IPPP3/4512-371/16-2/ISK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2016 r. (data wpływu 20 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 20 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Kanady, prowadzącą działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji oraz dystrybucji niemetalowych łożysk ślizgowych oraz metalowych obudów łożysk, tj. systemów łożyskowych przeznaczonych dla przemysłu morskiego i lądowego. W 2011 r. Wnioskodawca założył w Polsce spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka z o.o.), która od 2013 r. produkuje systemy łożyskowe, o których mowa w zdaniu poprzednim.

Spółka z o.o. dokonuje na rzecz Wnioskodawcy dostaw wyprodukowanych przez siebie systemów łożyskowych w ten sposób, że przedmiotowe towary są przemieszczane do wydzielonego magazynu znajdującego się pod adresem siedziby Spółki z o.o. Rzeczonym magazynem zarządza Spółka z o.o.

Następnie Wnioskodawca dokonuje dostaw systemów łożyskowych na rzecz swoich klientów, do miejsc położonych poza terytorium Unii Europejskiej. Dostawy są dokonywane przez Wnioskodawcę na warunkach Incoterms 2010 CIF (w transporcie morskim) albo CIP (w transporcie drogowym albo lotniczym). Towary dostarczane przez Wnioskodawcę są przeznaczone do zamontowania w maszynach i urządzeniach, w tym na środkach transportu morskiego.

Powyższe oznacza, że towary wydawane są przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, który działa na zlecenie Wnioskodawcy. Umowa przewozu zawierana jest wyłącznie pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikiem i określa między innymi miejsce przeznaczenia towarów. Miejsce przeznaczenia towarów jest uprzednio wskazywane przez danego klienta, wraz z instrukcjami dotyczącymi transportu i rozładunku.

Wnioskodawca ponosi koszty transportu oraz ubezpieczenia w transporcie do miejsca przeznaczenia, przy czym Wnioskodawca zobowiązany jest do zapewnienia kupującemu jedynie minimalnej (podstawowej) ochrony ubezpieczeniowej. Koszty rozszerzonej ochrony ubezpieczeniowej należą do klientów.

Ryzyko przypadkowego uszkodzenia lub utraty towarów zostaje przeniesione na klientów w momencie nadania towarów. Tym samym w przypadku utraty lub uszkodzenia towarów w transporcie klient nadal pozostaje zobowiązany do zapłaty ceny, a ponadto nie może żądać wydania nowego towaru w miejsce towaru utraconego, uszkodzonego lub zniszczonego. W związku z eksportem towarów Wnioskodawca zobowiązany jest do dokonania odprawy celnej towarów w ramach procedury wywozu.

Skoro zgodnie z warunkami Incoterms 2010 CIP oraz CIF ryzyka dotyczące towarów w trakcie transportu obciążają kupującego, to tym samym ciążący na Wnioskodawcy obowiązek wydania towarów uważa się za wykonany w dacie wydania towarów przewoźnikowi (w tym armatorowi).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu dostaw towarów dokonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz klientów Wnioskodawcy powstaje w dniu wydania towarów przewoźnikowi, czy też w dniu wydania towarów przez przewoźnika w miejscach, do których przewoźnik transportuje towary do klientów Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy z tytułu dokonywanych przez Wnioskodawcę dostaw towarów, to jest eksportu towarów, powstaje w dniach, w których Wnioskodawca wydaje towary przewoźnikowi.

Eksport towarów został wymieniony w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) jako odrębna czynność podlegająca opodatkowaniu. Niemniej jednak w świetle definicji legalnej zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT eksport towarów stanowi szczególną kategorię dostawy towarów, której towarzyszy wysyłka lub transport z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstaje co do zasady z chwilą dokonania dostawy towarów albo wykonania usługi. Przepisy ustawy o VAT nie zawierają szczególnej regulacji, która odrębnie określałaby moment powstania obowiązku podatkowego dla eksportu towarów. Z tego względu należy uznać, iż eksport towarów jako swoisty rodzaj dostawy towarów objęty jest regulacją art. 19a ust. 1 ustawy o VAT.

Dla dostaw systemów łożyskowych ustawodawca nie przewidział szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego, w szczególności dostawy te nie są objęte przepisami art. 19a ust. 5 ustawy o VAT. Wobec powyższego podstawowe znaczenie dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w niniejszej sprawie ma użyty w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT zwrot "dokonanie dostawy towarów".

W tym kontekście należy zwrócić uwagę na znaczenie, jakie pojęciu dostawy towarów zostało nadane w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Przepis ten stanowi, iż przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz polskich sądów administracyjnych jednolicie przyjmuje się, iż prawo do rozporządzania towarami jak właściciel oznacza pełne, ekonomiczne władztwo nad towarami, odpowiadające swoim zakresem prawu własności, niezależnie od formalnego przejścia samego prawa własności (np. wyrok ETS w sprawie C-320/88, Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV). Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 28 maja 2010 r., o sygn. I FSK 963/09, orzekł, iż wówczas, gdy sytuacja nabywcy jest porównywalna z pozycją właściciela, to nie jest istotne, czy jego prawo zostało nabyte według norm prawa cywilnego.

Klienci Wnioskodawcy uzyskują pełne ekonomiczne władztwo, porównywalne z pozycją właściciela, już w dniu wydania przez Wnioskodawcę towarów przewoźnikowi. Od tego dnia Wnioskodawca nie posiada kontroli nad towarem, gdyż miejscem jego przeznaczenia jest miejsce wskazane przez nabywcę. Ponadto w okresie transportu nabywca ponosi ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towarów. Beneficjentem wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia towarów w transporcie jest każdorazowo nabywca towarów jako podmiot, którego obciążają negatywne skutki uszkodzenia lub utraty towarów. Wynika stąd, że kupujący nie może w ramach tej samej transakcji żądać od Wnioskodawcy wydania nowych towarów w miejsce towarów utraconych lub uszkodzonych.

Wyżej przedstawione stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych w imieniu Ministra Finansów, na przykład w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 19 maja 2014 r., o sygn. ILPP4/443-65/14-4/BA, jak również w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 20 maja 2014 r., o sygn. IPTPP2/443-144/14-4/IR. W wyżej wskazanych aktach administracyjnych stwierdzono, iż w przypadku dostawy towarów na warunkach Incoterms 2010 CIF oraz CIP do dostawy towarów dochodzi w momencie wydania towarów przewoźnikowi (armatorowi). Wskazano mianowicie, iż w przypadku zastosowania ww. reguł Incoterms istotne znaczenie ma treść stosunku zobowiązaniowego pomiędzy dostawcą oraz nabywcą towarów, zgodnie z którą dostawę uważa się za dokonaną w momencie wydania towarów przez dostawcę przewoźnikowi (w tym armatorowi).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710) - zwanej dalej ustawą - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają:

W myśl art. 2 pkt 8 ustawy - ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o eksporcie towarów - rozumie się przez to dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami - stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W tym miejscu warto zaznaczyć, że użyte w art. 7 ust. 1 ustawy pojęcie "przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel" należy rozumieć szeroko, jako obejmujące nie tylko uprawnienie do prawnego dysponowania towarem. Przepis ustawy o VAT ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa na inną stronę, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona uzyskuje możliwość korzystania z rzeczy jak właściciel, nawet jeśli nie wiązało się to z przeniesieniem własności w sensie cywilistycznym, wskazując na uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Znajduje to wyraz w formule "jak właściciel", co implikuje możliwość uznania za dostawę towarów również owego faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą bez względu na to, czy w rzeczywistości w ślad za tym doszło do przeniesienia prawa własności. Należy rozróżnić pojęcie "rozporządzanie towarem jak właściciel" w ujęciu ustawowym i pojęcie własności w ujęciu cywilistycznym.

I tak też Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy definiowaniu wyrażenia "dostawa towarów" akcentuje "własność ekonomiczną" funkcjonującą w oderwaniu od krajowych przepisów prawa cywilnego regulujących przeniesienie prawa własności. W orzeczeniu C-320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Safe B.V. TSUE wyraził pogląd, że "wyrażenie dostawa towarów w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy oznacza także przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, nawet jeżeli nie dochodzi do przeniesienia własności rzeczy w sensie prawnym" (pkt 1), jednak jednocześnie zastrzegł, że "zadaniem sądu krajowego jest określenie w każdym przypadku, na podstawie stanu rzeczy, czy przeniesienie prawa do dysponowania rzeczą jak właściciel, w rozumieniu artykułu 5 (1) VI Dyrektywy, miało miejsce" (pkt 2).

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazać należy, że z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Należy jednak podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług dokonanie czynności (dostawy towarów lub wykonania usługi) następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment.

Powołane przepisy posługują się pojęciem "dokonanie dostawy towarów". Dokonanie dostawy towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania nimi jak właściciel. Przykładowo, gdy towar jest wydawany bezpośrednio nabywcy lub osobie przez niego wskazanej - dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą jego wydania. Wydanie towaru następuje m.in. przez odebranie towaru z magazynu dostawcy. Strony umowy dokonując czynności sprzedaży powinny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. Właściwościom towaru powinien odpowiadać zwłaszcza sposób pakowania i przewozu.

W tym miejscu należy zauważyć, że z wydaniem towaru przez sprzedawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o której mowa w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż jest spółką kapitałową posiadającą siedzibę na terytorium Kanady, prowadzącą działalność gospodarczą między innymi w zakresie produkcji oraz dystrybucji niemetalowych łożysk ślizgowych oraz metalowych obudów łożysk. W 2011 r. Wnioskodawca założył w Polsce spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która od 2013 r. produkuje systemy łożyskowe.

Spółka z o.o. dokonuje na rzecz Wnioskodawcy dostaw wyprodukowanych przez siebie systemów łożyskowych w ten sposób, że przedmiotowe towary są przemieszczane do wydzielonego magazynu znajdującego się pod adresem siedziby Spółki z o.o. Rzeczonym magazynem zarządza Spółka z o.o.

Następnie Wnioskodawca dokonuje dostaw systemów łożyskowych na rzecz swoich klientów, do miejsc położonych poza terytorium Unii Europejskiej. Dostawy są dokonywane przez Wnioskodawcę na warunkach Incoterms 2010 CIF (w transporcie morskim) albo CIP (w transporcie drogowym albo lotniczym).

Towary wydawane są przez Wnioskodawcę przewoźnikowi, który działa na zlecenie Wnioskodawcy. Umowa przewozu zawierana jest wyłącznie pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikiem i określa między innymi miejsce przeznaczenia towarów, które jest uprzednio wskazywane przez danego klienta, wraz z instrukcjami dotyczącymi transportu i rozładunku.

Wnioskodawca ponosi koszty transportu oraz ubezpieczenia w transporcie do miejsca przeznaczenia, przy czym Wnioskodawca zobowiązany jest do zapewnienia kupującemu jedynie minimalnej (podstawowej) ochrony ubezpieczeniowej. Koszty rozszerzonej ochrony ubezpieczeniowej należą do klientów.

Ryzyko przypadkowego uszkodzenia lub utraty towarów zostaje przeniesione na klientów w momencie nadania towarów. Tym samym w przypadku utraty lub uszkodzenia towarów w transporcie klient nadal pozostaje zobowiązany do zapłaty ceny, a ponadto nie może żądać wydania nowego towaru w miejsce towaru utraconego, uszkodzonego lub zniszczonego. W związku z eksportem towarów Wnioskodawca zobowiązany jest do dokonania odprawy celnej towarów w ramach procedury wywozu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostaw dokonywanych na rzecz klientów zagranicznych (eksportu).

Zgodnie z art. 544 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju.

Ponadto jak stanowi art. 548 § 1 Kodeksu cywilnego, z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy.

Z przywołanych wyżej przepisów Kodeksu cywilnego wynika, że wydanie rzeczy następuje z chwilą powierzenia rzeczy przez sprzedawcę przewoźnikowi z poleceniem dostarczenia rzeczy do miejsca przeznaczenia uzgodnionego wcześniej z kupującym. Z chwilą, w której rzecz została powierzona przewoźnikowi, następuje formalne spełnienie świadczenia przez sprzedawcę, a na kupującego przechodzą korzyści i ciężary związane z rzeczą.

Przenosząc to na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów czyli przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi "wydania towarów", o którym mowa w art. 544 Kodeksu cywilnego.

Jednocześnie jednak należy zwrócić uwagę, że jak wskazał Wnioskodawca w stanie faktycznym, dostawy dokonywane są na warunkach Incoterms 2010.

Incoterms (International Commercial Terms) lub Międzynarodowe Reguły Handlu - to zbiór międzynarodowych reguł, określających warunki sprzedaży, których stosowanie jest szeroko przyjęte na całym świecie. Reguły te ustalają podział kosztów, ryzyka oraz obowiązków pomiędzy nabywcę i sprzedawcę oraz odzwierciedlają rodzaj uzgodnionego transportu.

Reguła CIP (Carriage and Insurance Paid to) - "przewóz i ubezpieczenie opłacone do" oznacza, że sprzedający dostarcza towar do przewoźnika lub innej osoby wyznaczonej przez sprzedającego w uzgodnionym miejscu (jeżeli takie miejsce jest uzgodnione między stronami) i że sprzedający musi zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty przewozu, niezbędne do dostarczenia towaru do wymienionego z nazwy miejsca przeznaczenia.

Reguła CIF (Cost Insurance and Freihgt) - "koszt, ubezpieczenie i fracht" oznacza, że sprzedający dostarcza towar na pokład statku lub powoduje, że towar jest już w ten sposób dostarczony. Ryzyko utraty lub uszkodzenia towaru przechodzi, gdy towar jest na pokładzie statku. Sprzedający musi zawrzeć umowę przewozu oraz opłacić koszty i fracht, niezbędne do przywiezienia towaru do wymienionego z nazwy portu przeznaczenia.

Zatem w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIP sprzedający ponosi wszelkie ryzyko do chwili przekazania towaru pierwszemu przewoźnikowi, z którym zawarł umowę, a kupujący ponosi wszelkie ryzyko od chwili przekazania towaru przez sprzedającego pierwszemu przewoźnikowi. Natomiast w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIF sprzedający ponosi wszelkie ryzyko do chwili umieszczenia towaru na pokładzie statku w porcie załadunku, a kupujący ponosi wszelkie ryzyko od chwili umieszczenia towaru na pokładzie statku w porcie załadunku.

W związku z opisanymi wyżej zasadami dokonywania przez Wnioskodawcę transakcji eksportu towarów należy stwierdzić, że w analizowanej sprawie dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru podmiotowi, który jest zobowiązany do jego dostarczenia (przewoźnik/armator), ponieważ z tym momentem Wnioskodawca przenosi prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na nabywcę.

W świetle powyższych okoliczności, w celu określenia momentu powstania obowiązku podatkowego eksportu towarów Wnioskodawca powinien przyjąć, że datą dokonania dostawy a tym samym powstania obowiązku podatkowego jest moment wydania towaru: w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIP - przewoźnikowi, a w przypadku dostawy na warunkach INCOTERMS 2010 CIF - armatorowi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem rozstrzygnięcia w nich zawarte odnoszą się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one strony postępowania w tej konkretnej, indywidualnej sprawie, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne choćby podobne lub zbieżne sprawy. Jednakże w ocenie tut. Organu również potwierdzają one stanowisko Organu, prezentowane w niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.