IPPP3/4512-98/15-4/KT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 2 lutego 2015 r. (data wpływu 6 lutego 2015 r.), uzupełnionym w dniu 19 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 9 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku - jest prawidłowe.

W dniu 6 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów i prawa do zastosowania preferencyjnej stawki podatku. Wniosek uzupełniony został pismem złożonym w dniu 19 marca 2015 r. (data wpływu 23 marca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 9 marca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 marca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - czynny podatnik VAT zarejestrowany jako podatnik VAT UE - dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca dokonuje dostaw na rzecz nabywców posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadane przez właściwe dla nich państwa członkowskie, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca nie dokonuje bezpośredniego wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy użyciu własnych środków transportu. W celu organizacji wywozu zawarta została umowa spedycji i logistyki z firmą G. Polska Sp. z o.o. Na mocy umowy firma G. Polska zobowiązała się wykonywać na rzecz Wnioskodawcy usługi logistyczne w zakresie spedycji i przewozu towarów w krajowym i międzynarodowym transporcie drogowym.

Na potwierdzenie wywozu towarów firma G. Polska wystawia oświadczenia spedytorskie, w których stwierdza między innymi: "Oświadczenie zostało sporządzone zgodnie z treścią art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. z późn. zm.. Niniejszym oświadczamy, że przesyłki nadane pod numerami CMR, zostały dostarczone przez G. Polska Sp. z o.o. do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (...)".

Wystawione oświadczenia spedytorskie zawierają następujące dane: CMR lub numer przesyłki, nazwa nadawcy towaru, miejsce rozpoczęcia transportu i kraj rozpoczęcia transportu, data rozpoczęcia transportu, nazwa odbiorcy towaru, miejsce dostawy towaru i kraj dostawy towaru, data dostawy towaru do odbiorcy. Oświadczenia podpisane są w imieniu G. Polska Sp. z o.o. przez recepcjonistkę. Oświadczenia nie zawierają podpisu nabywcy towaru.

Firma G. Polska nie dostarcza Wnioskodawcy innych dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, w tym międzynarodowych samochodowych listów przewozowych (CMR).

Wnioskodawca posiada zatem następujące dokumenty na potwierdzenie wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego i dostarczenie ich do nabywcy:

* faktura bez podpisu odbierającego; faktura ta zawiera między innymi: kod (numer) towaru, opis towaru w języku angielskim oraz liczbę sztuk towaru;

* oświadczenie spedytorskie, o którym mowa powyżej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zaistniałym stanie faktycznym dokonywana przez podatnika wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%.

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy, dokonywana przez Niego wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%.

Zgodnie z poglądem spotykanym w orzecznictwie sądów administracyjnych, stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów nie jest wyjątkiem od reguły, lecz regułą, od której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej, a wszelkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść stosowania stawki 0%.

Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 42 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), dowodami potwierdzającymi, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W ocenie Wnioskodawcy, faktura sprzedaży dokumentująca dostawę towaru i wskazująca przedmiot sprzedaży w sposób wystarczający specyfikuje poszczególne sztuki ładunku, a oświadczenia spedytorskie otrzymywane od firmy G. Polska spełniają wymogi, które stawia art. 42 ust. 3 pkt 1 w powiązaniu z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, gdyż wynika z nich jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i wobec tego bez znaczenia pozostaje fakt, że Spółka nie posiada międzynarodowych samochodowych listów przewozowych (CMR).

Wnioskodawca podkreśla przy tym, że w ustawie o VAT brak jest wskazania konkretnej formy dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 3. Istotne jest zatem to, czy posiadane przez Spółkę dokumenty potwierdzają spełnienie ustawowych warunków dla opodatkowania dostaw towarów według stawki podatku 0%.

Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie pokrywa się z opinią Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w uchwale I FPS 1/10 z dnia 11 października 2010 r. opowiedział się za otwartym katalogiem dowodów, którymi można udowadniać przesłankę wywiezienia towarów z terytorium kraju i dostarczenia do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego i stwierdził, że forma dowodów każdorazowo zależy od konkretnych okoliczności sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny w przedmiotowej uchwale wskazał, że celem regulacji zawartych w art. 42. ust. 3 jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazywaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które faktycznie nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0% - zatem faktycznie nieopodatkowanych, lecz dających prawo do odliczenia podatku. Zdaniem Sądu jednak, przepisy określające podatnikom rodzaje dokumentów, których posiadanie powinno im gwarantować bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych są dalekie od precyzji, a interpretując regulacje zawarte w art. 42. ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT nie można żądać od podatnika, aby na dokumencie przewozowym posiadał potwierdzenie przyjęcia przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium Polski.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy potwierdza również interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 sierpnia 2010 r. IBPP3/443-403/10/KO.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Ponadto, w myśl art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Przywołane powyżej przepisy wskazują, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas transakcja - wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

* dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),

* specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

* z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go w ramach dostawy w państwie przeznaczenia - jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że faktycznie nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego.

Zatem, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze niż w odniesieniu do dostaw krajowych skutki podatkowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (zarejestrowany podatnik VAT i VAT UE) dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz nabywców posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadane przez właściwe dla nich państwa członkowskie, zawierające dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca nie dokonuje bezpośredniego wywozu towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy użyciu własnych środków transportu. W celu organizacji wywozu zawarta została umowa spedycji i logistyki z polską spółką G. Na mocy tej umowy firma G. zobowiązała się wykonywać na rzecz Wnioskodawcy usługi logistyczne w zakresie spedycji i przewozu towarów w krajowym i międzynarodowym transporcie drogowym.

Na potwierdzenie wywozu towarów firma G. wystawia oświadczenia spedytorskie, w których stwierdza między innymi: "Oświadczenie zostało sporządzone zgodnie z treścią art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. z późn. zm.. Niniejszym oświadczamy, że przesyłki nadane pod numerami CMR, zostały dostarczone przez G. Polska Sp. z o.o. do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju (...)".

Wystawione oświadczenia spedytorskie zawierają następujące dane: CMR lub numer przesyłki, nazwa nadawcy towaru, miejsce rozpoczęcia transportu i kraj rozpoczęcia transportu, data rozpoczęcia transportu, nazwa odbiorcy towaru, miejsce dostawy towaru i kraj dostawy towaru, data dostawy towaru do odbiorcy. Oświadczenia podpisane są w imieniu firmy G., nie zawierają natomiast podpisu nabywcy towaru.

Firma G. nie dostarcza Wnioskodawcy innych dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, w tym międzynarodowych samochodowych listów przewozowych (CMR).

Wnioskodawca posiada zatem następujące dokumenty na potwierdzenie wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego i dostarczenie ich do nabywcy: oświadczenie spedytorskie, o którym mowa powyżej, a także fakturę bez podpisu odbierającego, która zawiera między innymi: kod (numer) towaru, opis towaru w języku angielskim oraz liczbę sztuk towaru. Wnioskodawca wskazał, że faktura sprzedaży dokumentująca dostawę towaru i wskazująca przedmiot sprzedaży specyfikuje poszczególne sztuki ładunku.

Odnosząc się do specyfikacji ładunku należy wskazać, że art. 42 ust. 3 pkt 2 ustawy dotyczący obowiązku posiadania kopii faktury uchylony został z dniem 1 kwietnia 2013 r. przez art. 1 pkt 33 lit. b ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r. poz. 35 z późn. zm.). Zatem podatnik nie ma obowiązku posiadania kopii faktury dokumentującej daną transakcję dostawy towarów. W związku z tym, że faktura jaką Wnioskodawca posiada w swojej dokumentacji, zawiera treść wypełniającą znamiona specyfikacji, to dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy (specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) nie musi być sporządzony oddzielnie.

Jak wynika z powołanych wyżej uregulowań, możliwość zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów istnieje, gdy spełnione zostaną łącznie warunki dotyczące statusu dostawcy oraz nabywcy, a także posiadania przez dostawcę stosownej dokumentacji. Przy czym istotne jest to, aby dokumenty te zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie wywieziony z terytorium kraju i dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego UE. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, ewentualnie uzupełnione dowodami wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga przepis. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zatem, dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Trzeba zwrócić uwagę, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej, list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe przepisy, nie można utożsamiać pojęcia dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Należy więc uznać, że dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem, dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Trzeba podkreślić, że dokument który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Pod pojęciem dokumentu należy rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu.

Jak wskazał Wnioskodawca, Spółka posiada następujące dokumenty na potwierdzenie wywozu towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego i dostarczenie ich do nabywcy:

* faktura (bez podpisu odbiorcy) zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku;

* oświadczenie spedytorskie, z którego wynika jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju; wystawione i podpisane przez spedytora oświadczenie zawiera następujące dane: CMR lub numer przesyłki, nazwa nadawcy towaru, miejsce rozpoczęcia transportu i kraj rozpoczęcia transportu, data rozpoczęcia transportu, nazwa odbiorcy towaru, miejsce dostawy towaru i kraj dostawy towaru, data dostawy towaru do odbiorcy.

Zasadniczą kwestią w przedstawionej sprawie jest to, aby z posiadanych przez Wnioskodawcę dokumentów wynikało, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Biorąc zatem pod uwagę opisany stan faktyczny w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, należy uznać posiadane przez Spółkę, wymienione wyżej, dokumenty za dowody, które łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju. Jak wynika z wniosku, pozostałe warunki, o których mowa w art. 42 ust. 1 i 3 ustawy, również zostały spełnione. Zatem Wnioskodawca, na podstawie tych dokumentów ma prawo do zastosowania 0% stawki VAT dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.