IPPP3/4512-610/16-4/KP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 22 sierpnia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 26 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku - jest prawidłowe.

W dniu 22 sierpnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w celu zastosowania preferencyjnej stawki podatku.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 3 października 2016 r. (data wpływu 5 października 2016 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 26 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Spółka albo Wnioskodawca) prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i jest podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Dla potrzeb prowadzenia działalności gospodarczej Spółka została zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Siedziba Spółki mieści się w Hochst, w Austrii.

Działalność Spółki w Polsce polega na sprzedaży towarów (metalowe akcesoria oraz okucia do mebli) produkowanych w zakładzie produkcyjnym Spółki w Austrii i przemieszczanych w ramach wewnątrzwspólnotowego przemieszczenia towarów do magazynu. W magazynie towary te poddawane są przepakowaniu i/lub konfekcjonowaniu, a następnie spakowany towar jest sprzedawany do odbiorców w Polsce, w krajach UE oraz poza UE.

Z perspektywy przepisów ustawy o VAT sprzedaż ta stanowi dostawy towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT) oraz eksport towarów. W ramach WDT oraz eksportu towary są faktycznie wywożone z Polski do podatników w innych krajach UE oraz do odbiorców w krajach trzecich. Umowy na ww. sprzedaż podpisywane są przez Spółkę oraz ich kontrahentów.

Wnioskodawca posiada na terytorium stałe miejsce prowadzenia działalności VAT ze względu na posiadanie na terytorium Polski odpowiedniego zaplecza technicznego oraz osobowego, co potwierdza otrzymana przez Wnioskodawcę indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 listopada 2012 r. sygn. IPPP3/443-518/12-6/S/SM.

Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z terytorium kraju a ściślej rzecz biorąc z magazynów. Zgodnie z art. 13 ustawy o VAT, przez opodatkowaną wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (WDT) rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju, w wykonaniu czynności określonych w art. 7, na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednym z głównych odbiorców towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę jest spółka X. z siedzibą w Szwajcarii (X.). Wnioskodawca, posiłkując się polskim numerem identyfikacji podatkowej dokonuje do X. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z terytorium kraju wysyłając je na rzecz X. na terytoria pozostałych Państw członkowskich (m.in. Niemcy, Szwecja, Belgia). Z uwagi na ilość transakcji X. co miesiąc generuje (przesyła w wersji elektronicznej) dla Wnioskodawcy dokument (dalej: "Potwierdzenie Odbioru") potwierdzający, że towary wysłane przez Wnioskodawcę zostały dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Potwierdzenie Odbioru zawiera następujące dane:

Potwierdzenie odbioru będzie automatycznie generowane z systemu X. wraz z elektronicznymi podpisami osób odpowiedzialnych z X. i wysyłane w postaci pliku pdf do Spółki.

Tego typu dokumentacja zgromadzona przez Spółkę zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, stanowić ma każdorazowo zbiorcze potwierdzenie, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Poza wyżej wskazanymi Potwierdzeniami Odbioru, Spółka jest każdorazowo w posiadaniu faktur, zamówień nabywcy, zleceń przewozowych, dowodów dostawy towarów (lieferschein) oraz potwierdzeń zapłaty przyporządkowanych do każdej z dostaw wskazanych w Potwierdzeniu Odbioru.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku braku oryginałów listów przewozowych, wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw realizowanych na rzecz X. (poza pozostałymi wymogami wskazanymi przez ustawodawcę w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT), są opisane w stanie faktycznym otrzymywane przez Wnioskodawcę Potwierdzenia Odbioru?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przedstawione w opisie stanu faktycznego dokumenty (w tym Potwierdzenia Odbioru) potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska kraju UE. Są to dokumenty zapewniające spełnienie przez Wnioskodawcę warunku, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju). Tym samym, zakładając spełnienie pozostałych warunków wskazanych przez ustawodawcę w art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, na ich podstawie Spółka może wykazywać przedmiotowe wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT) w deklaracji za dany okres rozliczeniowy jako opodatkowane stawką 0% VAT.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

Z ust. 11 powyższego przepisu wynika natomiast, iż w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

W uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10 wskazano, że: "W świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przywołanej uchwale NSA zajął więc stanowisko, że podatnik ma pewną swobodę w doborze dokumentów, którymi udowodnić może dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumenty takie jednak łącznie potwierdzać muszą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Analogiczne stanowisko zajął również WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 stycznia 2011 r. o sygn. III SA/Wa 1227/10 oraz WSA w Łodzi w wyroku z dnia 4 stycznia 2011 r. o sygn. I SA/Łd 1287/10.

Podobne stanowisko prezentują również organy podatkowe. Dla przykładu, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji 4 lipca 2014 r. sygn. (ILPP4/443-169/14-2/BA) wskazuje że, podatnik nie musi posiadać dokumentu CMR. Ważne jest jedynie to, aby inne zgromadzone przez Spółkę dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony do innego państwa członkowskiego.

Potwierdza to również interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lipca 2015 r. (sygn. 1BPP4/4512-191 /15/EK), w której organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą, iż nawet wiadomość e-mail może potwierdzać otrzymanie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że ograniczenie prawa podatnika do zastosowania preferencyjnego opodatkowania WDT do przypadków, gdy możliwe jest przedstawienie dowodów dokonania takiej dostawy w konkretnej formie, nie znajduje uzasadnienia w świetle Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L 2006.347.1 ze zm" dalej: Dyrektywa VAT). W myśl art. 131 Dyrektywy VAT, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (w tym zwolnienia dla WDT przewidziane w art. 138 ust. 1 Dyrektywy VAT) stosuje się na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć. Zatem Dyrektywa VAT, nie określając rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów (ich ustalenie pozostawione zostało w gestii poszczególnych krajów członkowskich), jednocześnie podkreśla konieczność takiego określenia warunków formalnych dla preferencyjnego opodatkowania WDT, aby umożliwić możliwie proste ich stosowanie i aby rezultaty nie były sprzeczne z celami sprecyzowanymi w przepisach omawianej dyrektywy. W ocenie Spółki, w świetle tych regulacji nie można uznać, że jedynie posiadanie konkretnych dowodów dokonania dostawy uprawnia podatnika do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do WDT. Przyjęcie takiej zasady byłoby nadmiernie restrykcyjne i w nieuprawniony sposób ograniczałoby dostęp podatnikom do preferencji podatkowych zagwarantowanych przepisami Dyrektywy VAT.

Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości jej stanowiska w interpretacji indywidualnej, o którą występuje niniejszym wnioskiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Z kolei w świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

- z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jak stanowi zaś art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Analiza regulacji dotyczących transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy pozwala na wskazanie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest potraktowanie danej czynności jako dostawy wewnątrzwspólnotowej. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji - jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i zostanie tam faktycznie opodatkowana. Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji, tj. udokumentowania faktu wywozu towaru oraz dostarczenia go nabywcy w ramach dostawy w państwie przeznaczenia.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis. Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Trzeba w tym miejscu zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia "dokumentu przewozowego", o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument można uznać każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Zatem dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Przy tym przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej - e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest "łączne" posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, na którą powołuje się również Wnioskodawca, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art, 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i jest podatnikiem w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Jednym z głównych odbiorców towarów dostarczanych przez Wnioskodawcę jest spółka X. z siedzibą w Szwajcarii (X.). Wnioskodawca, posiłkując się Polskim numerem identyfikacji podatkowej dokonuje do X. wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z terytorium kraju wysyłając je na rzecz X. na terytoria pozostałych Państw członkowskich (m.in. Niemcy, Szwecja, Belgia). Z uwagi na ilość transakcji X. co miesiąc generuje (przesyła w wersji elektronicznej) dla Wnioskodawcy dokument ("Potwierdzenie Odbioru") potwierdzający, że towary wysłane przez Wnioskodawcę zostały dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Potwierdzenie Odbioru zawiera następujące dane: określenie danych dostawcy (tekst jedn.: Wnioskodawcy), datę wygenerowania dokumentu, oświadczenie osób odpowiedzialnych w X. osób wraz z ich podpisami, potwierdzające że towary opisane w fakturach, wskazanych w Potwierdzeniu Odbioru zostały faktycznie dostarczone do nabywcy w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu) oraz, że dostarczone towary są zgodne z wcześniejszym zamówieniem X. oraz ich opisem na fakturach, dane magazynu z którego towary są wysyłane (numer, nazwa, lokalizacja) - w przedmiotowym stanie faktycznie każdorazowo będzie to magazyn Wnioskodawcy, numer faktury, datę faktury, numer magazynu odbiorcy, państwo dostawy, nazwę odbiorcy (miasto i nazwa magazynu), walutę transakcji, wartość transakcji w walucie.

Potwierdzenie odbioru będzie automatycznie generowane z systemu X. wraz z elektronicznymi podpisami osób odpowiedzialnych z X. i wysyłane w postaci pliku pdf do Spółki. Tego typu dokumentacja zgromadzona przez Spółkę zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, stanowić ma każdorazowo zbiorcze potwierdzenie, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Poza wyżej wskazanymi Potwierdzeniami Odbioru, Spółka jest każdorazowo w posiadaniu faktur, zamówień nabywcy, zleceń przewozowych, dowodów dostawy towarów (lieferschein) oraz potwierdzeń zapłaty przyporządkowanych do każdej z dostaw wskazanych w Potwierdzeniu Odbioru.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy w przypadku braku oryginałów listów przewozowych, wystarczające do zastosowania stawki VAT 0% do wewnątrzwspólnotowych dostaw realizowanych na rzecz X. (poza pozostałymi wymogami wskazanymi przez ustawodawcę w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o VAT), są opisane w stanie faktycznym otrzymywane przez Wnioskodawcę Potwierdzenia Odbioru.

Z powołanych wyżej przepisów prawa wynika, że prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, że doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski i dostarczenia ich do nabywcy w innym kraju UE. Istotą przywołanych przepisów jest przede wszystkim zobowiązanie podatnika do udowodnienia, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju i zostały dostarczone do ich nabywcy, ze względu na korzystniejsze skutki podatkowe, niż w przypadku dostaw krajowych.

Wobec tego, zasadniczą kwestią w niniejszej sprawie jest to, aby posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty jednoznacznie świadczyły o tym, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego. Przy czym, jak wskazano powyżej, dokumenty wskazane w art. 42 ust. 3 ustawy stanowią podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, które w przypadku, gdy nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy, mogą być uzupełnione dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie jest wymagane łączne posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego.

Jak wskazano wyżej przepisy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, jako dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, będzie posiadał m.in. automatycznie generowany z systemu X. w postaci pdf dokument "Potwierdzenie Odbioru". Dokument "Potwierdzenie Odbioru" będzie zawierać m.in. datę wygenerowania dokumentu, oświadczenie osób odpowiedzialnych w X. wraz z ich podpisami, potwierdzające że towary opisane w fakturach, wskazanych w Potwierdzeniu Odbioru zostały faktycznie dostarczone do nabywcy w danym okresie rozliczeniowym (miesiącu) oraz, że dostarczone towary są zgodne z wcześniejszym zamówieniem X. oraz ich opisem na fakturach, dane magazynu z którego towary są wysyłane (numer, nazwa, lokalizacja), numer faktury, datę faktury, numer magazynu odbiorcy, państwo dostawy, nazwę odbiorcy (miasto i nazwa magazynu). Ponadto jak wynika z okoliczności sprawy Wnioskodawca będzie każdorazowo w posiadaniu faktur, zamówień nabywcy, zleceń przewozowych, dowodów dostawy towarów (lieferschein) oraz potwierdzeń zapłaty przyporządkowanych do każdej z dostaw wskazanych w Potwierdzeniu Odbioru.

Analizując opisany stan faktyczny w kontekście powołanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania preferencyjnej stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, można uznać, że w przypadku braku oryginałów listów przewozowych wymienione wyżej dokumenty łącznie uprawdopodobniają przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego oraz ich dostarczenie do nabywcy znajdującego się na terytorium tego państwa, innym niż terytorium kraju.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Trzeba jednocześnie zaznaczyć, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Zatem okoliczność, czy posiadane przez Spółkę dokumenty rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, może być zweryfikowana jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ pierwszej instancji, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i § 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1-4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.