połączenia nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy i magazynów wydzierżawionych w jedną całość (magazyny są dalej wydzierżawione, nie stanowią własności Wnioskodawcy) zdecydował o zawieszeniu wydatków na prace remontowe na koncie "Środki trwałe w budowie". Wnioskodawca pozostaje przy stanowisku, że wyżej wymienione wydatki zostały poniesione na remont bieżący i kwalifikuje je jako koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpi prawidłowo kwalifikując wydatek do kosztów bezpośrednio związanych z przychodem.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Za ulepszenie należy rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak i przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu, niż pierwotne jego przeznaczenie, albo nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych. Prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na remont budynku jest zachowane, ponieważ efektem wykonanych prac nie jest zwiększenie wartości technicznej, użytkowej, a w konsekwencji wartości początkowej środka trwałego, stanowiącej podstawę naliczenia odpisów amortyzacyjnych. Podjęte działania przywróciły pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, co należy uznać za remont, a nie ulepszenie.

Pojęcie remontu, niedefiniowane w prawie podatkowym, wyjaśnione zostało w art. 3 pkt 8 ustawy - Prawo budowlane, zgodnie z którym przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych, polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym. Stąd stanowisko Wnioskodawcy, że wykonane prace budowlane polegające na wymianie w istniejącym obiekcie zużytych stałych materiałów, między innymi ze względu na postęp technologiczny, spełniają definicję remontu zawartą w przepisach prawa budowlanego, a więc prawidłowe jest zaliczenie wydatków z nim związanych do kosztów okresu, w którym zostały poniesione.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione należy uznać za remontowe z uwzględnieniem zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej i postępu technicznego i w całości stanowią koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych", zwane także środkami trwałymi.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych. Definiuje natomiast pojęcie "inwestycji". Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.). Środki trwałe w budowie to - w myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości - zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Przepis art. 22g ust. 17 tej ustawy stanowi, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3.500 zł W wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu. Dlatego też należy w tym przypadku odwołać się do definicji sformułowanej w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy budynku, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w trakcie używania budynku przez podatnika i jest wynikiem jego eksploatacji.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Tak więc ulepszenie to działania związane ze środkami trwałymi, które powodują wzrost ich wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami eksploatacji.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie obcego środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami - decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać, tj. np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Dodać należy, iż przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy użyczenia, najmu czy dzierżawy lub innej umowy, obcych budynków albo lokali do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej użytkownika.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości przeznaczonej na działalność handlową. Równocześnie podpisał umowę dzierżawy na dwa magazyny z przeznaczeniem na przechowywanie artykułów spożywczych. Wnioskodawca podpisał umowy ze zleceniobiorcami na wykonanie następujących prac: zerwanie drewnianej podłogi i położenie nowych płytek, uzupełnienie posadzek betonowych, wymiana starych płytek na nowe w całym budynku, uzupełnienie ściany lub zamurowanie otworów w ścianach zewnętrznych, ocieplenie i pomalowanie elewacji na jednej ścianie, wymiana ościeżnic i skrzydeł drzwiowych wewnętrznych, wymiana stolarki okiennej, wymiana instalacji elektrycznej wraz z źródłami światła, wymiana instalacji wodnokanalizacyjnej wraz z urządzeniami sanitarnymi, montaż instalacji gazowej, wymiana instalacji centralnego ogrzewania wraz z piecem C.O., montaż instalacji monitoringu, uzupełnienie tynków wewnętrznych po wymianie instalacji elektrycznej, wodnokanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, wykonanie tynków (gładzi) jednowarstwowych wewnętrznych ścian, wymiana płytek w łazienkach, dwukrotnie malowanie farbami ścian wewnętrznych, wykonanie sufitu podwieszanego, rozbiórka konstrukcji sceny, wywóz gruzu, wymiana posadzki przemysłowej w części magazynowej, skuwanie starych tynków i zastąpienie ich nowymi - wewnątrz i na zewnątrz budynku. Wnioskodawca poniósł wszystkie wydatki na przeprowadzone prace w nieruchomości stanowiącej Jego własność, jak i w magazynach dzierżawionych. Zgodnie z zawartą umową dzierżawy, nie przysługuje Mu żaden zwrot poniesionych wydatków. Przeprowadzone prace polegały na odtworzeniu stanu pierwotnego (np. wymiana spróchniałej drewnianej podłogi na płytki podłogowe, okna drewniane, nieszczelne, zużyte - na nowe plastikowe, uzupełnienie dziur w ścianach) i dostosowaniu nieruchomości własnej i dzierżawionej na potrzeby działalności gospodarczej. Wnioskodawca zaznaczył, iż zamierza połączyć nieruchomość stanowiącą Jego własność i magazyny dzierżawione w jedną całość. Dodał też, iż nieruchomości te przez długi czas nie były użytkowane i nie były modernizowane.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że efektem wykonanych prac nie będzie tylko przywrócenie pierwotnego nieruchomości stanowiącej Jego własność i magazynów dzierżawionych, lecz ich ulepszenie. Wykonane prace wiążą się bowiem z przystosowaniem ww. nieruchomości do wykonywania w nich zamierzonej działalności.

Wobec powyższego nakładów poczynionych w nieruchomości będącej własnością Wnioskodawcy oraz nieruchomościach przez Niego dzierżawionych nie można uznać za remont. Prace remontowe jak wykazano zmierzają do zachowania dotychczasowej substancji już istniejącego budynku. Jego konsekwencją musi być utrzymanie budynku we właściwym stanie, rozumiane jako odtworzenie, przywrócenie pierwotnego stanu (wraz z wymianą zużytych składników) w zakresie wartości technicznej i użytkowej. Konieczne jest także założenie, że remont występuje w toku eksploatacji budynku przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji. Natomiast wykonywane przez Wnioskodawcę prace, co wynika z treści wniosku, mają na celu adaptację ww. nieruchomości, a więc przystosowanie ich dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Dodatkowo, co istotne, wyżej wymienione nieruchomości nie były w ogóle przez długi czas użytkowane.

Biorąc powyższe pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie w wyniku przeprowadzonych prac nastąpi ulepszenie nieruchomości stanowiącej własność Wnioskodawcy. Zatem, stosownie do postanowień art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione nakłady na powyższą nieruchomość zwiększą jej wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych według przyjętej stawki amortyzacyjnej.

Natomiast w odniesieniu do prac poczynionych na nieruchomościach dzierżawionych przez Wnioskodawcę wskazać należy, że przeprowadzone prace adaptacyjne zmierzają do ulepszenia niestanowiącego własności Wnioskodawcy środka trwałego - czyli w istocie są inwestycją w obcym środku trwałym, której wartość może zostać odniesiona w koszty uzyskania przychodów również poprzez odpisy amortyzacyjne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.