IPTPB1/415-205/11-4/AG - Skutki podatkowe w zakresie PIT udostępnienia pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2011 r. (data wpływu 23 września 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 stycznia 2011 r. (data wpływu 5 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie udostępniania pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych - jest prawidłowe.

W dniu 23 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie udostępniania pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 grudnia 2011 r., Nr IPTPB1/415-205/11-2/AG, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 21 grudnia 2011 r., skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 27 grudnia 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 3 stycznia 2012 r. (data wpływu 5 stycznia 2012 r., które nadane zostało w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 3 stycznia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji tworzyw sztucznych w formach podstawowych oraz produkcji materaców. Charakter wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności wymaga licznych wizyt w terenie, wyjazdów poza siedzibę Wnioskodawcy. W celu ułatwienia oraz poprawy efektywności wykonywanych zadań Wnioskodawca udostępnia swym pracownikom samochody, będące w posiadaniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca posiada jako właściciel oraz leasingobiorca samochody osobowe o pojemności silnika powyżej 900 cm#179;. Wnioskodawca planuje formalnie (na podstawie umów zawartych z pracownikami) powierzyć niektórym pracownikom samochód służbowy do użytkowania w celach załatwiania spraw służbowych, wizyt i kontaktów z klientami. Zasadniczo samochód ma być wykorzystywany do wykonywania przez pracowników obowiązków wynikających z umowy o pracę. Jednak Wnioskodawca chce dopuścić również możliwość wykorzystywania przez pracowników samochodu w celach prywatnych, przy czym jeżeli samochód będzie wykorzystywany w tych celach, pracownik zobowiązany będzie do uiszczenia wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy.

Przekazanie konkretnego samochodu konkretnemu pracownikowi ma nastąpić na podstawie umowy przekazania samochodu służbowego do użytkowania. Szczegółowe zasady korzystania z przekazanych samochodów oraz obowiązki ciążące na pracownikach, którym pojazdy powierzono, uregulowane zostaną w tej umowie.

Zgodnie z treścią planowanej umowy, pracownik będzie obowiązany użytkować samochód zgodnie z przeznaczeniem, winien dbać o samochód przestrzegając wszystkich zasad dobrej eksploatacji, chronić przed kradzieżą. Co do zasady koszty eksploatacji samochodu (paliwa, przeglądy, ubezpieczenia, itp.) oraz naprawy pojazdu ma pokrywać Wnioskodawca.

Pracownik nie jest uprawniony do przekazania samochodu osobie trzeciej bez zgody Wnioskodawcy. Na żądanie Wnioskodawcy pracownik obowiązany będzie do przekazania samochodu wskazanej osobie na czas wskazany przez Wnioskodawcę. Ponadto samochód nie stanowi wyłącznego użytku pracownika, lecz może być w każdej chwili użyty przez pracowników Wnioskodawcy do celów służbowych, jeżeli taka konieczność u Wnioskodawcy zaistnieje. Umowa ma dopuszczać odpłatne korzystanie przez pracownika z powierzonego mu samochodu do celów prywatnych. Zgodnie z umową, za użycie samochodu do celów prywatnych pracownik ma zapłacić Wnioskodawcy kwotę 150 zł brutto miesięcznie. W przypadku użytkowania samochodu do celów prywatnych w większej ilości niż 200 km w danym miesiącu, pracownik winien jest dopłacić kwotę pokrywającą koszty powyżej kwoty 0,75 zł/k.m. netto (zapłacić Wnioskodawcy kwotę 0,75 zł za każdy kilometr ponad 200 km w danym miesiącu).

Pracownik obowiązany ma być w umowie do ewidencjonowania wyjazdów samochodem służbowym każdego dnia w ewidencji przebiegu samochodu służbowego, z wyszczególnieniem kilometrów przejechanych przez pracownika w ramach wykonywania obowiązków służbowych na podstawie poleceń pracodawcy oraz kilometrów przejechanych samochodem służbowym w celach prywatnych. Po zakończeniu każdego miesięcznego okresu rozliczeniowego pracownik zobowiązany będzie do przedstawienia pisemnego przebiegu pojazdu w danym okresie rozliczeniowym. Ewidencja ta każdorazowo będzie podpisywana przez pracownika i akceptowana przez osobę upoważnioną przez Wnioskodawcę. Ewidencja ta ma być przedkładana Wnioskodawcy przez pracownika na początku miesiąca, po miesiącu którego dotyczy.

Wyliczona w ten sposób wartość za używanie samochodu w celach prywatnych stanowi podstawę (kwotę netto) do wystawienia przez Wnioskodawcę faktury VAT wewnętrznej, dokumentującej świadczenie usług na rzecz pracownika. Kwota wynagrodzenia ma być płatna do 5 dnia następnego miesiąca.

W piśmie z dnia 3 stycznia 2012 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji wskazano, iż Wnioskodawca nie zamierza udostępniać samochodów osobom trzecim, innym niż pracownicy Wnioskodawcy. Samochody służbowe mają być przeznaczone wyłącznie dla pracowników, zasadniczo do celów służbowych, a wyjątkowo i za odpłatnością - na zasadach określonych powyżej - także do celów prywatnych. Pracownik może korzystać z samochodu wyłącznie osobiście. Pracownik nie będzie uprawniony do udostępniania przekazanego mu samochodu osobom trzecim odpłatnie ani nieodpłatnie bez zgody Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie zamierza jednak udzielać zgody na udostępnianie samochodu osobom trzecim przez pracownika. Wnioskodawca ma możliwość bieżącego kontrolowania sposobu wykorzystywania samochodu przez pracownika, a w przypadku stwierdzenia, że pracownik w sposób nieuprawniony udostępnia samochód osobom trzecim, Wnioskodawca może wypowiedzieć umowę przekazania samochodu służbowego do użytkowania ze skutkiem natychmiastowym. Pracownik obowiązany ma być natomiast do codziennego ewidencjonowania przebiegu pojazdu, zgodnie z zasadami opisanymi powyżej. W ewidencji przebiegu pojazdu będą wskazane odrębnie kilometry przejechane samochodem służbowym w ramach wykonywania zadania służbowego oraz ewentualnie kilometry, które pracownik przejechał w celach prywatnych, stan licznika oraz przejechana przez pracownika trasa w ramach obowiązków służbowych. Wnioskodawca ma mieć bieżący wgląd do stanu licznika oraz ewidencji kilometrów. Stwierdzenie przez Wnioskodawcę, że ewidencja nie odpowiada rzeczywistemu przebiegi: pojazdu, stanowić ma podstawę do wypowiedzenia przez Wnioskodawcę umowy przekazania samochodu służbowego ze skutkiem natychmiastowym. Pracownik obowiązany będzie składać każdego miesiąca zestawienie przebiegu pojazdu.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, a dla celów działalności gospodarczej prowadzi dokumentację w postaci ksiąg rachunkowych (tzw. "pełna księgowość"), zgodnie z wymogami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określono, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, udostępnienie przez Wnioskodawcę pracownikom samochodu służbowego w celach prywatnych stanowi na gruncie przedstawionego stanu faktycznego odpłatne świadczenie na rzecz pracowników, które nie stanowi ich przychodu ze stosunku pracy.

Określając cenę usługi polegającej na udostępnieniu samochodu służbowego dla celów prywatnych może posłużyć się zryczałtowaną stawką 150 zł brutto za używanie samochodu służbowego do celów prywatnych do 200 km miesięcznie oraz iloczynem ilości faktycznie przejechanych kilometrów i przyjętej stawki 0,75 zł netto za każdy kilometr ponad 200 km w danym miesiącu. Przyjęta stawka w pełni rekompensuje koszty eksploatacji samochodu służbowego do celów prywatnych. Weryfikację liczby kilometrów przejechanych w danych miesiącu przez pracownika zapewnia prowadzona comiesięczna ewidencja kilometrów, wskazująca, ile kilometrów w każdym dniu danego miesiąca zostało przejechanych w celach służbowych, a ile w celach prywatnych.

Świadczona przez Wnioskodawcę usługa polegająca na odpłatnym oddaniu pracownikowi do używania samochodu służbowego do celów prywatnych nie jest nieodpłatnym świadczeniem wynikającym ze stosunku pracy. Nie jest uprawnione również kwalifikowanie tej usługi jako świadczenia w naturze, gdyż jest to świadczenie odpłatne. Wartość tego świadczenia nie będzie więc stanowiła przychodu ze stosunku pracy. W takiej sytuacji, Wnioskodawca nie ma obowiązku stosować przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, w szczególności art. 11 ust. 2a oraz art. 12 ust. 2, określających sposób ustalania wartości nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń w naturze, traktowanych jako wynagrodzenie ze stosunku pracy i stanowiących podstawę opodatkowania.

Według uzupełnienia wniosku, należy tu mieć na uwadze, że podstawę używania samochodu służbowego do celów prywatnych stanowi opłata umowna, której stronami są Wnioskodawca i pracownik. Strony umowy cywilnoprawnej mogą dowolnie kształtować umowy pomiędzy sobą, a więc również i wynagrodzenie za świadczenia wynikające z takich umów.

W świetle powyższej argumentacji, skoro świadczenie nie wypełnia znamion wynikającego ze stosunku pracy świadczenia nieodpłatnego lub świadczenia w naturze, Wnioskodawca nie ma obowiązku kierowania się przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie ustalenia ceny za świadczoną pracownikowi usługę, a zatem dopuszczalne jest przyjęcie zryczałtowanej stawki 150 zł brutto za używanie samochodu służbowego do celów prywatnych do 200 km miesięcznie oraz iloczynu ilości faktycznie przejechanych kilometrów i przyjętej stawki 0,75 zł netto za każdy kilometr ponad 200 km w danym miesiącu.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazany w opisie zdarzenia przyszłego sposób ewidencjonowania przebiegu samochodu służbowego w celu rozliczania wynagrodzenia za ewentualne korzystanie z samochodu dla celów prywatnych uznać należy za prawidłowy i dopuszczalny na potrzeby ustalania wartości świadczenia polegającego na udostępnieniu samochodu służbowego do celów prywatnych. Ewidencja, obejmująca ilość kilometrów przejechanych samochodem służbowym każdego dnia, z podziałem na kilometry przejechane w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych oraz kilometry przejechane przez pracownika w celach prywatnych oraz codzienny stan licznika samochodu stwarza możliwość weryfikacji, czy zaewidencjonowane przez pracownika w ramach wykonywania obowiązków służbowych kilometry odpowiadają poleceniom Wnioskodawcy wydanym w charakterze pracodawcy. Ewidencja pozwala również w prosty sposób ustalić ilość kilometrów przejechanych przez pracownika w celach prywatnych, a także ustalić wynagrodzenie należne Wnioskodawcy za ten zakres korzystania z samochodu. Ze względu na wymóg umieszczenia w ewidencji codziennego stanu licznika samochodu, ujmować ona będzie każdy kilometr przejechany samochodem służbowym oraz wyłącza możliwość wykonywania przez pracownika przejazdów samochodem służbowym dla celów prywatnych poza ewidencją. Obowiązek codziennego uzupełniania ewidencji oraz comiesięcznego składania podpisanej przez pracownika pisemnej ewidencji za dany miesiąc, gwarantuje Wnioskodawcy łatwą, bieżącą oraz okresową weryfikację sposobu korzystania przez pracownika z samochodu służbowego. Powyższa łatwość weryfikacji prawidłowości wypełniania ewidencji, a także wynikająca z umowy przekazania samochodu służbowego możliwość wypowiedzenia jej przez Wnioskodawcę ze skutkiem natychmiastowym, na przykład w przypadku stwierdzenia rozbieżności pomiędzy stanem rzeczywistym a stanem wynikającym z ewidencji, zapewnia sumienność prowadzenia ewidencji przez pracownika.

Wobec powyższych okoliczności, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że planowany przez Niego sposób ewidencjonowania przebiegu samochodu służbowego na potrzeby ustalania wartości świadczenia polegającego na udostępnieniu samochodu służbowego do celów prywatnych jest prawidłowy, zaś świadczenie pracodawcy polegające na udostępnieniu pracownikom samochodów służbowych do celów prywatnych w przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie skutkować dla pracowników powstaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów, jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Według art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

W świetle powyższego, o tym, czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych ww. stosunków) decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik, czy też inna osoba niezwiązana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą. W ww. przypadku podstawą wypłaty należności jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę. Należnościami tymi są wynagrodzenia za pracę świadczoną przez pracownika oraz wszelkie świadczenia otrzymane przez pracownikowi w związku z zawarciem ww. umowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

W myśl art. 11 ust. 2b, ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza zawrzeć z pracownikami "umowę przekazania samochodu służbowego do użytkowania", która regulować będzie zasady korzystania z tych samochodów oraz obowiązki pracowników, którym samochody będą powierzone. Samochody służbowe będą wykorzystywane przez pracowników przede wszystkim do celów służbowych.

Umowa powyższa ma dopuszczać odpłatne korzystanie przez pracownika z powierzonego samochodu do celów prywatnych. W tym przypadku pracownik może korzystać z samochodu wyłącznie osobiście, nie będzie uprawniony do udostępniania przekazanego mu samochodu osobom trzecim odpłatnie ani nieodpłatnie bez zgody Wnioskodawcy.

Zgodnie z umową, za użycie samochodu do celów prywatnych pracownik ma zapłacić Wnioskodawcy kwotę 150 zł brutto miesięcznie. W przypadku użytkowania samochodu do celów prywatnych w większej ilości niż 200 km w danym miesiącu, pracownik obowiązany będzie zapłacić Wnioskodawcy kwotę 0,75 zł za każdy kilometr ponad 200 km Przyjęta stawka w pełni zrekompensuje koszty eksploatacji samochodu służbowego do celów prywatnych.

W świetle przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz przepisów prawa regulujące kwestię opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, czynność przekazania samochodów do wykorzystania przez pracowników w celach prywatnych za odpłatnością nie ma umocowania w łączącej pracownika z Pracodawcą (Wnioskodawcą) umowie o pracę. Pracownik korzystał będzie z samochodów Wnioskodawcy na podstawie odrębnej umowy, tj. umowy cywilnoprawnej.

Reasumując stwierdzić należy, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego oraz w świetle cytowanych wyżej przepisów czynność udostępnienia przez Wnioskodawcę samochodów pracownikom nie jest świadczeniem wynikającym z umowy o pracę, nie będzie zatem skutkowała u pracowników powstaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę sposobu ewidencjonowania przebiegu samochodu na potrzeby ustalenia wartości należności za udostępnienie samochodu służbowego do celów prywatnych, tyt. Organ informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Nie podlegają natomiast urzędowej interpretacji zasady, dowody, według których winno nastąpić rachunkowego ustalenie wysokości przychodu z tytułu korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego. Rolą postępowania w sprawie wydania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, nie jest ustalenie, czy sposób kalkulacji przychodu z tytułu korzystania dla potrzeb prywatnych z samochodu służbowego jest prawidłowy, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. Zgodnie z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego wyliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W konsekwencji tut. Organ nie ustosunkował się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kalkulacji wartości przychodu, w tym dowodów, na podstawie których Wnioskodawca zamierza dokonać tej kalkulacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydawania przedmiotowej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.