IPPP3/4512-331/16-2/JŻ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 27 kwietnia 2016 r. (data wpływu 2 maja 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dniu 2 maja 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

E. jest spółką kapitałową z siedzibą działalności gospodarczej na Gibraltarze (dalej: "Spółka"). Miejscem faktycznego zarządu Spółki (miejscem, w którym podejmowane są decyzje związane z prowadzeniem spraw Spółki przez dyrektora Spółki) jest terytorium Gibraltaru. Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż towarów, w tym środków spożywczych.

Obecnie Spółka planuje rozpocząć dokonywanie transakcji handlowych (dalej: "Transakcje" a pojedynczo "Transakcja") skutkujących wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem VAT na terytorium Polski. Transakcja będzie polegała na zakupie od polskiego kontrahenta towarów, w tym środków spożywczych, a następnie na ich sprzedaży na rzecz klientów indywidualnych za pośrednictwem Internetu na terytorium Polski. Miejscem sprzedaży ww. towarów będzie Polska i tym samym po stronie Spółki powstanie obowiązek rozliczenia podatku należnego na terytorium Polski. Spółka nie wyklucza również dokonywania sprzedaży wysyłkowej z terytorium Polski.

W celu dokonywania Transakcji na terytorium Polski Spółka będzie nabywać od polskich podmiotów:

Spółka wskazuje, iż usługodawcy, z którymi będzie zawierać umowy na świadczenie powyższych usług będą podmiotami niepowiązanymi ze Spółką.

Spółka nie będzie zatrudniała w Polsce (ani delegowała do Polski na stałe) pracowników uprawnionych do podejmowania decyzji dotyczących działalności Spółki na terytorium Polski oraz nie będzie posiadała ani wynajmowała w Polsce żadnego biura za pomocą którego mogłaby prowadzić sprzedaż towarów. Spółka nie będzie posiadała ani najmowała jakichkolwiek nieruchomości, zaplecza technicznego lub infrastruktury na terytorium Polski.

Usługodawcy Spółki będą świadczyć usługi na jej rzecz z wykorzystaniem własnej infrastruktury technicznej oraz przy użyciu własnych zasobów ludzkich, przy czym personel polskich usługodawców będzie podlegał analogicznej kontroli i nadzorowi Spółki jak własny personel Spółki. Natomiast wszelkie decyzje strategiczne związane z dokonywanymi zakupami towarów na terytorium Polski oraz ich sprzedażą dokonywane będą przez dyrektora (odpowiednik jednoosobowego zarządu) Spółki w Gibraltarze.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż na moment złożenia niniejszego wniosku nie jest zarejestrowana w Polsce jako podatnik VAT. Nie jest również zarejestrowana jako podatnik VAT w żadnym innym państwie. Spółka nie będzie również posiadać na terytorium Polski oddziału w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT na terytorium Polski.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT na terytorium Polski.

UZASADNIENIE stanowiska:

Zgodnie z art. 28b ust. 1 uVAT miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Z kolei, na podstawie art. 28b ust. 2 uVAT, w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Tym samym, w celu prawidłowego ustalenia miejsca świadczenia usług a także podmiotu obowiązanego do rozliczenia podatku VAT istotne jest nie tylko ustalenie miejsca siedziby usługobiorcy, ale także czy posiada on stałe miejsca prowadzenia działalności w innym miejscu, które bierze udział w świadczeniu usług oraz jest zdolne do ich nabywania.

W związku z tym, iż Spółka nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, dla ustalenia miejsca świadczenia usług nabywanych przez Spółkę, konieczne jest ustalenie, czy będzie posiadała ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Należy zaznaczyć, iż zarówno przepisy ustawy o VAT, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Odnosząc się do słownika języka polskiego - "stały" to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Stałe miejsce prowadzenia działalności zatem musi się charakteryzować pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu w sposób nieprzemijający czy też okresowy.

Podkreślenia wymaga, iż "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" zostało zdefiniowane w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. do Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawne wspólnego systemu od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie wykonawcze).

Z pkt 14 preambuły Rozporządzenia wykonawczego wynika, iż w celu zapewnienia jednolitego stosowania zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, w odniesieniu do stałego miejsca dla potrzeb odbioru usług - "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Jednocześnie, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Powyższa definicja, jak wynika z pkt 14 preambuły do Rozporządzenia wykonawczego jest oparta na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE"). Z orzecznictwa TSUE wynikają bowiem przesłanki, których zaistnienie powoduje, iż można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej".

Przykładowo w wyroku z dnia 16 października 2014 r., w sprawie C-605/12 TSUE orzekł, iż podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim "stałe miejsce prowadzenia działalności" w rozumieniu art. 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej. Podkreślenia jednakże wymaga, iż do uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne, aby podatnik dysponował personelem, który jest u niego zatrudniony oraz zapleczem, które jest jego własnością. Ponadto zdaniem TSUE decydujące jest także to, aby dane miejsce prowadzenia działalności miało możliwość odbioru i wykorzystywania nabytych usług do własnych potrzeb.

W innych z kolei orzeczeniach TSUE podkreślał, iż dla ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności konieczna jest pewna określona minimalna skala aktywności, która stanowi zewnętrzne znamię, że działalność w tym miejscu jest prowadzona stale (wyrok TSUE w sprawie C-231/94). Dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały - konieczne jest istnienie w nim infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający (wyrok TSUE w sprawie 168/84).

Biorąc zatem pod uwagę definicję "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" wynikającą z regulacji unijnej, jak również utrwalone orzecznictwo TSUE w powyższym zakresie przy dokonywaniu oceny, czy dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, czy też nie, należy kierować się następującymi kryteriami: (i) wystarczającą stałością miejsca (aspekt czasowy), (ii) odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (aspekt kadrowy i infrastrukturalny). Nie mniej jednak, brak własnego personelu lub zaplecza technicznego nie decyduje o powstaniu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa. Dany podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium tego kraju infrastruktury (nawet zewnętrznej w ramach zawartych umów) w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Istotnym jest aby infrastruktura techniczna pozostawała w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki będzie ona posiadała stałe miejsce prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium Polski, nawet gdy nie będzie posiadać własnych zasobów personalnych oraz technicznych na terytorium Polski. Spółka będzie jednakże sprawować nadzór i kontrolę nad pracownikami polskich usługodawców.

Uznać należy, iż Spółka będzie przy wykorzystaniu na terytorium tego kraju infrastruktury, w sposób ciągły oraz zorganizowany prowadzić działalność, w ramach której będzie dokonywać czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT.

Wskazywane w orzecznictwie TSUE kryteria w przypadku uznania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce są w przypadku Spółki spełnione, bowiem będzie ona prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski, która charakteryzować się będzie pewną stałością (aspekt czasowy), a w związku z tą działalnością Spółka korzystać będzie z usług swoich kontrahentów w zakresie zaplecza personalnego jak i technicznego (aspekt kadrowy i infrastrukturalny).

Poprzez zawarcie odpowiednich umów z polskimi podmiotami świadczącymi na jej rzecz kompleksowe usługi magazynowania, usługi konfekcjonowania, usługi transportowe (kurierskie lub pocztowe), usługi reklamowe związane ze sprzedażą towarów na terytorium Polski, usługi informatyczne związane z tworzeniem i utrzymaniem serwisu www skierowanego do klientów na terytorium Polski, usługi telefonicznej obsługi klienta w języku polskim związane z prowadzeniem procesu sprzedaży, reklamacji i zwrotów towarów oraz usługi księgowe w związku z rejestracją w Polsce jako podatnik VAT stworzy w Polsce strukturę osobowo-rzeczową, za pomocą której w sposób stały, tj. powtarzalny i nieprzemijający będzie wykonywać działalność opodatkowaną podatkiem VAT. Korzystając z zasobów personalnych oraz rzeczowych swoich kontrahentów, nad którymi będzie sprawować nadzór i kontrolę, będzie miała możliwość samodzielnego prowadzenia działalności na terytorium Polski, mimo iż nie posiada w tym kraju siedziby działalności gospodarczej, ani oddziału. Z uwagi na powyższe, w jej ocenie będzie miała ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska Spółki są również wyroki krajowych sądów administracyjnych, tj. przykładowo wyroki WSA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3332/14 oraz z dnia 25 lutego 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 3741/14 wydane w zbliżonych stanach faktycznych. W wyrokach tych oprócz argumentacji przedstawionej przez Spółkę, sąd również wskazał, iż "w obecnej sytuacji prawnej można przyjąć wniosek, iż korzystanie z usług innych podmiotów lub osób w ramach wspólnych porozumień biznesowych przez podatnika zagranicznego pozwala na stworzenie platformy gospodarczej w kraju cechującej się elementami stałości co prowadzi do powstania miejsca prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów ustawy o VAT".

Spółka dodatkowo wskazuje, iż w dobie dzisiejszego świata nie jest koniecznym, delegowania na terytorium Polski (czasowo lub na stałe) osób w zakresie podejmowania decyzji zarządczych, czy strategicznych związanych z zakupem towarów oraz dokonywaniem ich sprzedaży na terytorium Polski. Kryteria te w jej ocenie, nie wykluczają zatem istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.