IPTPB1/415-109/14-4/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 26 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych z otrzymanego dofinansowania, innych niż przeznaczone na zakup środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - jest prawidłowe.

W dniu 26 lutego 2014 r. wpłynął wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków sfinansowanych z otrzymanego dofinansowania, innych niż przeznaczone na zakup środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 8 maja 2014 r., Nr.... na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 8 maja 2014 r. (data doręczenia 13 maja 2014 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 13 maja 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.), nadanym za pośrednictwem polskiej placówki operatora wyznaczonego w dniu 13 maja 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 14 listopada 2013 r. rozpoczął wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług prawnych jako radca prawny, w formie kancelarii radcy prawnego, której przedmiotem jest działalność prawnicza (PKD 69.10.Z). Działalność tą wykonuje samodzielnie, wyłącznie w tej formie. Wnioskodawca rozlicza się na zasadach ogólnych, zaliczki na podatek dochodowy uiszcza kwartalnie, a księgowość prowadzi w formie podatkowej książki przychodów i rozchodów.

Przed rozpoczęciem działalności gospodarczej Wnioskodawca, na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512, z późn. zm.) otrzymał dofinansowanie na podjęcie działalności gospodarczej, które zgodnie z umową Nr... zawartą z Prezydentem Miasta...., z dnia 22 października 2013 r., wynosiło 20.000,00 zł.

Powyższe środki zostały przeznaczone na zakupy udokumentowane fakturami VAT, które Wnioskodawca zakwalifikował następująco:

W piśmie z dnia 13 maja 2014 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że pozostałe wydatki, których cena zakupu nie przekraczała kwoty 1.500 zł, to: komentarze prawnicze, listwa zasilająca, smartfon, telefon, toga, urządzenie wielofunkcyjne - zaksięgowane w listopadzie 2013 r. jako koszt uzyskania przychodu oraz fotel biurowy, dwa krzesła biurowe, lampa biurowa, wykładzina, pieczątki, wizytówki, papier, zszywacz, dziurkacz, toner, zszywki, teczki, koperty itp. - zaksięgowane w grudniu 2013 r. jako koszt uzyskania przychodu.

Poinformował, że dofinansowanie zostało przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 z późn. zm.). Dofinansowanie zostało przyznane przez Miejski Urząd Pracy w...., działający w imieniu Prezydenta Miasta...., ze środków rezerwy Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Wszystkie składniki majątku zakupione za środki z dofinansowania, Wnioskodawca wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że zdanie zawarte w części H., poz. 70 wniosku jest tylko dodatkową informacją i nie wnioskuje o interpretację dotyczącą zagadnienia zaliczania do kosztów przychodu odpisów od środków trwałych i wartości niematerialnych.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytanie:

Czy wskazane wyżej wydatki, za wyjątkiem wydatków na nabycie rzeczy i praw podlegających amortyzacji, pokryte ze środków otrzymanych na podstawie dofinansowania rozpoczęcia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, jako osobę bezrobotną, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, pomimo zwolnienia otrzymanych środków z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki, za wyjątkiem wydatków na nabycie rzeczy i praw podlegających amortyzacji, pokryte ze środków otrzymanych na podstawie dofinansowania rozpoczęcia działalności gospodarczej przez osobę bezrobotną, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, pomimo zwolnienia otrzymanych środków z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o której mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.). Na tej podstawie Wnioskodawca nie ujął otrzymanego dofinansowania w podatkowej książce przychodów i rozchodów ani w zeznaniu rocznym.

Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Katalog ten nie obejmuje wydatków, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, stąd też należy twierdzić, że sfinansowanie wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania.

W świetle art. 22 ust. 8 w zw. z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki poniesione na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Kosztem tym mogą być natomiast odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Jednakże w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 powyższej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z powyższego wynika, że odpisy amortyzacyjne od przedmiotowych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w części pokrytej z dofinansowania rozpoczęcia działalności gospodarczej.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, iż wydatki sfinansowane ze środków otrzymanych na podstawie dofinansowania rozpoczęcia działalności gospodarczej, przeznaczone na zakup składników majątku niezaliczonych do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Z kolei wydatki poniesione na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak i odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej w części pokrytej z dofinansowania, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674, z późn. zm.), Starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, a w przypadku gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych, wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie może przekraczać 4-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni oraz 3-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni socjalnej po jej założeniu.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

W świetle ww. przepisu, środki finansowe przyznane osobie bezrobotnej na rozpoczęcie działalności gospodarczej, o ile nie zostaną przeznaczone na cele inwestycyjne (zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią co do zasady przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przepis ten wskazuje, iż podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

* faktycznego poniesienia wydatku,

* istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

* braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

* odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W świetle powyższego, wydatki sfinansowane dochodami zwolnionymi z opodatkowania, wskazanymi w ww. przepisach, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Dyspozycją ww. przepisu nie zostały objęte wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że mimo że przyznane bezrobotnemu środki na podjęcie działalności korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie ma podstaw by wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów wydatki (inne niż przeznaczone na zakup środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych) sfinansowane z tych środków.

Należy tu mieć na uwadze, że aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

* stanowić własność lub współwłasność podatnika,

* zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

* być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

* jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,

* być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie bowiem do art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

* budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

* maszyny, urządzenia i środki transportu,

* inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy czym należy mieć tu na uwadze, że nie stanowi środka trwałego wyposażenie. Przez wyposażenie, zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475, z późn. zm.), rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Dokonując kwalifikacji podatkowej w ww. zakresie, pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku. Stosownie do przepisu § 4 ust. 1 pkt 2 powyższego rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej "podatnikami", prowadzą ewidencję wyposażenia. Ewidencją wyposażenia, w myśl § 4 ust. 2 tego rozporządzenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej. Wnioskodawca otrzymał na podjęcie działalności gospodarczej dofinansowani w wysokości 20.000 zł. Za ww. środki zakupił notebook Sony Vaio za kwotę 2.438,21 zł netto, zestaw mebli biurowych o wartości 2.073,17 zł, stronę internetową w cenie 1.200,00 zł netto. Ponadto za kwotę nieprzekraczającą jednorazowo 1.500 zł zakupił: komentarze prawnicze, listwę zasilająca, smartfon, telefon, togę, urządzenie wielofunkcyjne, fotel biurowy, dwa krzesła biurowe, lampę biurową, wykładzinę, pieczątki, wizytówki, papier, zszywacz, dziurkacz, toner, zszywki, teczki, koperty.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatki na nabycie składników majątku niebędących środkami trwałymi, niezbędnych do prowadzenia działalności gospodarczej, zakupione za środki z dofinansowania otrzymanego na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.