IPPP3/4512-3/16-2/RD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2015 r. (data wpływu 4 grudnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT czynności sprzedaży bonów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem kuponów od Partnera - jest prawidłowe.

W dniu 2 listopada 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług opodatkowania podatkiem VAT czynności sprzedaży bonów oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem kuponów od Partnera.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej "Spółka") umieszcza na należącym do niej portalu internetowym oferty skierowane do klientów indywidualnych (osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej). Wśród innych umieszczanych ofert znajdują się takie, których konstrukcja polega na oferowaniu "produktów" określanych mianem bonów wartościowych (dalej "bony" lub "kupony") na zakup usług lub produktów oferowanych przez podmioty trzecie (dalej "Partnerzy").

Przedmiotowy model działalności polega na nabyciu nieodpłatnym bądź odpłatnym przez Spółkę od Partnerów określonej ilości kuponów (emitowanych przez Partnerów). Spółka poprzez wspomniany portal internetowy dokonuje dalszej dystrybucji (odsprzedaży) bonów jego finalnym użytkownikom (klientom indywidualnym). Bony uprawniają klientów indywidualnych, do zakupu usług lub produktów oferowanych przez tychże Partnerów i aktywacji bonu podczas dokonywania zapłaty za usługę lub towar, przez co fizycznie klient indywidualny dokonuje płatności w formie bonu i - o ile wartość kuponu nie pokrywa 100% ceny nabycia - pozostałą część ceny reguluje w formie pieniężnej (tekst jedn.: gotówkowej lub elektronicznej - karta płatnicza bądź kredytowa).

Kupony w sensie ekonomicznym nie powodują zmniejszenia ceny pierwotnej żądanej przez ich wystawcę tj. Partnera, ale stanowią formę zapłaty części ceny poprzez przyjęcie kuponu od posiadacza o określonej wartości (kupon = substytut pieniądza). Cena ta zawiera zarówno kwotę netto, jak też podatek VAT obliczony wg właściwej stawki. W praktyce klient indywidualny nabywając kupon uiszcza już pewne środki pieniężne na poczet nabycia towarów lub usług (co prawda w tym momencie jeszcze nieskonkretyzowanych), jakie oferuje wystawca bonu. W momencie zakupu klient indywidualny nie uzyskuje zmniejszenia ceny, ale możliwość uiszczenia części ceny w formie właśnie aktywacji bonu opiewającego na określoną wartość.

Kupon przekazywany jest przez Spółkę (dystrybutora) do klienta drogą elektroniczną. Może być on następnie wydrukowany, możliwe jest także jego zrealizowanie w formie elektronicznej, a jego realizacja polega na okazaniu przez klienta indywidualnego kuponu (w formie fizycznej bądź elektronicznej) u Partnera.

Rozliczenie nabycia i sprzedaży kuponu oraz jego realizacja może przedstawiać się przykładowo w jeden z następujących sposobów:

* Partner przekazuje Spółce kupon o wartości 10 zł nieodpłatnie, a Spółka sprzedaje go klientowi indywidualnemu za 5 zł - w takim przypadku klient nabywa za 5 zł ekwiwalent pieniądza w wys. 10 zł,

* Partner sprzedaje Spółce kupon o wartości 100 zł za 45 zł, a Spółka sprzedaje go klientowi indywidualnemu za 50 zł - w takim przypadku klient nabywa za 50 zł ekwiwalent pieniądza w wys. 100 zł,

* Partner sprzedaje Spółce kupon o wartości 50 zł za 40 zł, a Spółka sprzedaje go klientowi indywidualnemu za 40 zł - w takim przypadku klient nabywa za 40 zł ekwiwalent pieniądza w wys. 50 zł,

* Partner sprzedaje Spółce kupon o wartości 10 zł za 10 zł, a Spółka sprzedaje go klientowi indywidualnemu za 5 zł - w takim przypadku klient nabywa za 5 zł ekwiwalent pieniądza w wys. 10 zł.

Spółka pełni zatem rolę dystrybutora bonów (a de facto wymienia pieniądze na inny znak legitymacyjny) poprzez swoje kanały dystrybucji oraz w oparciu o portfolio użytkowników portalu zakupów grupowych należącego do niej.

Podkreślenia wymaga fakt, że w ramach przedmiotowego modelu działalności Spółka nie działa jako pośrednik, który "kojarzy" strony transakcji (partnera z klientem indywidualnym), a następnie wystawia fakturę za wyświadczoną usługę pośrednictwa na partnera.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż (odsprzedaż) kuponów przez Wnioskodawcę (Spółkę) na rzecz klientów indywidualnych stanowi czynność podlegającą VAT.

2. Czy czynności sprzedaży (odsprzedaży) kuponów przez Wnioskodawcę (Spółkę) na rzecz klientów indywidualnych należy dokumentować fakturą bądź paragonem fiskalnym.

3. Czy w przypadku nabycia kuponów od Partnera udokumentowanego fakturą z wykazaną kwotą podatku naliczonego VAT, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na tej fakturze.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W odniesieniu do pytania nr 1:

Sprzedaż (odsprzedaż) przez nią kuponów (bonów) na rzecz klientów indywidualnych stanowi czynność niepodlegającą podatkowi VAT. W ocenie Spółki taka transakcja nie jest ani dostawą towarów ani świadczeniem usług a tylko zamianą środków pieniężnych na inny znak legitymacyjny (bon/kupon).

W odniesieniu do pytania nr 2:

Sprzedaż (odsprzedaż) kuponów przez Spółkę na rzecz klientów indywidualnych nie może być dokumentowana fakturą (bądź paragonem fiskalnym) w rozumieniu przepisów o VAT. Czynność taka może być udokumentowana innym dowodem księgowym - np. notą.

W odniesieniu do pytania nr 3:

Faktura, w której wykazano by kwotę podatku naliczonego w związku z przekazaniem kuponu na rzecz Spółki przez Partnera, nie będzie uprawniać Wnioskodawcy do odliczenia VAT naliczonego z takiej faktury.

W odniesieniu do pytania nr 1:

1. Niemożność uznania przedmiotu transakcji ani za towar, ani za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei - na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się, co do zasady, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu ww. przepisu.

Powszechnie obowiązujące podejście polskich organów podatkowych sprowadza się do tego, iż przekazanie instrumentów płatniczych takich jak kupony (a także karty podarunkowe i inne) nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych VAT jako czynność niestanowiąca ani dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT (por.m.in. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 listopada 2008 r., sygn. IPPP2/443-1348/08-2/AZ; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. lPPP1/443-1763/08-2/MPe; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 5 stycznia 2010 r., sygn. IPPP3/443-1086/09-3/MM; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 stycznia 2011 r., sygn. IPPP3-443-1210/10-2/JF; interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 października 2011 r., sygn. IPPP3/443-1043/11-2/JK, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r., sygn. IBPP2/443-118/14/KO, interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 września 2014 r., sygn. IPPP2/443-556/14-4/AO).

Zauważyć należy w pierwszej kolejności, że będący przedmiotem niniejszej analizy kupon stanowi jedynie dokument uprawniający do uznania go za ekwiwalent pieniądza, którym można uregulować część bądź całość ceny przy zakupie usług lub towarów. Bon taki nie mieści się zatem w definicji towaru w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT (towary - rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii). W związku z powyższym, rozporządzenie przedmiotowym bonem nie wypełnia znamion czynności opodatkowanej, jaką jest dostawa towarów.

Odpłatne przekazanie bonu nie może być również rozpatrywane w kategoriach świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż samo przekazanie bonu nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Bon jedynie upoważnia do nabycia na określonych warunkach towarów lub usług oferowanych przez Partnerów Wnioskodawcy (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r., sygn. IBPP2/443-118/14/KO oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2014 r., sygn. ILPP2/443-963/13-2/MR, a także interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 września 2014 r. sygn. IPPP2/443-556/14-4/AO). Podkreślić należy, że bony, z jakimi mamy do czynienia, same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb i nie stanowią autonomicznego świadczenia, a świadczenie takie jest elementem konstytutywnym usługi podlegającej opodatkowaniu VAT (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 stycznia 2011 r., sygn. IPPP3-443-1210/10-2/JF oraz wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "Trybunał") w sprawie C-16/03 z dnia 3 marca 1994 r. - R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden).

Zgodnie z przywołanym wyżej wyrokiem w sprawie C-16/03 dla zaistnienia transakcji opodatkowanej VAT jako świadczenie usług, muszą być łącznie spełnione następujące przesłanki:

Zdaniem Spółki, opłaty uiszczane przez nabywców bonów (klientów indywidualnych) na rzecz Spółki w związku z nabyciem od Spółki bonów przeznaczonych do realizacji u Partnerów przekazywane są na podstawie stosunku prawnego łączącego strony (Spółkę i klienta indywidualnego). Takim stosunkiem prawnym będą umowy zawierane poprzez portal internetowy należący do Spółki, na podstawie których powstanie stosunek prawny leżący u podstawy nabycia przedmiotowych kuponów. W związku z powyższym stwierdzić należy, iż w przedmiotowym przypadku spełniona będzie pierwsza z przesłanek sankcjonująca istnienie usługi opisana powyżej.

W opinii Spółki, opisany stosunek funkcjonuje na zasadzie wzajemności - za określoną kwotę pieniężną nabywca, tj. klient indywidualny otrzyma bon o określonej wartości od Spółki. Tym samym spełniona zostanie druga z przesłanek sankcjonujących istnienie usługi.

Spółka otrzyma w związku z przedmiotowym stanem faktycznym przysporzenie pieniężne, ale klient indywidualny będący nabywcą bonu otrzyma jedynie znak legitymacyjny (który wcześniej Spółka nabyła od emitenta bonu, tj. Partnera, a następnie go odsprzedała). Znak ten nie zaspokoi żadnych potrzeb klienta indywidualnego - nabywcy. Klient indywidualny dokona bowiem zamiany pewnej kwoty pieniężnej na znak legitymacyjny, który to znak przy zakupie towaru lub usługi od Partnera spowoduje, iż Partner uzna część ceny sprzedaży jako zapłaconej w formie tego bonu. Kupon nie powoduje bowiem obniżenia pierwotnej ceny w formie. Przy wykorzystaniu bonu dokona się de facto zapłata części ceny poprzez "aktywację" bonu o określonej wartości pieniężnej. Dlatego też nie będzie spełniona trzecia przesłanka konieczna do zaistnienia usługi zgodnie z przywołanym orzeczeniem. Zatem zamiana środków pieniężnych na ekwiwalent pieniądza określany mianem "bonu" nie wypełnia znamion świadczenia wzajemnego w wyżej opisanym rozumieniu zaprezentowanym przez Trybunał. Nie sposób bowiem uznać, że nabycie znaku legitymacyjnego uprawniającego do nabycia dalszego dobra zaspokaja jakiekolwiek konsumpcyjne potrzeby klient indywidualnego. Zostaną one zaspokojone dopiero przy jego aktywowaniu, tj. w momencie realizacji bonu podczas dokonywania zakupów u Partnera.

W związku z niespełnieniem trzeciej przesłanki, w przedmiotowym stanie faktycznym nie dojdzie do świadczenia usług, dlatego też dalsza analiza przesłanek zaistnienia usługi w przypadku zakupu i odsprzedaży bonów przez Wnioskodawcę w oparciu o Wyrok Trybunału w sprawie C-16/03 z dnia 3 marca 1994 r. pozostaje bez znaczenia dla sprawy.

Skoro więc nie sposób uznać, iż sprzedaż przez Spółkę bonów stanowi dostawę towarów albo świadczenie usług, uznać należy, iż czynność taka nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem VAT. Należy także zauważyć, że tym bardziej nie sposób uznać, aby sprzedaż bonów stanowiła inną z czynności opodatkowanych VAT wymienionych w art. 5 ustawy o VAT, tj. eksportu towarów, importu towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, gdyż wszystkie one są pochodnymi dostawy towarów.

2. Brak zindywidualizowanego świadczenia przyszłego

Dodatkowym argumentem, jaki przemawia za brakiem opodatkowania VAT odpłatnego przekazania bonów jest brak określenia przyszłego świadczenia w sposób jednoznaczny co do rodzaju towaru bądź usługi. Zapłatę za bon można by bowiem (rozważając czysto teoretycznie) potraktować jako swego rodzaju zaliczkę na niesprecyzowany towar lub usługę, ale - jak jednomyślnie wskazują sądy administracyjne i organy podatkowe - płatności tego rodzaju nie stanowią zaliczek, które są opodatkowane podatkiem VAT (por. wyrok NSA z dnia 28 lipca 2009 r., sygn. I FSK 932/08; wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2010 r., sygn. I FSK 1100/09; interpretacja indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 stycznia 2013 r. o sygn. IPPP1/443-1189/12-2/MP).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że sprzedaż (odsprzedaż) przez niego kuponów na rzecz klientów indywidualnych stanowi czynność niepodlegąjącą podatkowi VAT.

3. Przedmiot transakcji jako ekwiwalent pieniądza

Bon, o którym mowa w przedmiotowym wniosku należy traktować jako formę zapłaty części ceny sprzedaży, gdyż realizując dany bon klient indywidualny otrzymuje od Partnera paragon (wydruk z kasy fiskalnej opiewający na 100% ceny zakupu zawierający:

* kwotę netto (podstawę opodatkowania) oraz

* kwotę VAT (obliczoną wg właściwej dla nabywanego produktu bądź usługi stawki VAT). Zobowiązanie cywilnoprawne klienta indywidualnego (zapłata ceny) jest zatem uregulowane m.in. poprzez "aktywację" bonu i wygasa.

Przedmiotowy bon należy rozpatrywać więc w kategoriach wykorzystywania go do częściowej bądź pełnej zapłaty za dostawę towarów lub świadczenie usług, a nie jako rezygnację z części ceny sprzedaży (obniżenie) przez Partnera na rzecz posiadacza bonu. Bon nie ma więc charakteru "rabatowania" tj. obniżania pierwotnej ceny sprzedaży.

Powyższe konkluzje potwierdza teza Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w Interpretacji indywidualnej z dnia 28 września 2012 r. sygn. IPPP1/443-660/12-2/MP: "Bon podarunkowy / karta podarunkowa/zestaw podarunkowy stanowi rodzaj znaku legitymacyjnego, upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do otrzymania w oznaczonym terminie określonych usług. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary czy usługi. Czynność przekazania bonów, kart lub zestawów upominkowych nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT. Wydania bonów, kart lub zestawów, ze względu na ich specyfikę, nie można też uznać za świadczenie usług. Bony lub karty same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi." Analogiczne podejście Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyraził w Interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2010 r. sygn. IPPP1-443-60/10-3/BS: "Bon nie jest towarem, lecz tylko dokumentem, którym można zapłacić za nabywane towary. Zastępuje on środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary. Sprzedaż bonów nie stanowi również świadczenia usług. Bony same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb - nie stanowią autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi."

Na oddzielenie dostawy towarów/świadczenia usług od dokonania płatności wskazuje również Trybunał w Wyroku z dnia 9 października 2001 r. w sprawie C-108/99 Cantor Fitzgerald International oraz w Wyroku z dnia 21 lutego 2006 w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd przeciwko Commissioners of Customs Excise: "opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji".

4. Podwójne opodatkowanie w przypadku uznania sprzedaży bonów kwotowych za sprzedaż opodatkowaną podatkiem VAT

Argumentując konieczność braku opodatkowania dystrybucji bonów kwotowych nie sposób nie wspomnieć o tym, że ewentualne opodatkowanie podatkiem VAT na etapie obrotu bonami wartościowymi doprowadzi do podwójnego opodatkowania konsumpcji. Przedmiotowy problem najlepiej obrazuje poniższy schemat:

Patrz Wniosek ORD-IN

W sytuacji przedstawionej powyżej mielibyśmy do czynienia z faktem podwójnego opodatkowania tej samej konsumpcji. Powyżej wykazano, że na etapie obrotu bonami nie dochodzi do konsumpcji żadnego dobra, gdyż nabycie samego bonu wartościowego nie zaspokaja żadnych potrzeb klienta indywidualnego. Jeśli więc opodatkowany zostanie obrót bonami, to faktycznie wystąpi podwójne opodatkowanie konsumpcji (a więc opodatkowanie nieneutralne) tego samego dobra - klient zostanie bowiem obciążony dwukrotnie podatkiem VAT:

* po raz pierwszy przy nabyciu bonu kwotowego,

* po raz drugi przy nabyciu określonego dobra (usługi bądź towaru), gdzie część bądź całość ceny zostanie uregulowana przedmiotowym bonem.

Powyższy problem godziłby w postanowienia Dyrektywy 2006/112/WE, a mianowicie w jej art. 1 ust. 2, zgodnie z którym, zasada wspólnego systemu VAT polega na zastosowaniu do towarów i usług ogólnego podatku konsumpcyjnego dokładnie proporcjonalnego do ceny towarów i usług, niezależnie od liczby transakcji, które mają miejsce w procesie produkcji i dystrybucji poprzedzającym etap obciążenia tym podatkiem. (...) Wspólny system VAT stosuje się aż do etapu sprzedaży detalicznej włącznie." Przytoczone przepisy stanowią bowiem o tym, że podatek od wartości dodanej (a więc również polski podatek VAT) należy pobierać na każdym etapie obrotu łącznie z etapem sprzedaży detalicznej, który jest faktycznym etapem obciążenia tym podatkiem. Zgodnie z treścią tego przepisu, etap obciążenia (a wiec etap sprzedaży detalicznej powinien być jednak tylko jeden - tak też Namysłowski Roman (red.), Sachs Krzysztof (red.), "Dyrektywa VAT. Komentarz" (opublikowano: LEX 2008): "kolejną cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ustępie 2 artykułu 1 Dyrektywy VAT, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług." Jeśli natomiast sprzedaż kuponów kwotowych będących przedmiotem niniejszego wniosku uznać za czynność opodatkowaną, to etap sprzedaży detalicznej tego samego dobra zostanie opodatkowany podwójnie, jak to ukazuje powyższy schemat.

W tym miejscu warto także przytoczyć szerzej głos doktryny prawa podatkowego. Jak bowiem podkreśla Adam Bartosiewicz w "Komentarzu do ustawy o VAT (wyd. IX, opublikowano LEX 2015)"w doktrynie określa się różny zestaw podstawowych cech VAT. Wydaje się jednak, te trzeba tutaj zaznaczyć co najmniej następujące cechy konstrukcyjne:

(...) W przypadku VAT - podobnie jak każdego innego podatku - istotne jest unikanie podwójnego opodatkowania. Powyższa zasada ma szerszy wymiar. Zgodnie z nią dana czynność powinna być opodatkowana tylko raz. Wykluczone są nie tylko podwójne opodatkowanie, lecz także niezamierzony brak opodatkowania (ang. unintential non-taxation). "

Mając na uwadze powyższe, w celu uniknięcia problemu podwójnego opodatkowania podatkiem VAT przy obrocie bonami kwotowymi, o których mowa w przedmiotowym wniosku, uznać należy, że obrót nimi nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a rozliczenia z tytułu takiego obrotu powinny się przedstawiać następująco:

Patrz Wniosek ORD-IN

5. Podsumowanie

Mając na uwadze powyższe, Spółka stoi na stanowisku, iż sprzedaż (odsprzedaż) przez nią kuponów na rzecz klientów indywidualnych stanowi czynność niepodlegającą podatkowi VAT, gdyż transakcja ta nie jest ani dostawą towarów, ani świadczeniem usług, ani zapłatą zaliczki na jedno z powyższych z następujących powodów:

W odniesieniu do pytania nr 2:

W świetle powyższego należy więc uznać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą m.in. "sprzedaż".

Ponadto, zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, tj. poprzez wystawianie paragonów fiskalnych.

Jako "sprzedaż" art. 2 pkt 22 ustawy o VAT traktuje odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak jednak zostało stwierdzone powyżej, czynność odpłatnego przekazania kuponu nie podlega opodatkowaniu VAT, bowiem nie będąc ani odpłatną dostawą towarów, ani odpłatnym świadczeniem usług (ani tym bardziej eksportem towarów, importem towarów na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, wewnątrzwspólnotową dostawą towarów), nie mieści się ona w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Jednocześnie, przekazanie opłaty w postaci ekwiwalentu za wartość kuponu nie można traktować jako zaliczki bądź przedpłaty na zakup usługi bądź towaru.

W konsekwencji, czynność odpłatnego przekazania kuponu kwotowego, z uwagi na to, iż nie jest odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług, jak również nie stanowi zaliczki ani przedpłaty w rozumieniu przepisów o VAT, nie może być dokumentowana fakturą VAT (bądź paragonem fiskalnym - wydrukiem z kasy rejestrującej).

W przypadku, kiedy transakcji między dwoma podmiotami nie można udokumentować fakturą (bądź paragonem fiskalnym), jak w przypadku przekazania kuponu, to wówczas w celu potwierdzenia transakcji może zostać wystawiona np. nota księgowa lub inny dokument wewnętrzny (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lutego 2010 r., sygn. IBPP1/443-1167/09/MS a także interpretacja indywidualna Dyrektora izby Skarbowej w Warszawie z 24 września 2014 r., sygn. IPPP2/443-556/14-4/AO).

W odniesieniu do pytania nr 3

W świetle powyższych ustaleń należy przytoczyć brzmienie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, zgodnie z którym faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku VAT.

Nawiązując do rozważań przedstawionych powyżej, stwierdzić należy, że sprzedaż bonów będących przedmiotem niniejszego wniosku nie mieści się w katalogu czynności opodatkowanych VAT jako czynność niestanowiąca ani dostawy towarów, ani świadczenia usług.

W związku z powyższym, Spółce kupującej kupony nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego z faktur dokumentujących ich nabycie zgodnie z aft. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, gdyż faktura, w której wykazano by kwotę podatku naliczonego w związku z przekazaniem kuponu na rzecz Spółki przez Partnera, nie będzie uprawniać Spółki do odliczenia VAT naliczonego z takiej faktury, gdyż będzie ona dokumentowała transakcję, która nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.