IPPP3/4512-545/16-2/JŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2016 r. (data wpływu 25 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 25 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest spółką prawa niemieckiego, odpowiadającą polskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą w Niemczech. Przedmiotem działalności Spółki jest dostawa kompleksowych magazynów i centrów dystrybucji, systemów zarządzania magazynem, planowaniem, projektowaniem, wdrażaniem i zarządzaniem systemami przepływów materiałów i automatyki.

Spółka w ramach swojej działalności zawarła w przeszłości z dwoma kontrahentami (dalej: "Kontrahenci") dwie umowy wsparcia i utrzymywania systemów służących przechowywaniu i udostępnianiu towarów w magazynach zlokalizowanych w Polsce (dalej: "Umowy"), które pierwotnie zostały sprzedane Kontrahentom jako towary/wartości niematerialne i prawne. Jednocześnie towarzyszącymi świadczeniami wobec sprzedaży ww. systemów były usługi wsparcia i utrzymywania jako usługi komplementarne do sprzedanych systemów.

W ramach każdej z Umów Spółka jest zobligowana do:

* zapewnienia gotowości do wsparcia Kontrahentów,

* nadzoru odpowiedniej konfiguracji sprzedanych systemów,

* eliminowania i naprawiania ewentualnych błędów,

* kontrolowania systemów kilka razy w roku,

* przeprowadzania przeglądów zgodnych z właściwymi normami,

* zarządzania częściami zapasowymi i zamiennymi,

* utrzymywania infolinii, która pozwala na szybszą reakcję na występujące błędy.

W celu wykonania powyższych zadań Spółka ma obowiązek zapewnić odpowiednio po jednym z serwisantów w każdym z centrów dystrybucji określonym w każdej z Umów.

Wyżej opisane Umowy pierwotnie zostały zawarte na okres dwóch lat, a następnie przedłużone o kolejne dwa lata. Za wymienione usługi Spółka wystawia faktury na podstawie kwotowań zawartych w Umowach.

Powyższe Umowy są wykonywane w dwóch ustalonych z Kontrahentami centrach dystrybucji przez dwóch serwisantów (osoby fizyczne, będące obywatelami Polski), którzy są zależni od Wnioskodawcy, ponieważ są zatrudnieni na umowę o pracę u Wnioskodawcy i podlegają poleceniom przełożonych znajdujących się w Niemczech zatrudnionych w Spółce (dalej: Serwisanci). Od Wnioskodawcy otrzymują ubrania robocze, urządzenia i narzędzia. Jednocześnie nie dysponują żadnymi odrębnymi pomieszczeniami w celu wykonywania swojej pracy, a wyłącznie korzystają z pomieszczeń socjalnych ogólnodostępnych dla pracowników Kontrahentów (stołówka, ciągi komunikacyjne, toalety etc.). W związku z wykonywaniem Umów jeden z Serwisantów wyjechał z polecenia Wnioskodawcy na okres kilku dni na szkolenie do Niemiec. Poza tym jedynym wyjazdem Serwisanci spędzają z tytułu stosunku pracy 100% czasu w Polsce. Lista płac Serwisantów jest wyliczana na zlecenie Wnioskodawcy przez niezależną spółkę polską zajmującą się usługami księgowymi (dalej: "Spółka Księgowa"). Płace netto są płacone przelewem bezpośrednio do pracowników przez Wnioskodawcę, a potrącenia podatku oraz ubezpieczeń społecznych są przekazywane do Spółki Księgowej, która dalej odprowadza je do właściwych organów.

Serwisanci wykonujący usługi w ramach obydwu Umów nie są uprawnieni do działania w imieniu firmy ani nie są umocowani do podejmowania żadnych znaczących decyzji, negocjacji czy zawierania kontraktów handlowych oraz podpisywania w imieniu firmy dokumentów handlowych. Żadne decyzje o charakterze strategicznym i zarządczym dla Spółki nie są podejmowane na terytorium Polski. Wszelkie decyzje dotyczące działalności w Polsce zapadają w Niemczech. Zarząd Spółki nie przebywa na stałe na terytorium Polski. Dodatkowo, Spółka na terytorium Polski ani nie posiada na własność, ani nie wynajmuje żadnych pomieszczeń biurowych, czy innych lokali. Ponadto Spółka nie wynajmuje żadnej infrastruktury technicznej na terytorium Polski. Serwisanci korzystają z ogólnodostępnej infrastruktury socjalnej dostępnej dla pracowników Kontrahentów.

Podstawową działalnością operacyjną Spółki jest sprzedaż systemów dystrybucji i zarządzaniem magazynami, a usługi serwisowania są usługą uzupełniającą podstawową działalność operacyjną. W związku z tym przychody z działalności serwisowej ogólnie stanowią ok. 20% wszystkich przychodów, a przychody z działalności w Polsce stanowią poniżej 1% wszystkich przychodów Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy działalność Wnioskodawcy w Polsce zgodnie z opisem zawartym w stanie faktycznym nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia oraz w rozumieniu Ustawy i w związku z tym Spółka nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 Ustawy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy działalność Spółki w Polsce zgodnie z opisem zawartym w stanie faktycznym nie spowoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia oraz przepisów Ustawy i w związku z tym Spółka nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 Ustawy.

Ustawa nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to ma swoje źródło w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., a zdefiniowane zostało w Rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 11 Rozporządzenia:

1. "Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej."

Jednocześnie, w punkcie 14 preambuły do Rozporządzenia stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić m.in. pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W przepisie preambuły wskazano również na to, że stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "Trybunał"). Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału w tym zakresie, tj. mającym wpływ na kształt opisanej wyżej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej określonej w Rozporządzeniu, zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-190/95 ARO Lease BV przeciwko inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen, Amsterdam Trybunał stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej "musi posiadać odpowiedni stopień trwałości, właściwą strukturę w zakresie zasobów ludzkich i technicznych oraz dostarczanie usług w sposób niezależny." Do podejścia tego odnoszą się również polskie organy, m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 czerwca 2013 r. (sygn. akt III SA/Wa 3334/12), który ponadto stwierdził, że wymienione cechy muszą wystąpić łącznie, w związku z czym brak spełnienia którejkolwiek z tych cech wyklucza istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Rozpatrując kwestię wypełnienia powyższych cech przez Wnioskodawcę w analizowanym stanie faktycznym należy uznać iż:

* analizując trwałość umów realizowanych przez serwisantów można wnioskować, iż wykazują one odpowiedni stopień trwałości, ponieważ pierwotnie zostały zawarte na okres odpowiednio dwóch lat, a następnie zostały przedłużone o kolejne odpowiednio dwa lata. W związku z tak długimi terminami trwania umów, wykazują one odpowiedni stopień trwałości;

* działalność Serwisantów w Polsce nie jest niezależna od działalności Spółki. Serwisanci są zatrudnieni na umowę o pracę i pracują na rzecz Spółki. W związku z tym podlegają oni swoim zwierzchnikom w Niemczech i to przed nimi odpowiadają za ewentualne błędy. Ponadto nie są uprawnieni do przeprowadzania jakichkolwiek negocjacji i zawierania umów w imieniu Spółki w Polsce. Wszelkie decyzje o prowadzeniu działalności oraz jej rozwoju są podejmowane w Niemczech;

* dodatkowo brakuje w Polsce struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Z powodu niezdefiniowania pojęcia struktury w Rozporządzeniu i Ustawie warto odnieść się do definicji zawartej w internetowym Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego, zgodnie z którą struktura to "układ i wzajemne relacje elementów stanowiących całość". Na podstawie tejże definicji i przedstawionego stanu faktycznego trudno uznać, że działalność Spółki w Polsce ma jakiekolwiek struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Umowy są wykonywane przez dwóch, niezależnych od siebie serwisantów, którzy nie posiadają między sobą wzajemnych relacji oraz wykonują swoją pracę w dwóch, niezależnych od siebie miejscach. Cała struktura personalna znajduje się w Niemczech. Jednocześnie Spółka posiada w Polsce jedynie pojedyncze urządzenia techniczne pozwalające na wykonywanie usług. W związku z powyższym trudno nazwać dwóch niezależnych od siebie wzajemnie pracowników wraz z pojedynczymi urządzeniami udostępnionymi im przez Wnioskodawcę odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W związku z niespełnieniem dwóch z trzech wymienionych wyżej warunków, a mianowicie:

* braku niezależności działalności Serwisantów od niemieckiej działalności Spółki oraz

* braku odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego

nie ma podstawy do wnioskowania, że działalność Spółki w Polsce konstytuuje powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednocześnie zgodnie z art. 15 Ustawy za podatnika podatku od towarów i usług uznaje się "osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Przy czym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych." W świetle powyższego działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski nie spełnia ww. przesłanek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem podlegają:

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy - przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, spółka prawa niemieckiego, w ramach swojej działalności zawarła w przeszłości z dwoma kontrahentami dwie umowy wsparcia i utrzymywania systemów służących przechowywaniu i udostępnianiu towarów w magazynach zlokalizowanych w Polsce, które pierwotnie zostały sprzedane Kontrahentom jako towary/wartości niematerialne i prawne. Jednocześnie towarzyszącymi świadczeniami wobec sprzedaży ww. systemów były usługi wsparcia i utrzymywania jako usługi komplementarne do sprzedanych systemów. W ramach każdej z Umów Spółka jest zobligowana do:

* zapewnienia gotowości do wsparcia Kontrahentów,

* nadzoru odpowiedniej konfiguracji sprzedanych systemów,

* eliminowania i naprawiania ewentualnych błędów,

* kontrolowania systemów kilka razy w roku,

* przeprowadzania przeglądów zgodnych z właściwymi normami,

* zarządzania częściami zapasowymi i zamiennymi,

* utrzymywania infolinii, która pozwala na szybszą reakcję na występujące błędy.

W celu wykonania powyższych zadań Spółka ma obowiązek zapewnić odpowiednio po jednym z serwisantów w każdym z centrów dystrybucji określonym w każdej z Umów. Umowy pierwotnie zostały zawarte na okres dwóch lat, a następnie przedłużone o kolejne dwa lata. Za wymienione usługi Spółka wystawia faktury na podstawie kwotowań zawartych w Umowach.

Umowy są wykonywane w dwóch ustalonych z Kontrahentami centrach dystrybucji przez dwóch serwisantów (osoby fizyczne, będące obywatelami Polski), którzy są zależni od Wnioskodawcy, ponieważ są zatrudnieni na umowę o pracę u Wnioskodawcy i podlegają poleceniom przełożonych znajdujących się w Niemczech zatrudnionych w Spółce. Od Wnioskodawcy otrzymują ubrania robocze, urządzenia i narzędzia. W związku z wykonywaniem Umów jeden z Serwisantów wyjechał z polecenia Wnioskodawcy na okres kilku dni na szkolenie do Niemiec. Poza tym jedynym wyjazdem Serwisanci spędzają z tytułu stosunku pracy 100% czasu w Polsce. Lista płac Serwisantów jest wyliczana na zlecenie Wnioskodawcy przez niezależną spółkę polską zajmującą się usługami księgowymi. Płace netto są płacone przelewem bezpośrednio do pracowników przez Wnioskodawcę, a potrącenia podatku oraz ubezpieczeń społecznych są przekazywane do Spółki Księgowej, która dalej odprowadza je do właściwych organów.

Serwisanci wykonujący usługi w ramach obydwu Umów nie są uprawnieni do działania w imieniu firmy ani nie są umocowani do podejmowania żadnych znaczących decyzji, negocjacji czy zawierania kontraktów handlowych oraz podpisywania w imieniu firmy dokumentów handlowych. Żadne decyzje o charakterze strategicznym i zarządczym dla Spółki nie są podejmowane na terytorium Polski. Wszelkie decyzje dotyczące działalności w Polsce zapadają w Niemczech. Zarząd Spółki nie przebywa na stałe na terytorium Polski. Dodatkowo, Spółka na terytorium Polski ani nie posiada na własność, ani nie wynajmuje żadnych pomieszczeń biurowych, czy innych lokali. Ponadto Spółka nie wynajmuje żadnej infrastruktury technicznej na terytorium Polski. Serwisanci korzystają z infrastruktury socjalnej dostępnej dla pracowników Kontrahentów.

Podstawową działalnością operacyjną Spółki jest sprzedaż systemów dystrybucji i zarządzaniem magazynami, a usługi serwisowania są usługą uzupełniającą podstawową działalność operacyjną. W związku z tym przychody z działalności serwisowej ogólnie stanowią ok. 20% wszystkich przychodów, a przychody z działalności w Polsce stanowią poniżej 1% wszystkich przychodów Spółki.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do ustalenia czy działalność Wnioskodawcy w Polsce zgodnie z opisem zawartym w stanie faktycznym nie powoduje powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 11 Rozporządzenia oraz w rozumieniu Ustawy i w związku z tym Spółka nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011 r. zwanego dalej "rozporządzeniem".

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia, na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 rozporządzenia).

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: "Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15. Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TSUE w wyroku C-190/95 w sprawie ARO Lease (powołanym również przez Wnioskodawcę)"przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie."

Z uwagi na ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy "stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo - rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo - rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Zatem, koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że Wnioskodawca w związku z opisaną działalnością nie będzie posiadał na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności. Na powyższe stwierdzenie wskazuje opis sprawy przedstawiony przez Wnioskodawcę, z którego wynika, że podstawową działalnością operacyjną Spółki jest sprzedaż systemów dystrybucji i zarządzanie magazynami, natomiast usługi serwisowania są usługą uzupełniającą podstawową działalność operacyjną. Spółka zawarła z dwoma kontrahentami dwie umowy wsparcia i utrzymywania systemów służących przechowywaniu i udostępnianiu towarów w magazynach zlokalizowanych w Polsce, które pierwotnie zostały sprzedane Kontrahentom jako towary/wartości niematerialne i prawne. Jednocześnie towarzyszącymi świadczeniami wobec sprzedaży ww. systemów były usługi wsparcia i utrzymywania jako usługi komplementarne do sprzedanych systemów, tj. zapewnienie gotowości do wsparcia Kontrahentów, nadzór odpowiedniej konfiguracji sprzedanych systemów, eliminowanie i naprawianie ewentualnych błędów, kontrolowanie systemów kilka razy w roku, przeprowadzanie przeglądów zgodnych z właściwymi normami, zarządzanie częściami zapasowymi i zamiennymi, utrzymywanie infolinii, która pozwala na szybszą reakcję na występujące błędy. Umowy są wykonywane w dwóch ustalonych z Kontrahentami centrach dystrybucji przez dwóch serwisantów (osoby fizyczne, będące obywatelami Polski), zatrudnionych na umowę o pracę u Wnioskodawcy i podlegających poleceniom przełożonych znajdujących się w Niemczech zatrudnionych w Spółce. Serwisanci wykonujący usługi w ramach obydwu Umów nie są uprawnieni do działania w imieniu firmy ani nie są umocowani do podejmowania żadnych znaczących decyzji, negocjacji czy zawierania kontraktów handlowych oraz podpisywania w imieniu firmy dokumentów handlowych. Żadne decyzje o charakterze strategicznym i zarządczym dla Spółki nie są podejmowane na terytorium Polski. Wszelkie decyzje dotyczące działalności w Polsce zapadają w Niemczech. Zarząd Spółki nie przebywa na stałe na terytorium Polski. Dodatkowo, Spółka na terytorium Polski ani nie posiada na własność, ani nie wynajmuje żadnych pomieszczeń biurowych, czy innych lokali. Ponadto Spółka nie wynajmuje żadnej infrastruktury technicznej na terytorium Polski. Serwisanci korzystają z infrastruktury socjalnej dostępnej dla pracowników Kontrahentów. Tym samym, przy tak przedstawionym opisie sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie dysponuje w Polsce odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, świadczącą o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności.

W przedstawionym przypadku wykorzystanie w Polsce zasobów personalnych Spółki, tj. serwisantów do świadczenia w sposób zorganizowany oraz ciągły usług serwisowania, będących usługami uzupełniającymi podstawową działalność operacyjną, nie kwalifikuje prowadzonej aktywność Spółki na terytorium kraju jako stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. W konsekwencji, Wnioskodawca w związku z opisaną działalnością nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.