IPTPB1/415-146/11-6/MD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu 30 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 listopada 2011 r. (data wpływu 28 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania wynalazku - jest prawidłowe,

* momentu zaliczenia wydatków poniesionych na wypłatę wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania wynalazku - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z czym na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ww. ustawy, pismem z dnia 21 listopada 2011 r., Nr IPTPB1/415-146/11-4/MD, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 listopada 2011 r. Wniosek uzupełniono w dniu 28 listopada 2011 r. (data nadania w polskiej placówce operatora publicznego 24 listopada 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

Trzy osoby fizyczne, tj. Pan S. W. - Wnioskodawca, Pan M. S. oraz Pan J. K. (wszyscy zwani dalej: Wynalazcami lub Współuprawnionymi), opracowały określone rozwiązania techniczne i są twórcami trzech wynalazków. Wynalazki te zostały w marcu 2003 r. zgłoszone przez Współuprawnionych do ochrony w Urzędzie Patentowym (dalej: UP) w celu uzyskania prawa do patentu. W dniu 10 maja 2003 r. Wynalazcy zawarli "umowę o wspólności prawa do uzyskania patentu" dotyczącą zgłoszonych do UP wynalazków (dalej: umowa z dnia 10 maja 2003 r.).

Obok wynalazków, do Urzędu Patentowego zgłoszono wniosek w sprawie udzielenia wspólnego prawa ochronnego na znak towarowy "XX". W dniu 15 maja 2004 r. Wynalazcy zawarli "Umowę o wspólności prawa do uzyskania prawa ochronnego do znaku towarowego" (dalej: umowa z dnia 15 maja 2004 r.).

Wynalazcy posiadają decyzję z dnia 12 sierpnia 2009 r. o udzieleniu patentu na jeden z wynalazków (spoiwo), zwany dalej "wynalazkiem", z okresem ochronnym rozpoczynającym się w dniu 30 maja 2003 r. oraz decyzję z dnia 22 maja 2006 r. o przyznaniu prawa ochronnego na zgłoszony znak towarowy XX i świadectwo ochronne na ten znak z dnia 20 listopada 2006 r., z których wynika, że prawo ochronne trwa od 31 marca 2003 r.

Zgodnie z § 4 umowy z dnia 10 maja 2003 r., pożytki i inne dochody jakie przynosi wspólne prawo do wynalazków przypadają Współuprawnionym w stosunku do wielkości ich udziałów we wspólnym prawie, tj. dla Pana J. K. - 34%, dla Pana M. S. - 33% oraz dla Wnioskodawcy - 33%. W tym samym stosunku ponoszą oni nakłady i inne ciężary związane ze wspólnym prawem. Z omawianej umowy wynika ponadto, że z chwilą uzyskania patentu na rzecz wszystkich Współuprawnionych umowę tę stosuje się odpowiednio do uzyskanego patentu.

Dalej, zgodnie z § 7 ust. 1 i 2 tejże umowy, każdy ze Współuprawnionych może korzystać z wynalazków we własnym zakresie, przy czym za korzystanie z wynalazków we własnym zakresie rozumie się również korzystanie z wynalazków przez spółki osobowe powstałe z wyłącznym udziałem wszystkich lub niektórych Współuprawnionych. Opierając się na tym zapisie umowy, dwójka Wynalazców, tj. Wnioskodawca i Pan M. S. (dalej: Wspólnicy) w ramach spółki jawnej pod nazwą " Y Spółka jawna" (dalej: Spółka Osobowa), prowadzą działalność gospodarczą związaną z produkcją drogowego spoiwa XX. Oprócz tego segmentu, Spółka Osobowa prowadzi również działalność w zakresie produkcji chemicznych środków pomocniczych (w szczególności preparatów odpieniających) znajdujących zastosowanie w różnych gałęziach przemysłu. Początkowo Spółka Osobowa prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów. Od 2004 r. prowadzi księgi rachunkowe.

W ramach działalności dotyczącej produkcji spoiwa stabilizacyjnego XX, Spółka Osobowa (Wspólnicy) korzysta z wynalazku/patentu (spoiwo) i prawa ochronnego do znaku towarowego. Zatem, w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę Osobową, Wspólnicy wykorzystują wynalazek we własnym zakresie.

Umowa z dnia 10 maja 2003 r. określa także sposób kalkulacji kwoty przypadającej Współuprawnionemu z tytułu korzyści powstałych w wyniku zastosowania wynalazku przez pozostałych Współuprawnionych. Współuprawnieni mają prawo do odpowiedniej części tych korzyści, obliczonej stosownie do swego udziału we wspólnym prawie, po potrąceniu nakładów. Podstawę obliczania odpowiedniej części korzyści stanowi wartość dochodów rozumianych jako przychód pomniejszony o koszty poniesione w celu jego uzyskania, a wypłata odpowiedniej części korzyści netto następuje najpóźniej w ciągu trzech miesięcy po upływie roku kalendarzowego, w którym uzyskano korzyść. Wynagrodzenie jest zatem liczone przy uwzględnieniu wszystkich przychodów i kosztów związanych z produkcją i sprzedażą spoiwa XX. W przypadku, gdy w danym roku koszty przewyższają przychody, są one zaliczane w kolejnym roku przy obliczaniu kwoty korzyści przypadającej na każdego Współuprawnionego. Współuprawniony uzyskujący korzyści ze stosowania wynalazków jest zobligowany do przedstawienia bilansu korzyści ze stosowania wynalazków uzyskanych w każdym roku. Na mocy umowy z dnia 10 maja 2003 r. trzeci Wynalazca, tj. Pan J. K. otrzymuje środki pieniężne z tytułu korzyści uzyskiwanych ze stosowania wynalazku (patentu) przez Spółkę Osobową (Wspólników).

Pan J. K. oraz Spółka Osobowa, w imieniu której działają Wspólnicy, po zakończeniu każdego z lat: 2007, 2008, 2009 i 2010 podpisywali dokument określony jako "Rozliczenie korzyści netto za dany rok z tytułu wykorzystania we własnej działalności gospodarczej projektu wynalazczego, do którego Współuprawnionymi są Pan J. K., M. S. oraz S. W." (dalej: Rozliczenie). Ponadto, Wspólnicy oświadczali w Rozliczeniu, że działając w ramach Spółki Osobowej korzystali we własnym zakresie z wynalazku, zgodnie z uprawnieniami podanymi w § 7 umowy z dnia 10 maja 2003 r. W Rozliczeniu wskazywano wyraźnie, że dotyczy ono umowy z dnia 10 maja 2003 r. w szczególności wynalazku "spoiwo XX" (wynalazek, na który Współuprawnieni uzyskali patent). Wspólnicy oświadczali także, że przedmiotem ich działalności gospodarczej jest produkcja drogowego spoiwa pod nazwą "XX" podjęta w 2003 r. i kontynuowana w latach następnych oraz, że Spółka Osobowa uzyskała w danym roku korzyści netto z tytułu produkcji i sprzedaży tego spoiwa. Dalej, wszyscy Współuprawnieni potwierdzali zgodnie przedłożenie Panu J. K. bilansu korzyści ze stosowania wynalazku wynikającego z produkcji i sprzedaży omawianego drogowego spoiwa stabilizacyjnego za dany rok. W dokumencie tym wskazywano również wartość korzyści wynikającej z tego bilansu, stanowiącą podstawę wyliczenia udziału Współuprawnionego - Pana J. K., jak też i kwotę należną Panu J. K.

Analogiczne rozliczenie podpisane zostało w 2006 r. za okres obejmujący łącznie lata 2003 -2005. Jak wynika z § 7 ust. 3 i 4 umowy z dnia 10 maja 2003 r., wypłata odpowiedniej korzyści netto następuje wówczas, gdy przychody z tego prawa przekraczają koszty jego uzyskania. Zatem, liczone narastająco (tj. od początku rozpoczęcia działalności przez Spółkę Osobową) przychody i koszty spowodowały powstanie korzyści dopiero na koniec 2005 r. Stąd też, pierwsza wypłata należności dla Pana J. K. miała miejsce w 2006 r.

Reasumując, każde Rozliczenie potwierdza rozliczenia korzyści z tytułu umowy z dnia 10 maja 2003 r., na podstawie przedłożonego przez Spółkę Osobową (Wspólników) bilansu korzyści ze stosowania wynalazku/patentu. Każde rozliczenie podpisane jest przez Wnioskodawcę i Pana M. K. ze strony Spółki Osobowej (Wspólników) oraz podpisane przez Pana J. K., Współuprawnionego, któremu wypłacane były przez Spółkę Osobową (Wspólników) należne korzyści. Dodatkowo, w rozliczeniu za rok 2010 znajduje się sformułowanie: "Współuprawniony J. K. kwituje niniejszym odbiór należnych kwot wynikających z niniejszego rozliczenia, jak również nie wnosi żadnych zastrzeżeń dla rozliczeń za lata 2003 - 2010".

Wnioskodawca podaje, że kwota należności określona w wyżej wymienionych Rozliczeniach, przypadająca odpowiednio Panu J. K. z tytułu korzyści uzyskanych przez Spółkę Osobową prowadzoną przez dwóch pozostałych Współuprawnionych (w ramach której wykorzystywali wynalazek), była wypłacana dotychczas Panu J. K. z osobistych kont bankowych Wspólników, a nie z konta bankowego Spółki Osobowej. Każdy ze Wspólników wypłacał Panu J. K. połowę wymienionej w rozliczeniach i należnej mu kwoty, co w sumie stanowiło całą należność. Wspólnicy natomiast, nie uwzględniali wypłat dokonywanych na rzecz Pana J. K., jako kosztów podatkowych działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki Osobowej. W konsekwencji, w zeznaniach rocznych składanych dla potrzeb podatku dochodowego wypłaty te nie były przez nich ujmowane jako podatkowe koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Jednocześnie, wypłaty dokonywane na rzecz Pana J. K. nie były do tej pory uwzględniane jako koszt dla potrzeb określenia wysokości korzyści uzyskanej przez Spółkę Osobową (Wspólników) z zastosowania wynalazku, stanowiącej podstawę ustalenia kwoty należnej Panu J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r.

Wypłata należności przysługującej Panu J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. ustalona w oparciu o rozliczenie korzyści uzyskanych przez Spółkę Osobową ze stosowania wynalazku została dokonana przez Wspólników z ich bankowych kont osobistych:

Pan J. K. nie wystawiał faktur ani rachunków na Spółkę Osobową/Wspólników w związku z otrzymywaniem należnych mu kwot. Jedynym dokumentem potwierdzającym należne i wypłacone Panu J. K. kwoty, było wskazane przez Wnioskodawcę Rozliczenie, a także wyciągi bankowe z prywatnych kont Wspólników. W związku z tym, obecnie Wspólnicy planują sporządzić odpowiedni dokument księgowy, na podstawie którego zaliczą do kosztów podatkowych 2011 r. wyżej wymienione opłaty wypłacone w latach 2006 - 2011 na rzecz Pana J. K., których obowiązek poniesienia wynika z umowy z dnia 10 maja 2003 r. Wspólnicy planują zaksięgować w księgach rachunkowych Spółki Osobowej przedmiotowy koszt w miesiącu sporządzenia tego dokumentu księgowego, ujmując go jako koszt uzyskania przychodu na dzień przypadający w miesiącu jego wystawienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pytania nr 1, mimo, iż wypłaty należnych Panu J. K. korzyści na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. były dokonywane z prywatnych kont bankowych Wspólników a nie z kont bankowych Spółki Osobowej, to mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki Osobowej (a ściślej Wspólników).

Spółka jawna, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (dalej: k.s.h.), ma zdolność prawną. Może w swoim własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Jest także przedsiębiorcą, o czym stanowi art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej: usdg). Jednocześnie, spółka jawna nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Podatnikami podatku dochodowego pozostają wspólnicy spółki jawnej. W myśl bowiem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych, u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 8 ust. 2 ustawy o PIT).

Z uwagi na fakt, iż wspólnikami Spółki Osobowej (jawnej) są dwie osoby fizyczne, tj. Wnioskodawca i Pan M. S., zarówno przychody jak i koszty generowane na poziomie Spółki Osobowej są doliczane do przychodów i kosztów obu Wspólników, proporcjonalnie do posiadanego przez nich prawa do udziału w zysku (tj. odpowiednio po 50%). Każdy ze Wspólników występuje zatem w roli podatnika podatku dochodowego, z tytułu dochodu uzyskanego poprzez Spółkę Osobową.

W ocenie Wnioskodawcy powyższe oznacza, że spełnione są warunki do uznania przedmiotowych wydatków za koszt podatkowy Spółki Osobowej, a ściślej Wspólników. Kwoty należne Panu J. K. zostały bowiem uiszczone na jego rzecz przez podatników podatku dochodowego i mają związek z prowadzoną przez Spółkę Osobową działalnością gospodarczą. Jednocześnie wydatki poniesione na rzecz Pana J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. nie są wymienione w art. 23 ustawy o PIT. Wspólnicy decydując się na wykorzystanie wynalazków w celu uzyskiwania przychodów w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez założoną przez nich Spółkę Osobową, zdecydowali jednocześnie o ponoszeniu przedmiotowych wydatków na rzecz Pana J. K., jako Współuprawnionego do wynalazków, patentu i znaku towarowego. Obowiązek ponoszenia tych wydatków jest zatem nierozerwalnie związany z uzyskiwaniem korzyści z wykorzystywania wynalazku. Ponoszenie tych wydatków jest warunkiem wykorzystywania wynalazku w celu prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę Osobową w tym segmencie, a tym samym warunkiem uzyskiwania przychodu z jego zastosowania przez Wspólników, w tym przez Wnioskodawcę.

Powyższej tezy nie zmienia fakt, że umowa z dnia 10 maja 2003 r., na podstawie której dokonano wypłat na rzecz Pana J. K., podpisana została przez Wynalazców, a nie przez Spółkę Osobową i Pana J. K., działających jako strony tej umowy. Jest ona bowiem porozumieniem między Współuprawnionymi co do warunków, zakresu i sposobu wykorzystywania Wynalazku. Należy podkreślić, że z przedmiotowej umowy wynika, iż każdy ze Współuprawnionych może korzystać z Wynalazku we własnym zakresie, przy czym przez korzystanie z Wynalazków we własnym zakresie rozumie się również korzystanie z Wynalazków przez spółki osobowe powstałe z wyłącznym udziałem wszystkich lub niektórych Współuprawnionych. Umowa ta przewiduje zatem opcję, w której korzyści będą uzyskiwane przez Wynalazców poprzez spółki osobowe powstałe z udziałem wszystkich lub niektórych Współuprawnionych.

W omawianym przypadku nie budzi również wątpliwości, że przedmiotowe koszty zostały poniesione na rzecz Pana J. K., w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie Spółki Osobowej. Zatem, wydatki te zostały poniesione w celu uzyskania przychodów, a ściślej zachowania, zabezpieczenia źródła przychodów. W tym kontekście podkreślić należy, że związek pomiędzy kosztami podatkowymi i przychodami podatkowymi nie musi być bezpośredni, aby poniesiony koszt podlegał zaliczeniu do kosztów podatkowych. Wystarczający jest związek pośredni. Kosztami podatkowymi są bowiem również koszty, które można nazwać kosztami funkcjonowania przedsiębiorcy. Nie są one ponoszone z myślą o osiągnięciu konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie zazwyczaj warunkuje w ogóle możliwość prowadzenia działalności, a więc także i uzyskiwania w ten sposób przychodów. Niewątpliwie koszty tego rodzaju - nawet mimo braku łatwo uchwytnego związku przyczynowego pomiędzy nimi a jakimkolwiek przychodem - stanowią koszt uzyskania przychodu. Zatem fakt, że konkretne wydatki poniesione na rzecz Pana J. K. nie zostaną powiązane z konkretnymi przychodami, nie odbiera im charakteru kosztów podatkowych związanych z działalnością gospodarczą Spółki Osobowej.

Dodatkowym potwierdzeniem związku wydatków poniesionych na rzecz Pana J. K., na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie Spółki Osobowej jest treść rozliczeń podpisywanych z jednej strony przez Wspólników Spółki Osobowej, a z drugiej strony przez Współuprawnionego - Pana J. K. W rozliczeniach tych wskazane jest wyraźnie, że korzyści uzyskiwane z Wynalazku przez Wspólników Spółki Osobowej (Współuprawnionych z Wynalazku prowadzących Spółkę Osobową), zgodnie z powołaną umową z dnia 10 maja 2003 r., rodzą obowiązek zapłaty na rzecz Współuprawnionego Pana J. K. jego należności oraz, że korzyści te są uzyskiwane w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wspólników w formie Spółki Osobowej (z tego tytułu Spółka Osobowa przedstawia również Panu J. K. bilans uzyskanych przez nią korzyści z tytułu zajmowania się produkcją i sprzedażą spoiwa XX).

Mając na uwadze powyższe argumenty przemawiające za potraktowaniem należności wypłacanych Panu J. K., jako kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że okoliczność, iż Wspólnicy, w tym Wnioskodawca, dokonali wypłat należności wynikających z umowy z dnia 10 maja 2003 r. z kont prywatnych, a nie z konta firmowego Spółki Osobowej, nie wpływa negatywnie na prawo do zaliczenia tych wydatków do kosztów podatkowych działalności gospodarczej, prowadzonej w ramach Spółki Osobowej. W omawianym stanie faktycznym przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą jest Spółka Osobowa. Jednak podatnikami podatku dochodowego z tytułu uzyskania dochodów w ramach Spółki Osobowej są Wspólnicy. Oznacza to, że wydatki poniesione na rzecz Pana J. K., na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. z osobistych kont Wspólników poniesione zostały przez podatników podatku dochodowego zobligowanych do rozliczenia podatku z tytułu dochodów uzyskanych w ramach Spółki Osobowej.

Wnioskodawca podkreśla, że żaden przepis prawa podatkowego nie uzależnia prawa zaliczenia do kosztów podatkowych określonych wydatków dotyczących działalności gospodarczej od uregulowania należności związanych z tą działalnością jedynie za pośrednictwem bankowego konta firmowego. Jednocześnie, żaden przepis prawa podatkowego nie przewiduje wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków, których zapłata została dokonana z konta prywatnego podatnika, a nie z konta firmowego. Skoro zatem doszło do zapłaty przez Wspólnika (podatnika) należności na rzecz uprawnionego do jej otrzymania, w wyniku czego wygasło zobowiązanie do jej uiszczenia, to nie powinno być wątpliwości, że możliwe jest zaliczenie tak poniesionych wydatków do kosztów podatkowych Wspólnika związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną w formie Spółki Osobowej (jawnej).

Konkludując, w ocenie Wnioskodawcy Wspólnicy, w tym Wnioskodawca, mogą zaliczyć do kosztów podatkowych działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki Osobowej (jawnej) wszystkie wypłaty dokonane w latach 2006 - 2011 z prywatnych kont bankowych Wspólników na rzecz Pana J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. Fakt, że wypłaty należnych Panu J. K. korzyści były dokonywane z prywatnych kont bankowych Wspólników, a nie z kont bankowych Spółki, nie skutkuje brakiem prawa do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów Spółki Osobowej (a ściślej Wspólników).

Natomiast w zakresie pytania nr 2, w ocenie Wnioskodawcy wszystkie dokonane w latach 2006 - 2011 wypłaty na rzecz Pana J. K., związane z realizacją umowy z dnia 10 maja 2003 r., powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wspólników (Spółki Osobowej) w 2011 r., to jest w roku, w którym Wspólnicy sporządzą właściwy dokument księgowy, na podstawie którego zaksięgują przedmiotowe wydatki w księgach rachunkowych Spółki Osobowej (na dzień przypadający w miesiącu sporządzenia przedmiotowego dokumentu).

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o PIT, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. W myśl art. 22 ust. 5c powołanej ustawy, koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią one koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie, zgodnie z art. 22 ust. 5d cytowanej ustawy, odnoszącym się do kosztów memoriałowych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wypłaty dokonane na rzecz Pana J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. są w ocenie Wnioskodawcy kosztami pośrednimi. W piśmie z dnia 7 stycznia 2010 r." Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, na pytanie podatnika dotyczące momentu zaliczenia wypłaconego współtwórcom wynagrodzenia do kosztów uzyskania przychodów stwierdził, że: "koszty związane z wypłatą wynagrodzenia dla współtwórców patentu, należy zaliczyć do kosztów innych, niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Kosztów tych nie można bowiem odnieść do konkretnego przychodu, uzyskanego od określonego kontrahenta w konkretnym okresie rozliczeniowym". Wydatki tego rodzaju, podobnie jak opłaty licencyjne, stanowią zatem koszty o charakterze pośrednim. W zakresie opłat licencyjnych, ich kwalifikację do kosztów pośrednich potwierdza, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 listopada 2009 r., Nr ILPB3/423-666/09-2/ŁM. W interpretacji tej wskazano, że " (...) opłaty licencyjne za korzystanie ze znaku towarowego, stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami (...)". Opłaty dokonywane na rzecz Pana J. K. nie są ściśle powiązane z konkretnym przychodem uzyskanym ze sprzedaży spoiwa XX, wyprodukowanego z wykorzystaniem Wynalazku, w przeciwieństwie do, np. kosztów zakupu surowców wykorzystanych do produkcji tego spoiwa. Opłaty ponoszone na rzecz Pana J. K. są związane z faktem prowadzenia działalności gospodarczej przez Spółkę Osobową w tym segmencie. Stąd, nie jest możliwe przypisanie opłat uiszczanych na rzecz Pana J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. do konkretnych przychodów uzyskanych ze sprzedaży spoiwa XX w danym roku podatkowym. Nie są one bowiem ponoszone z myślą o osiągnięciu konkretnego przychodu, lecz ich poniesienie warunkuje w dalszej perspektywie czasowej w ogóle możliwość prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem spoiwa XX, uzyskiwanego z zastosowaniem opatentowanego przez Współuprawnionych Wynalazku, a więc także - i uzyskiwania przychodów z tego segmentu działalności gospodarczej.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o PIT, koszty pośrednie są potrącane w dacie ich poniesienia. Za datę poniesienia kosztu uzyskania przychodu o charakterze pośrednim - w przypadku braku faktury lub rachunku dotyczącego tego kosztu - uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie innego dowodu niż faktura lub rachunek.

Wydatki poniesione na rzecz Pana J. K. w latach 2006 - 2011, nie zostały dotychczas zaliczone do kosztów podatkowych działalności prowadzonej przez Spółkę Osobową. Nie zostały one również dotychczas ujęte w księgach rachunkowych Spółki Osobowej. Jednocześnie, wypłacono je z kont prywatnych Wspólników Spółki Osobowej, a zarówno Wspólnicy jak i Spółka Osobowa dotychczas nie dysponowali fakturami (rachunkami) dotyczącymi tych kosztów.

Wspólnicy, w tym Wnioskodawca, postąpią zatem prawidłowo zaliczając wszystkie wypłaty dokonane na rzecz Pana J. K. w latach 2006 - 2011 do kosztów podatkowych działalności gospodarczej prowadzonej poprzez Spółkę Osobową w roku 2011, jeżeli na określony dzień miesiąca 2011 r. Wspólnicy (Spółka Osobowa) ujmą w księgach rachunkowych Spółki Osobowej dokument księgowy (dowód), który - z uwagi na brak faktury lub rachunku od P. J. K. - sami sporządzą na okoliczność udokumentowania poniesionego kosztu.

Wnioskodawca zauważa, że analogiczną tezę dotyczącą rozliczenia kosztów pośrednich w czasie wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, cyt. "Innymi słowy jeśli uzyskanie przychodu wprost zależy od poniesienia danego kosztu, koszt ten będzie można rozliczyć dopiero w momencie wystąpienia przychodu. Taki związek pomiędzy kosztem warunkującym uzyskanie przychodu a tym przychodem określa się mianem bezpośredniego. Wprowadzony dopiero po 2007 r. ustawowy podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związanych z przychodem, nie zmienia zaprezentowanej wyżej wykładni. Podział ten pojawił się bowiem w orzecznictwie jeszcze przed nowelizacją przepisów". Za przykład niech posłuży wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 sierpnia 2005 r., sygn. akt FSK 2044/04 (CBOSA): "zmiana treści art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p. odpowiada zatem dotychczasowemu rozumieniu tego przepisu, nadanemu mu przez orzecznictwo" (...). Natomiast w przepisie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wprowadzono zapis, na podstawie którego koszt traktowany jest na zasadzie memoriałowej. Ustawodawca więc w sposób nie budzący wątpliwości określił moment poniesienia kosztu. Nie będzie nim więc dzień wystawienia faktury, lecz będzie nim dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. dzień, w którym zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w razie jej braku". W identyczny sposób moment poniesienia kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) został zinterpretowany przez NSA w wyroku z dnia 19 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1751/08).

Cytowana uchwała NSA oraz powołany wyrok dokonują wykładni art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, niemniej w tym zakresie jego brzmienie jest zbieżne z treścią art. 22 ust. 5c ustawy o PIT.

Jednocześnie w powołanej uchwale NSA potwierdził, że rozróżnienie kosztów na koszty pośrednie oraz bezpośrednie, miało znaczenie również dla rozliczania tych kosztów w czasie przed zmianą przepisów dotyczących tej materii, która nastąpiła z dniem 1 stycznia 2007 r.

Jeżeli zatem w 2011 r. zostanie sporządzony dokument księgowy, na podstawie którego Spółka Osobowa zaksięguje w miesiącu wystawienia tego dokumentu, na dzień przypadający w tym miesiącu, wydatki poniesione na rzecz Pana J. K. w latach 2006 - 2011 na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r., to będą one kosztem podatkowym roku 2011. Stanowią one bowiem koszt pośredni. Zgodnie natomiast z powołanym wyżej art. 22 ust. 5c ustawy o PIT, za datę poniesienia kosztu uzyskania przychodu o charakterze pośrednim - w przypadku braku faktury lub rachunku dotyczącego tego kosztu - uznaje się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie innego dowodu niż faktura lub rachunek

W opinii Wnioskodawcy - w szczególności w świetle powołanej wyżej uchwały NSA - niezasadna byłaby teza, zgodnie z którą kwoty uiszczone na rzecz Pana J. K. na podstawie umowy z dnia 10 maja 2003 r. w latach 2006 - 2011 powinny być zaliczone do kosztów podatkowych Spółki Osobowej, a ściślej Wspólników, w latach, w których Wspólnicy dokonali faktycznych płatności na rzecz Pana J. K. Przyjęcie tej tezy wiązałoby się także z koniecznością dokonania korekty zeznań podatkowych złożonych dla potrzeb podatku dochodowego za lata 2006 - 2010.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie dokonane w latach 2006 - 2011 wypłaty na rzecz Pana J. K. związane z realizacją umowy z dnia 10 maja 2003 r. powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wspólników (Spółki Osobowej) w 2011 r., jeżeli na określony dzień miesiąca 2011 r. Wspólnicy (Spółka Osobowa) ujmą w księgach rachunkowych Spółki Osobowej dokument księgowy (dowód), który z uwagi na brak faktury lub rachunku od P. J. K., sami sporządzą na okoliczność udokumentowania poniesionego kosztu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się, w zakresie:

* zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na wypłatę wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania wynalazku - za prawidłowe,

* momentu zaliczenia wydatków poniesionych na wypłatę wynagrodzenia z tytułu wykorzystywania wynalazku - za nieprawidłowe.

I.

Zgodnie z art. 4 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), spółka jawna jest spółką osobową. Stosownie zaś do postanowień art. 8 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą.

Ponieważ spółka jawna nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego. Podmiotami takimi są natomiast wspólnicy takiej spółki. Wspólnicy będący osobami fizycznymi, podlegają odpowiednio opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji kosztów "bezpośrednio związanych z przychodami" oraz kosztów "innych niż bezpośrednio związanych z przychodami" - brak takiej definicji legalnej wytłumaczyć należy nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby fizycznej w konkretnym przypadku. W efekcie ten sam koszt może w danych warunkach pozostawać w bezpośrednim, zaś w innych jedynie w "pośrednim" związku z przychodem. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym indywidualnym przypadku.

Koszty bezpośrednio związane z przychodami są to wydatki, których poniesienie przyczynia się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów składających się na całość przychodów osiąganych przez podatnika w roku podatkowym. Należą do nich koszty określonego rodzaju działalności prowadzonej przez podatnika, a także koszty związane z konkretnymi transakcjami realizowanymi w ramach tej działalności. Przepisy analizowanej ustawy nie zawierają kryteriów jakimi należy kierować się przy zaliczaniu konkretnych wydatków do ww. kategorii kosztów. Klasyfikowanie kosztów do wyżej wymienionych rodzajów kosztów uzyskania przychodu powinno odbywać się jednakże za każdym razem z uwzględnieniem indywidualnych cech działalności podatnika, w ramach której wydatki te są ponoszone.

Na koszty bezpośrednio związane z przychodem składają się zatem wszystkie koszty, które w sposób bezpośredni wpłynęły na przychód. W różnych jednostkach koszty te będą inne, w zależności od specyfiki działalności danej firmy.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

* być właściwie udokumentowany.

Dodać należy, iż wykazanie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesieniem wydatku a uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że trzy osoby fizyczne opracowały określone rozwiązania techniczne i są twórcami trzech wynalazków. W dniu 10 maja 2003 r. Wynalazcy zawarli "umowę o wspólności prawa do uzyskania patentu". Zgodnie z postanowieniami tejże umowy, pożytki i inne dochody jakie przynosi wspólne prawo do wynalazków przypadają współuprawnionym w stosunku do wielkości ich udziałów we wspólnym prawie. W tym samym stosunku ponoszą oni nakłady i inne ciężary związane ze wspólnym prawem.

Wnioskodawca wraz z drugim wspólnikiem prowadzi działalność gospodarczą w ramach Spółki jawnej, związaną z produkcją spoiwa XX. Oprócz tego segmentu Spółka prowadzi również działalność w zakresie produkcji chemicznych środków pomocniczych, znajdujących zastosowanie w różnych gałęziach przemysłu. Ponadto w ramach działalności dotyczącej produkcji spoiwa XX, Spółka korzysta z wynalazku/patentu (spoiwo stabilizacyjne) i prawa ochronnego do znaku towarowego. Zatem, w działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę, Wspólnicy wykorzystują wynalazek we własnym zakresie. Na mocy podpisanej umowy trzeci Wynalazca, który nie jest Wspólnikiem Spółki, otrzymuje środki pieniężne z tytułu korzyści uzyskiwanych ze stosowania wynalazku (patentu) przez Spółkę. Wypłata tych świadczeń następuje z prywatnych kont bankowych Wspólników

Biorąc po uwagę powyższe, jeżeli wypłata świadczenia na rzecz jednego z wynalazców z tytułu wykorzystywania wynalazku przez Spółkę, ma związek z osiąganym przez Spółkę przychodem, stanowi ono koszt pośredni związany z przychodem Spółki. Ponoszone wydatki należy więc zakwalifikować do wydatków, które ponoszone są w celu uzyskania przychodów, ściślej ich zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Należy podkreślić, że związek pomiędzy kosztami i przychodami nie musi być bezpośredni, aby poniesiony koszt mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych. Niewątpliwie koszty ponoszone z tytułu wypłaty środków za wykorzystywanie prawa do wynalazku, pomimo braku uchwytnego związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy nimi, a konkretnymi przychodami Spółki, stanowią koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy, proporcjonalnie do Jego udziałów w Spółce.

Zaznaczyć należy, iż przepisy prawa podatkowego nie uzależniają prawa zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów, od regulowania należności za pośrednictwem konta bankowego związanego jedynie z działalnością gospodarczą. Na podatniku jednak ciąży każdorazowo obowiązek udokumentowania kosztu.

II.

Odnośnie natomiast momentu potrącalności kosztów uzyskania przychodów zauważyć należy, iż kwestie te zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 22 ust. 5-5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie niniejszej sprawy istotne znaczenie ma fakt, że prowadzona przez Spółkę jawną, w której Wnioskodawca jest Wspólnikiem, działalność gospodarcza ewidencjonowana jest w księgach rachunkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, zgodnie z art. 22 ust. 5 ww. ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

W myśl art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Przy czym, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy).

Zgodnie z zasadą potrącalności kosztów w czasie, wyrażoną w powyższych przepisach, jeżeli poniesiony koszt można bezpośrednio odnieść do osiągniętego przychodu, wówczas powinien on być uwzględniony w rachunku podatkowym, w tym roku, w którym osiągnięty został przychód. Odstąpienie od zasady potrącalności kosztów możliwe jest tylko wtedy, gdy zarachowanie kosztu w danym roku podatkowym nie było możliwe, np. gdy podatnik otrzymał fakturę (rachunek) dotyczący danego roku podatkowego z opóźnieniem - po zamknięciu ksiąg rachunkowych i złożeniu zeznania, wówczas koszt ten potrąca się w roku, w którym faktycznie został poniesiony.

W odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami, zastosowanie znajduje art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku braku możliwości przyporządkowania danego wydatku do konkretnego przychodu, wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia.

Jednocześnie art. 22 ust. 5d ww. ustawy stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba i 6bb, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu, jeżeli brak jest faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z art. 24a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwana dalej "księgą" z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Tym odrębnym przepisem jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.) o rachunkowości, która m.in. w art. 20 ust. 1 stanowi, że do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie sprawozdawczym.

Dodać również należy, że przepisy ustawy o rachunkowości, jako nie będące przepisami prawa podatkowego nie podlegają interpretacji w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.). Brak umocowania w tym zakresie powoduje, że Organ nie może odnieść się do czynności związanych z prowadzeniem przez Wnioskodawcę ksiąg rachunkowych.

Wydatki ponoszone przez Wspólników Spółki Jawnej na mocy podpisanej umowy z dnia 10 maja 2003 r. na rzecz jednego z Wynalazców nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a przez to nie można przypisać im konkretnego przychodu. Dlatego też wydatki te nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu w roku podatkowym, w którym osiągany jest przychód przez Spółkę. Koszty te chociaż niewątpliwie związane z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnym przychodem. Zaliczyć je zatem należy do kosztów na podstawie art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że wypłata należności przez Wspólników Spółki przysługującej trzeciemu Wynalazcy Panu J. K., nie będącemu Wspólnikiem, ustalona w oparciu o rozliczenie korzyści uzyskanych przez Spółkę ze stosowania wynalazku została dokonana w 2006 r. - za lata 2003 - 2005, w 2007 r. - za 2006 r., w 2008 r. - za 2007 r., w 2009 r. - za 2008 r., w 2010 r. - za 2009 r. i w 2011 r. - za 2010 r. Pan Jan. K. nie wystawiał żadnych faktur ani rachunków na Spółkę w związku z otrzymanymi wypłatami. Jedynym dokumentem potwierdzającym wypłacone kwoty było "rozliczenie korzyści netto za dany rok z tytułu wykorzystania we własnej działalności gospodarczej projektu wynalazczego..." podpisywane po zakończeniu każdego roku, począwszy od 2007 r. do 2010 r. Analogiczne rozliczenie podpisane zostało w 2006 r. za lata 2003 - 2005. Wspólnicy Spółki osobowej, nie uwzględniali ww. wypłat w kosztach uzyskania przychodów z działalności gospodarczej spółki osobowej.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że wypłaty należności na rzecz jednego z Wynalazców, stanowią pośredni koszt uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej dotyczący okresu przekraczającego rok podatkowy. Nie jest przy tym możliwe określenie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego. Zatem, wydatki te powinny zostać zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą stosownie do art. 22 ust. 5c zd. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego, w którym zastosowanie znajdą, np. przepisy art. 180 i 191 ustawy - Ordynacja podatkowa. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku. Na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Odnosząc się do powołanych tez wyroków Sądów oraz interpretacji wydanych przez organy podatkowe - wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Wskazać również należy, że z uwagi na to, iż interpretacje prawa podatkowego wydawane są w indywidualnej sprawie zainteresowanego, co wynika z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - niniejsza interpretacja dotyczy Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki jawnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.