IPPP3/4512-76/16-2/RM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2016 r. (data wpływu 1 lutego 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz dokumentowania i rozliczania usług świadczonych na terytorium kraju - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 lutego 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rejestracji w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz dokumentowania i rozliczania usług świadczonych na terytorium kraju.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Niemiec wykonującym działalność gospodarczą, posiadającym siedzibę na terenie swojego kraju. Jest czynnym podatnikiem VAT, posiadającym nadany przez Bundeszentralamt unijny nr NIP. Pełnomocnikiem i księgowym Wnioskodawcy jest Doradca podatkowy posiadający biuro w Niemczech.

W dniu 7 sierpnia 2015 r. Thomas J. podpisał dwuletnią umowę kontraktową z firmą A. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. W ramach umowy zawartej na okres od dnia 10 sierpnia 2015 r. do dnia 9 sierpnia 2017 r. Wnioskodawca wykonuje usługi Doradcy ds. Konstrukcji Stalowych na terenie budowy w Polsce. W umowie ustalono stawkę godzinową w wys. 70,95 EUR za 1 godzinę pracy oraz ustalono, że tydzień roboczy wynosi 50 godzin. Na koniec każdego miesiąca Wnioskodawca wystawia fakturę za usługi, załączając rozliczenie godzin pracy.

W ramach umowy z firmą A. Sp. z o.o., jako Doradca ds. Konstrukcji Stalowych, Wnioskodawca wykonuje czynności planowania, wdrażania i monitorowania postępu prac nad montażem konstrukcji stalowych kotła bloku energetycznego przy budowie elektrowni. Ponadto koordynuje dostawy materiałów i prace na placu budowy, raportuje postępy prac do baz danych firmy A. Sp. z o.o. oraz przeprowadza inspekcje na placu budowy.

Wnioskodawca na terenie Niemiec w ramach własnej działalności, wykonuje usługi nadzoru budowy elektrowni w różnych krajach europejskich. Pan J. pracuje w ramach umów kontraktowych i za swoje usługi wystawia faktury. W siedzibie działalności w H. Wnioskodawca zatrudnia jedną osobę do prac biurowych. Ponadto Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości w H., którą wynajmuje na cele mieszkalne. Po podpisaniu w dniu 10 sierpnia 2015 r. dwuletniej umowy kontraktowej z firmą A. Sp. z o.o. Pan J. w Niemczech obecnie uzyskuje przychody jedynie z wynajmu nieruchomości.

W ramach usług świadczonych jako Doradca ds. Konstrukcji Stalowych Wnioskodawca nie korzysta z żadnego zaplecza technicznego firmy A. Sp. z o.o. Do bieżącej pracy w ramach umowy Pan J. wykorzystuje laptop i telefon komórkowy, będące jego własnością.

Zamówienie firmy A. Sp. z o.o. dotyczy tylko tej jednej, wskazanej w umowie budowy i dlatego rezultaty świadczonych usług w Polsce nie będą wykorzystywane dla innych nieruchomości położonych w innej lokalizacji.

W związku z podjęciem pracy w Polsce, Wnioskodawca wynajął od dnia 1 września 2015 r. mieszkanie w Polsce, co było tańszym rozwiązaniem, niż mieszkanie w hotelu. Umowa najmu lokalu mieszkalnego została zawarta dnia 31 sierpnia 2015 r. na czas nieokreślony, z możliwością jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia. Wnioskodawca wynajmuje w Polsce tylko lokal w Polsce na cele mieszkalne (umowa najmu w załączeniu) i przebywa w nim od poniedziałku do piątku, spędzając weekendy w swoim domu w Niemczech. Nie posiada i nie wynajmuje żadnych innych lokali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca obowiązany jest zarejestrować się w Polsce jako czynny podatnik VAT. Jeśli tak, to czy ma obowiązek doliczyć na fakturach dla polskiego nabywcy podatek należny VAT 23%, składać deklaracje VAT-7 i odprowadzać podatek należny do właściwego urzędu skarbowego, jeśli tak, to do którego.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On obowiązku rejestracji w Polsce jako czynny podatnik oraz wykazywania na fakturach 23% podatku należnego VAT ponieważ siedziba i stałe miejsce prowadzenia działalności znajduje się pod adresem.... Pod tym adresem posiada odpowiednie zaplecze techniczne konieczne do prowadzenia działalności. Tam uzyskuje przychody z działalności prowadzonej na własne nazwisko oraz z wynajmu lokali mieszkalnych. Kontrakty zawarte poza krajem są zawarte na czas określony, nie mają stałego charakteru.

Dlatego zgodnie z art. 28b. ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do naliczenia i odprowadzenia podatku należnego VAT będzie zobligowany nabywca usługi, czyli firma A. Sp. z o.o., dla której będzie to import usługi, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług. Cyt.: "miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, jest miejsce w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej....". Tym samym, idąc tym tropem rozumowania Wnioskodawca uważa, że nie ma obowiązku składania deklaracji VAT-7 i odprowadzania podatku należnego, gdyż nie będzie wykazywał go na fakturach.

Jeżeli stanowisko Organu będzie odmienne i uzna konieczność rejestracji w Polsce, to Wnioskodawca uważa, że będzie miał obowiązek rejestracji w Urzędzie Skarbowym celem uzyskania numeru NIP. Wnioskodawca jest zdania, że w powyższym wypadku będzie musiał naliczyć na fakturze 23% podatku należnego VAT, zapłacić go oraz złożyć stosowną deklarację VAT-7 do Urzędu Skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy - w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane przepisy wskazują na sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terytorium Polski.

Przepisy zawarte w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, wprowadzają mechanizm tzw. odwrotnego obciążenia, który polega na opodatkowaniu usług przez usługobiorcę.

Warunkiem zastosowania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy względem usług, do których stosuje się art. 28e jest aby usługodawca nie posiadał siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz nie był zarejestrowany w podatku od towarów i usług. Usługobiorcą natomiast był m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy posiadający siedzibę działalności gospodarczej bądź stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, tj. w Polsce.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania rozdziału 3 w zakresie określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług:

Zgodnie z regułą ogólną wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, w przypadku usług wymienionych w art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług, podmiotem zobowiązanym do ich rozliczenia jest usługobiorca.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami.

I tak, w świetle art. 28e ustawy, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Podkreślenia wymaga fakt, że katalog usług, które należy traktować jako "związane z nieruchomością" jest otwarty, ma charakter przykładowy a zatem nie ogranicza się tylko do usług wymienionych w art. 28e ustawy. Do zakresu tych usług ustawodawca zaliczył bowiem nie tylko usługi ściśle dotyczące prac wykonywanych w nieruchomościach i obrotu nieruchomościami, ale także usługi, których wykonanie oparte jest na wykorzystaniu, używaniu i użytkowaniu nieruchomości. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością - ściśle oznaczoną, której dana usługa dotyczy.

Z powyższego wynika, że usługi związane z nieruchomościami są zawsze opodatkowane w kraju położenia nieruchomości, niezależnie od tego, dla jakiego podmiotu są wykonywane oraz gdzie znajduje się siedziba usługodawcy. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. Ponadto, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług konieczne jest ustalenie czy podmiot świadczący usługę posiada na terytorium kraju siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności, które związane jest z miejscem świadczenia usług.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tekst jedn.: wynikającym z Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.) w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347, str. 1, z późn. zm.).

Przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 77/1, z późn. zm.).

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przywołane powyżej Rozporządzenie precyzuje, że aby istniało stałe miejsce prowadzenia działalności to musi ono być w stanie albo wyświadczyć albo "skonsumować" dana usługę. W praktyce oznacza to, że usługa może być opodatkowana tam skąd istnieje możliwość samodzielnego jej dostarczenia (świadczenia), np. podjęcie decyzji o świadczeniu usługi, wykonanie procesu świadczenia usługi czy też rozliczenie wykonania usługi.

Zdefiniowanie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności było wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak w orzeczeniu w sprawie C-I90/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondememingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W wyroku w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy) Trybunał wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Ponadto z wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuem, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Mając na uwadze definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z Rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności":

Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem stałości oraz zaangażowania. Konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa, powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w przywołanym powyżej art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów łub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na tym terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności jest to aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - obywatel Niemiec, prowadzi na terenie swojego kraju działalność gospodarczą, która polega na świadczeniu usług nadzoru budowy elektrowni w różnych krajach europejskich. Na terenie swojego kraju jest zarejestrowany jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca podpisał dwuletnią umowę kontraktową z firmą A. Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie. W ramach ww. umowy Wnioskodawca wykonuje usługi Doradcy ds. Konstrukcji Stalowych na terenie budowy. Usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na terenie Polski polegają na planowaniu, wdrażaniu i monitorowaniu postępu prac nad montażem konstrukcji stalowych kotła bloku energetycznego przy budowie elektrowni. Ponadto Wnioskodawca koordynuje dostawy materiałów i prace na placu budowy, raportuje postępy prac do baz danych firmy A. Sp. z o.o. oraz przeprowadza inspekcje na placu budowy. Opisane powyżej usługi dotyczą tylko tej jednej, wskazanej w umowie budowy. Rezultaty świadczonych usług w Polsce nie będą wykorzystywane dla innych nieruchomości położonych w innej lokalizacji. W ramach usług świadczonych jako Doradca ds. Konstrukcji Stalowych Wnioskodawca nie korzysta z żadnego zaplecza technicznego firmy A. Sp. z o.o. Do bieżącej pracy wykorzystuje laptop i telefon komórkowy, będące jego własnością. W związku z podjęciem pracy w Polsce, Wnioskodawca wynajął od dnia 1 września 2015 r. mieszkanie w Polsce, na czas nieokreślony, z możliwością jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, w którym przebywa od poniedziałku do piątku, spędzając weekendy w swoim domu w Niemczech.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku rejestracji w Polsce jako czynny podatnik VAT oraz dokumentowania i rozliczania świadczonych usług Doradcy ds. konstrukcji Stalowych.

Mając na uwadze przytoczone przepisy prawa należy wskazać, że dla określenia skutków podatkowych usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz firmy A. Sp. z o.o., konieczne jest określenie miejsca świadczenia przedmiotowych usług, co w konsekwencji wiąże się z ustaleniem, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce oraz rozstrzygnięcie czy Wnioskodawca posiada na terytorium kraju stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, co z kolei przesądza o tym kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu świadczenia ww. usług.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie umowy zawartej z firmą A. Sp z o.o. jest umocowany do świadczenia usług Doradcy ds. konstrukcji stalowych w związku z projektem inwestycyjnym dotyczącym ściśle określonej nieruchomości, tj. elektrowni. Wyniki świadczonych usług związane są z tą konkretną nieruchomością i nie będą wykorzystywane dla innych nieruchomości położonych w innej lokalizacji. Tym samym, skoro usługi świadczone są przez Wnioskodawcę w obiekcie położonym na terytorium Polski i dotyczą możliwej do zlokalizowania nieruchomości, to tym samym miejscem ich świadczenia - na podstawie art. 28e ustawy - jest miejsce położenia tej nieruchomości, tj. terytorium Polski. Zatem, w świetle powołanych wyżej przepisów, przedmiotowe usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium Polski.

Jednocześnie, należy stwierdzić, że w odniesieniu do usług świadczonych przez Wnioskodawcę na terenie Polski jako Doradca ds. Konstrukcji stalowych spełnione są przesłanki do uznania, że ww. usługi świadczone są ze stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, które cechuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Zasoby jakimi dysponuje Wnioskodawca na terytorium kraju pozwalają na prowadzenie bieżącej działalności na terenie Polski w sposób niezależny od siedziby w Niemczech. Wnioskodawca zawarł dwuletni kontrakt z firmą A. Sp z o.o., podjął pracę w Polsce i wynajął mieszkanie w Polsce. Na terenie Polski Wnioskodawca posiada zaplecze techniczne, tj. posiada urządzenia, które są wystarczające do wykonywania usług wynikających z umowy zawartej z firmą A. Sp. z o.o. (laptop i telefon komórkowy). Wnioskodawca dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą charakteryzującą się pewnym poziomem stałości. Posiadane wyposażenie i zaangażowanie personalne pozostaje w ścisłym związku z rodzajem wykonywanej działalności i dokonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Tym samym należy uznać, że Wnioskodawca posiada na terenie Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę zapis art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, należy uznać że obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu świadczenia usług jako Doradca ds. konstrukcji stalowych na terenie Polski leży po stronie Wnioskodawcy gdyż Wnioskodawca posiadając stałe miejsce prowadzenia działalności na terenie kraju w przedmiotowej sprawie występuje jako podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W kwestii obowiązku rejestracji Wnioskodawcy w Polsce jako czynnego podatnika VAT należy odwołać się do art. 96 ust. 1 ustawy, w myśl którego podmioty o których mowa w art. 15 są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Jak wynika z powyższych przepisów prawa, obowiązek w zakresie rejestracji na potrzeby podatku VAT obejmuje podmioty, o których mowa w art. 15 ustawy. Podmioty te przed wykonaniem pierwszej czynności podlegającej opodatkowaniu zobowiązane są złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne. Obowiązkowi w tym zakresie podlegają osoby prawne, jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat tej działalności.

Rejestracji należy dokonać przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 ww. ustawy o VAT, przy czym przepis nie określa, jak wcześnie rejestracja powinna nastąpić. Natomiast powinna ona nastąpić najpóźniej w dzień poprzedzający dokonanie pierwszej czynności opodatkowanej. Rejestracji należy dokonać we właściwym urzędzie skarbowym.

Na mocy art. 96 ust. 3 ustawy, podmioty wymienione w art. 15, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne przy czym stosownie do zapisów art. 113 ust. 13 pkt 3 ustawy zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9 nie stosuje się do podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju. Naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako "podatnika VAT czynnego" lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 - jako "podatnika VAT zwolnionego" (art. 96 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Obowiązek składania deklaracji dotyczy przede wszystkim podatników, którzy są nimi z racji prowadzenia działalności gospodarczej, w ramach której wykonują czynności opodatkowane. W ramach tej deklaracji podatnik ujmuje podatek należny wynikający ze wszystkich rodzajów czynności opodatkowanych. Podatnik rozliczający się za okresy miesięczne składa deklarację na druku VAT-7.

Czynność opodatkowana podatkiem VAT, wykonana przez podatnika podatku VAT, powinna co do zasady zostać udokumentowana fakturą VAT.

Zgodnie bowiem z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy - podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie zostały wskazane przez ustawodawcę jako czynność objęta opodatkowaniem stawką obniżoną lub objętą zwolnieniem z podatku. Zatem usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako Doradca ds. konstrukcji stalowych podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%.

W kwestii ustalenia właściwego organu podatkowego, wskazać należy że z dniem 1 stycznia 2016 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 2157) zmieniające rozporządzenie w sprawie właściwości organów podatkowych.

Zgodnie z § 9a ust. 1 tego rozporządzenia w sprawach opodatkowania podatkiem od towarów i usług w przypadku, gdy podatnicy nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, posiadają na tym terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, właściwość organów podatkowych ustala się według tego stałego miejsca prowadzenia działalności.

Mając na uwadze przytoczone przepisy prawa oraz fakt, że niniejsza interpretacja rozstrzyga fakt posiadania przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju należy stwierdzić, że właściwym dla Wnioskodawcy urzędem skarbowym w związku ze świadczeniem usług Doradcy ds. konstrukcji stalowych na rzecz firmy A. Sp. z o.o. jest urząd skarbowy właściwy dla stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w wydawanej interpretacji jest zobowiązany do oceny stanowiska Wnioskodawcy w pełnym zakresie. Tym samym oceniając stanowisko Wnioskodawcy całościowo należało uznać je za nieprawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są na wniosek zainteresowanego w jego indywidualnej sprawie, w związku z powyższym przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie Wnioskodawcy, natomiast nie wywołuje skutków prawnych dla usługodawcy, tj. firmy A. Sp. z o.o.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.