IPTPB1/415-296/11-4/KO - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2011 r. (data wpływu 18 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 stycznia 2012 r. (data wpływu 27 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 12 stycznia 2012 r., Nr IPTPB2/415-296/11-2/KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 stycznia 2012 r., natomiast w dniu 27 stycznia 2012 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce operatora publicznego 25 stycznia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W listopadzie i grudniu 2008 r. firma Wnioskodawczyni świadczyła usługi firmie w zakresie pełnienia funkcji inspektora nadzoru. Powyższe usługi zostały zafakturowane na fakturach: nr z dnia 26 listopada 2008 r. kwota netto - 2.200 zł oraz nr z dnia 31 grudnia 2008 r. - kwota netto 1.650 zł. Ogółem wartość netto 3.850 zł.

Faktury powyższe zostały zaksięgowane jako przychód firmy, został naliczony i odprowadzony podatek dochodowy za 2008 r. - PIT-36L.

W związku z tym, że kontrahent nie zapłacił za te faktury, zostało wszczęte postępowanie sądowe, które ostatecznie zakończyło się w tym roku tj. 2011 r. postanowieniem o upadłości i umorzeniu wierzytelności. W międzyczasie tj. w 2009 r. Wnioskodawczyni zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej i nie prowadzi jej do dnia dzisiejszego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie postanowienia z dnia 18 października 2011 r., Wnioskodawczyni może sporządzić korektę deklaracji PIT-36L za 2008 r. zwiększając koszty o niezapłacone faktury tj. o kwotę 3.850 zł.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że koszt niezapłaconych faktur ściśle powiązany jest z przychodem 2008 r. i nie minął okres przedawnienia do sporządzenia korekty deklaracji za 2008 r. PIT-36L, skorygowanie kosztów za 2008 r. jest zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

Z powyższych przepisów wynika, iż warunkiem zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów, nieściągalnej wierzytelności jest łączne spełnienie następujących warunków:

* wierzytelność nie jest wierzytelnością przedawnioną,

* w momencie powstania wierzytelności była ona zarachowana jako przychód należny,

* nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana w sposób określony w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym podkreślić należy, że ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia dokumentów, którymi wierzyciel winien się posłużyć w celu udokumentowania, że dana wierzytelność jest nieściągalna. To oznacza, iż żaden inny dokument, niż wymienione powyżej, nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów.

Dopiero wydanie przez właściwy sąd postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku stanowić może - w świetle przytoczonego wyżej art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przesłankę do zaliczenia wierzytelności odpisanych jako nieściągalne do kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo, wierzytelności których nieściągalność została udokumentowana mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie do daty przedawnienia tych wierzytelności.

Nadmienić przy tym należy, że tut. Organ nie dokonał oceny co do przedawnienia wierzytelności na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 93, poz. 16 z późn. zm.), ponieważ unormowania powyższej ustawy nie stanowią przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

W związku z powyższym, przy wydawaniu niniejszej interpretacji oparto się na przedstawionym we wniosku stwierdzeniu, iż przedmiotowa wierzytelność nie jest przedawniona.

Zgodnie z treścią art. 51 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.) uwzględniając wniosek o ogłoszenie upadłości, sąd wydaje postanowienie o ogłoszeniu upadłości. Po uprawomocnieniu się postanowienia o ogłoszeniu upadłości, wykonuje się zatwierdzony plan podziału (art. 352 ust. 1 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 368 ust. 1 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, w sprawach, w których postępowanie upadłościowe obejmowało likwidację majątku, sąd po wykonaniu ostatecznego planu podziału stwierdzi zakończenie postępowania upadłościowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w listopadzie i grudniu 2008 r. firma Wnioskodawczyni świadczyła usługi firmie w zakresie pełnienia funkcji inspektora nadzoru. Powyższe usługi zostały zafakturowane na fakturach: z dnia 26 listopada 2008 r. kwota netto - 2.200 zł oraz nr z dnia 31 grudnia 2008 r. - kwota netto 1.650 zł. Ogółem wartość netto 3.850 zł. Faktury powyższe zostały zaksięgowane jako przychód firmy, został naliczony i odprowadzony podatek dochodowy za 2008 r. - PIT-36L. W związku z tym, że kontrahent nie zapłacił za te faktury, zostało wszczęte postępowanie sądowe, które ostatecznie zakończyło się w tym roku tj. 2011 r. postanowieniem o upadłości i umorzeniu wierzytelności. Wnioskodawczyni w 2009 r. zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej i nie prowadzi jej do dnia dzisiejszego.

Zauważyć należy, iż z chwilą udokumentowania nieściągalności wierzytelności (zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), podatnik ma prawo (a nie obowiązek) zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności. Nie oznacza to jednak, że Wnioskodawczyni może tego dokonać zawsze w tym roku podatkowym, którego wspomniane wierzytelności dotyczą, jak również w każdym dowolnym czasie, albowiem kosztami uzyskania przychodów są wierzytelności odpisane jako nieściągalne. Przy czym wierzytelności nieściągalną można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym jej nieściągalność została udokumentowana.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz wyżej wymienione przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w związku z tym, że nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w 2011 r., brak jest podstaw do zaliczenia tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów za 2008 r. i sporządzenia korekty deklaracji PIT-36L za 2008 r. Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji, gdyż tutejszy organ w toku wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.