IPTPB1/415-274/13-2/DS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w ujęciu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kary umownej wynikającej z niewłaściwego wykonania zawartej umowy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2013 r. (data wpływu 19 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kary umownej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 1987 r. działalność gospodarczą, tj. Zakład Tartaczny. Zajmuje się produkcją wyrobów tartacznych, tarcicy iglastej, kantówek, krawędziaków, więźb dachowych, łat, drewna budowlanego, podkładów i tarcicy dębowej. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Zdarzenia gospodarcze dla potrzeb podatku dochodowego ewidencjonowane są w księgach handlowych. Wyroby tartaczne produkowane są z drewna okrągłego zakupionego w różnych Nadleśnictwach Lasów Państwowych. Główną podstawą działalności w tej branży jest zapewnienie odpowiedniej ilości surowca do produkcji. Firma Wnioskodawcy, nie mając znaczącej możliwości zmiany dostawcy drewna okrągłego dokonuje zakupów w Lasach Państwowych w formie obecnie powszechnie obowiązujących przetargów w "systemowej aukcji internetowej w aplikacji e-drewno". Następnie podpisuje umowy z regionalnymi Nadleśnictwami, w których dokonuje zakupów na zasadzie przedpłaty lub odroczonym terminem płatności. Przetargi na drewno okrągłe odbywają się z półrocznym wyprzedzeniem. Firma Wnioskodawcy zawarła na II półrocze 2012 r. umowy z poszczególnymi Nadleśnictwami na zakup surowca drzewnego. Umowy określają ilość w grupach handlowo-gatunkowvch, asortyment oraz cenę, która jest bardzo często zawyżona. Przetargowy system sprzedaży jest przyczyną niedostatecznego poziomu zaopatrzenia w surowiec do produkcji oraz przyczyną absurdalnie wysokich cen, nieracjonalnych wzrostów cen drewna.

Wnioskodawca zakupując surowiec z półrocznym wyprzedzeniem nie jest w stanie przewidzieć, jak będzie się zachowywał rynek, a co za tym idzie, jak będą się kształtowały ceny surowca oraz ceny wyrobów gotowych.

Dla przykładu, Wnioskodawca podaje kształtowanie się cen w Nadleśnictwie, w którym kupuje surowiec drzewny: umowa podpisana w czerwcu 2012 r., termin odbioru drewna od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., cena netto 199 zł/m³, natomiast drewno zakupione na aukcji internetowej "e-drewno" w późniejszym terminie: umowa z listopada 2012 r., termin odbioru do 31 grudnia 2012 r., cena netto 167 zł/m³, czyli około 16% taniej.

Po dokonanej analizie cenowo-zbytowej, Wnioskodawca świadomie zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego. Zapłacenie kary z tego tytułu jest korzystniejsze dla firmy niż kontynuacja nieopłacalnej umowy. Wnioskodawca zawierał z tymi Nadleśnictwami kolejne umowy na zakup surowca na okres od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r., tylko po znacznie niższych cenach.

W umowie sprzedaży drewna § 8 ust. 1 stanowi "W przypadku nieodebrania drewna w terminie wynikającym z harmonogramu Kupujący zapłaci karę umowną w wysokości 5% wartości netto drewna nieodebranego". W § 8 ust. 3 tej umowy mowa jest, iż "kar umownych przewidzianych w ust. 1 nie nalicza się, jeżeli stopień realizacji sprzedaży ustalony w umowie wyniesie nie mniej niż 95% lub gdy niewykonanie ilościowe umowy jest mniejsze od masy transportowej jednego ładunku, a jednocześnie przekracza 5% odchyłkę". Nieodebranie wylicytowanej ilości drewna okrągłego w drugim półroczu 2012 r. spowodowało naliczenie kar umownych przez Nadleśnictwa w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna i jest to kwota około 17.000 zł. Otrzymane noty księgowe obciążające Wnioskodawcę karą umowną są wystawione z datą 31 grudnia 2012 r., zgodnie z zasadą memoriału bilansowo i podatkowo ujęte w księgach rachunkowych 2012 r. (gdyż dotyczą 2012 r.), a zapłacone zostały w styczniu 2013 r.

Powyższa kara umowna będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu, zdaniem Wnioskodawcy, w dacie poniesienia, czyli w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Jest to koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Firma płacąc karę uzyska dochód wyższy niż możliwy byłby do osiągnięcia, w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. Odbiór drogiego drewna mógłby doprowadzić do utraty płynności finansowej firmy, a tym samym do utraty źródła przychodu. Takie działanie mogłoby doprowadzić do powstania straty finansowej. W świetle przedstawionego stanu faktycznego, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa kara umowna pozostaje w związku z prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą oraz pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych karę umowną wynikającą z częściowego nieodebrania drewna okrągłego w pełnej wylicytowanej wysokości, a którą obciąża Go Nadleśnictwo, w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością, po wyłączeniu z zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot "w celu" oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wnioskodawca uważa, że do kosztów uzyskania przychodu, o których stanowi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio związane, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostało to udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodu. Podatnik zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania, przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub, że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Wnioskodawca zauważa, że art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeryczną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do któregokolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów nawet, jeżeli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów. Według Wnioskodawcy podkreślenia wymaga fakt, iż samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ust. 1 powołanej ustawy, zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu. Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zapłatą kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W art. 23 ust. 1 pkt 19 omawianej ustawy, wyklucza się z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów takich, jak:

* wady dostarczonych towarów,

* wady wykonanych robót,

* wady wykonanych usług,

* zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

* zwłoki w usunięciu wad towarów,

* zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług.

Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania stanowią katalog zamknięty i wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania.

Naliczona kara umowna przez Nadleśnictwa jest to kara za nieodebraną pewną ilość surowca drzewnego i nie ma odbicia w wyżej wymienionym katalogu, nie spełnia przesłanek powołanego przepisu, gdyż nie jest związana z wadą dostarczonych towarów lub usług, ani ze zwłoką w ich dostarczaniu lub usunięciu ewentualnych wad. Wnioskodawca, po szczegółowym przeprowadzeniu analizy cenowo-zbytowej, świadomie zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego, przez co zgodnie z umową zostały naliczone kary umowne. Zapłacenie z tego tytułu kary umownej jest korzystniejsze dla Wnioskodawcy, gdyż uzyska większy dochód niż możliwy byłby do osiągnięcia w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. Jednocześnie Wnioskodawca zawierał z Nadleśnictwami kolejne umowy na zakup surowca drzewnego na okres od 1 lipca 2012 r. do 31 grudnia 2012 r. po znacznie niższych cenach.

Zdaniem Wnioskodawcy, Jego działanie jest racjonalne i gospodarczo uzasadnione oraz spełnia warunek zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. przedmiotowa kara umowna jest kosztem poniesionym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów firmy, jak również zapewnienia płynności finansowej i efektywności gospodarczej procesu produkcji, warunkując tym samym uzyskanie przychodów ze sprzedaży wyrobów.

Reasumując, Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych karę umowną wynikającą z częściowego nieodebrania wylicytowanego drewna okrągłego, którą obciąża firmę Nadleśnictwo, w wysokości 5% wartości nieodebranego drewna. Zdaniem Wnioskodawcy, powyższą karę umowną należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, tzn. do kosztów pośrednich.

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zasadą jest potrącanie poniesionych kosztów pośrednich w dacie ich poniesienia, czyli w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie w tym przypadku noty obciążeniowej. Ujęcie kosztów w księgach określa datę powstania kosztu podatkowego. Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) decyduje, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądza o dacie poniesienia kosztu podatkowego.

Wnioskodawca uważa, że ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych powyższą karę umowną w dacie poniesienia, tj. w 2012 r. Bez znaczenia pozostaje tu data faktycznej zapłaty przedmiotowej kary.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku z przychodem lub ze źródłem przychodu, tj. być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się w katalogu wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Jak już wskazano, obowiązek udowodnienia, że wydatek został faktycznie przez podatnika poniesiony oraz, że pozostaje on w związku z uzyskanymi przychodami, spoczywa na podatniku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne, w szczególności obowiązek wykazania, że konkretny wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą powyższego przepisu jest generalnie wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kar umownych związanych z wadami towarów lub usług, bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Oznacza to, że kary umowne z innego tytułu niż ww. wymienione, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem istnienia związku przyczynowego pomiędzy karą a możliwością uzyskania przychodu.

Tym samym przepis ten, jak zasadnie wskazuje Wnioskodawca, nie znajduje w sytuacji przedstawionej we wniosku zastosowania, bowiem naliczona kara umowna przez Nadleśnictwa nie jest związana z wadą dostarczonych towarów lub usług ani ze zwłoką w ich dostarczeniu lub usunięciu ewentualnych wad.

Niemniej wskazać należy, iż samo negatywne wyliczenia kosztów, które zostało uregulowane w art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, nie przesądza jeszcze o tym, że wydatek niewskazany w tym przepisie (np. kara umowna z tytułu odstąpienia od umowy), staje się automatycznie kosztem uzyskania przychodów. Do uznania bowiem wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że określony wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a więc winien być spełniony również ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca dokonuje zakupów drewna biorąc udział w przetargach w systemowej aukcji internetowej w aplikacji e-drewno. Zawiera umowy z regionalnymi Nadleśnictwami w oparciu o wylicytowane ceny. Przetargi odbywają się z półrocznym wyprzedzeniem.

Wnioskodawca zawarł na II półrocze 2012 r. umowy z poszczególnymi Nadleśnictwami. Biorąc udział w akcji internetowej w późniejszym terminie, podpisał kolejne umowy po znacznie niższych cenach zakupu drewna.

W trakcie realizacji umów Wnioskodawca dokonał analizy cenowo-zbytowej i zrezygnował z odbioru drogiego surowca drzewnego zakupionego na aukcji internetowej pół roku wcześniej. Z zapisów umowy sprzedaży drewna wynikało, że w przypadku nieodebrania drewna w terminie wynikającym z harmonogramu zapłaci karę umowną w wysokości 5% wartości drewna nieodebranego. Wnioskodawca uznał, że zapłacenie kary umownej z tego tytułu jest korzystniejsze niż kontynuacja nieopłacalnej umowy. Noty księgowe obciążające Wnioskodawcę karą umowną zostały ujęte w księgach handlowych w 2012 r., a opłacone w styczniu 2013 r.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość przy podejmowaniu decyzji i zachowanie należytej staranności, tak w procesie decyzyjnym, jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym, poprzez zaliczenie w koszty poniesionych wydatków. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Podpisując umowy Wnioskodawca nie posiadał wiedzy, jak będzie się zachowywał rynek i jakie będą ceny surowca i ceny wyrobów gotowych, jednak nie może to stanowić uzasadnienia dla zaliczenia powstałych w związku z tym wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Wnioskodawca kwalifikując przedmiotową karę umowną jako koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów uznał, że płacąc karę uzyska dochód wyższy niż możliwy byłby do osiągnięcia, w razie kontynuacji nieopłacalnej umowy. Odbiór drogiego drewna mógłby doprowadzić do utraty płynności finansowej firmy, a tym samym do utraty źródła przychodu. Takie działanie mogłoby skutkować powstaniem straty finansowej.

W opisanym we wniosku stanie faktycznym, nie sposób jednak uznać tego wydatku za działanie w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Wskazać należy, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła.

Podsumowując, istotą tego rodzaju kosztów jest ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Jak wskazano powyżej, w niniejszej sytuacji zapłaty kary umownej z tytułu niewywiązania się z warunków umowy, nie można nazwać ani działaniem w celu zachowania źródła przychodów, ani zabezpieczenia, bądź zachowania źródła przychodów. W związku z zapłaconą karą za niewywiązanie się z umowy Wnioskodawca nie uzyskuje bowiem jakiegokolwiek przychodu, kara ta jest konsekwencją nieodebrania towaru, zatem nie może być związana z przychodem ze sprzedaży bowiem ta nie doszła do skutku. Ponadto, świadome zaniechanie wykonania umowy powoduje, iż zapłata kary umownej nie przełoży się również na zabezpieczenie, bądź zachowanie źródła przychodów. Tym samym, nie sposób uznać, że wydatek powstały w takich okolicznościach spełnia przesłankę celowości z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku, jak i stan prawny mający w jego zakresie zastosowanie należy stwierdzić, że w opisanej sytuacji, wydatek związany z zapłatą kary umownej z tytułu nieodebrania zakupionego drewna, jako niespełniający przesłanki celowości, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy uznające, że przedmiotową karę umowną ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu uznano za nieprawidłowe.

Tut. Organ wyjaśnia, iż odstąpiono od udzielenia odpowiedzi na pytanie oznaczone Nr 2, gdyż z uwagi na rozstrzygnięcie zagadnienia dotyczącego pytania Nr 1 stało się ono bezprzedmiotowe.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN umów sprzedaży drewna, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.