IPTPB1/415-1/12-6/15-S/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 3022/12 oraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 20 kwietnia 2015 r.), stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2011 r. (data wpływu 2 stycznia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 30 marca 2012 r), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 23 marca 2012 r., Nr IPTPB1/415-1/12-2/KSU, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 marca 2012 r., następnie w dniu 30 marca 2012 r. uzupełniono wniosek (data nadania 28 marca 2012 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 26 lipca 2011 r., na podstawie umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu użytkowego oraz oddania gruntu w wieczyste użytkowanie, zawartej z Gminą K., aktem notarialnym nabyła do majątku osobistego lokal użytkowy stanowiący odrębną nieruchomość wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku i urządzeń. Z własnością ww. lokalu związany jest udział wynoszący. części w nieruchomości wspólnej, który stanowi prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym użytkowany jest budynek oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. W momencie zakupu Wnioskodawczyni wiedziała, że nieruchomość ta zostanie sprzedana w tym samym roku, na podstawie przedwstępnej warunkowej umowy sprzedaży, jaką zawarła z przyszłym nabywcą w dniu 21 czerwca 2011 r.

Wnioskodawczyni w przedmiotowym lokalu prowadzi od dnia 1 maja 2004 r. działalność gospodarczą w zakresie handlu książkami i art. papierniczymi, opodatkowaną według zasad ogólnych. W styczniu 2012 r. działalność ta zostanie zlikwidowana. Zakupiona nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, nie prowadzono prac mających charakter modernizacji lokalu i nie dokonywano od tego lokalu odpisów amortyzacyjnych. Zgodnie z zapisem zawartym w akcie notarialnym z dnia 26 lipca 2011 r., lokal ten Wnioskodawczyni zakupiła do majątku osobistego za fundusze pochodzące z majątku osobistego. Następnie w dniu 6 października 2011 r., aktem notarialnym przedmiotowa nieruchomość wraz z udziałem wynoszącym. części w nieruchomości wspólnej została sprzedana.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 marca 2012 r. Wnioskodawczyni dodała, że prowadziła księgę przychodów i rozchodów, a prowadzona przez Nią działalność gospodarcza została wyrejestrowana z dniem 20 lutego 2012 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy przychód ze sprzedaży lokalu użytkowego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku i urządzeń, wykorzystywanego w ramach prowadzenia działalności gospodarczej i niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, sprzedaż przedmiotowego lokalu opodatkowana jest zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), który stanowi, że źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W odniesieniu do powyższego nadmienić należy, że przedmiotem działalności nie jest obrót nieruchomościami, czy prawami określonymi w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy podatkowej, ponadto zbycie nieruchomości nastąpiło przed upływem 5 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości i prawa użytkowania wieczystego, które były wykorzystywane w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej (jako lokal, w którym ją prowadzono) i jednocześnie nigdy nie spełniały wymogów, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy podatkowej, nie może stanowić przychodu z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie bowiem z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy podatkowej, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących: środkami trwałymi (lit. a), składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł (lit. b), wartościami niematerialnymi i prawnymi (lit. c), ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawnie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie z powołanymi przepisami stwierdzić należy, że ustawa wyraźnie określa katalog środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których zbycie powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni uważa, że wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, warunki tj.: zaliczenie do środków trwałych, wykorzystywanie w ramach działalności gospodarczej, ujęcie w ewidencji środków trwałych, powinny być spełnione łącznie. Ponadto z definicji środka trwałego zawartej w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy podatkowej wynika, że środkami trwałymi są m.in. budowle i budynki stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Nadmienić należy, że nabyta przez Wnioskodawczynię nieruchomość nie spełniła ww. warunków z uwagi na fakt, że przewidywany okres używania tego lokalu był krótszy niż rok.

W opinii Wnioskodawczyni, przedmiotowy lokal nie mógł być ujęty w ewidencji środków trwałych. Mając na uwadze stan faktyczny oraz powołane przepisy, uzyskany przez Wnioskodawczynię przychód będzie opodatkowany zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8. Dodała, że Jej stanowisko potwierdzają wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 1507/2008 z dnia 10 lutego 2010 r. oraz poprzedzający go wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/WA 312/2008, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 sierpnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1436/2007 oraz z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2196/08.

W dniu 5 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną Nr IPTPB1/415-1/12-4/KSU, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W powyższej interpretacji wskazano, że przychód ze sprzedaży towaru handlowego, tj. lokalu użytkowego wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu stanowi dla Wnioskodawczyni przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochód z tego tytułu podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretację indywidualną z dnia 5 kwietnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-1/12-4/KSU, doręczono Wnioskodawczyni w dniu 11 kwietnia 2012 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, Wnioskodawczyni pismem z dnia 20 kwietnia 2012 r. (data wpływu 23 kwietnia 2012 r.), wezwała tutejszy Organ do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zawartej w piśmie z dnia 21 maja 2012 r., Nr IPTPB1/415W-13/12-2/KSU (doręczonej w dniu 25 maja 2012 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w dniu 20 czerwca 2012 r. (data wpływu 22 czerwca 2012 r.), złożono za pośrednictwem tutejszego Organu skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, w której wniesiono o uchylenie w całości przedmiotowej interpretacji.

Pismem z dnia 18 lipca 2012 r., Nr IPTPB1/4160-12/12-2/KSU, tutejszy Organ udzielił odpowiedzi na ww. skargę wnosząc o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 5 kwietnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-1/12-4/KSU.

Pismem z dnia 24 października 2012 r., tut. Organ wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12.

Wyrokiem z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 3022/12, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ww. skargę kasacyjną z dnia 24 października 2012 r.

Natomiast w dniu 20 kwietnia 2015 r. do tutejszego Organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12.

W uzasadnieniu wyroku podniesiono, że określenie w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dwóch odrębnych źródeł przychodów: z pozarolniczej działalności gospodarczej (pkt 3) oraz z odpłatnego zbycia nieruchomości, z zastrzeżeniem ust. 2 (pkt 8), ma istotny wpływ na ustalenie podstawy, sposobu i wysokości opodatkowania.

Przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera ogólną definicję przychodów z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, którymi to przychodami są kwoty należne, choćby nie zostały otrzymane. Kwoty te muszą być jednak uzyskane w ramach źródła, którym jest działalność gospodarcza. Pojęcie działalności gospodarczej określa przepis art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym działalność gospodarcza lub pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność zarobkowa: wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa; polegająca na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż; polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartość niematerialnych i prawnych; - prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, w której uzyskane przychody nie są zaliczone do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2, 4-9. Czyli zasadą jest, że przychód z działalności charakteryzującej się regularnością, powtarzalnością w zakresie wskazanym - jest przychodem z działalności gospodarczej. Taką działalnością jest bez wątpienia działalność w zakresie obrotu nieruchomościami i kwoty należne będą stanowić przychód ze źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza.

Ponadto, Sąd wskazał, że w art. 14 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej ustawodawca zaliczył również enumeratywnie wymienione przychody, w tym w pkt 1 lit. a-c) przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku, będących środkami trwałymi, składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1 (czyli takimi, od których podatnicy nie dokonują odpisów amortyzacyjnych, a których wartość początkowa nie przekracza 1 500 zł) oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi przy spełnieniu określonych w przepisie warunków. Dodano, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2290/10, zauważył, że o tym, że "są to przychody inne niż odpowiadające przychodom z działalności gospodarczej, wymienionym w art. 14 ust. 1 tej ustawy, świadczy użycie zwrotu: "przychodem z działalności gospodarczej są również". Sąd dodał, że użycie sformułowania "również" wskazuje jednoznacznie, że jest to przychód innego rodzaju niż przychód określony w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co do zasady, przychody te uwzględniając sposób powstania są przynależne do innego źródła przychodów, ale wolą ustawodawcy, na zasadach wskazanych w przepisie, mogą stanowić przychód z działalności gospodarczej. Inaczej, przychodem z działalności gospodarczej są nie tylko należności jakie podatnik otrzymuje w wyniku realizowania działalności gospodarczej, ale także to, co podatnik uzyska ze sprzedaży konkretnych składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej posiadających cechę określoną w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podniesiono również, że ustawodawca określając w przepisie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sprzedaż jakich konkretnych składników majątkowych stanowi przychód z działalności gospodarczej, wskazał na wspólny wymóg zaliczenia przychodów ze sprzedaży środka trwałego do przychodów z działalności gospodarczej: ujęcie takiego środka trwałego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednocześnie w przepisie tym ustawodawca wskazał także na składniki majątkowe (wymienione pod lit. b), spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego lub udział w takich prawie), których konsekwencją zbycia jest powstanie przychodu z działalności gospodarczej także wtedy, gdy podatnik nie ujął ich w ewidencji. Unormowanie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania dochodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej (taki pogląd podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1545/10, w wyroku z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10, w wyroku z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2196/08).

W orzecznictwie sądowym dominuje pogląd, że ujęcie składnika majątkowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest warunkiem koniecznym do przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła działalności gospodarczej. Za takim rozumieniem przemawia wykładnia językowa, nakazująca wykładni tekstów prawnych jako całości, zakazująca jednocześnie uznania części tekstu za zbędny (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10, wyrok z dnia 18 maja 2010 r., sygn. akt II FSK 51/09, wyrok z dnia 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1543/10, wyrok z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. akt II FSK 2196/08, wyrok z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1545/10).

Przychód ze sprzedaży środka trwałego nieujętego w ewidencji nie będzie przychodem z działalności gospodarczej niezależnie od przyczyn, które spowodowały, że podatnik mimo używania takiego środka trwałego w działalności gospodarczej, nie ujął go w ewidencji. Zdaniem Sądu, gdyby bowiem ustawodawca chciał uznać przychód ze sprzedaży środków trwałych za przychód z działalności gospodarczej w każdym wypadku, w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien był sformułować warunek inaczej, odnosząc go do środków trwałych, które powinny być ujęte w ewidencji. Eksponowany w interpretacji, a wynikający z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.), jak również i wynikający z art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązek ewidencjonowania środków trwałych, nie może być argumentem wystarczającym dla obalenia wyników wykładni językowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt II FSK 1151/10).

Sąd wskazał ponadto, że Wnioskodawczyni przedstawiając stan faktyczny jednoznacznie wskazała, że przedmiotem prowadzonej od 2004 r. działalności gospodarczej, którą zlikwidowała w styczniu 2012 r., był handel książkami i artykułami papierniczymi. Działalność prowadziła w przedmiotowym lokalu, który zakupiła 26 lipca 2011 r. ze środków osobistych, i który sprzedała 6 października 2011 r. Nieruchomość nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, nie dokonywano od lokalu odpisów amortyzacyjnych.

Sąd w ww. wyroku zaznaczył, że definicja działalności gospodarczej wymaga regularności, powtarzalności w zakresie wskazanym jako przedmiot działalności. Przedmiotem działalności określonym przez Wnioskodawczynię we wniosku o interpretację indywidualną był handel książkami i artykułami papierniczymi. Jakkolwiek wnioskując o interpretację Wnioskodawczyni wskazała, że zamierzała zbyć lokal w tym samym roku, to z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, że lokal miał być towarem handlowym, a jego zbycie miało nastąpić w zakresie prowadzonej działalności, co uzasadniałoby powstanie przychodu z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednostkowe zbycie lokalu nabytego w celu innym niż obrót nie może być uznane za sprzedaż wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. Przypomnieć należy, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach zagadnienia prawnego zawartego w pytaniu podatnika, stanu faktycznego przedstawionego przez niego oraz wyrażonej przez podatnika oceny prawnej (stanowisko podatnika). Weryfikacja stanu faktycznego może mieć miejsce ewentualnie w postępowaniu podatkowym.

Z kolei brak ujęcia lokalu, jakkolwiek wykorzystywanego na cel działalności gospodarczej, w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie pozwala z przyczyn wskazanych wyżej na uznanie przychodu z jego sprzedaży jako przychodu z działalności gospodarczej. Przyjęcie stanowiska Ministra Finansów, że sprzedaż lokalu nieujętego w ewidencji powoduje powstanie przychodu z działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyniłoby zbędną regulację zawartą w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie wymogów zaliczenia do przychodów z działalności gospodarczej przychodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. Wystarczyłby ogólny zapis, że przychodem jest również sprzedaż składników majątkowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Skoro ustawodawca zdecydował się na wskazanie konkretnych składników, których zbycie wymaga ujęcia w ewidencji, jak również składników, których zbycie, mimo nie ujęcia ich w ewidencji, generuje przychód z działalności gospodarczej, to należy przyjąć, że jest to unormowanie całościowe i ustawodawca uznał za zasadną rezygnację z opodatkowania jako przychodu z tej działalności sprzedaży innych tego rodzaju składników majątkowych nie ujętych w ewidencji (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 1628/11).

Reasumując Sąd stwierdził, że dokonaną wykładnię przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Organ winien uwzględnić przy ponownej ocenie stanowiska Wnioskodawczyni odnośnie zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży lokalu użytkowego stanowiącego odrębną nieruchomość wraz z udziałem w częściach wspólnych budynku i urządzeń do źródła przychodu.

Końcowo Sąd uznał za niezasadny zarzut dotyczące naruszenia art. 130 § 1 pkt 6 ustawy - Ordynacja podatkowa przez podpisanie interpretacji oraz odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przez tą samą osobę działającą z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Sąd w składzie orzekającym podzielił pogląd wyrażony w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 czerwca 2010 r., sygn. akt I FSK 497/10, że "wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie jest typowym środkiem zaskarżenia (na pewno nie jest środkiem dewolutywnym), a jedynie formalnym warunkiem, którego spełnienie umożliwia wniesienie skargi na interpretację indywidualną. Organ dokonując autokontroli, może zmienić interpretację albo odmówić jej zmiany, albo milczeć, ale w dalszym ciągu to interpretacja indywidualna, a nie akt autokontroli, będzie przedmiotem skargi do WSA". Tym samym Sąd nie podzielił powołanego w skardze poglądu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie.

Z uwagi na powyższe ponownemu rozpatrzeniu podlega złożony w dniu 2 stycznia 2012 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, uzupełniony pismem z dnia 28 marca 2012 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 3022/12 oraz w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 5 września 2012 r., sygn. akt I SA/Ke 390/12 #61485; stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków sprzedaży nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613), odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jednocześnie wskazać należy, że z uwagi na fakt, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony w 2012 r. oraz że wyrok w przedmiotowej sprawie został wydany w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2013 r. - niniejsza interpretacja dotyczy przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 1328).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.